Στην Κύπρο, θα χτίζαμε μια τεράστια πόλη με τα κόκαλα των ανθρώπων που πέθαναν υποστηρίζοντας την ιδέα της ελευθερίας και της ένωσης με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε, ωστόσο, να χτίσουμε μια ιδίου μεγέθους πόλη, με τα κόκαλα αυτών που πέθαναν για να γκρεμίσουν ακριβώς το ίδιο ιδανικό.
Παρόλα αυτά, οι νέοι αφέντες του κόσμου ακολούθησαν και ακολουθούν την τακτική της απελευθέρωσης των μικρών χωρών από την κυριαρχία των μεγάλων κρατών που είχαν καταλήξει να αποτελούν τμήμα τους, αποδυναμώνοντας έτσι τους ισχυρούς σχηματισμούς, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί, για να μπορέσουν αυτοί να πάρουν τη θέση τους.
Στη θέση των μεγάλων κρατών τα οποία διαλύθηκαν, δημιουργήθηκε η λεγόμενη Κοινωνία των Εθνών και αργότερα ο ΟΗΕ. Όλοι γνωρίζουν, παρόλα αυτά, ποια κράτη ελέγχουν τον οργανισμό αυτό. Είναι πάνω σε αυτήν τη βάση και πάνω σε αυτήν τη νέα αρχή της δημιουργίας των μικρών εθνοτήτων όπου κρίνεται ως τώρα η τύχη της Κύπρου και του σύγχρονου Ελληνισμού.
Αυτή είναι η αρχή, στην οποία οι υποστηρικτές της ομοσπονδιακής λύσης στην Κύπρο στηρίζουν την άποψή τους. Το ερώτημα είναι αν θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι στην περίπτωση δημιουργίας μιας ομοσπονδίας με τους Τούρκους. Η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα είμαστε ελεύθεροι, ούτε εάν δημιουργήσουμε ομοσπονδία με τους Τούρκους θα είμαστε ελεύθεροι.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι, πως στη δεύτερη περίπτωση θα αναγνωριστεί επίσημα το κράτος των Τούρκων μέσα στην Κύπρο. Σε αυτό το σημείο, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος πως δεν υπάρχει κανένας, ο οποίος μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Η άποψη πως ο ΟΗΕ είναι σε θέση να παρέχει ασφάλεια στους Ελληνοκύπριους έχει πλέον καταρριφθεί. Θα πρέπει οι πολιτικοί στην Κύπρο να πάψουν να δημιουργούν ελπίδες στον κόσμο πως με τις υποβολές διαμαρτυριών στον ΟΗΕ, ή με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αλλάξει κάτι.
Ανίσχυρος ΟΗΕ
Γιατί πολύ απλά ο ΟΗΕ και να ήθελε δεν έχει τη δύναμη να καθίσει την Τουρκία στο σκαμνί του κατηγορουμένου σε κανένα δικαστήριο του κόσμου. Είναι φανερό ότι πλέον δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο και ο λόγος είναι απλός. Είτε αρέσει σε ορισμένους στην Κύπρο είτε όχι, οι αιώνες στο πέρασμα τους, έχουν ήδη διαχωρίσει φυλετικά τους Κύπριους σε Έλληνες και Τούρκους.
Για να υπάρξει συνένωση πρέπει μία από τις δύο εθνικές ομάδες να απορροφηθεί από την άλλη. Γιατί για να υπάρξει συνένωση, πρέπει να σχηματιστεί ομοιογενής πληθυσμός με ίδια θρησκεία, γλώσσα και έθιμα. Εγώ είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει Κύπριος, Έλληνας ή Τούρκος, ο οποίος να μπορεί μέσα του να δεχθεί αυτήν την αλλαγή.
Γιατί θα πρέπει να αλλοιώσει την υπόστασή του και την ίδια την ψυχή του. Μία υπόσταση και μία ψυχή οι οποίες δημιουργήθηκαν αργά και σταθερά μετά από αμέτρητους αιώνες. Σε αυτό το σημείο θα ρωτήσει κάποιος: Τί πρέπει να γίνει για να βρεθεί επιτέλους μια λύση στην Κύπρο; Η απάντηση είναι πως πρώτα από όλα, πρέπει εμείς οι Ελληνοκύπριοι να καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική κατάσταση, μην επιτρέποντας στους πολιτικούς να μας οδηγούν σε λάθος μονοπάτια. Πρέπει ακόμα να δημιουργήσουμε επιτέλους μια συμπαγή εθνική ψυχή. Αυτή η διανοητική μόλυνση, η οποία έχει εξαπλωθεί σε όλη την Κύπρο, θέτοντας ζήτημα ελληνικότητας των Κυπρίων, πρέπει να σταματήσει.
Αυτό είναι το σημείο στο οποίο οι Τούρκοι υπερέχουν. Το γεγονός πως η μητέρα πατρίδα τους είναι αυτήν τη στιγμή πιο ισχυρή από τη δική μας. Με μια ασταμάτητη προσπάθεια δε, φανατίζει καθημερινά τους Τουρκοκύπριους με έναν και μοναδικό σύνθημα: πως η Κύπρος ανήκει σε εκείνους και όχι στους Έλληνες. Με άλλα λόγια ότι είναι τουρκική. Υποστηρίζει αυτήν την προσπάθεια στο μοναδικό δίκαιο, το οποίο, ό,τι και να γίνει, δεν θα αλλάξει ποτέ. Το δίκαιο του ισχυρού!
Το 2004, ξεκινώντας με μια κίνηση αποπροσανατολισμού άνοιξαν το οδόφραγμα της Λευκωσίας. Το αποτέλεσμα, από τότε έως τώρα, ήταν η εισροή συναλλάγματος στο ψευδοκράτους και η αλλοίωση του ήθους των Ελληνοκυπρίων, μέσω των δραστηριοτήτων τις οποίες παρέχουν οι Τούρκοι στους Έλληνες. Δραστηριότητες οι οποίες δεν αρμόζουν σε Έλληνες, αλλά ταιριάζουν γάντι στους Τούρκους.
Δύναμη και χαρακτήρας
Αυτή η κίνηση καλής θελήσεως, όπως την αποκάλεσαν τότε, δεν άλλαξε το αρχικό σχέδιο των Τούρκων. Αυτό της εκδίωξης των Ελληνοκύπριων από το νησί. Αντίθετα, το υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό. Υποστηρίζουν κάποιοι Ελληνοκύπριοι πως με το να μην πηγαίνουν στα Κατεχόμενα είναι σαν να τα παραχωρούν στους Τούρκους. Λέω πως με το να μην πηγαίνουμε στα Κατεχόμενα δείχνουμε χαρακτήρα και δύναμη, γυρίζοντας την πλάτη μας στο πρόσωπο των Τούρκων.
Άλλος είναι ο τρόπος για να μην παραχωρήσουμε τα κατεχόμενα εδάφη μας στους Τούρκους. Ο τρόπος αυτός είναι φυσικά πολύ πιο δύσκολος από το να πηγαίνουμε μια απλή βόλτα. Ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από τον καθημερινό αγώνα. Εάν ήταν δυνατόν κάθε μέρα σε όλα τα οδοφράγματα έπρεπε να φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη πως αυτό το οποίο συμβαίνει στην Κύπρο είναι άδικο και πως απαιτούμε την ελευθερία μας και την πατρίδα μας πίσω. Αντ’ αυτού δείχνουμε καθημερινά διαβατήρια και ταυτότητες για να επισκεπτόμαστε τα χώματά μας.
Η πίστη στο δίκαιο πρέπει να επιστρέψει μέσα στις καρδιές μας. Δεν είναι το χρήμα και η καλοπέραση ο τρόπος για να επιστρέψουμε πίσω. Ούτε μόνο η χειραφέτηση των πολιτικών μας από τα ξένα ισχυρά κράτη θα μπορέσει να φέρει πίσω κάποιο αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, η γαλήνη στην ψυχή μας θα επιστρέψει όταν θα σηκώσουμε κεφάλι και θα διατρανώσουμε στους Τούρκους και σε ολόκληρο τον κόσμο πως είμαστε Έλληνες και πως το νησί της Αφροδίτης εμείς το έχουμε κτίσει με τον ιδρώτα και το αίμα μας ανά τους αιώνες.
Κανείς δεν μπορεί να αντιστρέψει την πανάρχαια εξέλιξη της Ιστορίας. Δεν αρκούν μόνο τα όπλα και ο στρατιωτικός εξοπλισμός για να αποκτήσει ένας λαός την ελευθερία του. Η θέληση είναι πιο σημαντικός παράγοντας. Εάν κάποιος δώσει όπλα και εξοπλισμό σε ένα λαό ο οποίος δεν έχει διάθεση να αγωνιστεί, τότε αυτά θα είναι άχρηστα. Εάν, όμως, ένας λαός έχει θέληση και πίστη, τότε μπορεί ακόμα και με πέτρες μόνο να καταφέρει κάτι παραπάνω από τον λαό εκείνον ο οποίος έχει χάσει την πίστη και τη θέλησή του.
Αργός αφελληνισμός
Ας τελειώνουμε πια με αυτήν την παθητική στάση απέναντι στο εθνικό μας θέμα. Δεν μας οδήγησε πουθενά έως τώρα, παρά μόνο σε έναν αργό και σταθερό αφελληνισμό του νησιού και ταυτοχρόνως στην εδραίωση της παρουσίας των χιλιάδων Τούρκων εποίκων.
Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να είναι αδύναμη και τσακισμένη. Κάποια μέρα όμως θα ορθοποδήσει ξανά. Το αποδεικνύει η ιστορία. Μια ομάδα συμφεροντολόγων πολιτικών δεν μπορεί να είναι τόσο ικανή ώστε να μας αναγκάσει να πιστέψουμε πως η μητέρα πατρίδα μας είναι μικρή και ανάξια.
Η αξία της μητέρας πατρίδας μας είναι μεγάλη και εάν τώρα έχουν αναγκάσει τους Έλληνες αδελφούς μας να τη θάψουν μέσα τους, θα έρθει η στιγμή όπου κάποιος θα τη φέρει πάλι στην επιφάνεια. Αυτή η φλόγα δεν θα σβήσει ποτέ. Και τότε θα έχει φτάσει και η στιγμή όπου η μάνα θα κάνει το καθήκον της. Η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν στόχος όλων των Ελλήνων. Είναι γεγονός ότι στην πορεία υπήρξε εκτροπή από αυτό τον στόχο.
Ανεξαρτήτως των συγκυριών, όμως, που επιβάλουν την μία ή την άλλη διπλωματική επιλογή, ο εθνικός στόχος πρέπει να παραμείνει στην ψυχή μας. Όταν δε βρεθεί εκείνη η πολιτική ηγεσία, η οποία θα μπορέσει να συνενώσει όλους τους Έλληνες, παντού σε όλον τον κόσμο, τότε και μόνον θα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως ναι η δικαιοσύνη πλησιάζει και θα αποδοθεί με τον τρόπο που της αξίζει.
* Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας στο ναυτιλιακό τομέα και συγγραφέας του βιβλίου «Πολικός Αστέρας», Αθήνα, Κύπρης, 2017.
Πηγή: SLpress
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου