[Για τον Τιερί Μεϊσάν, οι Ευρωπαίοι είναι τυφλοί επειδή δεν θέλουν να δουν. Επιμένουν να πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ειρήνη και η ευημερία, παρά τις αδιαμφισβήτητες αποτυχίες σε αυτούς τους δύο τομείς. Φαντάζονται μια εσωτερική αντιπαλότητα μεταξύ πατριωτών και λαϊκιστών, ενώ και οι δύο αυτές ομάδες βρίσκονται υπό την προστασία του Πενταγώνου κατά της Ρωσίας. Η διεθνής μεταπολεμική στρατηγική συνεχίζει να αποβαίνει εις βάρος τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν.]
Μετά την από κοινού νίκη τους στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο υιοθετήσαν το όραμα της Σοβιετικής όπως περιγράφηκε από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Μόσχα, George Kennan. Σύμφωνα με εκείνους, η ΕΣΣΔ ήταν μια ολοκληρωτική αυτοκρατορία που προσπαθούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Έτσι έκαναν στροφή 180 μοιρών και σχεδίασαν τη στρατηγική της ανάσχεσης ( containment ). Ο κόσμος μπορούσε να χωριστεί στα τρία: ο κόσμος που ήδη είχε συνθλιβεί από τους Σοβιετικούς, ο ακόμα ελεύθερος κόσμος και ο κόσμος προς αποαποικιοποίηση ο οποίος έπρεπε να κρατηθεί από τον σοβιετικό δράκο.
Αρχικά, αυτή η ανάλυση μπορεί να φαίνεται σωστή, καθώς ο Στάλιν εξακολουθούσε να εκτοπίζει τους πληθυσμούς στο γκουλάγκ. Αλλά, τουλάχιστον μετά το θάνατό του, ήταν φυσικά ήδη λάθος. Έτσι, ο Che Guevara, υπουργός οικονομίας της Κούβας, έγραψε ένα βιβλίο κατά του σοβιετικού μοντέλου και συνέχισε την Επανάσταση στην Αφρική χωρίς να αναφέρεται στα Σοβιετ, αλλά πάντα με την υποστήριξή τους.
Εν πάση περιπτώσει, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να προστατεύσουν τη Δυτική Ευρώπη από το σοβιετικό ζυγό δημιουργώντας τις "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης". Το σχέδιο αυτό θυμίζει εκείνο των Ευρωπαίων στις αρχές του εικοστού αιώνα να ενωθούν αντί να κάνουν πόλεμο, αλλά είναι τελείως διαφορετικής φύσης. Αντίθετα, πρέπει να συγκριθεί με εκείνα του Αραβικού Συνδέσμου ή του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, τα οποία χτίστηκαν ταυτόχρονα.
Λίγες ήταν οι δυτικοευρωπαϊκές προσωπικότητες που αντιτάχθηκαν στο σχέδιο αυτό. Ωστόσο, αντλώντας διδάγματα από την μοιρασιά του κόσμου που έγινε στη Διάσκεψη της Γιάλτας, οι γκωλικοί και Γάλλοι κομμουνιστές, διατήρησαν τη συμμαχία τους που υπήρχε στον Παγκόσμιο Πόλεμο. Φρόντισαν να αποτρέψουν τη δημιουργία μιας υπερεθνικής δομής, έτσι ώστε το κάθε έθνος να παραμείνει σχεδόν κυρίαρχο υπό τις αμερικανική και βρετανική σημαίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αντιτάχθηκαν μαζί κατά της ολοκληρωμένης διοίκησης του ΝΑΤΟ και του τρόπου με τον οποίο οι Αγγλοσάξονες αναδιατύπωναν την κατασκευή της Ευρώπης. Σύμφωνα με την αντίληψη τους, η Ευρώπη συμπεριέλαβε ολόκληρη την ήπειρο "από τη Βρέστη στο Βλαδιβοστόκ". Πράγματι, οι Άγγλοι είχαν απομακρυνθεί από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τότε που είχαν φανταστεί το ιδιαίτερο νομικό τους σύστημα και οι Ρώσοι είχαν εξαπλώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό με την κατάκτηση της Σιβηρίας.
Αυτές οι συζητήσεις και διαφορές θα έπρεπε να έχουν πάψει με τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991. Αυτό δεν συνέβη. Ο γραμματέας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ James Baker ανακοίνωσε, αντίθετα, ότι οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες και το ΝΑΤΟ θα ενσωματώσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που απελευθερώθηκαν από το σοβιετικό ζυγό, γεγονός που έγινε δεκτό από τον καθένα. Ταυτόχρονα, συνέταξε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία μετέτρεπε την ήπειρο σε "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Το ενιαίο νόμισμά τους, το ευρώ, έπρεπε να κοπεί ισοδύναμο με το δολαρίου, το οποίο συνέβη πολύ γρήγορα για να συμβεί. Πάντα επιφυλακτικές έναντι της Ρωσίας, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο αρνήθηκαν να ενταχθεί η τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά την εξομοίωσαν στην εξουσία τους, ανοίγοντας της την πόρτα της G7 που έγινε G8 με αρμοδιότητες λήψης αποφάσεων.
Αυτή η περίοδος αβεβαιότητας έληξε το 1999 με την πτώση του Μπορίς Γέλτσιν και την ένταξη στην εξουσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα θεσμικά όργανα που ελέγχονται από την Ουάσιγκτον σκλήρυναν. Η στρατηγική της ανάσχεσης - η οποία είχε αποτύχει κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου - επανεργοποιήθηκε, η ρωσική αρκούδα αντικαθιστώντας τη σοβιετική αρκούδα στο αγγλοσαξονικό φανταστικό. Τέλος, σήμερα η Ουάσιγκτον, με διάφορα πρόσχημα είτε ακάμα χωρίς κανένα πρόσχημα, θέσπισε όλα τα είδη οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών κυρώσεις εναντίον της Μόσχας, η οποία εκδιώχθηκε από τη G8.
Ο Manfred Weber (αριστερά) θα εκλεγεί δημοκρατικά για να διαδεχθεί τον Jean-Claude Juncker (δεξιά). Ο τελευταίος είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου όταν η δικαιοσύνη της χώρας του ανακάλυψε τις ευθύνες του στην μυστική υπηρεσία « stay-behind » του ΝΑΤΟ.
Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που διεξάγονται από τις 23 έως τις 26 Μαΐου και του επόμενου πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα ακολουθήσει δεν μπορούν και δεν πρέπει να κατανοηθούν παρά μόνο σε αυτό το ιστορικό και στρατηγικό πλαίσιο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να εμπιστευτούν την προεδρία της Επιτροπής στον Manfred Weber, με αποστολή να υπονομεύσει την προμήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Η πρώτη μάχη του θα είναι να σταματήσει την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2, παρά τα ήδη δεσμευθέντα δισεκατομμύρια ευρώ και παρά τα δισεκατομμύρια που θα επέτρεπε να εξοικονομίσει.
Για να εκλέγεται δημοκρατικά ο Weber από το Κοινοβούλιο, δεν είναι απαραίτητο να υποστηριχθεί από μια πλειοψηφία βουλευτών. Αρκεί να έρθει πρώτη h ομάδα του, το ΕΛΚ. Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον προετοίμασε μια συνέλευση που θα κυριαρχείται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) και, στη δεύτερη θέση, από την Ευρώπη των Εθνών και Ελευθεριών (ENL).
Ο Steve Banon στάλθηκε για να συμβουλεύσει τον Matteo Salvini και να δημιουργήσει μια ώθηση των κομμάτων ταυτότητας (αλλά όχι των αυτονομιστών). Εξασφάλισε ότι η ENL δεν θα μπορεί να κερδίσει την πλειοψηφία.
Για το λόγο αυτό, παρά τις προσπάθειες του Σαλβίνι, το πολωνικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη πείστηκε να παραμείνει στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (CRE) σε αντάλλαγμα για μια "σημαντική" αύξηση των αμερικανών στρατιωτών στο έδαφός του.
Στις 13 Μαΐου, ο Donald Trump δέχθηκε τον Ούγγρο Βίκτορ Ορμπάν στο Λευκό Οίκο και τον προέτρεψε να κρατήσει το κόμμα του στο ΕΛΚ σε αντάλλαγμα για όπλα και φυσικό αέριο.
Τέλος διαδόθηκε ένα βίντεο στο γερμανικό Τύπο. Δείχνει τον Heinz-Christian Strache, ηγέτη του Αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας (FPÖ), να διαφθείρεται έχει καταστραφεί. Αυτό το βίντεο είναι παλιό, σκηνοθετήθηκε και κινηματογραφήθηκε από μια γυναίκα που παρουσιάζεται ως Ρωσίδα πράκτορα (ή πόρνη!), αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι μια πράκτορας της CIA.
Σε αντίθεση με το αναμάσημα στον Τύπο, δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική αντιπαλότητα μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) και της Ευρώπης των Εθνών και της Ελευθερίας (ENL). Όλοι συμφωνούν για τη κηδεμονία του ΝΑΤΟ, η οποία περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών αποφάσεων. Υπάρχει μόνο μια ανακατανομή των ρόλων.
Η επίσημη προπαγάνδα για τη διεξαγωγή των εκλογών επαναλαμβάνει συνεχώς ότι «η Ευρώπη είναι η ειρήνη και η ευημερία». Ωστόσο, αυτό το σύνθημα είναι ασυμβίβαστο με την αντιρωσική αποστολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσον αφορά την ειρήνη, η Ένωση δεν μπόρεσε να απελευθερώσει την Κύπρο, η οποία κατέχεται πάντα από το 1974 (αλλά δεν προσχώρησε στην Ένωση μέχρι το 2004). Ο τουρκικός στρατός καταλαμβάνει το ένα τρίτο της επικράτειας και έχει δημιουργήσει μια συνεργατική αρχή με την επωνυμία «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Οι Κύπριοι που ζουν εκεί δεν μπορούσαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους του Κοινοβουλίου. Όχι μόνο οι Βρυξέλλες διασκεδάζονται με τη μοίρα τους, αλλά βγάζουν το κόκκινο χαλί στον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο ψεκάζουν με δισεκατομμύρια επιχορηγήσεις. Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ.
Όσον αφορά την ευημερία, η Ένωση - η οποία δεν περίμενε την υπόθεση Nord Stream 2 – εφάρμοσε τόσο πιστά τη στρατηγική των ΗΠΑ έτσι ώστε η Ένωση να παραμένει στάσιμη όταν αναπτύσσεται ο υπόλοιπος κόσμος. Στη δεκαετία μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2018, η ανάπτυξη στη Κίνα αυξήθηκε κατά + 139%, στην Ινδία κατά 96%, στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά + 34%, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση μειώθηκε κατά -2%.
Η εκλογική εκστρατεία συνεχίζεται στη κλίμακα των κρατών μελών, καθώς δεν υπάρχει ακόμη ευρωπαϊκό συναίσθημα. Συνεπώς, δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά ενώσεις πολιτικών κομμάτων του κάθε κράτους. Δεν υπάρχει ούτε μία μοναδική εκλογική ημέρα, αλλά ξεχωριστές εκλογές για τέσσερις ημέρες σύμφωνα με τις εθνικές παραδόσεις.
Η αποχή αναμένεται ότι θα είναι μαζική, καθώς οι ψηφοφόροι έχουν το διάχυτο συναίσθημα ότι όλα αυτά δεν είναι ούτε σαφή ούτε ειλικρινή. Περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους θα μποϊκοτάρουν τις κάλπες (παρότι σε ορισμένες χώρες η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική). Επομένως, ακόμη και αν οι διαδικασίες ψηφοφορίας είναι απολύτως δημοκρατικές, το αποτέλεσμα δεν θα μπορέσει να αντιπροσωπεύσει τη βούληση ολόκληρου του εκλογικού σώματος. Δεν θα είναι συνεπώς δημοκρατικό. Ο Manfred Weber θα εκλεγεί από μια μειοψηφία του Κοινοβουλίου, το οποίο το ίδιο εκλέγεται από μια μειοψηφία ψηφοφόρων.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
πηγή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου