Τα ΣΗΜΕΙΑ σήμερα είναι πάρα πολλά που δεν μπορεί να τα χωνέψει ο κοινός νους. Όμως από τον Σεπτέμβριο του 2013 υπήρχαν ψυχούλες που μας μετέφεραν:
«Το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ θα το δείτε όταν το φαγητό σας θα το τρώτε ανακατωμένο με τα δάκρυα σας...»
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Ήταν 3 Σεπτεμβρίου του 2013, όταν στο άρθρο μας « H Κοσμοχαλασιά και η Αναλαμπή με το Ποθούμενο» μεταφέραμε τον παρακάτω διάλογο http://koukfamily.blogspot.com/2013/09/h.html
- Σύνελθε ρε φίλε, σε λίγο θα έχουμε πόλεμο!!
- Άντε βρε μας έπρηξες εδώ και χρόνια με την καταστροφολογία σου...
Ο νεαρός με το frento-espesso τα έβαζε με τον δικτυωμένο του χωριού (ήταν έτσι το παρατσούκλι του δεύτερου που βρισκόταν μόνιμα κολλημένος στο διαδίκτυο).
Έτσι τα λόγια πηγαινοερχόταν μεταξύ τους δίχως νόημα, μέχρι που παρενέβη ένας τρίτος αρκετά ηλικιωμένος στους χρόνους και σεβάσμιος στους λόγους ο μπάρμπα- Ποθητός.(όνομα και πράγμα)
- Εδώ που κάθεστε και οι δύο και απολαμβάνετε τον καφέ σας αμέριμνα κάτω από τον κεντρικό πλατάνι που σκεπάζει τον καφενέ, εδώ σε τούτο το δένδρο, οι κομιταντζήδες κρέμασαν τον δάσκαλο και τον παπά του χωριού μας.
Λοιπόν βάλτε το καλά μέσα “στο φευγάτο” μυαλό σας. Από τότε μέχρι και σήμερα, αλλά και από τα παλιά χρόνια ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε πάνω σε αυτό το αλωνάκι, που το λένε Ελλάδα.
Αντίθετα εμείς σήμερα βιώνουμε βαθύ ύπνο και δεν καταλαβαίνουμε τις μορφές πολέμου που ενεργούνται εναντίον μας με σκοπό να συντρίψουν σε κομμάτια τις δύο μαρμάρινες πνευματικές κολώνες του κόσμου πάνω στις οποίες στηρίζεται ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Και αν στο σχολειό δεν σας έμαθαν ποιες είναι οι κολώνες αυτές, μάθετέ το από την πείρα της ζωής μου, ότι είναι η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός.
Άρα και εσύ που ρουφάς το frendo και εσύ που παπαγαλίζεις με το διαδίκτυο είσθε βαθιά νυχτωμένοι. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ- ΗΔΗ- ΕΝΕΡΓΕΙΤΑΙ. (είχε ξεκινήσει ο αιμοσταγής πόλεμος στην Συρία)
Απλώς τώρα η ΣΥΡΙΑ θα μας ΣΥΡΕΙ στην ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!! Και ο λόγος είναι το πυρηνικό-θανατηφόρο οπλοστάσιο που διαθέτουν οι ανθρωποκτόνες -αντίχριστες δυνάμεις των ημερών μας.
Όλοι οι θαμώνες του καφενέ του χωριού σιώπησαν και άκουγαν τα λόγια του κυρ. Ποθητού. Άλλωστε από τις ειδήσεις της TV δεν έβγαζαν άκρη. Και ο παππούς συνέχιζε ακάθεκτος να φυλλοροεί τις σκέψεις του μέσα από την σοφία των χρόνων του.
- Αν δεν το ξέρετε, εδώ πάνω στην Καστοριά μας στους χρόνους της λατινοκρατίας υπήρχε το ζωντανό Ρωμαίικο Δεσποτάτο της Ηπείρου. Γι αυτό και τα τόσα περίτεχνα βυζαντινά Εκκλησάκια και τα καλαίσθητα ιστορικά μνημεία σε όλη την επικράτεια της Ηπείρου, της Δυτ. Μακεδονίας και της Άρτας.
Μετά την λατινοκρατία και την σύντομη Παλαιολόγεια περίοδο μας ήρθε καπάκι η Τουρκοκρατία για 500 και χρόνια και αποκτήσαμε εδώ και 100 χρόνους λευτεριά κάποιας δημοκρατίας, αφού μεταγγίσαμε μαρτυρικό αίμα στην γη μας ακόμα και στους τελευταίους δυνάστες που ήταν οι φιλοσιωνιστές- κομιταντζήδες και οι παγκόσμιοι χορηγοί τους. Φυσικά δεν εξαιρώ τους Γερμανούς φασίστες, ούτε τους κατσαπλιάδες, ήταν όλοι τους ίδια φρούτα!!
Η συζήτηση πήγαινε να γίνει ιστορική μέχρι που ο παππούς με μια φράση άναψε τα αίματα.
- Μπορεί να μου πει κάποιος αν η τότε λατινοκρατία διέφερε σε τίποτε από την σημερινή παραμονή μας στην ΕΕ;
Σιώπησαν όλοι γιατί δεν πολυκατάλαβαν το νόημα της ερώτησης. Μόνον όταν ο παππούς τους μίλησε για τον φόρο αίματος και τα χαράτσια που κατέβαλαν παρά την θέληση τους οι υπόδουλοι Έλληνες στους Λατίνους και στους Τούρκους όλοι ξεσηκώθηκαν γιατί θυμήθηκαν τα δικά τους χαράτσια που έπεσαν πάνω στα κεφάλια τους με τα μνημόνια. (είχαμε ήδη εισέλθει στα μνημόνια).
Και άρχισαν τότε όλοι μαζί να μιλούν για αδικίες, κλεψιές, καταχρήσεις, προδοσίες .
Μέχρι που ο παππούς τους έβαλε στην θέση τους λέγοντας τους:
- Εσείς οι νέοι έχετε να ασχοληθείτε με πιο σπουδαία πράγματα, αρκεί να ξεσηκωθείτε από τα παχνιά σας και να αρχίσει να λειτουργεί το μυαλό σας. Σκεφτείτε μόνο πόσες γενιές πέρασαν στα 558 χρόνια που χάσαμε την πρωτεύουσα μας, την Βασιλεύουσα των πόλεων. Όλες αυτές οι γενιές δεν ήταν ψόφιοι σαν και εμάς, αλλά προσδοκούσαν το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ με ζωντανή ελπίδα.
Και το παράξενο είναι ότι έλαχε ο κλήρος σε εμάς τους αδιάφορους να ζήσουμε μέσα από αυτήν την κοσμοχαλασιά που ετοιμάζουν κάποιοι την δική μας νεκρα-Ανάσταση!!! Ήδη όλα τα πολεμικά σήμαντρα εξαγγέλουν την απελπισία και την καταστροφή για να απονευρώσουν την ζωή και την ελπίδα από τους ανθρώπους.
Επειδή τελευταία ακούω πολλές σαχλαμάρες για το Ποθούμενο, ο λογισμός μου λέει. ότι το Ποθούμενο δεν θα έρθει μόνον, όταν οι Ξανθοί για τα δικά τους συμφέροντα θα κατεβούν στα Στενά, αλλά το Ποθούμενο θα αρχίσει να ολοκληρώνεται προς το τέλος των ωδινών της ανθρωπότητας και όταν ζωντανέψει η μαρμαρωμένη- παγωμένη Ρωμαίικη Συνείδηση του Νεοέλληνα, ώστε να τον αλλοιώσει σε πραγματικό ΡΩΜΗΟ.
Τότε μόνο αξίζει να ζωντανέψει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς κατά τις άγνωστες βουλές του ΘΕΟΥ για να έχει Λαό και Ποίμνιο Άξιο που θα συνεχίσει τον Θεόσδοτο ρόλο του σαν θεματοφύλακας της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ελληνορωμαίικης Παράδοσης και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού.
Τελικά το Ποθούμενο θα ολοκληρωθεί, όταν η Αυτοκρατορική Μίτρα, η Ράβδος της Εξουσίας και το ένδυμα του Σάκου φορεθούν στον ΦΙΛΟ του ΘΕΟΥ, σε εκείνον τον ΔΙΚΑΙΟ που τον προανήγγειλαν Άγιοι Άνθρωποι, ακόμα και ο Μακρυγιάννης τον είδε και τον άκουσε σαν «πρόεδρο της επιτροπής του ΘΕΟΥ στην Πόλη.»
Αν σήμερα κάποιοι και για τους δικούς τους λόγους εφαρμόζουν στρατηγικά σχέδια για να αναδείξουν την παγκόσμια διακυβέρνηση με τον πλανητάρχη τον εμφορούμενο από το αντίχριστο πνεύμα σίγουρα θα απογοητευθούν γιατί παράλληλα με το μυστήριο της ανομίας ενεργείται και το μυστήριο της Ευσεβείας που θα αναδείξει τον προαναγγελόμενο ΕΥΣΕΒΗ ΒΑΣΙΛΙΑ, τον άγνωστο σε όλους εμάς.
Η πρόγιαγια μου η Μαριγώ το γένος Νοταρά (ο παππούς φαίνεται να είχε ρωμιές ρίζες) από γενιά Κωνσταντινουπολίτικη μου έδειχνε μέσα στην εκκλησία, όταν την επισκεπτόταν ο τότε ΔΕΣΠΟΤΗΣ μας κάτι που δεν το καταλάβαινα σαν παιδάκι
«τα βλέπεις αυτά που έχει ο Δέσποτας;»
- τι γιαγιά την ρωτούσα;
Και αυτή μου έδειχνε με το δάκτυλο της «αυτό το αστραφτερό στέμμα, αυτή η χρυσή ράβδος και αυτά τα χρυσά ρούχα είναι δανεικά γιατί τα χάρισε στον Δεσπότη μας ο Βασιλιάς της ΠΟΛΗΣ»
- Που να καταλάβω τότε εγώ. Μέχρι που μεγάλωσα και ένας καλόγερος μου επιβεβαίωσε τα λεγόμενα της γιαγιάς μου.
«η γιαγιά είχε δίκαιο παιδί μου, η Οικονομία του ΘΕΟΥ διαφύλαξε τα Εθναρχικά αυτά Σύμβολα και μάλιστα έβαλε τον ίδιο τον Μωάμεθ τον Πορθητή να τα παραδώσει στον πρώτο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης Πατριάρχη μας Σχολάριο Γεννάδιο, κινούμενος από πολιτικούς λόγους και ενεργώντας άθελα του Θεία Νεύση, ώστε να εξυπηρετήσει το σχέδιο του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ μέχρι τελευταίας κεραίας. Αυτά τα Εθναρχικά Σύμβολα την ορισμένη από τον ΘΕΟ στιγμή μόνο οι γνήσιοι στην Ορθοπραξία ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ θα τα παραδώσουν στον Εν Αγγελική Κελεύση ΡΩΜΗΟ-ΔΙΚΑΙΟ και ΦΙΛΟ του ΘΕΟΥ» και ο καλόγερος γελώντας μου έλεγε «βλέπεις κανένα αληθινό Ρωμηό-πολιτικό στις ημέρες μας που είναι άξιος τέτοιας τιμής;»
Όλοι κάτω από την πλατάνα του καφενείου αποσβολώθηκαν με τα λεγόμενα του παππού. Κάποιος όμως έξυπνος τον προέτρεψε να συχνάζει περισσότερο στο καφενείο για να φέρνει και τα παιδιά του για να ακούνε τα ωραία παραμύθια του ...
Όμως ο παππούς τον αποστόμωσε..
- Δεν χρειάζεται τα παιδιά σου να τα ακούσουν, γιατί θα τα ζήσουν, ενώ για σένα αμφιβάλλω αν μπορέσεις να τα αντικρύσεις γιατί αν δεν ποθείς κάτι, δεν σου κάθεται με τίποτα.
Όλοι παγώσανε γιατί φοβήθηκαν καυγά. Ο παππούς φαίνεται δεν χωράτευε και συνέχισε...
- Σε λίγο καιρό δεν θα πίνετε καφέ, αλλά ρεβύθι και αν υπάρχει και αυτό μάλιστα θα το πίνετε στα χερσο- χώραφα που θα τα καλλιεργείται για να θρέψετε τις φαμιλιές σας.
Το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ θα το δείτε όταν το φαγητό σας θα το τρώτε ανακατωμένο με τα δάκρυα σας...
Τον παραπάνω διάλογο τον ακούσαμε από το σεβάσμιο κυρ Ποθητό , όπως σας είπαμε τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν πονεμένος με τα χάλια μας, μας τον επανέλαβε.
Λίγο πριν φύγει από τον μάταιο αυτό κόσμο, μας είπε:
«Η ΕΛΛΑΔΑ μας μοιάζει σε πολλά με τον ΑΓΙΟ ΟΝΟΥΦΡΙΟ και πρέπει στα δύσκολα που θα έρθουν να τον επικαλείται, να θυμάσαι και την φράση του φίλου μου ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ¨ η Ελλάδα θα πει το ψωμί – ψωμάκ騻
Τότε δεν έδωσα καμία σημασία, αλλά μετά από καιρό διαβάζοντας προσεκτικά το συναξάρι το ΟΣΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ έδωσα πολλά ΔΙΚΑΙΑ στον σεβάσμιο αυτόν Παππού.
Μπορεί να τα γνωρίζετε, αλλά τα επαναλαμβάνουμε ως μνήμη τιμής στον κυρ Ποθητό και αυτά που μας είπε παραπάνω:
«Η Ελλάδα θα πει το ΨΩΜΙ-ΨΩΜΑΚΙ» ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
Όποιος στερήθηκε ΧΡΙΣΤΟ στερήθηκε ψωμι.
¨Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.¨
Όποιος ζήτησε από τον ΧΡΙΣΤΟ ψωμί το έλαβε πλουσιοπάροχα.
Να γιατί πρέπει να γίνουμε σαν τον μικρό ΑΓΙΟ ΟΝΟΥΦΡΙΟ.
Ο πατέρας του ήταν βασιλιάς της Περσίας και αν και άκληρος κατόπιν προσευχής ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ του χάρισε παιδί . ΘΕΙΑ ΝΕΥΣΗ αφιέρωσε το μονάκριβο παιδί του σε ένα ησυχαστήριο στην ΑΙΓΥΠΤΟ στους χρόνους που ήκμαζαν τα μεγάλα αναστήματα του μοναχισμού και του αναχωρητισμού.
«Μέχρι ο µικρός Ονούφριος να γίνει τριών χρονών ερχότανε στο µοναστήρι κάθε µέρα µια ελαφίνα και τον θήλαζε.
Ζούσε σαν µοναχός κι εκείνος ανάµεσα στους µοναχούς, ακολουθώντας τις νηστείες και µετέχοντας στη λειτουργική ζωή µε προθυµία.
Μέσα από τα παιδικά του µάτια τα έβλεπε όλα ετούτα σαν να ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι.
Οι πατέρες του µοναστηριού τον αγαπούσαν πολύ και ο ηγούµενος είχε δώσει εντολή στον τραπεζάρη να του δίνει φαγητό, όποτε ο µικρός Ονούφριος του ζητούσε, γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει ένα παιδί όταν βρίσκεται στην ανάπτυξη.
Έχοντας ετούτο το προνόµιο ο µικρός Ονούφριος πήγαινε µε θάρρος και ζητούσε από τον τραπεζάρη, τον πατέρα Ευλόγιο, φαγητό. Κι έπαιρνε άλλες φορές φρούτα, άλλοτε ελιές, συχνά ψωµί και πότε-πότε µέλι, που του άρεσε ιδιαίτερα.
Κάποια όµως στιγµή ετούτη η επίσκεψη στην κουζίνα άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή, πράγµα που έκανε εντύπωση στον τραπεζάρη.
– Κάποιο ζώο θα ταΐζει ο Ονούφριος, σκέφτηκε κι αποφάσισε να τον πάρει στο κατόπι να δει τι κάνει το ψωµί που παίρνει.
Έτσι λοιπόν µια µέρα, όταν ο µικρός Ονούφριος βγήκε από την κουζίνα κρατώντας το ψωµί του, ο πατήρ Ευλόγιος τον ακολούθησε.
Με έκπληξη τότε τον είδε να µπαίνει µέσα στον ναό και να κλείνει πίσω του την πόρτα.
Αθόρυβα και γρήγορα ο καλόγερος σκαρφάλωσε πάνω σ’ ένα τοιχάκι και από το πλαϊνό παράθυρο κοίταξε µέσα στην εκκλησιά.
Βλέπει τότε τον Ονούφριο να πλησιάζει στο τέµπλο, να στέκεται µπρος στην εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας και απλώνοντας ανοιχτά την παλάµη του µε το ψωµί να λέει στον µικρό Χριστό:
Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, μιας και δεν σου δίνει κανείς να φας.
Τότε ο µικρός Χριστός άπλωσε το χεράκι Του, πήρε την φέτα του ψωµιού και, όπως το µάζεψε ξανά, εκείνη εξαφανίστηκε µέσα στην εικόνα.
Όταν τα είδε αυτά ο πατήρ Ευλόγιος σάστισε. Σαν τρελός πήγε τρέχοντας στον ηγούµενο και του τα διηγήθηκε όλα µε κάθε λεπτοµέρεια.
– Άκουσε καλά τι θα κάνεις, του είπε χαµογελώντας ο ηγούµενος. Δεν θα του ξαναδώσεις ψωµί. Κι αν εκείνος σε παρακαλέσει, τότε να του πεις να πάει να ζητήσει ψωµί από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζε.
Την άλλη µέρα, όταν στάθηκε ο Ονούφριος µπρος στον τραπεζάρη για να του ζητήσει λίγο ψωµί, η απάντηση τον έκαµε να σκύψει λυπηµένος το κεφάλι του.
– Δεν σου δίνω, του είπε ο πατήρ Ευλόγιος. Αν θες ψωµί να πας να ζητήσεις από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζες.
Πέρασαν έτσι δυο-τρεις µέρες κι αφού ο Ονούφριος είδε πως δεν του έδιναν πια ψωµί, πήγε στην εκκλησιά και στάθηκε λυπηµένος µπρος στην εικόνα της Παναγιάς.
Με θλίψη τότε λέει στον µικρό Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της.
– Μέρες τώρα πάω να γυρέψω ψωµί στον τραπεζάρη κι εκείνος δεν µου δίνει. Μου λέει µάλιστα να πάω να ζητήσω ψωµί από Εκείνον, που τόσον καιρό τώρα τάιζα. Γι’ αυτό κι εγώ ήλθα…
Σαν τέλειωσε το παράπονό του, βλέπει τον µικρό Χριστό ν’ απλώνει το χεράκι Του και να του δίνει ένα µεγάλο και ζεστό καρβέλι ψωµί.
Το χεράκι του Χριστού βγήκε από την εικόνα κι απόθεσε το ψωµί στα χέρια του παιδιού.
Ο πατήρ Ευλόγιος, ο τραπεζάρης, που κατά την εντολή του γέροντα παρακολουθούσε κατά πόδας τον µικρό Ονούφριο και είχε γίνει η σκιά του, είδε τα όσα έγιναν σκαρφαλωµένος πάνω στο πλαϊνό παράθυρο της εκκλησιάς και λίγο έλειψε να πέσει λιπόθυµος καταγής.
Ο Ονούφριος πήρε το ψωµί γεµάτος χαρά στην αγκαλιά του. Το καρβέλι ήταν πολύ µεγάλο και µε δυσκολία το σήκωνε.
Μοσχοµύριζε µάλιστα τόσο ωραία, που η µυρωδιά του σκορπίστηκε σε όλο το µοναστήρι κι έκαµε τους πατέρες να βγουν από τα κελιά τους και να αναζητήσουν από πού έρχεται αυτή η ωραία µυρωδιά του φρεσκοψηµένου ψωµιού.
Με έκπληξη είδανε τότε τον Ονούφριο να βγαίνει από την εκκλησία κρατώντας το μεγάλο καρβέλι.
Και προσπαθώντας να ισορροπήσει το βάρος πάνω στα µικρά του χέρια.
Αµέσως δυο µοναχοί έτρεξαν και τον βοήθησαν να το φέρει στην τράπεζα.
Για µέρες πολλές ολόκληρη η αδελφότητα έτρωγε και χόρταινε απ’ το ευλογηµένο εκείνο ψωµί.
Για τον µικρό Ονούφριο ήτανε σίγουρα µια πρόγευση του άρτου, που ο Χριστός θα τον έτρεφε στην έρηµο, όταν σαν ερηµίτης θα ζούσε εκεί για εξήντα ολόκληρα χρόνια.»
*Aπό το βιβλίο της Άννας Ιακώβου, «Όταν γελάει ο Ουρανός», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά
vimaorthodoxias.gr http://www.pentapostagma.gr/
ΠΟΤΕ στο παρελθόν δεν συγκεντρώθηκε τέτοιο δαιμονικό καύμα πάνω στον πλανήτη που φυσικά θα επηρεάσει και την Πατρίδα μας με άγνωστες συνέπειες.
«Η Ελλάδα θα πει το ΨΩΜΙ-ΨΩΜΑΚΙ» ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
Όποιος στερήθηκε ΧΡΙΣΤΟ στερήθηκε ψωμί.
Όποιος ζήτησε από τον ΧΡΙΣΤΟ ψωμί το έλαβε πλουσιοπάροχα.
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου