EΦΥΓΕ Ο ΤΑΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

“EΦΥΓΕ¨ ΤΟ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΟ ΤΗΣ «Χ»
TAKHΣ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 10 /5 /1926 - 26 /9 /2018

Ο Παναγιώτης Μεγαλοοικονόμου, γνωστός ως «ΤΑΚΗΣ», υπήρξε μαχητής της Εθνικής Αντίστασης, μέσα από τις τάξεις της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ». Στις 26/9/2018, “ έφυγε¨ για την ¨Γειτονιά των Αγγέλων¨, όπου τον περίμεναν οι παλαιοί συμπολεμιστές του και η εξόδιος ακολουθία έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου το απόγευμα στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στο 2ο Κοιμητήριο του Κορωπίου.

Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας με τα πόδια του, που του δημιουργούσαν δυσκολία στις μετακινήσεις του. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Τάκης δέχθηκε στο σπίτι του τους: Ιωάννη Γιαννάκενα (Πρόεδρο της «Χ»), Σπύρο Δημητρίου (Αντιπρόεδρο της «Χ», Κυπριακής καταγωγής) και τον Βασίλειο Στυλιανέση (Μέλος του Δ.Σ. της «Χ», Εικονολήπτη), στους οποίους παρεχώρησε την τελευταία του συνέντευξη. 

Σας παραθέτουμε κάποιες χαρακτηριστικές του απαντήσεις (περιληπτικά), που αναφέρονται σε: ΚΑΤΟΧΗ –ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ «Χ» - ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ - 143 ΤΑΓΜΑ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗΣ ΧΙΤΩΝ 

Γεννήθηκα στις 10 Μαΐου 1926, στα Αναφιώτικα της Πλάκας, κάτω από την σημαία της Ακροπόλεως. Η καταγωγή του πατέρα μου ήταν από τα Κύθηρα και η μητέρα μου ήτανε από τα Χανιά της Κρήτης. Περάσαμε δύσκολα χρόνια τότε. Είμαστε 11 αδέρφια (8 κορίτσια και 3 αγόρια) και ήμουνα το προτελευταίο παιδί της οικογενείας. Ο πόλεμος του 1940 με βρήκε στην οδό Αποστόλου Παύλου 19 στο Θησείο, στο σπίτι μου. 

Στις 27 Απριλίου 1941 (Κυριακή του Θωμά), μία φάλαγγα από 6 -7 μοτοσυκλέτες Γερμανών, οι οποίοι ήτανε κάτασπροι από την σκόνη, με χιαστί τις γερμανικές σημαίες, ανεβαίνανε την Αποστόλου Παύλου, για να πάνε στην Ακρόπολη. Εμείς είμαστε στο πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι ενός γείτονα, ο οποίος ήταν ο μόνος που διέθετε ραδιόφωνο, και ακούγαμε τον εκφωνητή Σταυρόπουλο που έλεγε το γνωστό ανακοινωθέν του Ραδιοφώνου Αθηνών.

Ξύπνησε μέσα μας η αντίσταση του ΄ΕΛΛΗΝΑ και λέγαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και να κυνηγήσουμε τους Γερμανούς. Ο κόσμος είχε μαζευτεί μέσα στα σπίτια του και δεν εκδηλωνότανε. Κοίταζε το πώς να αποταμιεύσει τροφές και πως θα βρει καμιά πατάτα, λίγο ψωμί, λίγο λάδι, διότι είχαν εξαφανιστεί όλα τα τρόφιμα, δεν υπήρχε τίποτα.

Πριν την έναρξη του πολέμου, η Ε.Ο.Ν. και ο Μεταξάς είχανε σπείρει παντού πατάτες μέχρι και στην Πλατεία Συντάγματος, κάτω από τα κυπαρίσσια, έτσι ώστε να υπάρχει τροφή για τους Έλληνες. Ήτανε μεγάλος πατριώτης ο Ιωάννης Μεταξάς. 

Το δασύλλιο του Αρείου Πάγου ήταν διάσπαρτο από όπλα που είχε πετάξει ο κόσμος. Οι Γερμανοί είχαν επιβάλει την ποινή του θανάτου, για όποιον πιάνανε να έχει όπλα στο σπίτι του, και το είχαν εφαρμόσει στην πράξη. Εμείς αρχίσαμε και μαζεύαμε αυτά τα όπλα, που απετέλεσαν την πρώτη μαγιά της αντιστασιακής μας οργάνωσης. Όταν εγώ πήρα μερικά στο σπίτι μου και τα είδε ο πατέρας μου «Τι κάνεις», μου λέει, «θα μας κρεμάσουν οι Γερμανοί». Και ανοίγω ένα ντουλάπι που ήταν εντοιχισμένο και έχωσα εκεί μέσα κάτι μάουζερ όπλα, κάτι μάλιχερ, πολλά πιστόλια, και κάτι κουτιά με λίγες σφαίρες. 

Σιγά –σιγά, αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Παρουσιαστήκανε σε μας μερικοί αξιωματούχοι, μεταξύ αυτών ο υπολοχαγός, Τάσος Παπαγεωργίου και ο στρατηγός Λάβδας και άρχισε να συσπειρώνεται ο πυρήνας της οργάνωσης. Εγώ, το 1941, σε ηλικία 15 χρονών προς τα 16, ήμουν οργανωμένος, είχα όπλο. Μετά ανέλαβε ο Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος ήταν φοβερός αξιωματικός και, προπαντός, πατριώτης μεγάλος και λεβέντης. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στο σπίτι του, στην οδό Νηλέως 6, ημέρα των Χριστουγέννων, και έκτοτε, αραιά κα που τον έβλεπα, διότι υπήρχαν ‘’ καλοθελητές’’ που κοιτάγανε το πώς να τον εξοντώσουνε. Είχανε δημιουργηθεί τότε το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ (παρακλάδια του ΚΚΕ). Εμείς φτιάξαμε μία αξιόλογη ομάδα, 15 -20 ατόμων, στην οποίαν συμμετείχαμε εγώ και η αδελφή μου Αθανασία. Η ομάδα αυτή σιγά – σιγά, μεγάλωσε και έγινε αυτή η «Χ», που αργότερα αντιμετώπισε στις 4 Δεκεμβρίου 1944 τους κομμουνιστές. Από την αρχή, οι κομμουνιστές μας επιτίθονταν κάθε τρεις και λίγο.

Κάποτε, οι κομμουνιστές συλλάβανε τρεις δικούς μας. Κάνουμε και εμείς ένα γιουρούσι και πιάνουμε κάτι άλλους αρχικομμουνιστές και τους μαντρώνουμε στο 9ο Δημοτικό Σχολείο. Και ήρθε ο Άγγελος Έβερτ (αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών) με ένα ραβδί στο χέρι να μας απειλήσει, και αυτόν, προσωπικά εγώ τον μάντρωσα στο 9ο Δημοτικό Σχολείο. Τους δώσαμε διορία ότι, αν μέχρι το βράδυ δεν μας επιστρέψουν ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ και τους τρεις δικούς μας, θα εκτελούσαμε και εμείς τους δικούς τους. Και δώσαμε ραντεβού να μας τους παραδώσουνε στο πίσω μέρος της Σχολής Χωροφυλακής. Αυτοί, όμως, αθέτησαν τον λόγο τους, μας έστησαν ενέδρα και, την ώρα που μας παραδίδανε τους τρεις ανθρώπους μας, αρχίσανε και μας πυροβολούσανε. Εμείς τους περιποιηθήκαμε καταλλήλως, γυρίσαμε στο Θησείο και αφήσαμε όλους τους δικούς τους ελεύθερους, μηδενός εξαιρουμένου. Όσο για τον Έβερτ, μεσολαβήσανε διάφοροι μεγάλοι της Οργανώσεως και τον επήρανε. Όταν επιστρέψαμε στο Θησείο, είχαμε έναν τραυματία, τον Όμηρο Παπαδόπουλο (Κύπριος, υπασπιστής του Γ. Γρίβα). εκείνο το βράδυ. 

Στην διάρκεια της Κατοχής, κάναμε πολλά και διάφορα, πολεμώντας τους Γερμανούς, αντιμετωπίζοντας παράλληλα και τους κομμουνιστές: δολιοφθορές, ένοπλες επιθέσεις, απελευθερώσεις ομήρων. Συνεργαζόμαστε με τον Γιάννη Μπομποτίνο, αρχηγό της Οργανώσεως «Ἁνάστασις Γένους», ο οποίος μας είχε τοποθετήσει σε διάφορες γερμανικές υπηρεσίες, που είχαν σχέση με τα γερμανικά αεροπλάνα στην Ελλάδα. Εμείς κάναμε διάφορες δολιοφθορές, τα αεροπλάνα τους έπεφταν και οι χώροι τους στο αεροδρόμιο έπιαναν φωτιά από ισχυρές εκρήξεις. Όμως, στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής υπήρχε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο οποίος, άνευ λόγου, πολέμησε την «Χ», όσο κανείς άλλος.

Πριν την Μάχη του Θησείου, αρχές του 1943, οι κομμουνιστές μας επιτίθονταν στο Θησείο, στο Παγκράτι και στην Κυψέλη, όπου εκεί υπήρχε πυρήνας . Δεν πέρναγε σχεδόν, μέρα, που να μην γίνονται επιχειρήσεις στο Θησείο, όπου μας επιτίθονταν, και από το κακό που γινότανε, κοβόντουσαν τα καλώδια του ηλεκτρισμού από τις σφαίρες και έμενε ολόκληρη περιοχή, μέρες και μέρες στο σκοτάδι. Οι εκτελεστές της ΟΠΛΑ μας κάνανε μεγάλη ζημιά, μεταξύ αυτών ο Μπουρδής, ο Μονέδας και ο Αυγέρης που ήλθαν από το Μπούλκες (Γιουγκ/βία), με εντολή να σκοτώσουν τους ανθρώπους της «Χ». Αυτοί οι τρεις αργότερα καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα έκτακτα στρατοδικεία και εκτελέστηκαν από τον Ελληνικό Στρατό. Αλλά και εμείς είμαστε καλά οργανωμένοι και τους αντιμετωπίζαμε. 

Στις 25 Μαρτίου 1943, πήγαμε να καταθέσουμε στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, στο Σύνταγμα. Εν τω μεταξύ, το πληροφορήθηκαν οι Ιταλοί και, μόλις φθάσαμε στον Άγνωστο Στρατιώτη, μας πλακώνει το ιταλικό ιππικό, και μας αρχίζει στο κυνήγι. Εν τέλει εμείς το αφήσαμε το στεφάνι και φύγαμε, κυνηγημένοι από ιταλικό ιππικό και, φθάνοντας στην Πλάκα, στους διώκτες μας προστέθηκαν και οι κομμουνιστές, που μας την είχανε στημένη. Τελικά, φθάσαμε στο Θησείο χωρίς απώλειες, μόνο με κάτι μικροτραυματισμούς, γιατί μας λυπήθηκε ο Θεός.

Μία άλλη επιχείρηση που κάναμε ως «Χ», ήταν η απελευθέρωση της αδελφής του Νίκου Μπερτσιάδη, του μετέπειτα στρατηγού, που την είχαν πιάσει οι κομμουνιστές και την κρατούσαν στο Δουργούτι, μία προσφυγική συνοικία του Νέου Κόσμου, όλο παράγκες, πίσω από την Λεωφόρο Συγγρού. Μου ζήτησαν να πάω να την ελευθερώσω, όπως και έγινε. Πήγα μαζί με άλλους δύο και όταν αυτοί που την κρατούσαν μας είδαν να ρίχνουμε στον αέρα, τους έπιασε φόβος και τρόμος και την άφησαν ελεύθερη. Τότε την πήρε η ομάδα μου και την παρέδωσε στους δικούς της.

Το καλοκαίρι του 1944, ήρθε διαταγή από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, οι Χίτες να πάνε να παραλάβουν τον οπλισμό που θα έφερνε ένα αγγλικό υποβρύχιο στο Πόρτο Ράφτη. Εμείς φύγαμε με ένα αυτοκίνητο από την Λεωφόρο Μεσογείων, περάσαμε ένα γερμανικό μπλόκο στον Χολαργό και φθάσαμε στην Αγία Παρασκευή. Από εκεί, μας πήρε ο σύνδεσμός μας (ονόματι Γιάννης Ζάγκλης) και μας πήγε στον Πρασά του Πόρτο Ράφτη, όπου θα ερχότανε το αγγλικό υποβρύχιο. Συνολικά είμαστε 9 άτομα και με τον σύνδεσμο 10. Βρήκαμε μια σπηλιά που μας χώραγε σχεδόν όλους και είχαμε θέα απέναντί μας προς το βουνό. Τα όπλα ήρθανε με φουσκωτό, τα βγάλαμε έξω και τα κρύψαμε σε κάτι αμπριά εγκαταλελειμμένα των Ιταλών. Μετά, στείλαμε τον σύνδεσμό μας στην Κερατέα να ειδοποιήσει τους δικούς μας ότι τα όπλα αφίχθησαν. Εν τω μεταξύ, μας είχανε προδώσει, μας πήραν είδηση και οι Γερμανοί από τον Ευβοϊκό και με ένα αντιτορπιλικό μας ρίχνανε με το πυροβόλο στη στεριά και δεν μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε.

Κάποια στιγμή βλέπουμε μια συμμορία κομμουνιστών να κατεβαίνει από το βουνό και να κραυγάζει, όπως κάνουνε οι Ινδιάνοι. Ο επικεφαλής τους ήταν ένας έφεδρος ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και όμηρός τους ο σύνδεσμός μας, Γιάννης Ζάγκλης. Με το που τους είδαμε, τους ρίξαμε με το οπλοπολυβόλο και τα λιανοτούφεκα που είχαμε. Με τις πρώτες μπαταριές, σκοτώθηκε ο επικεφαλής έφεδρος ανθυπολοχαγός, απελευθερώθηκε ο Ζάγκλης και ειδοποιήσαμε τους δικούς μας στην Κερατέα, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο για να φορτώσουν τα κιβώτια με τα όπλα και τις σφαίρες.

Ακολούθως, τα όπλα έπρεπε να μεταφερθούν οδικώς στην Αθήνα και προορίζονταν για να εξοπλιστούν η Χωροφυλακή και τα Αστυνομικά Τμήματα. Ήτανε η εποχή που υπήρχε το Σαββατιανό σταφύλι. Πέσαμε και μαζέψαμε σαββατιανά και με αυτά σκεπάσαμε τα κιβώτια με τα όπλα. Είμαστε 4 -5 αυτοκίνητα και μέσα σε ένα από αυτά ήμουνα και εγώ. Τελικά, καταφέραμε να περάσουμε τα κιβώτια, κάτω από την μύτη των Γερμανών και των συνεργατών τους γερμανοτσολιάδων, αλλά και των ‘’συντρόφων’’ ΕΑΜ-ο-ΕΛΑΣιτών, που ήταν και αυτοί ‘’ειδοποιημένοι’’ για την αποστολή μας και μας την είχανε στημένη.

Εδώ θα πρέπει να σας πω, ότι οι Γερμανοί, λίγο πριν φύγουν από την Ελλάδα, κάλεσαν τους συνεργάτες τους, τους αποκαλούμενους και ‘’γερμανοτσολιάδες’’, δήθεν ότι θα τους δώσουν τρόφιμα, και τελικά τους εκτέλεσαν όλους.

Όταν έφυγε και ο τελευταίος Γερμανός, ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους και όταν μπήκανε οι πρώτοι Εγγλέζοι μέσα, θυμάμαι την μυρουδιά του εγγλέζικου τσιγάρου. Στο Θησείο έγινε πανζουρλισμός, να κλαίει ο κόσμος και να χειροκροτεί. Δεν πέρασαν μερικές μέρες χαράς, και έρχεται ο Γ.Παπανδρέου με τον Ζέβγο, τον Μανουηλίδη και τον Πορφυρογένη και μας διάλυσαν τα πολυβολεία και τις ομάδες της «Χ»: άλλοι πήγανε στην Κυψέλη, άλλοι στο Χημείο, στην οδό Ιπποκράτους, στην Χαριλάου Τρικούπη, στου Γκύζη… Ζήτημα αν είμαστε 100 από τους μαχητές να οργανωθούμε, γιατί μας πήρανε και τα όπλα, όσα προλάβανε, αλλά εμείς κρύψαμε και πολλά. Πως αλλιώς θα αντιμετωπίζαμε την σφαγή στις 3 και 4 Δεκεμβρίου.

Στις 3 Δεκεμβρίου οι κομμουνιστές έκαναν ένα ένοπλο συλλαλητήριο. Μπροστά βάλανε τους τροχιοδρομικούς, και ανεβαίνανε την οδό Πανεπιστημίου, κρατώντας άδεια φέρετρα που είχανε πέτρες μέσα. Σκοπός τους ήτανε να χτυπήσουν την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών (Βασ. Σοφίας και Πανεπιστημίου). Όμως, στο ύψος της ’’Μεγάλης Βρετανίας’’ βρισκόταν ο Έβερτ, ο οποίος τους ‘έριξε’. Αυτοί φωνάζανε: «Σκόμπυ, Χίτης ήσουνα και σύ», χαλάγανε τον κόσμο, αλλά μετά πέταξαν τα φέρετρα και φανήκανε οι πέτρες που είχαν μέσα. Απέναντι, στην οδό Όθωνος, ήταν τα γραφεία του ΚΚΕ. Και ήταν ΟΛΟΙ οπλισμένοι εκεί μέσα.

Την ίδια μέρα, στη Μάχη του Θησείου, μας χτύπησαν οι αντάρτες, από την Σχολή Ναυτικού της περιοχής Ασυρμάτου. Κρατήσαμε όλη την ημέρα την επίθεση των συμμοριτών, οι οποίοι είχαν κουβαληθεί και από την Πελοπόννησο, μάλλον γιατί μυρίστηκαν ‘’πλιάτσικο’’. Υπήρχαν δύο παιδιά, ο Κώστας Μηλιδώνης και ο Χρήστος Ρίζος, με κάτι σακίδια εγγλέζικα και μας φέρνανε πυρομαχικά.

Ξημέρωσε η 4η Δεκεμβρίου. Στο Θησείο, η πίεση άρχισε πολύ πιο μεγάλη, εγώ δε ήμουνα αρχικά στο πολυβολείο του Βασσάλου και μετά πήγα στο πολυβολείο μπροστά στον ναό του Ηφαίστου. Ακολούθησε ανταλλαγή πυρών ,και μετά έφυγα και πήγα στο 9ο Αστυνομικό Τμήμα, όπου βρήκα την αδελφή μου και πολλούς άλλους. Περιμένουμε να γυρίσει ο Γρίβας. που τον είχανε πάρει οι Εγγλέζοι και πήγανε να συνεννοηθούνε με τους ΕΛΑΣίτες, μήπως σηκωθούν και φύγουν, για να δούμε τι θα γίνουμε. Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές μας πλησίαζαν, μας πυροβολούσαν και ωρύονταν. Μετά από λίγο καταφθάνουν οι Εγγλέζοι με 4 τανκς μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα και με καμιόνια, που μας μετέφεραν στα Παλαιά Ανάκτορα, όπου διανυκτερεύσαμε. Την άλλη μέρα, καλέσανε την κλάση 38 -39 για εθνοφύλακες, παρουσιαστήκαμε όλοι οι Χίτες και ντυθήκαμε εθνοφύλακες, πήραμε τον εξοπλισμό μας και μας ονόμασαν «143 Τάγμα Εθνοφυλακής των Χιτών».

Η πρώτη μας αποστολή ήταν η εκκαθάριση της γύρω περιοχής από τους αντάρτες μέχρι όλη την Λεωφόρο Συγγρού, εν όψει μάλιστα της αφίξεως του Τσώρτσιλ (Χριστούγεννα 1944). Μετά, οργανωθήκαμε σε ομάδες και εγώ, μαζί με έναν άγγλο πυροτεχνουργό κατεβήκαμε από ένα τεράστιο φρεάτιο της οδού Σταδίου στον υπόνομο και περπατήσαμε άνετα, κατευθυνόμενοι προς την ‘’Μεγάλη Βρετάνια’’, όπου είχε καταλύσει ο Τσώρτσιλ. Εκεί, ο άγγλος πυροτεχνουργός ανακάλυψε τοποθετημένο έναν εκρηκτικό μηχανισμό και μου είπε «Τάκης, βόμβες». Ανεβαίνουμε αμέσως επάνω και αυτός ειδοποιεί ότι κάτω υπάρχουν εκρηκτικά, τα οποία και τα εξουδετέρωσαν. Αυτά τα είχανε τοποθετήσει ο Μανώλης Γλέζος με τον Γρηγόρη Φαράκο.

Το 143 Τάγμα έδωσε μεγάλη μάχη με τους κομμουνιστές, τους οποίους κατεδίωξε μέχρι την Θήβα. Απελευθερώσαμε πολλούς ομήρους. Στα Κρώρα βρήκα τον πατέρα μου που τον είχανε δολοφονήσει, την αδελφή μου με το μωρό κοριτσάκι της, που τους είχαν απαγάγει. Η επόμενή μας αποστολή ήταν στην Θεσσαλονίκη, όπου μας μετέφεραν, γύρω στα 400 άτομα, μέσα σε ένα οπλιταγωγό. Από εκεί μας μεταφέρανε στην Βέροια όπου υπήρχαν πολλοί κομμουνιστές. Μετά από 2 μέρες, οι κομμουνιστές έκαναν ένοπλο συλλαλητήριο, βάζοντας μπροστά τα γυναικόπαιδα. Κατόπιν διαταγής του Διοικητή μας, ακολούθησε άγρια συμπλοκή και στο τέλος, αυτοί πέταξαν τα όπλα τους και τρέχανε να κρυφτούνε. Οι Εγγλέζοι ουδέποτε υπήρξαν φίλοι της Ελλάδος. Αυτοί όπλισαν τους συμμορίτες σε Γράμμο –Βίτσι, αυτοί κάνανε τέρατα και σημεία. Ποτέ δεν υπήρξαν φιλέλληνες. Εμάς ήθελαν να μας κρεμάσουνε επειδή είχαμε συμπλοκή στη Βέροια και υπακούσαμε στην διαταγή του διοικητή μας και όχι των Εγγλέζων.
 
Μας πήγαν, πάλι πίσω στην Θεσσαλονίκη, μας βάλανε στο 50 Σύνταγμα Θεσσαλονίκης πάλι και περιμέναμε να έρθει ο Στρατιωτικός Διοικητής Θεσσαλονίκης. Μετά από τρεις μέρες, μας φόρτωσαν πάλι σε ένα οπλιταγωγό, μας πήρανε τα όπλα, μας έφεραν στον Πειραιά και μας μάντρωσαν στο Μέγαρο του Παπαστράτου. Το κτίριο αυτό είχε, από πάνω μέχρι κάτω, τρύπες από τι βόμβες που είχαν ρίξει οι Άγγλοι, όταν βομβάρδισαν τον Πειραιά (11/1/1944). Από εκεί πήρα απολυτήριο και…. ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα, την δε σύνταξη μας την κάνανε ψίχουλα. Αυτή είναι η ιστορία μου και αυτά έχω περάσει και το λέω με πόνο της καρδιάς. 

Επιμέλεια Κειμένου: ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ

Share