Ακολουθούν τα σχετικά πορίσματα.
Ο Αποκρυφισμός, ή Αποκρυφολογία, είναι η μελέτη του «κεκρυμμένου», του απόκρυφου και συγκεκριμένα των απόκρυφων δυνάμεων της φύσεως και της απόκρυφης γνώσης. Από Ορθοδόξου απόψεως ο Αποκρυφισμός όσο και ο Εσωτερισμός αποτελούν αντιχριστιανικές θεωρίες με κοινά χαρακτηριστικά, με εκείνα της «Νέας Εποχής». Στον Αποκρυφισμό και στην κύρια έκφρασή του, που είναι η «Νέα Εποχή», εντάσσονται πλήθος ομάδων, τάσεων και κινημάτων, όπως: Αστρολογία, Ανθρωποσοφία, Θεοσοφία, Αλχημεία, Αριθμολογία, Σαμανισμός, Πνευματισμός, Παραψυχολογία, Channelling, Μαγεία, Καμπαλλά, Υπνωτισμός, Ιλλουμινάτοι, Ροδόσταυροι, Τεκτονισμός κ.α.
Γέννημα του Αποκρυφισμού είναι και η «Νέα Εποχή» η οποία γαλουχήθηκε και αναπτύχθηκε κυρίως από τη Θεοσοφία, μητέρα πολλών αποκρυφιστικών ομάδων. Η «Νεα Εποχή» δεν είναι μια συγκεκριμένη δομημένη οργάνωση. Είναι ένα παγκόσμιο ρεύμα, ή δίκτυο ομάδων και οργανώσεων που στηρίζεται στον αποκρυφισμό και στην αστρολογία.
Είναι συνονθύλευμα ανατολικών θρησκειών, αρχαίων μυστηρίων και αποκρυφισμού. Ουσιαστικά, πρόκειται για πολύπλοκο φαινόμενο «νέας θρησκευτικότητας», που δημιουργεί μια σύνθεση, ή μάλλον ένα συγκρητισμό ρευμάτων, κινήσεων και τάσεων ποικίλων, που δεν είναι καθόλου «νέα». Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος την ονομάζει «δίκτυο, που ενώνει άμμεσα ή και έμμεσα με πολύ χαλαρό δεσμό εκατοντάδες ομάδες… ή τάση που εισχωρεί σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής».
Η «Νέα Εποχή» γαλουχήθηκε και προωθείται κυρίως, από τη Θεοσοφική Σχολή της αποκρυφίστριας Έλενας Μπλαβάτσκυ (ιδρύτριας της Θεοσοφικής Σχολής, το έτος 1875) και από τους διαδόχους της και επαγγέλλεται, εκτός των άλλων, όπως και εκείνη, την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας». Οι βασικές διδασκαλίες της και κατ’ επέκταση της Νέας Εποχής είναι οι ακόλουθες:
α) Δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, Δημιουργός του Σύμπαντος. Ο Θεός είναι απρόσωπος «ενδοσυμπατικός» και ταυτίζεται με τη «ζώσα ενέργεια του σύμπαντος», το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» που προβάλλεται σε ποικίλες μορφές. Το Σύμπαν, είναι «Εν Όλον» απρόσωπο (εξ ου και «Ολιστική θεώρηση του Σύμπαντος»), εντός του οποίου εντάσσονται ο άνθρωπος και ο «θεός» της «Νέας Εποχής». Ο άνθρωπος είναι η τελειότερη εκδήλωση («εκροή») του συμπαντικού αυτού απρόσωπου «θεού», είναι δηλαδή και αυτός «θεός» κατ’ ουσίαν. Επομένως, για τους «νεοεποχίτες» δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ κτιστού και άκτιστου, δεν υπάρχει Θεός έξω από το Σύμπαν, τον κόσμο και τον άνθρωπο, ο Οποίος εδημιούργησε το Σύμπαν εκ του μη όντος.
β) Ο άνθρωπος για να φθάσει στην «τελείωση» ή τον «φωτισμό» κατά τη θεωρία των ομάδων αυτών, πρέπει να συνειδητοποιήσει αυτή τη θεϊκή του ιδιότητα. Και αφού δεν υπάρχει Θεός για να τον σώσει, ο ίδιος ο άνθρωπος – «θεός» πρέπει να ακολουθήσει μόνος του μια εξελικτική πορεία αυτοπραγμάτωσης και αυτοσωτηρίας, καθοδηγούμενος από κάποιο γκουρού, ή άλλο «οδηγό». Προς τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται διάφορες τεχνικές – ουσιαστικά μάταιες ανθρώπινες προσπάθειες – με τις οποίες, ο οπαδός των ομάδων αυτών πιστεύει ότι θα φθάσει το ποθούμενο. Εάν δεν επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος στόχος, δηλαδή η «φώτιση», τότε επιστρατεύεται ως έσχατο μέσο η παράλογη δοξασία της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης, ώστε μόνος του πάλι ο άνθρωπος, με μια ατελείωτη σειρά γεννήσεων και θανάτων (τον λεγόμενο τροχό της «σαμσάρα») να επιτύχει το στόχο του.
γ) Άλλη βασική αρχή της θεοσοφίας και της «Νέας Εποχής» που αποτελεί γνήσια έκφραση του θρησκευτικού συγκρητισμού, είναι ο λεγόμενος δογματικός πλουραλισμός, η συνύπαρξη δηλαδή και η αποδοχή διαφορετικών δογμάτων και πίστεων. Σύμφωνα με την αρχή αυτή όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις αποτελούν νόμιμες εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο θεό και κατ’ επέκταση όλες οι θρησκείες προσφέρουν λύτρωση και σωτηρία. Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει, αρκεί να μην είναι αποκλειστικός.
δ) Άλλη βασική αρχή της θεοσοφίας και της «Νέας Εποχής» είναι ότι δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες.
ε) Άλλη βασική διδασκαλία της «Νέας Εποχής» είναι ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Και τα δύο θεωρούνται όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι αυτός ο ίδιος θεωρεί ως ηθικό και καλό, ή ό,τι ο γκουρού τον διατάζει να κάνει.
Ο Αποκρυφισμός και η «Νέα Εποχή» ανατρέπουν την περί Θεού ανθρώπου και κόσμου χριστιανική πίστη, τη διδασκαλία περί σωτηρίας και ελεύθερης θελήσεως του ανθρώπου, αρνούνται τη μοναδικότητα του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υποδουλώνουν τον άνθρωπο στις ολοκληρωτικές διδασκαλίες των και επιστρέφουν στην παλαιά ανταρσία των πρωτοπλάστων που δέχθηκαν την υπόδειξη του «όφεως» «έσεσθε ως θεοί» (Γεν. γ 5).
Ο Οικουμενισμός είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική κυριαρχία του πάνω σ’ όλο τον πλανήτη. Το κίνημα αυτό κινείται και δραστηριοποιείται σε τέσσερα κυρίως επίπεδα, (κατ’ επέκταση όμως επηρεάζει όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος): Στο πολιτικό, το οικονομικό, το πολιτισμικό και τέλος το θρησκευτικό. Στο τελευταίο αυτό επίπεδο προωθείται μέσω της παναιρέσεως του Οικουμενισμού η ανοικοδόμηση μιας παγκόσμιας θρησκείας. Ο Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο χαρακτηρίζεται έντονα από το στοιχείο του θρησκευτικού συγκρητισμού και διακρίνεται α) στον Διαχριστιανικό και β) στον Διαθρησκειακό Οικουμενισμό. Γνήσια έκφραση του θρησκευτικού συγκρητιστικού πνεύματος, που κυριαρχεί στον Οικουμενισμό αποτελούν οι αιρετικές θεωρίες, τις οποίες ανέπτυξε.
Η Νέα Εποχή και ο Οικουμενισμός, οι δύο αυτές σκοτεινές και αντίχριστες δυνάμεις αλληλοπεριχωρούνται, συγκλίνουν μεταξύ τους και τελικά υπηρετούν ένα κοινό στόχο, τη σταδιακή θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητος και την πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας. Μεταξύ του Οικουμενισμού και της «Νέας Εποχής» υπάρχει μια πολύ βαθιά και στενή ιδεολογική συγγένεια και μία αιτιώδης σχέση. Κοινή βασική αρχή και παραδοχή τόσον της Νέας Εποχής όσον και Οικουμενισμού είναι ότι όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις αποτελούν νόμιμες εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και ότι είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο θεό και κατ’ επέκταση όλες οι θρησκείες προσφέρουν λύτρωση και σωτηρία.
Επίσης κύριος στόχος τόσο της Νέας Εποχής όσον και του Οικουμενισμού είναι η διά μέσου του συγκερασμού όλων των θρησκειών του κόσμου συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής, προκειμένου όλες οι θρησκείες από κοινού να συνεργασθούν για να προωθήσουν την παγκόσμια ειρήνη, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία στις σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες, την δικαιοσύνη και την ελευθερία μεταξύ των λαών.
Δύο από τους κυριότερους εκφραστές του αποκρυφισμού παγκοσμίως, είναι ο Νεοπαγανισμός και ο Νεοσατανισμός, που αποτελούν τις πλέον ακραίες μορφές του. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, συγκεκριμένες ομάδες των δύο αυτών μορφών του αποκρυφισμού, εμπίπτουν στις λεγόμενες καταστροφικές λατρείες (σέκτες), οι οποίες ευθύνονται για πληθώρα εγκληματικών ενεργειών. Τα δυο αυτά μεγέθη όχι μόνο σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Προέρχονται από την ίδια μήτρα, την αρχαία ειδωλολατρία και υπηρετούν τους ίδιους σκοπούς. Και τα δύο αυτά φαινόμενα ανήκουν στο αποκρυφιστικό πλέγμα των ομάδων της «Νέας Εποχής» και είναι από τους πιο φανερούς και γνήσιους εκφραστές του υδροχοϊκού νεοεποχίτικου πνεύματος.
Οι πρωτεργάτες τόσο του νεοσατανισμού, όσο και του νεοπαγανισμού υπήρξαν διαβόητοι αποκρυφιστές και θήτευσαν σε ομάδες αμφοτέρων αυτών των μορφών. Αμφότερα στηρίζονται στο πνευματιστικό και αποκρυφιστικό υπόβαθρο των θεοσοφικών αρχών. Τα τελετουργικά τους είναι πιστά αντίγραφα αρχαίων παγανιστικών μυστηριακών τελετουργιών. Κύριο χαρακτηριστικό των δύο αυτών μορφών του αποκρυφισμού είναι το μίσος τους κατά του Χριστιανισμού, μέχρι εξαφανίσεώς του και ημών των Χριστιανών, μέχρι και αυτής της φυσικής μας εξοντώσεως. Η δράση τους στην κοινωνία είναι καταλυτική. Αποσπούν αφελείς από την πίστη τους στο Χριστό και τους προσδένουν στον αποκρυφισμό και στην πίστη σε «δυνάμεις της φύσης», οι οποίες είναι σαφώς δαιμονικές.
Η Εκκλησία μας καλείται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να προφυλαχθεί από το παγκόσμιο και αντίχριστο κίνημα της Νέας Εποχής με όλα τα παρακλάδια του, και ιδιαιτέρως τον οικουμενισμό, τον νεοπαγανισμό και τον νεοσατανισμό και να διακηρύξει την σταθερή και αταλάντευτη πεποίθησή της, ότι μόνο μέσα σ’ αυτήν ο άνθρωπος πραγματοποιεί την σωτηρία και την θέωσή του. Η Οικουμενικότητα της αποστολής της Εκκλησίας δεν πρέπει να εκμηδενιστεί μέσα στη σύγχυση των αντιχρίστων αυτών σκοτεινών δυνάμεων και αιρέσεων. Έναντι της απειλής από το φαινόμενο των συγχρόνων αιρέσων και των παραθρησκευτικών ομάδων της «Νέας Εποχής» η στάση μας καθορίζεται και σήμερα από τον Απόστολο και Ευαγγειστή Ιωάννη: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα, εάν είναι από τον Θεό, διότι πολλοί ψευδοπροφήτες εβγήκαν εις τον κόσμον» (Α’ Ιω. δ 1).
πηγή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου