Αυτή υπήρξε βεβαίως η ακριβής (και μεγαλειωδώς ανατριχιαστική) διατύπωση της τελευταίας μεγάλης άρνησης που ειπώθηκε από επίσημο στόμα στον ελλαδικό χώρο και την οποία τιμούμε πάλι (θεωρητικά τουλάχιστον) σήμερα. Και αυτή ήταν η ακριβής απαρχή του έπους που έγραψε με το αίμα της η τελευταία ίσως γενιά Ελλήνων που υπήρξε στην Ιστορία. Ακριβώς δηλαδή λίγο πριν αρχίσει η οριστική τους μετάλλαξη.
Αυτό το έπος που γράφτηκε τότε πάνω στα βορειοηπειρώτικα βουνά (αλλά και στη συνέχεια, κατά την απάνθρωπη τριπλή Κατοχή), ήταν πραγματικά η τελευταία μαζική πράξη αντιστάσεως του πάλαι ποτέ λαού της αντιστάσεως, το κύκνειο άσμα του στη μέση μιας πορείας που είχε βεβαίως δρομολογηθεί αρκετά πριν. Μιας πορείας εκποιητικού εκσυγχρονισμού και πολιτισμικής εκπόρνευσης. Η τελευταία του πράξη, λίγο πριν υποταχτεί εκουσίως και σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν πια στα σκουπίδια. Οκτώ σχεδόν δεκαετίες πλέον αργότερα, απομείναμε παραδομένοι στην παρακμή και την ασυναρτησία, τυφλοί και αμνησιακοί, να ακούμε λόγια για έργα του παρελθόντος, που δείχνουν να είναι όμως πια πολύ μακριά από μας, ώστε να μπορούν πραγματικά να μάς αγγίξουν.
Πώς να ακουστεί δηλαδή πια στ’ αυτιά σου η λέξη «αυταπάρνηση» στους καιρούς του ψυχωτικού ατομοκεντρισμού; Και πώς ν’ ακουστεί στους καιρούς της εξηλιθιωμένης παθητικότητας η λέξη «ηρωισμός»; Ή στους καιρούς του υστερικού μηδενισμού η λέξη «πίστη»; Νευρωτικά υποχείρια πλέον του Τίποτε, κενά και θλιβερά σαρκία, που απέμειναν να περιφέρονται δίχως νόημα και σκοπό και να προσκυνούν είδωλα. Μία άχρωμη και βαθέως υπνώττουσα ανθρωπομάζα, που κατ’ ουσίαν αναμένει πια μόνο την ώρα που ως σκέτος χους εις σκέτον χουν απελεύσεται - και που το μόνο όνειρο που της απέμεινε πλέον είναι να διατηρήσει για λίγο ακόμη, με κάθε τρόπο και τίμημα, μέσα σε μια στερνή ψευδαίσθηση απατηλής ευμάρειας το πανάθλιο σαρκίο της.
Και βέβαια, ακόμη κι αν κάτι πάει κάποια στιγμή ν’ αναρριπίσει μέσα σου, αυτός ο τόπος πια δεν το αφήνει. Αυτός ο τόπος, που εδώ και πολλά χρόνια τον λυμαίνονται γονυκλινείς ριψάσπιδες, γελοίες πολιτικές καρικατούρες, πλανεμένοι ιεράρχες, πουλημένα δημοσιογραφούντα τομάρια, γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, ελεεινoί κουκουλοφόροι νεοταξίτικοι στρατοί κι έτερες φασίζουσες μειοψηφίες «δικαιωματάδων» υπερασπιστών της κάθε διαστροφής, σε τραβάει πια συνεχώς προς τα κάτω. Με την τεχνητή εμπλοκή στα αγχωτικά γρανάζια του αβέβαιου μεροκάματου, με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, με τη χυδαία ηλιθιότητα των βοθροκάναλων, με τη φασιστική ιδεολογική τρομοκρατία μιας ψευδεπίγραφα «προοδευτικής» και μηδενιστικής πλέμπας, που εξεμεί τη φωταδιστική της υστερία ενάντια σε κάθε τι το αυτονόητο και καθυβρίζει χυδαία κάθε τι το αυθεντικό. Αυτός ο τόπος πια έχει ταχθεί για να σε βουλιάζει αδυσώπητα, κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ, μέσα στον αφόρητα βρωμερό του βάλτο.
Αλλά και γιατί άραγε να μην είναι έτσι; Γιατί δηλαδή ετούτο το βύθιο σύγχρονο μικροελλαδίτικο Μηδέν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο στη θλιβερή βιτρίνα του; Αφήστε τώρα τους λίγους που - κόντρα στη «λογική» και το ρεύμα των Καιρών - μπορούν και μας κρατάνε ακόμα στη ζωή, ζώντας αυτεξουσίως οι ίδιοι σε κάποιες «φυλακές» (στα μοναστήρια ή στον κόσμο), ως «ελεύθεροι κι ωραίοι». Εγώ σας μιλώ για τη βιτρίνα. Τέτοιοι δεν μας άξιζαν δηλαδή και εκκοσμικευμένοι κληρικοί και προδότες πολιτικοί κι εξωνημένοι διανοούμενοι και διεφθαρμένοι δικαστικοί και ανελλήνιστοι δάσκαλοι κι αντίχριστοι ακαδημαϊκοί και κλέφτες επιχειρηματίες; Τέτοιοι και χειρότεροι. Μηδενικά επί μηδενικών και σκύβαλα επί σκυβάλων. Πού το παράξενο συνεπώς; Σαρξ εκ της σαρκός ημών - όλοι τους. Τρεις συνεχόμενες γενεές εκμαυλισμένων νεοελληνέζων ώδινον - και είναι κάμποσα χρόνια τώρα που φυσιολογικά πλέον γεννοβολούν προς κάθε δυνατή κατεύθυνση τα ποικιλόμορφα τερατώδη κυήματά τους.
Alors, c’est la guerre. Πόλεμος λοιπόν. Πάντοτε ανατριχιαστικά μεγαλειώδες, κενό πλέον ωστόσο, φοβάμαι, παντός νοήματος. Κι αν πάντως δεν είναι, απομένει να αποδειχθεί. Προς τα πού όμως να το πρωτοπείς οκτώ σχεδόν δεκαετίες αργότερα, οκτώ δεκαετίες αλαλάζουσας βλακείας, εξουθενωτικής αμνησίας και έρπουσας υποταγής; Οκτώ δεκαετίες, που μάθαμε μονάχα να πιθηκίζουμε κομπλεξικά, ψελλίζοντας «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες», να μηρυκάζουμε ενδοτισμούς και κρετίνικες ονειρώξεις ευμάρειας ή να ψιθυρίζουμε μιθριδατικά δικαιολογίες αυτοδικαίωσης για την παθητικότητά μας; Πώς να ξαναπείς τελικά κάτι τόσο αυτονόητο θεωρητικά, αλλά και τόσο δύσκολο στην πράξη; Οι Μήδοι είναι πάντα εδώ - κι επιχειρούν να διαβούνε. Βρίσκονται έξω από τα σύνορα, βρίσκονται εντός των τειχών, βρίσκονται και μες στους ίδιους τους εαυτούς μας. Έχει απομείνει άραγε κάποιο γονίδιο ζωντανό, κάποια έστω απλή ανάμνηση, από εκείνη τη στερνή γενιά των αυθεντικών Ελλήνων;
ΝεκτάριοςΔαπέργολας
Διδάκτωρ Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου