Επικρατεί γενικά η αντίληψη ότι η Εκκλησία είναι η ψυχή και καρδιά του κατεστημένου. Και σ’ αυτό βέβαια φταίνε οι εκπρόσωποί της, οι οποίοι, εκτός του ότι, κατά κανόνα, είναι διαπρύσιοι υπερασπιστές του κατεστημένου, και οι ίδιοι με το βίο τους και την πολιτεία τους υπερακοντίζουν και τις σκληρότερες ακόμη εκδοχές του. Ωσάν να μην έχουν ούτε μια φορά αναγνώσει το Ευαγγέλιο, αλλά να έχουν αποστηθίσει και εγκολπωθεί τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι και τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε!
Τον γράφοντα όμως δεν τον ενδιαφέρουν οι θέσεις και οι απόψεις και η κούφη νοοτροπία και μεγαλαυχία των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας αλλά πρωταρχικά το τι λέει το Ευαγγέλιο. Δεδομένου ότι η ευαγγελική αλήθεια αποτελεί τον καθρέφτη μέσα απ’ τον οποίο μπορούμε να δούμε ανάγλυφα τα χαρακτηριστικά της διαχρονικής πραγματικότητας. Και ας πάρουμε, για παράδειγμα, στην προκειμένη περίπτωση, την ευαγγελική περικοπή (Μάρκου: Ι, 32-45) της σημερινής Κυριακής ( Ε΄ Κυριακής των Νηστειών).
Ο Χριστός, μας λέει το Ευαγγέλιο, μιλούσε, στους μαθητές του, για τα πάθη και τη σταύρωσή του. Τη στιγμή, που εκείνοι ονειρεύονταν πλούτη, εξουσίες και μεγαλεία. Μάλιστα δυο απ’ αυτούς, οι γιοι του Ζεβεδαίου, του ζήτησαν και ιδιαίτερα προνόμια. Να καθίσουν, δηλαδή, ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Αλλά ο Χριστός τους κοίταξε με συγκατάβαση, για τη μωροφιλοδοξία τους, και τους είπε:
- Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι (εννοούσε το ποτήρι του σταυρικού θανάτου), που εγώ θα πιω και να βαπτιστείτε το βάπτισμα (το λουτρό αίματος), που εγώ θα βαπτιστώ;
- Και βέβαια μπορούμε! Αποκρίθηκαν εκείνοι, που ασφαλώς δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε.
- Ε, λοιπόν, τους είπε, αυτή η χάρη μπορεί και να σας γίνει. Αλλά το προνόμιο να γίνετε πάρεδροί μου πρόλαβαν και το πήραν κάποιοι άλλοι. Που με βάση τα γεγονότα μπορούμε να εικάσουμε πως αυτοί οι άλλοι πρέπει να ήταν οι δυο ληστές, που σταυρώθηκαν μαζί του.
Αλλά εκείνοι και πάλι δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Και το χειρότερο ήταν πως, ενώ δεν κατάφεραν τίποτε, προκάλεσαν και την αγανάκτηση των υπολοίπων. Που ασφαλώς κι εκείνοι είχαν ανάλογες φιλοδοξίες, που πληγώθηκαν, όταν κατάλαβαν το πονηρό παιχνίδι των γιων του Ζεβεδαίου.
Γι’ αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε: Οι κοσμικοί άρχοντες καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς. Και δεν ντρέπονται να παρουσιάζονται και σαν ευεργέτες τους και ελευθερωτές τους. Ε, λοιπόν, η δική σας η κοινωνία, η πολιτεία του Θεού, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ίδια με την κοινωνία των τυράννων, που αυτοτιτλοφορούνται ελευθερωτές και των ληστάρχων, που αυτοπροσδιορίζονται ως ευεργέτες. Το κατεστημένο θέλει τους άρχοντες στην κορυφή της πυραμίδας και τους λαούς υποπόδιο των ποδών τους. Ε, λοιπόν, εσείς θα κάμετε το τελείως αντίθετο! Θα αναλάβετε το βαρύ έργο να αναποδογυρίσετε την πυραμίδα του κατεστημένου. Έτσι ώστε η βάση (δηλαδή ο λαός) να βρίσκονται πάνω και η κορυφή (οι άρχοντες ) κάτω. Που σημαίνει ότι όσοι από σας θέλουν να γίνουν πρώτοι, θα πρέπει να αντιτάξουν στην εξουσία, την προσφορά και την υπηρεσία προς τους συνανθρώπους τους.
Και βέβαια το κατεστημένο, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, κλπ, δεν θα σας υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων. Και δεν θα σας ράνει με ροδοπέταλα. Αντίθετα μάλιστα θα σας επιφυλάξει διωγμούς και βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους. Αλλά αυτό δεν θα ισχύσει μόνο για σας και για τους μελλοντικούς εργάτες της πολιτείας του Θεού, αλλά και για μένα τον ίδιο. Που ήρθα στον κόσμο, όχι, όπως εσείς νομίζετε, για ν’ απολαύσω μάταιες δόξες και ανόητα μεγαλεία. Ούτε να εκμεταλλευτώ και να καταπιέσω το λαό. Αλλά να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία για τη σωτηρία τους…
Και μπαίνει το ερώτημα: Έγινε μήπως η χριστιανική κοινωνία, όπως τη θέλησε ο Χριστός; Δυστυχώς όχι! Γιατί, αντί να αναποδογυρίσουν το κατεστημένο του πλούτου και της εξουσίας, βρήκαν προσφορότερο να αναποδογυρίσουν το Ευαγγέλιο! Κι όχι μόνο η χριστιανική κοινωνία δεν έγινε, όπως την ήθελε ο Χριστός, αλλά ούτε καν ο πυρήνας της Εκκλησίας. Της οποίας οι άρχοντες αρέσκονται να προσφωνούνται δεσποτάδες, που σημαίνει τύραννοι. Κάτι, που με βάση το πνεύμα του Ευαγγελίου, είναι η χειρότερη ύβρη. Και εναντίον του Χριστού και εναντίον των συνανθρώπων τους.
Γιατί, ενώ παρουσιάζονται ως αντιπρόσωποι του Χριστού του ενσαρκωτή της ύψιστης αυταπάρνησης και ελευθερίας είναι ακριβώς αυτοί, που περισσότερο από κάθε άλλον ενσαρκώνουν το νιτσεϊκό ιδανικό. Αφού θέλουν να είναι νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους. Και να βρίσκονται έτσι σε άκρα αντίθεση με το όραμα, που ο Χριστός θέλησε να εμπνεύσει στους μαθητές του…
Βέβαια, όταν κάποιος λέει τέτοια πράγματα, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αναρχικός ή και αιρετικός. Όμως ο καθρέφτης του Ευαγγελίου φωνάζει ότι αναρχικότερη, και μάλιστα με αστρονομική διαφορά είναι η άρχουσα αναρχία. Η κοσμική και η θρησκευτική. Δεδομένου ότι μπορεί να καπηλεύονται κάποιες αρχές, αλλά αρχές ούτε έχουν ούτε σέβονται. Και πριν και πάνω απ’ όλες δεν σέβονται τις αρχές της ευαγγελικής ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Βέβαια στις θέσεις αυτές μπορεί να διαφωνούν οι θιασώτες και αυλοκόλακες που ευδοκιμούν και οργιάζουν στις παρυφές του δεσποτισμού. Και προπάντων η άρχουσα αναρχία.
Όμως είναι ευνόητο πως έχουν το δικαίωμα να μιλούν επίσης και όσοι ενστερνίζονται την αλήθεια και το πολίτευμα του Ευαγγελίου…
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου