Η απέχθεια των Ελλήνων για τους Έλληνες

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου 

Ο αριθμός των Ιταλών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας τριπλασιάστηκε μέσα σε μία δεκαετία (γράφημα που ακολουθεί), όπου η χώρα βίωσε μία ύφεση ρεκόρ σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη (από 1,7 εκ. το 2006 στα 4,7 εκ. το περασμένο έτος). Πρόκειται για το 7,9% του πληθυσμού της, με τους περισσότερους φτωχούς Πολίτες της να διαμένουν στη νότια πλευρά. Μεταξύ των ετών 2008 και 2013 δε, όπου η Ιταλία έχασε το 25% περίπου της βιομηχανικής της παραγωγής, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 13% από 5,7% το 2007.

Την ίδια στιγμή η υπογεννητικότητα στη χώρα είναι εξαιρετικά χαμηλή συγκριτικά με το μέσον όρο της ΕΕ, αφού αντιστοιχούν μόλις 1,35 παιδιά ανά γυναίκα, όταν ο μέσος διαμορφώνεται στα 1,58. Σύμφωνα πάντως με τον αρμόδιο των ιταλικών οικογενειακών συλλόγων, «το να κάνεις ένα παιδί σημαίνει πως γίνεσαι φτωχός, ενώ φαίνεται πως στην Ιταλία τα παιδιά δεν θεωρούνται πως αποτελούν κοινωνικό αγαθό». 

Φυσικά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι κατά πολύ χειρότερη, από όλες τις απόψεις, μεταξύ άλλων κρίνοντας από την έρευνα, με βάση την οποία οι μισοί Έλληνες ηλικίας από 18 έως 35 ετών στηρίζονται οικονομικά από γονείς και άλλους συγγενείς. 


Γνωρίζοντας όμως πως η κατάρρευση της χώρας μας οφείλεται στην πολιτική των μνημονίων, ένας από τους στόχους της οποίας ήταν η αύξηση της ανεργίας μέσω της αφαίρεσης ΑΕΠ για να μειωθούν οι μισθοί, μου έκανε εντύπωση ένα άρθρο με τίτλο «Οι μισοί νέοι ζουν από χαρτζιλίκια. Οι άλλοι μισοί από φιλότιμο». 

Ειδικότερα, ο συγγραφέας του υποστηρίζει ότι, η ευθύνη για την ανεργία των νέων ανήκει αφενός μεν στους ίδιους, επειδή δεν θέλουν να εργαστούν σε υποτιμητικές θέσεις όπως στην οικοδομή (η πτώση της οποίας υπολογίζεται στο -95%, οπότε δεν βλέπω θέσεις απασχόλησης) ή στη γεωργία, αφετέρου στους γονείς τους. Κυρίως στις Ελληνίδες μητέρες που δεν θέλουν τα παιδιά τους, τα οποία σπούδασαν, να σκάβουν χωράφια. Κατηγορεί λοιπόν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για την ανεργία των νέων, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής: 

"Το τραγικό είναι που θεωρείται νεανικός πληθυσμός η ηλικία 25-35! Σε μια κοινωνία, που κρατάει τα παιδιά της σε ανώριμη, ανήλικη κατάσταση πολύ πέρα από την εφηβεία και την ενηλικίωση! Τις περισσότερες φορές όχι εξ αιτίας οικονομικής δυσπραγίας όπως καμώνεται υποκριτικά η κοινωνία. Εξ αιτίας της παιδολατρείας που μαστίζει τις ελληνικές οικογένειες. 

Οι απόγονοι κρατιούνται αιχμάλωτοι μέσα στο «ασφαλές» ευνουχιστικό κουκούλι του μπαμπά και της μαμάς. Που δεν αντέχουν στην ιδέα ότι «το παιδί» είναι ανεξάρτητο, αυτόνομο, έξω και μακριά από τη δική τους επιρροή. Ότι δεν το εξουσιάζουν υπερπροστατευτικά. 

Το «παιδί», που υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να έχει μάθει ότι είναι υποχρέωσή του να κάνει οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσει τον εαυτό του και τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειάς του, έχει αντιθέτως μεγαλώσει από τα γεννοφάσκια του με τη νοοτροπία ότι όλοι του χρωστάνε και στην ακραία περίπτωση ότι του «έχουν κλέψει τα όνειρα και το μέλλον του»! 

Αυτά τα παιδιά, που δεν είναι πια παιδιά από τα 18, έμαθαν από το σπίτι τους ότι η ζωή δεν τους χρωστάει τίποτε παρά μόνο αυτά που οι ίδιοι θα πάρουν απ αυτήν. Με το μόνο τρόπο που ξέρει η ζωή: Με ιδρώτα και αίμα. Έτσι, η ελληνική κοινωνία είναι σχεδόν διχασμένη. 

Σε εκείνη που ανατρέφει μαμμόθρεφτα, υπερπροστατευμένα και ευνουχισμένα, έτοιμα για κάθε δικαιολογία προκειμένου να μην ιδρώσουν τη φανέλα της επιβίωσης, κατεστραμμένα από τους γονείς τους, που εγκληματούν επάνω τους. Και σε εκείνη που μεγαλώνει τη γενιά του αύριο, τη οικογένεια του αύριο, τους δημιουργούς του αύριο, το αυριανό μέλλον. Αυτούς που δεν φοβούνται να ρισκάρουν, να κουραστούν, να ξενιτευτούν, να αγωνιστούν ενάντια στο μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο θηρίο, αλλά και στο πιο γλυκό βραβείο: Τη ζωή. Το «κάτι έκανα εδώ που ήρθα»". 

Δεν θέλω να κρίνω το συγγραφέα για τις απόψεις του, αφού είναι δικαίωμα του. Νομίζω όμως πως είναι άδικο να θεωρούνται οι Έλληνες Πολίτες αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα μαρτύρια που υπομένουν τα τελευταία χρόνια, κατηγορούμενοι ακόμη και για κακή ανατροφή των άνεργων παιδιών τους. Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, αλλά αυτή η μνημειώδης απέχθεια των Ελλήνων για τους Έλληνες δεν συναντάται σε καμία άλλη χώρα στον πλανήτη. 

Ακόμη χειρότερα, όλοι κατηγορούν όλους δημόσια, χωρίς να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν όσα πρέπει να αλλάξουν με πράξεις και όχι με λόγια. Έτσι καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε, εκβιαζόμενοι ακόμη και να πληρώσουμε τα έξοδα της δίκης του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ που αναμφίβολα διόγκωσε το έλλειμμα του 2009, με αντάλλαγμα τη δόση!

Πηγή Analyst
το είδαμε ΕΔΩ

Share