Έκτοτε, όλες οι ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων σχετικά με την εκμετάλλευση πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων είχαν ως βασικό οδηγό αυτόν τον περίφημο «χάρτη Μανιάτη» τον οποίο προβάλουν μάλιστα πολύ συχνά και τα τηλεοπτικά κανάλια. Όταν όμως το 2014 η Ελλάδα έκοψε τα πρώτα 20 βυθοτεμάχια προκειμένου να διοργανώσει πλειοδοτικούς διαγωνισμούς από ξένες εταιρείες εκμετάλλευσης, σταμάτησε ακριβώς νότια της ανατολικής άκρης της Κρήτης, όπου και βρίσκονται τα βυθοτεμάχια Αρ. 15 και 20 – προφανώς επειδή δεν ήθελε να προκαλέσει την αντίδραση της Τουρκίας. Νόμισαν ανοήτως οι Έλληνες πολιτικοί πως η Τουρκία θα αποδεχτεί την ελληνική ΑΟΖ μέχρι τα βυθοτεμάχια Αρ. 15 και 20, και δεν θα μας δημιουργήσει πρόβλημα.
Και εδώ ξεκινούν οι μεγάλοι μπελάδες, διότι όπως συμβαίνει συχνά, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να δουν πέρα από τη μύτη τους, και έκαναν μισή δουλειά. Η δημοσίευση του «χάρτη Μανιάτη» στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να αποτελεί εσωτερικό δίκαιο, δεν παράγει όμως αποτέλεσμα έναντι τρίτων, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί αν είχε κατατεθεί στον ΟΗΕ ως προσδιοριστικός των εξωτερικών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, έστω και μονομερώς. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ. Και βέβαια επί 9 ολόκληρα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να ανακηρύξουν ΑΟΖ με καμία γειτονική χώρα – ούτε καν με την Κύπρο. Δηλαδή ενώ διατείνονται προς τον ελληνικό λαό ότι θεωρούν ως κυριαρχικά δικαιώματα την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ που προβλέπει ο «χάρτης Μανιάτη», στην πραγματικότητα μέχρι τώρα που συμφωνήθηκε ΑΟΖ με την Ιταλία δεν έχουν κάνει τίποτα για να τα κατοχυρώσουν νομικά, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δηλαδή να κάνουν τον χάρτη αυτό επίσημο. Αυτό σημαίνει πως ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι έχουμε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ που εκτείνεται νοτίως της Κρήτης και εφάπτεται με αυτή της Κύπρου στα ανατολικά, αλλά αυτό δεν το έχουμε ανακοινώσει και κατοχυρώσει στα αρμόδια διεθνή όργανα, και επομένως είναι σαν να μην υπάρχει.
Πάνω σε αυτή την (εσκεμμένη άραγε ηλιθιότητα πάτησε η Τουρκία και ανακήρυξε τη δική της ΑΟΖ με το τουρκολιβυκό μνημόνιο τον Νοέμβριο του 2019, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις θεμελιώδεις πρόνοιες της UNCLOS. Με αυτή την κίνησή της η Τουρκία εμπράκτως δεν αναγνωρίζει καμιά υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά, όσο μεγάλου μεγέθους κι αν είναι και όσο πληθυσμό κι αν έχουν. Σε αντίθεση με αυτό που ισχυρίζεται η ελληνική κυβέρνηση το τουρκολιβυκό μνημόνιο ΔΕΝ είναι άκυρο. Μπορεί να ακυρωθεί μόνο αν το ακυρώσει η μία από τις δύο συμβαλλόμενες πλευρές (δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση μεταξύ Ερντογάν και Σάρατζ) ή αν μία τρίτη χώρα το προσβάλλει σε διεθνές δικαστήριο και δικαιωθεί (κάτι που ΔΕΝ έχει κάνει η Ελλάδα η οποία μάλιστα εξακολουθεί να αναγνωρίζει επισήμως την κυβέρνηση Σάρατζ της Τρίπολης παρά την ξεκάθαρα εχθρική στάση που τηρεί η τελευταία απέναντί μας). Προς το παρόν το «επάρατο» τουρκολιβυκό μνημόνιο έχει επικυρωθεί στην πράξη και εμείς μείναμε με την «ψυχραιμία» στα χέρια – ως συνήθως.
Για να το πω με άλλα λόγια, ο «χάρτης Μανιάτη» δείχνει το πολύτιμο οικόπεδο που οι διεθνείς συμβάσεις μάς δίνουν το δικαίωμα να κατέχουμε, αλλά που δεν φροντίσαμε εγκαίρως να το δηλώσουμε στο παγκόσμιο «κτηματολόγιο» και που κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα γίνει κάποτε πραγματικότητα. Για παράδειγμα, τώρα που οι Τούρκοι μάς ανάγκασαν να τρέχουμε και να μην φτάνουμε, για να αποσπάσουμε τη συγκατάθεση της Αιγύπτου για κοινή ανακήρυξη ΑΟΖ είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε πολύ μικρότερη επήρεια του Καστελόριζου από εκείνη του 100% που δείχνει ο «χάρτης Μανιάτη». Άρα είναι πολύ πιθανό τελικά να ΜΗΝ εφάπτονται οι ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου – και πιθανότατα αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε ορίσει ακόμη ΑΟΖ με την Κύπρο παρ’ ότι αυτή μας παρακαλεί επί πέντε χρόνια να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο.
Φυσικά οι Τούρκοι έχουν ήδη ξεκαθαρίσει ότι σκοπεύουν να πάνε με την πρώτη να κάνουν σεισμικές έρευνες στα απώτατα δυτικά όρια της υφαλοκρηπίδας που μας έχουν αρπάξει, όχι βέβαια επειδή περιμένουν ότι εκεί θα βρουν υδρογονάνθρακες, αλλά για καθαρά στρατηγικούς και γεωπολιτικούς λόγους – για να σπάσουν τον τσαμπουκά της ελληνικής πλευράς. Θεωρούν, πολύ λογικά, πως αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει δυναμικά σε μια απόπειρα καταπάτησης της υφαλοκρηπίδας της δίπλα στα νησιά της, δεν πρόκειται να αντιδράσει δυναμικά ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού. Έτσι, σε τουρκικό ΦΕΚ δημοσιεύτηκαν πριν λίγες μέρες αιτήματα τουρκικής εταιρίας πετρελαίου προς τη Γενική Διεύθυνση Μεταλλείων και Πετρελαίου της Τουρκίας για να πραγματοποιήσει έρευνες σε 7 περιοχές που βρίσκονται ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης, και μάλιστα μέχρι τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές των νησιών μας.
Σύμφωνα με όσα λένε οι Τούρκοι, η μεγάλη πρόκληση στην ελληνική υφαλοκρηπίδα (που θα αποτελέσει ουσιαστικά τη σοβαρότερη επιθετική της κίνηση σε βάρος της Ελλάδας από την εποχή της εισβολής στην Κύπρο το 1974) θα συμβεί περί τον Σεπτέμβριο. Δεν ενεργούν δηλαδή αιφνιδιαστικά, διότι φοβούνται μήπως σε αυτή την περίπτωση αντιδράσουμε δυναμικά μέσα στον πανικό μας, αλλά μας δίνουν αρκετό χρόνο για να χωνέψουμε τη νέα πρόκληση και να συμβιβαστούμε μαζί της. Όπως γράφει πολύ εύστοχα ο Σταύρος Λυγερός «η Τουρκία κατά κανόνα αποφεύγει να αιφνιδιάζει. Προαναγγέλλει τις επεκτατικές κινήσεις της, με σκοπό να εθίσει: Πρώτον, τη διεθνή κοινότητα και κατ’ αυτόν τον τρόπο να περιορίσει τις αντιδράσεις της. Δεύτερον, την ελληνική πλευρά, προσφέροντας στους εδώ κατευναστές τον χρόνο να προετοιμάσουν με διάφορα ιδεολογήματα το έδαφος στην κοινή γνώμη για την εκάστοτε υποχώρηση».
Συχνά οι δημοσιογράφοι θέτουν στον Έλληνα υπουργό Άμυνας και στον κυβερνητικό εκπρόσωπο το καίριο ερώτημα: «Αν οι Τούρκοι στείλουν ερευνητικό σκάφος ή πλωτό γεωτρύπανο στην ελληνική υφαλοκρηπίδα ανατολικά της Ρόδου και της Καρπάθου ή νοτίως της Κρήτης, δηλαδή σε θαλάσσιες περιοχές που διεκδικούν ως δικές τους στα πλαίσια της “γαλάζιας πατρίδας”, τι θα κάνει η Ελλάδα;». Και η απάντηση βέβαια είναι πάντα κάποια γελοία υπεκφυγή ή ανόητος εξυπνακισμός του τύπου: «Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί», «για κάθε δράση υπάρχει αντίδραση» ή «αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να λέγονται δημοσίως». Φυσικά τέτοιου είδους δηλώσεις και αοριστολογίες δεν ενισχύουν την ελληνική στρατηγική αποτροπής, αφού όχι μόνο δεν τρομάζουν τους Τούρκους αλλά τους αποθρασύνουν περισσότερο. Οι Τούρκοι βλέπουν ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να αποφεύγει να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα της και δεν στέλνει συντεταγμένες στον ΟΗΕ.
Καταλαβαίνουν από την ανύπαρκτη αντίδραση που υπάρχει στις υπερπτήσεις που κάνουν καθημερινά ανενόχλητοι πάνω από τα ελληνικά νησιά ότι η ελληνική πλευρά δεν σκοπεύει σε καμία περίπτωση να μεταχειριστεί στρατιωτική βία εναντίον τους. Διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα ούτε καν τους απειλεί με επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια σε περίπτωση που τεντώνουν υπερβολικά το σχοινί. Ξέρουν επίσης πως τώρα πια αν ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος ή πλωτό γεωτρύπανο πάει όντως π.χ. στα 7 ναυτικά μίλια από την Κρήτη, την Κάρπαθο ή τη Ρόδο και κάνει εργασίες, η Ελλάδα ΔΕΝ νομιμοποιείται να το διώξει ούτε να το παρενοχλήσει διότι η Τουρκία θα έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος της, και εμείς θα βρεθούμε εκτεθειμένοι. Αυτό το ξέρουν βεβαίως και οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά δεν το ομολογούν δημοσίως για να μην τους πάρει ο λαός με τις ντομάτες και τα αυγά. Άρα οι Τούρκοι είναι ΣΙΓΟΥΡΟΙ πως δεν θα αντιμετωπίσουν δυναμική αντίδραση σε ό,τι κι αν κάνουν, παρά μόνο χλιαρά διπλωματικά διαβήματα και τα συνήθη κλαψουρίσματα προς τους διεθνείς οργανισμούς – και γι’ αυτό θα προχωρήσουν.
Επί δεκαετίες η Ελλάδα είχε μία έωλη και εντελώς ανεδαφική στρατηγική έναντι της Τουρκίας πιστεύοντας πότε ότι θα την εξευρωπαΐσει ανοίγοντάς της την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πότε ότι θα την κατευνάσει προσποιούμενη ότι δεν βλέπει το τουρκικό θράσος και τις ιταμές προκλήσεις. Επί δεκαετίες ακούγαμε διάφορους πολιτικούς και αναλυτές της πλάκας να μας λένε πως τάχα ό,τι έκαναν οι Τούρκοι ηγέτες ήταν για εσωτερική κατανάλωση (και στο μεταξύ εμείς τρώγαμε τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη στο Αιγαίο και την Κύπρο), ότι η Τουρκία όπου να ‘ναι καταρρέει από εσωτερικά προβλήματα (και αυτή έγινε πανίσχυρη και μέλος των G20), ότι ο Ερντογάν είναι απομονωμένος (όταν μπορεί και μιλάει ανά πάσα στιγμή στο τηλέφωνο με τον Τραμπ, τον Πούτιν, τη Μέρκελ και τον Σι Ζινπίνγκ) και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες. Και τώρα που ξυπνήσαμε απότομα και είδαμε τον Ερντογάν να μας λέει με περισσό θράσος να μάθουμε ποια είναι τα όριά μας, διαπιστώνουμε ότι όλοι σχεδόν οι σύμμαχοι της Ελλάδας όχι μόνο είναι και σύμμαχοι της Τουρκίας (με εξαίρεση προς το παρόν το Ισραήλ) αλλά και σιγοντάρουν τον Ερντογάν διότι έχουν τεράστια οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα στην Τουρκία – επομένως ο Ερντογάν όχι μόνο δεν είναι απομονωμένος αλλά έχει πολύ καλύτερες διπλωματικές, στρατιωτικές και οικονομικές διασυνδέσεις από εμάς. Άρα μην αυταπατώμαστε ότι θα μας βοηθήσει κάποια ξένη Δύναμη ή ότι θα φρονιματίσουν οι Αμερικανοί ή οι Ευρωπαίοι την Τουρκία διότι πολύ απλά ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να το κάνουν. Μπορεί να μας λένε μερικές φορές ότι έχουμε δίκιο αλλά παράλληλα μας λένε εμμέσως πλην σαφώς «υπερασπιστείτε με τα όπλα το δίκιο σας».
Δυστυχώς για την ελληνική κυβέρνηση το δίλημμα μπροστά στο οποίο θα βρεθεί σε λίγο καιρό θα είναι πάρα πολύ πραγματικό, σκληρό και αναπόφευκτο, και δεν θα μπορεί να απαντηθεί με υπεκφυγές, εξυπνάδες και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ή θα εμποδιστούν οι Τούρκοι να κάνουν σεισμικές και άλλες θαλάσσιες έρευνες εντός της υφαλοκρηπίδας που θεωρούμε νόμιμα δική μας βάσει του «χάρτη Μανιάτη», ή η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ουσιαστικά με την αδράνεια και την παθητικότητά της πως η υφαλοκρηπίδα αυτή δεν της ανήκει και θα εξευτελιστεί διεθνώς.
Τρίτη επιλογή, δυστυχώς για τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του, δεν υπάρχει.
Όπως το έθεσε τελείως ξεκάθαρα ο πρώην Α/ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Αποστολάκης, «αν η Ελλάδα δεν σταματήσει τα τουρκικά ερευνητικά πλοία εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και υποχωρήσει, χάνει τα δικαιώματά της στην περιοχή». Μπορεί το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών να διατείνεται κάθε τόσο ότι «οι τουρκικές ενέργειες δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα» αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία διότι παράγουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αποτελέσματα. Ήδη όμως διάφοροι διεθνολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο πολύ έγκριτος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Άγγελος Συρίγος, διαχωρίζουν την αντίδραση της Ελλάδας ανάλογα με το είδος της τουρκικής πρόκλησης υποστηρίζοντας πως η χώρα μας δεν έχει δικαίωμα να παρεμποδίσει ένα ξένο ερευνητικό σκάφος να κάνει μετρήσεις στην υφαλοκρηπίδα μας διότι πλέει εντός διεθνών υδάτων, και ότι ΜΟΝΟ αν η Τουρκία αγγίξει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τον βυθό εντός της υφαλοκρηπίδας μας θα δικαιούμαστε να την εμποδίσουμε.
Άρα, εφόσον οι Τούρκοι είναι λογικό να στείλουν σε πρώτη φάση ερευνητικά πλοία ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης, θα πρέπει να θεωρούμε κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ θα αντιδράσει δυναμικά και δεν θα πράξει το παραμικρό για να τα εμποδίσει, οχυρωμένη πίσω από αυτό το νομικό επιχείρημα.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1987 όταν υποχρέωσε τους Τούρκους να ανακρούσουν πρύμνα. Το βασικό πρόβλημα της σημερινής φοβικής ελληνικής κυβέρνησης (όπως και των προηγούμενων) που δεν έχει καμία απολύτως εθνική στρατηγική, δεν είναι πώς θα αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, αλλά πώς θα κοροϊδέψει και θα παραπλανήσει τον ελληνικό λαό σερβίροντάς του χοντροκομμένα και ξεδιάντροπα ψέματα για να τον καθησυχάσει πως δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο και πως δεν παραβιάστηκαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα – όπως ακριβώς δηλαδή έγινε με τον πλου του «Ορούτς Ρέις» τον Ιανουάριο και με την παραβίαση εθνικού εδάφους στον Έβρο τον Μάιο.
Τώρα όμως πλέον έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Μέχρι χθες οι ελληνικές κυβερνήσεις παρίσταναν ότι ήταν έτοιμες και αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Όπως όμως λέει και ο λαός μας «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» και φτάνει οσονούπω η ώρα της πικρής αλήθειας. Οι Τούρκοι έχουν ήδη κόψει βυθοτεμάχια στην επίμαχη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Δωδεκανησων και Κρήτης. Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δεν αντιδράσει καθόλου στις σεισμικές έρευνες που θα κάνουν κοντά στα νησιά μας, τι θα συμβεί αν προχωρήσουν σε διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό ή μετά το πέρας των σεισμικών ερευνών στείλουν και πλωτό γεωτρύπανο εκεί; Είναι δεδομένο ότι το σκάφος αυτό θα συνοδεύεται από ισχυρή τουρκική ναυτική μοίρα 3-5 φρεγατών και ίσως και μερικών υποβρυχίων. Από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει σε οποιαδήποτε περίπτωση να πράξει κάτι διαφορετικό από ό,τι έχει ήδη πράξει. Θεωρώ κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ΔΕΝ θα αντιδράσει δυναμικά για να κόψει τον βήχα των Τούρκων, ακόμη κι αν εκείνοι πραγματοποιήσουν γεώτρηση εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Μερικοί από τους λόγους που με οδηγούν σ’ αυτή τη βεβαιότητα είναι οι ακόλουθοι:
1) Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει επανειλημμένα ότι θεωρεί τη χρήση στρατιωτικής βίας παρωχημένη πρακτική που ανήκει σε περασμένους αιώνες.
2) Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ελλάδα είναι μια χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, και οι πολιτικοί μας δεν λειτουργούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον αλλά ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων. Όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο Γιώργος Τράγκας, «συνήθως ως ηγέτες στις αποικίες και στις μπανανίες επιλέγονται άτομα μειωμένης ηθικής. Επιλέγονται εκείνοι που σκύβουν εύκολα το κεφάλι και υλοποιούν ταχύτατα τις εντολές της προστάτιδος Δύναμης». Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να διατάξει ελληνική κυβέρνηση τις ένοπλες δυνάμεις να ανοίξουν πυρ αν δεν πάρει πρώτα την έγκριση των Αμερικανών – και οι Αμερικανοί ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ να μας δώσουν μια τέτοια έγκριση διότι έχουν συμφέρον να κρατήσουν την Τουρκία ως σύμμαχό τους.
3) Οι Τούρκοι αλωνίζουν επί 12 μήνες στην κυπριακή ΑΟΖ με τα πλωτά τους γεωτρύπανα και βιάζουν συστηματικά την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά η Ελλάδα, παρ’ ότι είναι εγγυήτρια Δύναμη του νησιού, αδιαφορεί ντροπιαστικά και δεν έχει πράξει το παραμικρό.
4) Η Ελλάδα δεν παρεμπόδισε καθόλου τη μεταφορά 10.000 μαχητών και τεράστιων ποσοτήτων οπλισμού από την Τουρκία στο καθεστώς Σάρατζ στη Λιβύη, παρ’ ότι χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα το FIR Αθηνών και υπήρχε σαφής απόφαση του ΟΗΕ που μας έδινε το δικαίωμα να επέμβουμε. Ακόμα και στη μοναδική περίπτωση που στα πλαίσια της επιχείρησης-παρωδία «Ειρήνη» αποπειραθήκαμε να σταματήσουμε τουρκικό φορτηγό πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό στη Λιβύη, τα μαζέψαμε και φύγαμε με την πρώτη τουρκική απειλή. Αυτό δείχνει ότι η Ελλάδα έχει τις ένοπλες δυνάμεις της μόνο για παρελάσεις και όχι για να τις χρησιμοποιεί ως εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής της, όπως κάνει επί χρόνια η Τουρκία με ιδιαίτερη επιτυχία.
Η πρόσφατη ετεροβαρής συμφωνία με την Ιταλία για ανακήρυξη ΑΟΖ που επιτεύχθηκε με την αποδοχή μειωμένης επήρειας των Διαπόντιων Νήσων και των Στροφάδων (κάτι που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για παρόμοια «συνεννόηση» με την Τουρκία για το σύμπλεγμα του Καστελόριζου), έχει περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική σημασία αφού ΔΕΝ αφορά την περιοχή νοτίως της Κρήτης προς τη Λιβύη, με αποτέλεσμα να μην έχει καμία επίπτωση στο τουρκολιβυκό σύμφωνο. Άρα το πρόβλημά μας με την Τουρκία και τον δορυφόρο της, το καθεστώς Σάρατζ, παραμένει. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πάμε αναγκαστικά σε πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία;
Όχι απαραιτήτως, αν μεταχειριστούμε μη στρατιωτικά αντίμετρα που θα μπορούσαν να την αποτρέψουν.
Θα μπορούσαμε για παράδειγμα:
1) Να αποστείλουμε άμεσα συντεταγμένες στον ΟΗΕ για την οριοθέτηση του συνόλου της υφαλοκρηπίδας μας, έστω και μονομερώς.
2) Να διακηρύξουμε σε όλους τους τόνους πως αν η Τουρκία επιχειρήσει να κάνει έρευνες μέσα στη δική μας υφαλοκρηπίδα όπως αυτή ορίζεται στον «χάρτη Μανιάτη», εμείς αυτομάτως θα προβούμε σε επέκταση των χωρικών μας υδάτων και του εναέριου χώρου στα 12 ναυτικά μίλια διότι θα θεωρήσουμε ως εχθρική την τουρκική ενέργεια – έτσι «μεγαλώνει η Ελλάδα» πραγματικά, και όχι με τα αναίσχυντα ψέματα του Δένδια.
3) Να ανακοινώσουμε από τώρα πως σε περίπτωση που οι Τούρκοι προβούν σε σεισμικές έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η Ελλάδα θα ΠΡΑΞΕΙ ΤΟ ΠΑΝ προκειμένου να βλάψει τα τουρκικά οικονομικά συμφέροντα με οποιονδήποτε τρόπο έχει πρόσφορο, είτε σε διμερές επίπεδο είτε μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπλοκάροντας κάθε είδους χρηματοδότηση προς την Τουρκία.
4) Να διακηρύξουμε με απόφαση της Βουλής πως αν εισέλθουν ξένα ερευνητικά σκάφη ή πλωτά γεωτρύπανα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, αυτό θα θεωρηθεί ως casus belli για την Ελλάδα. Αλλά ούτε αυτά δεν τολμούν να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, κι ας διαπιστώνουν καθημερινά ότι 46 χρόνια κατευνασμού έναντι της Τουρκίας, και της αντίληψης «μην κάνουμε οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί ως πρόκληση από τους Τούρκους» μας έχουν οδηγήσει στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο. Επομένως, αρνούμενοι να επιβάλουμε κόστος στην Τουρκία για τις προκλήσεις που κάνει σε βάρος μας, έχουμε περιέλθει σε μια θέση όπου δυστυχώς δεν μας μένει άλλη λύση από τη χρήση στρατιωτικής βίας για να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Θα πουν ίσως κάποιοι: «Και τι θέλετε; Να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία;». Το ερώτημα αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό και στερείται οποιασδήποτε λογικής βάσης. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τις τελευταίες πέντε δεκαετίες μία σοβαρή απειλή εκ μέρους της Τουρκίας χωρίς να έχει επιλέξει η ίδια τον δρόμο της αντιπαράθεσης. Ιδίως τα τελευταία χρόνια η Τουρκία από «δύστροπος γείτονας», όπως λέγαμε μέχρι και τη δεκαετία του 2000, έχει αρχίσει και εξελίσσεται σε ξεκάθαρα εχθρική χώρα για την Ελλάδα, χωρίς εμείς να την έχουμε βλάψει ή προκαλέσει στο παραμικρό. Εκμεταλλευόμενη το μέγεθός της και έχοντας ηγεμονικές φιλοδοξίες στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, μας ασκεί αφόρητη πίεση αμφισβητώντας έμπρακτα και καθημερινά τα πλέον ζωτικά κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Υπάρχουν μόνο δύο ενδεχόμενα:
1) Η Τουρκία να επιδιώκει όντως έναν πόλεμο με την Ελλάδα, κρίνοντας για κάποιο λόγο ότι αυτό την εξυπηρετεί.
2) Η Τουρκία να μην επιθυμεί έναν πόλεμο με την Ελλάδα. Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε Ο,ΤΙ και να πράξει η ελληνική πλευρά, όσο κι αν υποχωρήσει, όσο κι αν κάνει τα στραβά μάτια στην τουρκική επιθετικότητα, όσες μεθόδους κατευνασμού κι αν δοκιμάσει, είναι αδύνατον να αποφύγει τον πόλεμο – και μάλιστα όσο τον καθυστερεί τόσο το χειρότερο είναι για την ίδια.
Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε ακόμη κι αν η Ελλάδα αντιδράσει δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις, η απέναντι πλευρά ΔΕΝ θα επιλέξει να κλιμακώσει τη στρατιωτική αντιπαράθεση. Άρα σε κάθε περίπτωση η κλιμάκωση ή όχι της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης είναι απόφαση της Τουρκίας και όχι δική μας, και το ερώτημα «Και τι θέλετε; Να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία;» είναι άνευ νοήματος. Η Ελλάδα οφείλει να υπερασπιστεί ακόμη και με χρήση στρατιωτικής βίας τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ανεξαρτήτως της πρόθεσης των Τούρκων και ανεξαρτήτως των πιθανοτήτων νίκης που έχει, διαφορετικά η στάση της θα εκληφθεί ως de facto αποδοχή των τουρκικών τετελεσμένων και το μόνο που έχει να περιμένει μετά είναι η εθνική ταπείνωση και ο εδαφικός ακρωτηριασμός. Τόσο απλά είναι τα πράγματα…
Stirlitz
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου