Τι να τους εξηγήσεις και τι να τους πεις; Αφού τίποτα από όσα βιώνουν δεν τους «κολλάει» λογικά με όσα έμαθαν να αναλύουν τον κόσμο. Αν έχεις μάλιστα ζήσει τόσα χρόνια ώστε να θυμάσαι εμπειρίες ζωής από τη δεκαετία του 1980, τότε πας απευθείας στον ψυχίατρο.
Κάτι τσίρκουλα, χαχανούληδες (σ.σ. από τα στρουμφάκια) του κρατικού τηλεοπτικού μονοπωλίου να μιλάνε για το κυβερνών κόμμα και τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», οι οποίες μεσουράνησαν δίνοντας συνεχώς διαπιστευτήρια αντιαμερικανισμού, ενώ σήμερα κυβερνούν αμφότεροι (δημοκρατικές δυνάμεις και τσίρκουλα), σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν ζεις σε εικονική πραγματικότητα.
Όλα βέβαια σε αυτή τη ζωή έχουν εξήγηση. Ως συνήθως ανώμαλοι δεν είναι όμως οι έξω, αλλά οι μέσα. Οι μάγκες είναι out there που αντελήφθησαν την ανωμαλία και την… ψυχεδελική φύση των μέσα. Διέκριναν ότι ο αντιαμερικανισμός κάποιων όσο σφοδρός και να φαινόταν, κατά βάθος ήταν γιαλαντζί, πιο πολύ και από τα ντολμαδάκια.
Από τη στιγμή όμως που ήλεγχαν το πεζοδρόμιο και μπορούσαν να τα κάνουν όλα «πουτάνα», ενώ η αντιαμερικανική ρητορική δέσμευε σε σημαντικό βαθμό και την πολιτική πράξη με αποτέλεσμα για να εκλεγείς να πρέπει μονίμως να ισορροπείς μεταξύ της πραγματικότητας (σ.σ. όσο βλαμμένος και ιδεοληπτικός και να ήσουν κάτι «έπιανες» όταν ανέβαινες στην καρέκλα) και της πείνας του «ποιμνίου» για το μυρωδάτο χόρτο με το οποίο τους τάιζαν τα κόμματα – πατερούληδες.
Ποιος ξεχνά την «περιπέτεια» των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα που όλο τις διώχναμε και μόλις έφυγαν μόνες τους κλαίγαμε διότι αποχαιρετίσαμε το δολάριο… ποιος ξεχνάει το βρωμόξυλο στους δρόμους τις νύχτες μεταξύ των αφισοκολλητών των κομμάτων! Ποιος ξεχνά τα «χρωματιστά» καφενεία και το μίσος.
Γιατί τα αναφέρουμε αυτά; Διότι αυτό τον διχασμό πήγαν να αναβιώσουν οι της ιδεοληπτικής Αριστεράς εκεί παλιά τη δεκαετία του 1990. Από εκεί ξεκίνησαν τη θριαμβευτική πορεία καβάλα πάνω στις αυταπάτες και βάδιζαν δηλητηριάζοντας την ελληνική κοινωνία με εξελιγμένα παρανοϊκά δήθεν ιδεολογικά σχήματα, ενώ προέλαυναν κανονικά οδηγώντας τη χώρα προς τον γκρεμό.
Ναι, δεν αστειευόμαστε καθόλου. Το «εμείς δεν κυβερνήσαμε» είναι το πιο παραπλανητικό και άθλιο σύνθημα. Διότι μπορεί να μην κυβέρνησαν, όμως φρόντιζαν να χαλάνε τον κόσμο όποτε η μειοψηφία των στοιχειωδώς μυαλωμένων και ανησυχούντων για την πορεία της χώρας από την πλευρά των πεφωτισμένων (σ.σ. βεβαίως-βεβαίως) κομμάτων εξουσίας της Μεταπολίτευσης, έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου και προσπαθούσαν να πατήσουν φρένο.
Μας φταίνε λοιπόν για όλα οι Αμερικανοί; Αυτοί τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν και το κάνουν με τους όρους που βρίσκουν σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Εμείς βάζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν θες να προωθήσεις τα συμφέροντά σου… στο Αφγανιστάν, δεν θα πας βρίζοντας το Ισλάμ και τον «ιερό πόλεμο».
Άρα τι είδαν οι φίλοι μας οι «Γιάνκηδες»; Το πρώτο είναι ότι αυτή τη συμπαθή τάξη ημιπαραφρόνων της ελληνική πολιτικής ζούγκλας δεν μπορεί να την «ντριπλάρει» και πως θα τη βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους. Άρα, έπρεπε να περάσει στη στρατηγική της… έμμεσης προσέγγισης.
Είχαν παραδοσιακά – και έχουν, μη δουλευόμαστε – πολύ κόσμο στα Εξάρχεια. Όσοι διάβασαν εκείνο το βιβλίο της όμορφης Βάλερι Πλέιμ που γύριζε στα μπαράκια των Εξαρχείων και έκανε… γνωριμίες, πολύ το απόλαυσαν. Πράκτορας της CIA η κυρία με πολυσχιδή δράση στην Αθήνα και όχι μόνο. Έγινε γνωστή ίσως για τους λάθος λόγους. Αν δεν είχαν στραβώσει τα πράγματα ίσως και να βρισκόταν στην κορυφή της ηγεσίας της… εταιρίας.
Αυτά δεν έχουν σημασία για το παρόν σημείωμα. Το συμπέρασμα όμως έχει. Ότι οι Αμερικανοί τους σπούδασαν καλά τους λεβέντες εκείνους και τους κατανόησαν σε βάθος. Κατάλαβαν ότι βέλτιστη λύση για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή θα ήταν να τους εμπλέξουν… με την πραγματικότητα. Εκεί μέσα αποδομούνται όλοι και όλα…
Ανακαλύφθηκαν «σημεία επαφής»! Με διαφορετικά κίνητρα βέβαια, αλλά η «κοινωνία των πολιτών» και οι περιώνυμες μη κυβερνητικές οργανώσεις ΜΚΟ τους ένωσαν. Οι Αριστεροί στην Ελλάδα έβλεπαν τα πάντα… ανθρωπιστικά και οι υπόλοιποι γεωπολιτικά. Συναντήθηκαν όμως και αυτό είχε σημασία.
Μπορεί να πήρε χρόνο, όμως σιγά σιγά η σχέση προχώρησε. Σταδιακά η «βαθιά» Ουάσιγκτον ανακάλυψε ότι ίσως δεν θα ήταν και τόσο κακή επιλογή τα κακά παιδιά που πετούσαν μολότοφ και τα έβλεπαν όλα ως «αγώνα κατά του συστήματος και του κατεστημένου».
Αν βρίσκονταν με την «κουτάλα» της εξουσίας στα χέρια θα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη. Αν αυτό πετύχαινε, δεν θα μπορούσε κανείς να μιλήσει, τουλάχιστον για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, που θα επαρκούσε για πολλά. Μας θυμίζει τίποτα;
Στην αρχή τα… αγνά καλόπαιδα θα νόμιζαν ότι τους δικαίωσε η Ιστορία και πως θα φέρουν την επανάσταση. Όταν θα προσγειώνονταν στην πραγματικότητα, τη δουλειά θα την έκανε… η ιδιοτελής ανθρώπινη φύση. Μία από τα ίδια δηλαδή, με τη διαφορά ότι το πεζοδρόμιο θα ήταν ήσυχο και οι «υποθέσεις» θα προωθούνταν.
Κάπως έτσι γράφτηκε η Ιστορία των δυο τελευταίων δεκαετιών της χώρας. Η χώρα κατέβαλλε το κόστος που της αναλογούσε εξαιτίας του κακού της του κεφαλιού και θα συνεχίσει. Αν πάει κανείς να λοξοδρομήσει, θα αναλάβουν δράση «οι αγορές» και θα ευθυγραμμιστούμε πάλι.
Ας μην παριστάνουμε όμως ότι δεν κατανοούμε τι έχει συμβεί. Στο πλαίσιο αυτό, εντυπωσιακό είναι το κεντρικό άρθρο της σημερινής ΕΣΤΙΑΣ με τίτλο “Αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια δέχεται η κυβέρνησις ΣΥΡΙΖΑ”. Αξίζει να το διαβάσει κανείς έχοντας κατά νου όσα γράφτηκαν στο σχόλιο αυτό, αν και άνω σε αυτό μπορεί να χτιστεί άλλη μια αυταπάτη, καθώς… οι κυνικοί θα βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου