Ο τίτλος δεν είναι δικός μου, είναι για μας. Είναι ο ακριβής τίτλος άρθρου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που μας προετοιμάζει για τα μελλούμενα.
Όταν λέγαμε όλοι ότι η Ατζέντα 21 θα καταργήσει την ιδιοκτησία και θα μας πάρει σπίτια και Ι.Χ., κάποιοι μας έλεγαν συνωμοσιολόγους. Τελικά… πέσαμε έξω και εμείς και οι κάποιοι. Δεν θα μας πάρει τo σπίτι και το αυτοκίνητο μόνο, αλλά μέχρι… και το μπρίκι!
Διαβάστε, λοιπόν, όλο τη σατανική ιδέα κατάργησης πάσης φύσεως ιδιοκτησίας -από ακίνητα, μέσο μεταφοράς, ως και το ίδιο σας το βρακί- όπως παρουσιάζεται στο Φόρουμ της παγκόσμιας ελίτ που… μάλλον και δεν θα συμμετάσχει η ίδια στο επίδοξο αυτό σχέδιο!
Και… be happy!
Αυτό το άρθρο είναι μέρος της ετήσιας συνεδρίασης του Παγκόσμιου Συμβουλίου για το Μέλλον.
Καλώς ήρθατε στο έτος 2030.
Καλώς ήρθατε στην πόλη μου – ή θα έπρεπε να πω, “στην πόλη μας”. Δεν έχω τίποτα στην κατοχή μου. Δεν έχω στην ιδιοκτησία μου αυτοκίνητο.
Δεν έχω στην ιδιοκτησία μου σπίτι. Δεν είμαι κάτοχος καμίας συσκευής ή ρούχων.
Μπορεί να φαίνεται περίεργο σε εσάς, αλλά είναι απόλυτα λογικό για εμάς σε αυτή την πόλη. Ό, τι θεωρείται προϊόν, έχει γίνει πλέον υπηρεσία. Έχουμε πρόσβαση στην μεταφορά, διαμονή, φαγητό και όλα τα πράγματα που χρειαζόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Ένα προς ένα όλα αυτά τα πράγματα έγιναν δωρεάν, οπότε καταλήξαμε ότι δεν υπάρχει νόημα για εμάς να τα έχουμε στην κατοχή μας.
Πρώτα η επικοινωνία έγινε ψηφιοποιημένη και δωρεάν για όλους. Στη συνέχεια, όταν η καθαρή ενέργεια έγινε δωρεάν, τα πράγματα άρχισαν να κινούνται γρήγορα. Οι μεταφορές μειώθηκαν δραματικά σε τιμή. Δεν είχε νόημα για εμάς να έχουμε αυτοκίνητα πια, γιατί θα μπορούσαμε να καλέσουμε ένα όχημα χωρίς οδηγό ή ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο για μεγαλύτερες διαδρομές μέσα σε λίγα λεπτά. Ξεκινήσαμε τη μεταφορά μας με ένα πολύ πιο οργανωμένο και συντονισμένο τρόπο, όταν τα μέσα μαζικής μεταφοράς έγιναν πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο βολικά από το αυτοκίνητο. Τώρα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είχαμε δεχτεί την κυκλοφοριακή συμφόρηση, το μποτιλιάρισμα, για να μην αναφέρουμε τη ρύπανση από τους κινητήρες. Μα τι σκεφτόμασταν;
Μερικές φορές μπορώ να χρησιμοποιήσω το ποδήλατό μου όταν πάω να δω κάποιους φίλους μου. Απολαμβάνω την άσκηση και τη βόλτα. Αστείο πώς κάποια πράγματα ποτέ δεν φαίνεται να χάνουν τον ενθουσιασμό τους: το περπάτημα, η ποδηλασία, το μαγείρεμα, η κατάρτιση και η ανάπτυξη των φυτών. Είναι απόλυτα λογικό και μας θυμίζει πώς ο πολιτισμός μας προέκυψε από μια στενή σχέση με τη φύση.
“Τα περιβαλλοντικά προβλήματα μοιάζουν να είναι πολύ μακριά”
Στην πόλη μας δεν πληρώνουμε ενοίκιο, επειδή κάποιος άλλος χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χώρο μας, όταν εμείς δεν το χρειαζόμαστε. Το σαλόνι μου χρησιμοποιείται για επαγγελματικές συναντήσεις, όταν δεν είμαι εκεί.
Που και που, θα επιλέξω να μαγειρεύω για τον εαυτό μου. Είναι εύκολο – ο απαραίτητος εξοπλισμός κουζίνας παραδίδεται στην πόρτα μου μέσα σε λίγα λεπτά. Δεδομένου ότι η μεταφορά έγινε δωρεάν, σταματήσαμε με όλα αυτά τα πράγματα που γέμιζαν το σπίτι μας. Γιατί να κρατήσουμε έναν κατασκευαστή ζυμαρικών και μια κρεπιέρα στην κουζίνα, στριμωγμένα σε ντουλάπια μας; Μπορούμε να τα παραγγείλουμε μόνο όταν τα χρειαζόμαστε.
Αυτό έκανε και την ανακάλυψη της κυκλικής οικονομίας ευκολότερη. Όταν τα προϊόντα μετατραπούν σε υπηρεσίες, κανείς δεν έχει συμφέρον τα πράγματα να έχουν μια σύντομη διάρκεια ζωής. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα για αντοχή, επιδιορθώσεις και ανακύκλωση.
Τα υλικά ρέουν πιο γρήγορα στην οικονομία μας και μπορεί να μετατραπούν σε νέα προϊόντα αρκετά εύκολα. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα φαίνονται πολύ μακριά, δεδομένου ότι χρησιμοποιούμε μόνο καθαρή ενέργεια και καθαρούς μεθόδους παραγωγής.
Ο αέρας είναι καθαρός, το νερό είναι καθαρό και κανείς δεν θα τολμούσε να αγγίξει τις προστατευόμενες περιοχές της φύσης, διότι αποτελούν τέτοια αξία για την ευημερία μας. Στις πόλεις έχουμε άφθονο χώρο πρασίνου και φυτά και δέντρα πάνω από όλα.
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί στο παρελθόν είχαμε γεμίσει όλα τα ελεύθερα σημεία της πόλης με σκυρόδεμα.
Ο θάνατος των αγορών
Ψώνια; Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είναι αυτό. Για τους περισσότερους από εμάς, έχει μετατραπεί σε επιλογή πραγμάτων που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε. Μερικές φορές το βρίσκω διασκεδαστικό και μερικές φορές θέλω μόνο ο αλγόριθμος να το κάνει για μένα. Ξέρει τα γούστα μου καλύτερα από ό, τι κάνω τώρα.
Όταν η AI και τα ρομπότ ανέλαβαν τόσο μεγάλο μέρος της δουλειάς μας, ξαφνικά είχα το χρόνο να φάω καλά, να κοιμηθώ καλά και να περάσω το χρόνο μου με άλλους ανθρώπους. Η έννοια της ώρας αιχμής δεν έχει νόημα πια, αφού η δουλειά που κάνουμε μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Πραγματικά, δεν ξέρω αν θα το ονομάσουμε δουλειά πια. Είναι περισσότερο σαν χρόνος για σκέψη, για δημιουργική απασχόληση και ανάπτυξη χρόνου.
Για μια στιγμή, όλα είχαν μετατραπεί σε ψυχαγωγία και οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ασχοληθούν οι ίδιοι με δύσκολα θέματα. Ήταν μόλις την τελευταία στιγμή που ανακαλύψαμε πώς να χρησιμοποιούμε όλες αυτές τις νέες τεχνολογίες με σκοπό την ορθότερη χρήση, από απλά να σκοτώνουμε το χρόνο μας.
“Ζουν διαφορετικά είδη ζωής έξω από την πόλη”
Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι όλοι οι άνθρωποι που δεν ζουν στην πόλη μας. Αυτοί που χάσαμε στο δρόμο. Εκείνοι που αποφάσισαν ότι όλη αυτή η τεχνολογία έγινε υπερβολική. Εκείνοι που αισθάνθηκαν ξεπερασμένοι και άχρηστοι όταν τα ρομπότ και η AI ανέλαβαν μεγάλα τμήματα των θέσεων εργασίας μας. Εκείνοι που αναστατώθηκαν με το πολιτικό σύστημα και στράφηκαν εναντίον του. Ζουν διαφορετικό είδος ζωής έξω από την πόλη. Μερικοί έχουν σχηματίσει αυτο-προμηθευόμενες κοινότητες. Άλλοι απλά έμειναν σε κενά και εγκαταλελειμμένα σπίτια σε μικρά χωριά του 19ου αιώνα.
Καμιά φορά με ενοχλεί λίγο το γεγονός ότι δεν έχω καμία πραγματική προστασία της ιδιωτικής ζωής. Δεν μπορώ να πάω κάπου και να μην καταχωρηθεί. Ξέρω ότι ό, τι κάνω, ό,τι σκέφτομαι και ό,τι ονειρεύομαι, κάπου καταγράφεται. Ελπίζω μόνο ότι κανείς δεν θα το χρησιμοποιήσει εναντίον μου.
Συνολικά, είναι μια καλή ζωή. Πολύ καλύτερη από εκείνη που ήμασταν, όπου έγινε σαφές ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε με το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης. Είχαμε όλα αυτά τα φοβερά πράγματα να συμβαίνουν: ασθένειες του τρόπου ζωής, η κλιματική αλλαγή, η κρίση των προσφύγων, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, εντελώς συμφορημένες πόλεις, ρύπανση των υδάτων, ατμοσφαιρική ρύπανση, κοινωνική αναταραχή και ανεργία. Χάσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους πριν συνειδητοποιήσαμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά.
Καλώς ήλθατε στον εφιάλτη όλων των δυστοπικών ταινιών του Χόλιγουντ και βιβλίων του Όργουελ και του Χάξλεϊ που ο “ορθολογιστής” πρώην Ποταμίσιος Νίκος Δήμου θεωρεί ότι όσοι λαμβάνουν σοβαρά υπόψη είναι ηλίθιοι και συνωμοσιολόγοι. Και του οποίου την άποψη αναπαράγουν οι γνωστοί υπνωτιστές των προβάτων, τα Ελληνικά Hoaxes.
Όλη η Ατζέντα 21 στο μεγαλείο της και ένα βήμα παρά πέρα. Απολυταρχικός κολεκτιβισμός, μια κοινωνία διαιρεμένη στα δυο, με αυτούς που έχουν υποταχθεί στο σύστημα να “έχουν τα πάντα” χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα, ούτε καν τα όνειρά τους!
Και οι αντιρρησίες, να στερούνται τα πάντα ζώντας στο περιθώριο και σε υποβαθμισμένες περιοχές. Και η φύση, εντελώς μόνη της, όπως λέγαμε και στις αναλύσεις για την Α21, σε ζώνες μη προσβάσιμες στους ανθρώπους.
Πλην της ελίτ, βεβαίως, γιατί… αυτοί που την απαρτίζουν, πολύ απλά δεν συγκαταλέγονται στο ανθρώπινο είδος…
Πάντως οι “απέξω” βγαίνουν κερδισμένοι γιατί, αυτών τα όνειρα δεν καταγράφονται, δεν σβήνουν και κανείς δεν μπορεί να τους τα πάρει. Ενώ μοιράζονται και ένα κοινό: Την Ημέρα της Δικαιοσύνης!
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ
Ωραία παρουσίαση....
Θα έλεγα όμως ότι εγώ το βλέπω μετά το 2050...
Βιάζεται λίγο ο αρθρογράφος....
Αυτά όλα θα γίνουν μετά τον Γ Μέγάλο Πόλεμο.... Οχι Πυρηνικό.... Ή τουλάχιστον όχι μαζικά πυρηνικό.
Διότι εννοείται ότι αν γίνει ποτέ πυρηνικός πόλεμος (όλεθρος θα έλεγα για την ακρίβεια) δεν θα υπάρξει όχι μόνο αυτό το σενάριο αλλά και κανένα άλλο....
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου