«Πρέπει να ενεργοποιήσουμε και πάλι το εθνικό μας εμβόλιο που δεν είναι άλλο από το φιλότιμό μας και όλοι μαζί να τηρήσουμε τα μέτρα τα οποία μας υποδεικνύουν οι ειδικοί και είμαι σίγουρος ότι εφόσον το κάνουμε, και θα το κάνουμε γιατί το κάναμε και στην πρώτη φάση της πανδημίας, θα βγούμε νικητές και από αυτή τη δύσκολη μάχη», τόνισε πριν μερικές ημέρες ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην έναρξη της τηλεδιάσκεψης για τον Covid-19.
Το άρθρο που ακολουθεί φιλοξενήθηκε στην ελληνική μπλογκόσφαιρα πριν δέκα σχεδόν χρόνια...
Είναι ιστορικά δεδομένο ότι στην πατρίδα μας, πέρα από τα θαλασσόβρεκτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, υποτίθεται ότι είχαμε (δεν το βάζω σε ενεστώτα) και το μοναδικό στην υφήλιο χαρακτηριστικό γνώρισμα που το ονομάζουμε... φιλότιμο και δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα με… τίποτε!
Θα μου πείτε, φίλες και φίλοι αναγνώστες ότι τα ακρογιάλια μας, τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τις επιδρομές των συναλλαγματοφόρων ορδών και των ντόπιων επιδρομέων μπορεί να παραμένουν θαλασσόβρεκτα αλλά έχουν εμπλουτισθεί με μύριους τόνους βιομηχανικών υπολειμμάτων της καταναλωτικής μας κοινωνίας σε σημείο ώστε σε κάποια μέρη να μην μπορείς να ξεχωρίσες πια το υγρό στοιχείο από την γήϊνη μάζα των κάθε λογής... σκουπιδιών...
Και μπορεί ακόμα να πείτε ότι οι λυρικές αναφορές στον καταγάλανο ουρανό είναι πιά θέμα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και αξίας καθότι η τρέχουσα πραγματικότητα του φωτοχημικού νέφους που προήλθε από την ραγδαία αστικοβιομηχάνιση του ελλαδικού χώρου μας στέρησε τον καταγάλανο ουρανό...
Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις και θα υπερθεματίσω υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου και εσάς ότι ταυτόχρονα γέμισαν τα σπίτια μας με έγχρωμες τηλεοράσεις και βίντεο και οι δρόμοι και τα σοκάκια μας με πολυβάλβιδα αυτοκίνητα... Και άντε να βρείς μετά αλάνες να παίξεις ποδόσφαιρο και κλωτσοσκούφι και κρυφτό άν είσαι παιδί ή να παρκάρεις το όχημα άν είσαι μπαμπάς ή μαμά (υπάρχουν πολλές πια μαμάδες-σωφερίνες!..)
Και όταν υπάρχει η μαγεία του βίντεο ποιός κάθεται να ασχοληθεί με... γαλανούς ουρανούς; Στο κάτω-κατω της γραφής μόνο όσοι διαθετουν αυτοκίνητά cabrio ή με ηλιοσκεπή ανακαλύπτουν ότι ο ουρανός μας είναι εδώ και πολλά χρόνια καφε-κίτρινος και όχι γαλανός...
Και, ακόμη χειρότερα από τον Μάϊο του 2010 και μετά, με τον Δράκουλα που ακούει στο όνομα τρόικα, μήπως μας έμεινε και καθόλου όρεξη να σηκώσουμε τα μάτια προς τον ουρανό καθώς όλοι μας αγκομαχούμε αγχωτικά με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με την ανεργία, τον φόβο της πιθανής απόλυσης και το στρες της καθημερινότητας;
Και όσο για τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, πάνε και αυτά, βορρά στην αδηφάγο χοάνη του ρεαλισμού, του εδώ και τώρα, της καλοπέρασης, του στιγμιαίου ευδαιμονισμού του κλασικού πλέον ωχαδερφισμού...
Οχι ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει και δεν βασιλεύει κάθε μέρα με το ίδιο ακούραστο στυλ του! Κάθε άλλο! Ηλιοβασιλέματα έχουμε!
Ρομαντισμό πιά δεν έχουμε!
Και μην βιαστείτε τώρα να σκεφθείτε ότι σήμερα έχω πάρει φόρα και παρα-έγινα πικρόχολος...
Και φτάνουμε, λοιπόν, και στο φιλότιμο!
Γενιές ολάκερες γαλουχηθήκαμε με τούτη τη μοναδική στον κόσμο εννοια - την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη μας...Ο Ελληνας έχει... φιλότιμο! Τώρα κάπου τα μπερδέψαμε με τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες ντόπιες ή από Εσπερία - και τώρα τελευταία καί απο Απω Ανατολή προερχόμενες - και τα τρέχοντα συστήματα αξιών και, αναρωτιέται κανείς, εύλογα--έχουμε; Είχαμε; Νομίζουμε, μήπως, ότι είχαμε;
Βλέπεις η αφιλότιμη η έννοια δεν είναι μόνο δυσνόητη για τους ξένους, αρχίζει να γίνεται " ..αγαθό σε..ανεπάρκεια" δυστυχώς και για εμάς τους ντόπιους...
Πέρασαν κιόλας 12 μήνες «Τροϊκανής νεότερης Ελληνικής Ιστορίας» και κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω, ή βλέπω σε γελοία τηλεοπτικά πάνελ τους Κομματικούς ηγέτες της πολιτικής μας ζωής να παρουσιάζουν τις αντικρουόμενες προσπάθειές τους να μας ΣΩΣΟΥΝ από πτώχευση και πείνα, να μας βοηθήσουν να…χωνέψουμε όσα «…μαζί φάγαμε» μου θυμίζουν άλλους ανεκδιήγητους παράγοντες, εκείονους του ποδοσφαίρου
Μοιάζουν σε πολλά οι πολιτικοί μας με παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου που ανέκαθεν αναφέρονταν στην «άδολη αγάπη για το σπορ συλλογικά και την συγκεκριμένη ομάδα εδικά», τις αντίξοες συνθήκες μέσα από τις οποίες προσπαθούν να κάνουν ένα σύλλογο μεγάλο, να γράψουνε ιστορία, να πολεμήσουν το κατεστημένο και την αδικία κι όλα αυτά χρόνο με το χρόνο με απίστευτα χαμένα εκατοντάδες εκατομμύρια πάνω στα χαμένα εκατομμύρια στο ποδόσφαιρο, και δισεκατομμύρια στην πολιτική.
Υποθέτω ότι ΟΛΟΙ οι Έλληνες και οι Ελληνίδες προβληματιζόμαστε και σαν τους ποδοσφαιρόφιλους ανάμεσά μας αναρωτιόμαστε τι είδους άνθρωποι είναι οι Πολιτικοί μας και οι παράγοντες ποδοσφαίρου;
Μήπως,(αστειεύομαι φυσικά) αυτοί είναι όντως και με τη βούλα, καθαρόαιμοι Ελληνες και εμείς οι υπόλοιποι είμεθα σφαιρικά αντικείμενα... τουτέστιν βλήματα ή μπάλλες ποδοσφαίρου;
Κάθε φορά που συνειδητοποιώ με ποια χρηματικά ποσά αμείβονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ οι δημοσιογράφοι με τους παχυλούς, και μερικοί αστρονομικούς, μισθούς ΔΕΝ μας λένε τίποτε σχετικό;
Μας είπανε ποτέ ποιος ήταν ο μισθός του ήρωα Ηλιάκη ή το μηνιάτικο που παίρνουν η χήρα και τα ορφανά του για να το συγκρίνουμε με τις αμοιβές των Βουλευτών και τις «επαξίως κερδιθείσες» ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ τους;
Το φιλότιμο βρε παιδιά!...
Φαίνεται ότι μάλλον το ξεχάσατε το φιλότιμο!
Αλλά Ντουμ σπίρο, σπέρο...
Όσο αναπνέω ελπίζω... ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσει και πάλι μέσα στις ψυχές των 300 της Βουλής μας και των οικονομικών μας παραγόντων το ευλογημένο ελληνικό... φιλότιμο!
Εσείς τι λέτε, έχουμε ελπίδες, φίλοι μου;
Τώρα μετά την πρόσφατη αναφορά του κ Κυριάκου Μητσοτάκη στο ελληνικό φιλότιμο εξαιτίας της καταστροφικής πανδημίας που ζει η Πατρίδα μας, όπως ολάκερη η Ανθρωπότητα, αναρωτιέμαι ξανά:
Εσείς τι λέτε, έχουμε ελπίδες, φίλοι μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου