«Κάτω στον Κάμπο, κάτω στην Ελασσόνα
ποτίζει ο Γιάννος, ποτίζει κι η Παγώνα,
στοίχημα βάζουν ο Γιάννος κι η Παγώνα
ποιος θα διψάσει προτού να μπει το γιόμα.
Διψάει η Παγώνα προτού να μπει το γιόμα»
Τραγούδι σε μουσική Θεόφραστου Σακελλαρίδη, στίχους Αλέκου Σακελλάριου,
Τραγούδι σε μουσική Θεόφραστου Σακελλαρίδη, στίχους Αλέκου Σακελλάριου,
σε πρώτη εκτέλεση το 1938 από τη Σοφία
Βέμπο στην επιθεώρηση «Σιλουέττα»
του θεάτρου Σαμαρτζή με τον θίασο
Μηλιάδη-Κυριακού.
«Νερό βρε Γιάννο, γιατί θα πεθάνω» ανέκραζε εν συνεχεία η κάθε συριζαία παγώνα και, ω του θαύματος, ο νέος διευθυντής του αλήστου μνήμης Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών Γιάννος Φάμπρ, κατ’ άλλους – γαλλομαθέστερους – Ζαν Φαμπ…ρέ, χτύπησε την απαυτή του, την ανατομική του μπαγκέτα δηλαδή («κι αντίς για λόγια ερωτικά του Γιάννου τη φλογέρα») κι αμέσως όλο το πολυπληθές και θεόγυμνο άρρεν καρακατσουλιό του θιάσου του έχυσε ομαδικά το νερό του επί σκηνής, έτσι ώστε η κάθε διψασμένη αυτής της άδικης κοινωνίας να μπορεί να το γλείψει σύριζα για να ξεδιψάσει. Η σκηνή δεν είναι φανταστική, παίζει ή την παίζουν κάποιοι και στο διαδίκτυο, την παίζουν γενικώς πολλοί τελευταία, και ημεδαποί και αλλοδαποί, αν και η μεταξύ τους ειδοποιός διαφορά άρχισε να εκλείπει, να καθίσταται υδαρής όσο παχιά κι είναι.
Τον τύπο αυτόν που λέτε, τον καθ’ ημάς Γιάννο, επέλεξε ο επί του πολιτισμού επιπεσών ως πέλεκυς (χυδαϊστί: μπαλτάς) υπουργός, για να διευθύνει το φεστιβάλ μας, το οποίο πάραυτα μετονόμασε σε ΔΙΦΕΞΕ όχι ως αρκτικόλεξο του ΔΙ(εθνώς) ΦΕΞΕ (μου και γλίστρησα) αλά ως ΔΙεθνές ΦΕστιβάλ της ΞΕφτίλας. Ο εν λόγω Γιάννος δεν είναι Θεσσαλός («όφις Θετταλόν έδηξε και όφις έθανε») αλλά Βέλγος το θρήσκευμα, συγγνώμη την υπηκοότητα ήθελα να πω, γιατί Βέλγος την εθνικότητα μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να ηχήσει στ’ αυτιά μας. Άλλωστε το πρώτο οπτικό χάπενινγκ στην συνέντευξη που παρεχώρησε ήταν το νέο καλούπι στο οποίο θα προσομοιάζει πλέον η πολυπολιτισμική φυσιογνωμία της χώρας μας, το οποίο θα είναι «τάλε-κουάλε» με την (πολύ)εθνική ποδοσφαιρική ομάδα του Βελγίου! Θα την παίξουμε δηλαδή καλά την μπάλα μέχρι να γίνουμε Βελγικό Κογκό!!!
Ο τύπος αυτός έγινε γνωστός στο διεθνές στερέωμα από τις υστερικές διαμαρτυρίες των φιλόζωων γιατί λέει σε ένα από τα θεατρικά του αριστουργήματα, του «ρεαλιστικού αυνανισμού», εκσφενδόνιζε γάτες στα ουράνια για να απολαμβάνει το θεατρόφιλο κοινό του τα αυθεντικά ουρλιάγματά τους καθώς σκάγανε με πάταγο στο έδαφος. Είθε να τον φωτίσει ο θεός Αυνάν της Παλαιάς Διαθήκης να το επαναλάβει με τους γάτους, τα γατόνια, και τiς ψωρόγατες όχι μόνον των Ιμαλαΐων αλλά και της ημετέρας κυβερνήσεως.
Ως γνωστόν έχουμε πολλούς και πολλές. Φαντάζεστε σκηνές που έχει να ζήσει το Ηρώδειο με τον Ηρώδη να ευφραίνεται από το(ν) σφουγγαρόπανο που θα σαρώνει τα εμέσματα (διπλωμένο στα τέσσερα…), τα νιαουρίσματα της κάθε τασίας, φωτίας, φαυλονίτης, ξινοβελόνης και καρακότας και τα αντίστοιχα των φίλη, βίτσα, δρίτσα, μάρδα και σίας, οσίας, ουσίας και συνουσίας;
Κατά τα άλλα «άκρα του μπάφου σιωπή» επικρατεί εις όλας τας πτέρυγας της συγκλήτου και του λαού των ρωμιών. Ρεμάλια, έ ρεμάλια…
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
«Νερό βρε Γιάννο, γιατί θα πεθάνω» ανέκραζε εν συνεχεία η κάθε συριζαία παγώνα και, ω του θαύματος, ο νέος διευθυντής του αλήστου μνήμης Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών Γιάννος Φάμπρ, κατ’ άλλους – γαλλομαθέστερους – Ζαν Φαμπ…ρέ, χτύπησε την απαυτή του, την ανατομική του μπαγκέτα δηλαδή («κι αντίς για λόγια ερωτικά του Γιάννου τη φλογέρα») κι αμέσως όλο το πολυπληθές και θεόγυμνο άρρεν καρακατσουλιό του θιάσου του έχυσε ομαδικά το νερό του επί σκηνής, έτσι ώστε η κάθε διψασμένη αυτής της άδικης κοινωνίας να μπορεί να το γλείψει σύριζα για να ξεδιψάσει. Η σκηνή δεν είναι φανταστική, παίζει ή την παίζουν κάποιοι και στο διαδίκτυο, την παίζουν γενικώς πολλοί τελευταία, και ημεδαποί και αλλοδαποί, αν και η μεταξύ τους ειδοποιός διαφορά άρχισε να εκλείπει, να καθίσταται υδαρής όσο παχιά κι είναι.
Τον τύπο αυτόν που λέτε, τον καθ’ ημάς Γιάννο, επέλεξε ο επί του πολιτισμού επιπεσών ως πέλεκυς (χυδαϊστί: μπαλτάς) υπουργός, για να διευθύνει το φεστιβάλ μας, το οποίο πάραυτα μετονόμασε σε ΔΙΦΕΞΕ όχι ως αρκτικόλεξο του ΔΙ(εθνώς) ΦΕΞΕ (μου και γλίστρησα) αλά ως ΔΙεθνές ΦΕστιβάλ της ΞΕφτίλας. Ο εν λόγω Γιάννος δεν είναι Θεσσαλός («όφις Θετταλόν έδηξε και όφις έθανε») αλλά Βέλγος το θρήσκευμα, συγγνώμη την υπηκοότητα ήθελα να πω, γιατί Βέλγος την εθνικότητα μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να ηχήσει στ’ αυτιά μας. Άλλωστε το πρώτο οπτικό χάπενινγκ στην συνέντευξη που παρεχώρησε ήταν το νέο καλούπι στο οποίο θα προσομοιάζει πλέον η πολυπολιτισμική φυσιογνωμία της χώρας μας, το οποίο θα είναι «τάλε-κουάλε» με την (πολύ)εθνική ποδοσφαιρική ομάδα του Βελγίου! Θα την παίξουμε δηλαδή καλά την μπάλα μέχρι να γίνουμε Βελγικό Κογκό!!!
Ο τύπος αυτός έγινε γνωστός στο διεθνές στερέωμα από τις υστερικές διαμαρτυρίες των φιλόζωων γιατί λέει σε ένα από τα θεατρικά του αριστουργήματα, του «ρεαλιστικού αυνανισμού», εκσφενδόνιζε γάτες στα ουράνια για να απολαμβάνει το θεατρόφιλο κοινό του τα αυθεντικά ουρλιάγματά τους καθώς σκάγανε με πάταγο στο έδαφος. Είθε να τον φωτίσει ο θεός Αυνάν της Παλαιάς Διαθήκης να το επαναλάβει με τους γάτους, τα γατόνια, και τiς ψωρόγατες όχι μόνον των Ιμαλαΐων αλλά και της ημετέρας κυβερνήσεως.
Ως γνωστόν έχουμε πολλούς και πολλές. Φαντάζεστε σκηνές που έχει να ζήσει το Ηρώδειο με τον Ηρώδη να ευφραίνεται από το(ν) σφουγγαρόπανο που θα σαρώνει τα εμέσματα (διπλωμένο στα τέσσερα…), τα νιαουρίσματα της κάθε τασίας, φωτίας, φαυλονίτης, ξινοβελόνης και καρακότας και τα αντίστοιχα των φίλη, βίτσα, δρίτσα, μάρδα και σίας, οσίας, ουσίας και συνουσίας;
Κατά τα άλλα «άκρα του μπάφου σιωπή» επικρατεί εις όλας τας πτέρυγας της συγκλήτου και του λαού των ρωμιών. Ρεμάλια, έ ρεμάλια…
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Αθηναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου