Ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα έχει την ψευδαίσθηση πως ό,τι βιώνουμε είναι κάτι το προσωρινό και θα εκλείψει αμέσως μόλις υπάρξουν κάποιες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία.
Η αλήθεια, ωστόσο, πόρρω απέχει από αυτήν την ψευδή προσδοκία, που καλλιεργεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο διαλύει μεθοδικά την Χώρα σε όλους τους τομείς. Ας δούμε τι ισχύει για την Πατρίδα μας από το 1992, όπως περιγράφεται αναλυτικά στο Κεφάλαιο 4 με τίτλο «Μεταβατικές διατάξεις» και συγκεκριμένα στο άρθρο 109Ε:
«1. Το δεύτερο στάδιο για την πραγματοποίηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης αρχίζει την 1η Ιανουαρίου 1994.
Πριν από την ημερομηνία αυτή:
α) κάθε κράτος μέλος:
— θεσπίζει, όπου χρειάζεται, τα κατάλληλα μέτρα για την τήρηση των
απαγορεύσεων του άρθρου 73Β, με την επιφύλαξη του άρθρου 73Ε, του άρθρου
104 και του άρθρου 104Α, παράγραφος 1,
— θεσπίζει, εν ανάγκη, προκειμένου να επιτρέψει την αξιολόγηση που προβλέπεται από το στοιχείο β), πολυετή προγράμματα που έχουν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη διαρκή σύγκλιση που είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών·
β) το Συμβούλιο, με βάση έκθεση της Επιτροπής, αξιολογεί την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στον τομέα της οικονομικής και νομισματικής σύγκλισης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, καθώς και την πρόοδο που έχει επιτευχθεί όσον αφορά την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας για την εσωτερική αγορά.
Οι διατάξεις του άρθρου 104, του άρθρου 104Α, παράγραφος 1, του άρθρου 104Β, παράγραφος 1, και του άρθρου 104Γ, εξαιρέσει των παραγράφων 1, 9, 11 και 14, εφαρμόζονται από την έναρξη του δεύτερου σταδίου.
Οι διατάξεις του άρθρου 103Α, παράγραφος 2, του άρθρου 104Γ, παράγραφοι 1, 9 και 11, των άρθρων 105, 105Α, 107, 109, 109Α και 109Β και του άρθρου 109Γ, παράγραφοι 2 και 3, εφαρμόζονται από την έναρξη του τρίτου σταδίου.
Κατά το δεύτερο στάδιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, τα κράτη μέλη προσπαθούν να αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα.
Κατά το δεύτερο στάδιο, κάθε κράτος μέλος θέτει, όπως ενδείκνυται, σε κίνηση τη διαδικασία που οδηγεί στην ανεξαρτησία της κεντρικής του τράπεζας, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 108».
Πριν να προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση των επίμαχων σημείων του άρθρου, ας δούμε πως εξελί-χθηκαν τα πράγματα στην πραγματικότητα και τι διαφοροποιήσεις υπήρξαν σε σχέση με τα όσα προέβλεπε η Συνθήκη του Maastricht.
Ως αρχική ημερομηνία της οικονομικής και της νομισματικής ένωσης είχε ορισθεί η 1η Ιανουαρίου του 1994. Ωστόσο, το ενιαίο νόμισμα εισήχθη στις ζωές των Ευρωπαίων πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 1999. Αρχικά το ευρώ έγινε το νέο νόμισμα 111 κρατών μελών, καθώς επίσης και των κρατιδίων του Μονακό, του Αγίου Μαρίνου και της Πόλεως του Βατικανού, αντικαθιστώντας τα εθνικά νομίσματα σε δύο στάδια.
Στο πρώτο στάδιο καθιερώθηκε ως εικονικό νόμισμα για όλους τους τρόπους πληρωμής εκτός των μετρητών και για λογιστικούς σκοπούς, ενώ τα εθνικά νομίσματα εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται στις πληρωμές με μετρητά, θεωρούμενα ως υπομονάδες του ευρώ. Η χώρα μας σε αυτό το στάδιο εισήλθε την 1η Ιανουαρίου του 2001.
Στο δεύτερο στάδιο, που υλοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 2002, το ευρώ κυκλοφορήθηκε σε χαρτονομίσματα και σε κέρματα, αντικαθιστώντας οριστικά και σε όλες τις συναλλαγές τα εθνικά νομίσματα των χωρών, που συμμετέχουν στην νομισματική ένωση. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως η Κύπρος, εισήλθε στην Ευρωζώνη την 1η Ιανουαρίου του 2008 και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2012, βίωσε την τραγική κρίση στον Τραπεζιτικό τομέα.
Το ευρώ δεν είναι το νόμισμα όλων των κρατών μελών της Ε.Ε. Η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο συμφώνησαν και υπόγραψαν μία ρήτρα μη συμμετοχής, που συμπεριλήφθηκε στη Συνθήκη του Maastricht και τις εξαιρεί από την συμμετοχή τους. Επίσης πολλά από τα νεότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν προσχωρήσει από επιλογή στην Ευρωζώνη. Σήμερα, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εικοσιοκτώ (28) μέλη, στην Ευρωζώνη συγκαταλέγονται μόλις τα δεκαεννιά (19). Η Ελλάδα, άραγε, γιατί δεν έπραξε το ίδιο; Δεν προβλημάτισε κανένα στην Πατρίδα μας το ότι οικονομίες πολύ πιο μεγάλες σε μεγέθη από την δική μας, όπως είναι της Δανίας, της Σουηδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν συζητούν καν την είσοδό τους στην νομισματική ένωση;
Ένας από τους σημαντικούς λόγους της καθυστέρησης στην υλοποίηση του ενιαίου νομίσματος είναι η αποτυχία στην δημοσιονομική σύγκλιση μεταξύ των μελών της Ένωσης, η, για να το πούμε πιο απλά η μη συμμόρφωση όλων των κρατών μελών με την οικονομία της Γερμανίας, που είναι η υπερδύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η περιβόητη αξιολόγηση –που ποτέ δεν γίνεται και γι’ αυτό η Χώρα μας δεν έχει ρευστό– δεν είναι τίποτε άλλο από τα προβλεπόμενα «πολυετή προγράμματα που έχουν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη διαρκή σύγκλιση που είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», που ορίζει ρητά η Συνθήκη του Maastricht.
Οι Έλληνες πολιτικοί εν γνώσει τους και με την ανοχή των ιθυνόντων της Ενώσεως παρουσίασαν μία πλαστή και εικονική κατάσταση σε ότι αφορούσε στην Ελληνική οικονομία και στο δημοσιονομικό έλλειμμα (κατά παράβαση της παραγράφου 4, του άρθρου 109E της Συνθήκης), με σκοπό την πάση θυσία ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Αυτή η πρακτική δεν προέκυψε στην πορεία, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω στην Συνθήκη του Maastricht ήταν κάτι, που προγραμματίσθηκε, για να συμβεί. Οι διαχειριστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης επεδίωξαν την ένταξη προβληματικών οικονομιών, όπως της Ελλάδος, με σκοπό την αρπαγή της Εθνικής Κυριαρχίας, καθώς επίσης και της διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Όλα έγιναν με μεθοδευμένα διαδοχικά βήματα και, φυσικά, με την συνδρομή και την συγκατάθεση όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων.
Είναι συγκλονιστικό το πόσα σημαντικά ζητήματα δεν ήρθαν ποτέ σε γνώση του Ελληνικού λαού, καθώς σκοπίμως αποσιωπήθηκαν από το πολιτικό καθεστώς, που διέλυσε ηθικά και οικονομικά την Χώρα. Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές κατά την διάρκεια αυτής της μελέτης, οι σημερινές καταστροφικές συνθήκες, είχαν προσυμφωνηθεί πριν από πολλά χρόνια από αυτούς, που αδιάντροπα μέχρι σήμερα ψεύδονται και εμφανίζονται ως οι σωτήρες του Έθνους.
Μ.Β.
Σημείωσις:
Βέλγιο, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Αυστρία, Πορτογαλία, Φινλανδία.
πηγή
— θεσπίζει, εν ανάγκη, προκειμένου να επιτρέψει την αξιολόγηση που προβλέπεται από το στοιχείο β), πολυετή προγράμματα που έχουν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη διαρκή σύγκλιση που είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών·
β) το Συμβούλιο, με βάση έκθεση της Επιτροπής, αξιολογεί την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στον τομέα της οικονομικής και νομισματικής σύγκλισης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, καθώς και την πρόοδο που έχει επιτευχθεί όσον αφορά την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας για την εσωτερική αγορά.
Οι διατάξεις του άρθρου 104, του άρθρου 104Α, παράγραφος 1, του άρθρου 104Β, παράγραφος 1, και του άρθρου 104Γ, εξαιρέσει των παραγράφων 1, 9, 11 και 14, εφαρμόζονται από την έναρξη του δεύτερου σταδίου.
Οι διατάξεις του άρθρου 103Α, παράγραφος 2, του άρθρου 104Γ, παράγραφοι 1, 9 και 11, των άρθρων 105, 105Α, 107, 109, 109Α και 109Β και του άρθρου 109Γ, παράγραφοι 2 και 3, εφαρμόζονται από την έναρξη του τρίτου σταδίου.
Κατά το δεύτερο στάδιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, τα κράτη μέλη προσπαθούν να αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα.
Κατά το δεύτερο στάδιο, κάθε κράτος μέλος θέτει, όπως ενδείκνυται, σε κίνηση τη διαδικασία που οδηγεί στην ανεξαρτησία της κεντρικής του τράπεζας, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 108».
Πριν να προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση των επίμαχων σημείων του άρθρου, ας δούμε πως εξελί-χθηκαν τα πράγματα στην πραγματικότητα και τι διαφοροποιήσεις υπήρξαν σε σχέση με τα όσα προέβλεπε η Συνθήκη του Maastricht.
Ως αρχική ημερομηνία της οικονομικής και της νομισματικής ένωσης είχε ορισθεί η 1η Ιανουαρίου του 1994. Ωστόσο, το ενιαίο νόμισμα εισήχθη στις ζωές των Ευρωπαίων πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 1999. Αρχικά το ευρώ έγινε το νέο νόμισμα 111 κρατών μελών, καθώς επίσης και των κρατιδίων του Μονακό, του Αγίου Μαρίνου και της Πόλεως του Βατικανού, αντικαθιστώντας τα εθνικά νομίσματα σε δύο στάδια.
Στο πρώτο στάδιο καθιερώθηκε ως εικονικό νόμισμα για όλους τους τρόπους πληρωμής εκτός των μετρητών και για λογιστικούς σκοπούς, ενώ τα εθνικά νομίσματα εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται στις πληρωμές με μετρητά, θεωρούμενα ως υπομονάδες του ευρώ. Η χώρα μας σε αυτό το στάδιο εισήλθε την 1η Ιανουαρίου του 2001.
Στο δεύτερο στάδιο, που υλοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 2002, το ευρώ κυκλοφορήθηκε σε χαρτονομίσματα και σε κέρματα, αντικαθιστώντας οριστικά και σε όλες τις συναλλαγές τα εθνικά νομίσματα των χωρών, που συμμετέχουν στην νομισματική ένωση. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως η Κύπρος, εισήλθε στην Ευρωζώνη την 1η Ιανουαρίου του 2008 και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2012, βίωσε την τραγική κρίση στον Τραπεζιτικό τομέα.
Το ευρώ δεν είναι το νόμισμα όλων των κρατών μελών της Ε.Ε. Η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο συμφώνησαν και υπόγραψαν μία ρήτρα μη συμμετοχής, που συμπεριλήφθηκε στη Συνθήκη του Maastricht και τις εξαιρεί από την συμμετοχή τους. Επίσης πολλά από τα νεότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν προσχωρήσει από επιλογή στην Ευρωζώνη. Σήμερα, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εικοσιοκτώ (28) μέλη, στην Ευρωζώνη συγκαταλέγονται μόλις τα δεκαεννιά (19). Η Ελλάδα, άραγε, γιατί δεν έπραξε το ίδιο; Δεν προβλημάτισε κανένα στην Πατρίδα μας το ότι οικονομίες πολύ πιο μεγάλες σε μεγέθη από την δική μας, όπως είναι της Δανίας, της Σουηδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν συζητούν καν την είσοδό τους στην νομισματική ένωση;
Ένας από τους σημαντικούς λόγους της καθυστέρησης στην υλοποίηση του ενιαίου νομίσματος είναι η αποτυχία στην δημοσιονομική σύγκλιση μεταξύ των μελών της Ένωσης, η, για να το πούμε πιο απλά η μη συμμόρφωση όλων των κρατών μελών με την οικονομία της Γερμανίας, που είναι η υπερδύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η περιβόητη αξιολόγηση –που ποτέ δεν γίνεται και γι’ αυτό η Χώρα μας δεν έχει ρευστό– δεν είναι τίποτε άλλο από τα προβλεπόμενα «πολυετή προγράμματα που έχουν ως στόχο να εξασφαλίσουν τη διαρκή σύγκλιση που είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, ιδίως όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», που ορίζει ρητά η Συνθήκη του Maastricht.
Οι Έλληνες πολιτικοί εν γνώσει τους και με την ανοχή των ιθυνόντων της Ενώσεως παρουσίασαν μία πλαστή και εικονική κατάσταση σε ότι αφορούσε στην Ελληνική οικονομία και στο δημοσιονομικό έλλειμμα (κατά παράβαση της παραγράφου 4, του άρθρου 109E της Συνθήκης), με σκοπό την πάση θυσία ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Αυτή η πρακτική δεν προέκυψε στην πορεία, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω στην Συνθήκη του Maastricht ήταν κάτι, που προγραμματίσθηκε, για να συμβεί. Οι διαχειριστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης επεδίωξαν την ένταξη προβληματικών οικονομιών, όπως της Ελλάδος, με σκοπό την αρπαγή της Εθνικής Κυριαρχίας, καθώς επίσης και της διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Όλα έγιναν με μεθοδευμένα διαδοχικά βήματα και, φυσικά, με την συνδρομή και την συγκατάθεση όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων.
Είναι συγκλονιστικό το πόσα σημαντικά ζητήματα δεν ήρθαν ποτέ σε γνώση του Ελληνικού λαού, καθώς σκοπίμως αποσιωπήθηκαν από το πολιτικό καθεστώς, που διέλυσε ηθικά και οικονομικά την Χώρα. Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές κατά την διάρκεια αυτής της μελέτης, οι σημερινές καταστροφικές συνθήκες, είχαν προσυμφωνηθεί πριν από πολλά χρόνια από αυτούς, που αδιάντροπα μέχρι σήμερα ψεύδονται και εμφανίζονται ως οι σωτήρες του Έθνους.
Μ.Β.
Σημείωσις:
Βέλγιο, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Αυστρία, Πορτογαλία, Φινλανδία.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου