Αναστάσιος, ο επίμονος κηπουρός!

Γράφει

Η Εύα Τσαροπούλου

Δεν έχω αναζητήσει ευλογία ποτέ μου. Από κανέναν. 

Δεν θα την αναζητούσα, ούτως ή άλλως, σε κανέναν από τους λεγόμενους «εκπροσώπους του Θεού επί της γης». 

Όχι γιατί δεν πιστεύω σε αυτήν, αλλά γιατί νομίζω πως όταν αποφασίζει να έρθει, πηγαίνει πάντα πακέτο με τους ανθρώπους. 

Τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς που μας αγαπούν.

Δεν τη φέρνει κανένας εκπρόσωπος.

Κανενός. 

Την κερδίζουμε κάθε μέρα, με αγώνα, αγαπώντας τους κι εμείς. 

Αυτό είναι ολόκληρη ευλογία από μόνο του.

Δεν πήγα λοιπόν να δω τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο για να λάβω την ευλογία του.

Η γνωριμία "μας" έρχεται από παλιά... 

Χρόνια πριν, όταν ήμουν στο Υπουργείο Εξωτερικών, τότε, στην αλβανική εξέγερση του 1997. 

Δύο μερόνυχτα είχαμε μείνει αξημέρωτοι στο Υπουργείο εμείς, δύο μερόνυχτα από κοντά κι εκείνος. 

Ούτε είπε να φύγει, ούτε να ξεκουραστεί, ούτε να φάει ή να πιει ζήτησε. 

Οι «άνθρωποί του υπέφεραν, εκείνος θα ξεκουραζόταν;» απαντούσε σε ό,τι του προτείναμε.  

Ένας σπουδαίος άνθρωπος, άξιος θαυμασμού, μα πάνω απ’ όλα, σεβασμού. 

Ως τέτοιον πήγα, προχθές να τον ξαναδώ. Όχι ως ιερέα, όχι ως Αρχιεπίσκοπο.

Ως έναν μεγάλο, γνήσιο και ειλικρινή άνθρωπο. 

Αφορμή στάθηκε ένα βιβλίο που έγραψε, με θέμα τη συνύπαρξη των θρησκειών, που παρουσίαζε την Αγάπη, ως το μόνο ανοικτό μονοπάτι για τη συνύπαρξη των ανθρώπων, των κάθε λογής ανθρώπων, χωρίς διάκριση.

Έτσι έγραψε ο "φιλελεύθερος παπάς", όπως τον είπαν.

Μα μόνο την αλήθεια μίλησε! 

Στην αίθουσα κι έξω απ’ αυτήν, το αδιαχώρητο!

Από νωρίς είχα καταφέρει να τρουπώσω και να βρω ένα κάθισμα.

Πάνω από μένα κάθισαν δέκα, πέντε στο κεφάλι μου κι από δυόμιση σε κάθε πλευρό μου.

Το έχω ξαναζήσει αυτό μαζί του. Όπου πάει, λαός τον συνοδεύει.

Αν αποφάσιζα να ζωγραφίσω μια εικόνα από τη Βίβλο, τον ποιμένα, με το ποίμνιο να τον ακολουθεί, εκείνον θα είχα στο μυαλό μου. 

Όπου λαός μαζεμένος, το μάθαμε δα, φέρνει και γκρίνια πολύ.

Έτσι, εκείνο που άκουγες συνέχεια ήταν η παράκληση να ελευθερωθούν οι διάδρομοι, για λόγους ασφαλείας, οι φωνές και οι καυγάδες γιατί ήρθαν και στάθηκαν μπρος ή πάνω μας εκείνοι που δεν καταλάβαιναν ότι η αίθουσα απλώς δεν χωράει άλλους, τα «εμείς είμαστε εδώ απ’ τις έξι, ας ήσουν κι εσύ» και τα σεβάσμια «κάνε πιο κει, εδώ βρήκες να σταθείς, κυρά μου;».

Αυτοί είμαστε.

Για να αποδείξουμε περίτρανα ότι, για να πετύχει η Συνύπαρξη, χρειάζεται τελικώς πολλά περισσότερα από μια σκέτη από Αγάπη…

Ο Αρχιεπίσκοπος ακριβώς στην ώρα του και η εκδήλωση άρχισε, με μόνη καθυστέρηση τη βαβούρα από τον κόσμο, που δεν έλεγε να «βολευτεί» επιτέλους και να σωπάσει!

Μίλησε ο ένας πρώην υπουργός, μίλησε ο άλλος πρώην υπουργός, ένας θεολόγος είπε και το σχετικό ανέκδοτο, κατάλοιπο της εποχής του μακαριστού Χριστόδουλου, μια καλή ηθοποιός διάβασε συγκινημένη τον πρόλογο… 

Όλοι μίλησαν για το μεστό νόημα της Αγάπης ανθρώπου προς άνθρωπο, την ίδια στιγμή που στα πίσω καθίσματα, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να τρώγονται για το ποιος βρήκε να σταθεί πού…

 Όλοι είχαν έρθει να πάρουν, λέει, τη χάρη και την ευλογία του καλού ποιμένα. Λέξη δεν άκουσαν από τις παρουσιάσεις κι ούτε άφησαν κανέναν από μας τους «ήσυχους υπόλοιπους» να ακούσουμε βέβαια.

Στο τέλος, ζητήθηκε απ’ τον Αρχιεπίσκοπο να κλείσει με δυο λόγια τη βραδιά.

Άρχισε λέγοντας: «Σας ευχαριστώ για την Υπομονή σας».

Σαν μαγική εικόνα, ξέρεις απ’ αυτές που, ενώ δέρνονται τα μικροσκοπικά καρτούν, τσαφ! παγώνουν όλα και στέκουν ακίνητα, όλοι σώπασαν…

Δεν μας έκανε παρατήρηση για τη φασαρία που δημιουργήσαμε, δεν μας επέπληξε για τα μαλώματά μας, δεν μας αποπήρε για τη συμπεριφορά μας.

«Ευχαριστώ για την Υπομονή σας», είπε, «που είστε εδώ, τόσοι πολλοί και στέκεστε με αγάπη και καρτερία να με ακούσετε».

Ποιος, στα σοβαρά, μετά από τούτο, μπορούσε να μην σταθεί να τον ακούσει;

Ένας Πατέρας, που δεν διάλεξε το δρόμο της τιμωρίας για να συμμορφώσει τα παιδιά του, αλλά το δρόμο της ήρεμης διδαχής.

Δεν μας κατακεραύνωσε, όπως πολλοί ιερείς κάνουν στα κηρύγματά τους, επικαλούμενος έναν Θεό τιμωρό, απειλώντας μας με την αιώνια κόλαση.

Μας ευχαρίστησε για την Υπομονή μας, διδάσκοντάς μας ταυτόχρονα -και χωρίς να το καταλάβουμε- πως αυτή είναι απαραίτητη και βαδίζει χέρι-χέρι με την Αγάπη, για να πετύχουμε οι άνθρωποι την αρμονική Συνύπαρξη.

Η Αγάπη, βλέπεις, δεν φτάνει…ποτέ δεν φτάνει μοναχή της.

Της αποδίδουμε δυνάμεις που δεν έχει.

Ναι, είναι ένα λουλούδι, που μπορεί να φυτρώσει και ανάμεσα στα σκουπίδια.

Αλλά, όπως και να έχει, χρειάζεται χώμα, χρειάζεται νερό, αλλιώς δεν μεγαλώνει, δεν ανθίζει.

Είναι σαφώς πιο απλό να ζούμε με τον εαυτό μας.

Έχοντας οδηγό μας τον Εγωϊσμό, όλα είναι πολύ πιο εύκολα.

Δεν έχεις να νοιαστείς για κανέναν άλλον.

Δεν λογαριάζεις τα θέλω των άλλων, δεν σκας για τα προβλήματά τους, δεν σε σκοτίζουν οι ιδιαιτερότητές τους.

Δεν σε απασχολεί τίποτα άλλο απ’ τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες.

Δεν στοχεύεις πουθενά αλλού, παρά μόνο στη δική σου καλοπέραση.

Θα ήταν πολύ λογικά όλα αυτά, αν για αυτήν ακριβώς την καλοπέρασή σου, δεν ήταν απαραίτητοι -και- οι άλλοι. 

Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα νομίζω:

Ο Παράδεισος ήταν ένα θαυμάσιο μέρος, αλλά δεν είχε καμία χρησιμότητα ή ευχαρίστηση για τον Αδάμ, μέχρι που εμφανίστηκε η Εύα!

Είναι πάντα αυτός ο Άλλος, που τον έχουμε τόσο ανάγκη για να είμαστε καλά στη ζωή μας, γιατί χωρίς αυτόν, πάντα κάτι θα λείπει.

Πολλές φορές, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί καν τι είναι αυτό. 

Η μοναξιά είναι ένα εξαιρετικό πράγμα, αλλά δεν οδηγεί σε κανένα μέρος, που να είναι για πάντα όμορφο.

Αυτό οι άνθρωποι το ένιωσαν πολύ νωρίς, γι’ αυτό ξεκίνησαν να ζουν σε κοινωνίες, τις οποίες προσπάθησαν –και φαίνεται πως στην προσπάθεια είναι ακόμα- να τις κάνουν οργανωμένες.

Ο Εγωϊσμός, το δυνατό παιδί της Μοναξιάς, παρά το ότι είναι απολύτως ικανός να μας κάνει δυστυχισμένους, ευτυχώς για μας, δεν αρκεί, δεν φτάνει για να μας κάνει ευτυχισμένους!

Οπότε, αναζητάμε, θέλοντας και μη, τον Άλλον...

Ναι, αλλά αν δεν μάθουμε να συνυπάρχουμε μαζί του, είναι σαν να μην είναι!

Αυτό δεν μπορεί κανείς να το πετύχει, αν δεν αποδυθεί πρώτα τον εγωιστικό εαυτό του. Βλέπεις, αυτή η σχέση με τον Άλλον, είναι ένα ατελείωτο πάρε-δώσε.

Αλλά, το πάρε δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν δουλέψει –και- το δώσε.

Αν δεν σταματήσει το μέτρημα για το ποιο ξεκίνησε πρώτο, για το ποιο είναι το παραπάνω…

Η μέθοδος είναι μία, παλιά, καλή και φοβάμαι πως άλλη δεν έχει εφευρεθεί μέχρι τα τώρα:

Πώς κάνει τα πρώτα του βηματάκια ένα μωρό;

Απ’ τη μια, ο ένας γονιός το κρατάει γερά απ’ τα χεράκια κι ο άλλος του κάνει νόημα να πάει προς αυτόν. Για να καλύψει αυτή την απόσταση, το μωρό αφήνει αρχικώς το ένα χεράκι, αιωρείται, γέρνει λίγο, σταματάει, διστάζει, αλλά γρήγορα –με τη συνεχιζόμενη παρότρυνση του άλλου γονιού, που το καλεί- στηρίζεται πιο πολύ στα πόδια του, στις δυνάμεις του κι αφήνει και το άλλο χεράκι για να τρέξει γρήγορα-γρήγορα να πέσει στην αγκαλιά του.

Μετά πάλι απ’ την αρχή, μέχρι να περπατήσει στα γερά.

Αυτή είναι όλη κι όλη η διαδικασία. 

Αφήνω λίγο-λίγο κομμάτι του εγωϊσμού μου.

Στην αρχή νιώθω ασταθής, γέρνω, έχω μάθει σε έναν τρόπο ζωής δικό μου, δεν νιώθω σιγουριά να τον αφήσω!

Δεν βγαίνω εύκολα απ’ τη ζώνη ασφαλείας μου!

Μετά ο στόχος με καλεί, είναι εκεί κι επιμένει, οπότε πατώ πιο γερά στα πόδια μου, με κρατάει η Αγάπη, με δυναμώνει η Υπομονή, με συμβουλεύουν η Σύνεση και ο Ορθός Λόγος κι έτσι καταφέρνω τελικώς να φτάσω στη Συνύπαρξη με τον Άλλον.

Τον συνάνθρωπό μου.

Εκείνος, όπως κι εγώ, έκανε την ίδια διαδρομή για να φτάσει σε μένα.

Άφησε κάτι, θυσίασε κάτι, βγήκε απ’ τη δική του ζώνη ασφαλείας, για να έρθει να συνυπάρξει με μένα. Δεν κάθισε να μετρήσει πόσο κομμάτι δικό του άφησε για το χατίρι μου, όπως δεν το έκανα ούτε κι εγώ. Ποτέ τα κομμάτια δεν είναι ίδια, να ξέρεις! 

Δεν είναι ανάγκη να είναι ίδια!

Εκείνος που συνεχίζει να μετράει, είναι εκείνος που δεν μπορεί στ’ αλήθεια να φτάσει στο στόχο, δεν μπορεί να αποδυθεί τον εγωϊσμό του, φοβάται μόνιμα πως τον έχουν κλέψει στο ζύγι και δεν μπορεί να σκεφτεί πως αυτό δεν γίνεται από πρόθεση.

Αν γίνεται, γίνεται μόνο και μόνο από διαφορετικότητα.

Τη δική μου απ’ τη δική του.

Ο Αρχιεπίσκοπος σταμάτησε κάποια στιγμή να μιλάει.

Η εικόνα «ξεπάγωσε». Όλα είχαν τελειώσει.

Το μελίσσι των ανόητων ανθρώπων ξανάρχισε να βουΐζει, αυτή τη φορά κατευθυνόμενο κατά κύματα προς την έξοδο, τσαλαπατώντας ο ένας τον άλλον. 

Έπρεπε να φύγουν, ακόμα μια φορά βιαστικοί…

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ποιμένας ανόητου ποιμνίου;

Δεν αρκεί να είσαι εσύ ο φωτισμένος εκείνος ηγέτης, που με τα λόγια σου θα μιλήσεις στην ψυχή τους.

Δεν μπορείς, όσο άξιος και ικανός, όσο σεβάσμιος και θαυμαστός κι αν είσαι, να τους αλλάξεις δομικά το χαρακτήρα τους, να τους «ξαναφτιάξεις» απ’ την αρχή.

Η Δημιουργία κάποτε συνέβη και ό,τι έγινε, τέλεψε πια!

Ζούμε με το αποτέλεσμα...

Δεν είναι που δεν ξέρουν οι άνθρωποι την Αγάπη, ούτε που δεν έχουν διδαχθεί την Υπομονή. Δεν είναι που τους λείπει η Σύνεση, ούτε που δεν γνωρίζουν την Εγκαρτέρηση, ούτε που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον Ορθό Λόγο.

Είναι που τους λείπει… η Θέληση.

Αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν απ' τα μωρά.

Εκείνα θέλουν, επιθυμούν να φτάσουν στον άλλο γονιό και το περπάτημα είναι ο τρόπος να το πετύχουν. 

Μεγάλοι πια, ξέρουν το δρόμο, απλώς δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν. 

Στοιβάζονται σαν τα πρόβατα προκειμένου να ακούσουν έναν «άγιο άνθρωπο», έτσι όπως οι ίδιοι τον αποκαλούν και τρέχουν να φύγουν γρήγορα γρήγορα, όταν τελειώσει η «παράσταση» και σβήσουν τα φώτα…πριν καν αυτός απομακρυνθεί απ' τη σκηνή. Φοβούνται βλέπεις μήπως εγκλωβιστούν στο...πάρκινγκ και χάσουν κανένα πολύτιμο λεπτό απ' την επόμενη παράσταση στην οποία χρειάζεται οπωσδήποτε να δώσουν το παρών.

Δεν φταίει ο φωτισμένος άνθρωπος, ούτε τα διαφορετικά «πιστεύω».

Αυτή η απόλυτη απουσία θέλησης είναι που μας κρατάει και θα μας κρατάει –πάντα- μακριά απ’ τη χαρά της συνύπαρξης.

Είναι μοναχική η ακτή μας και το γνωρίζουμε, αλλά προτιμούμε τη σιγουριά της απ’ το να κολυμπήσουμε στην αβεβαιότητα της Αγάπης του Άλλου.

Επιλέγουμε να ζήσουμε με τα απομεινάρια του Εγωϊσμού μας, μέχρι να αποσώσουν κι αυτά, αντί να ρισκάρουμε να δώσουμε μέρος τους, κερδίζοντας κομμάτι απ’ τους Άλλους. 

Το βαφτίζουμε «αυτάρκεια» και «ανεξαρτησία» όλο αυτό κι έτσι ξεγελάμε τον εαυτό μας, ότι είμαστε καλά. 

Στην ουσία όμως, περνάμε μια ζωή ανούσια και πεθαίνουμε ανελεύθεροι, γιατί δεν θελήσαμε ποτέ να τολμήσουμε το μεγαλείο του διαφορετικού.

Δεν βαδίσαμε ποτέ προς το άγνωστο. Φοβηθήκαμε να το κάνουμε.

Και τι αφήσαμε πίσω μας;

Αν είμαστε τυχεροί, μόνο κι άλλους ανελεύθερους, αναποφάσιστους, άβουλους ανθρώπους...

Είχα μείνει κρυμμένη πίσω από μία κολώνα και τον παρατηρούσα.

Δεν έφευγα, περίμενα, γιατί ήθελα να ξαναδώ από κοντά εκείνο το βλέμμα που θυμόμουν, τότε, που δεν εγκατέλειπε «τους ανθρώπους του, που υπέφεραν».

Εκείνο το πεισματάρικο βλέμμα, που ήταν πιο σημαντικό απ’ όλη την αγιοσύνη που θα μπορούσε να αποκτήσει κανείς σε όλη του τη ζωή. 

Αν χρειαζόμουν στ’ αλήθεια, μία ευλογία εκείνη τη μέρα, δεν θα ήταν, παρά μόνο η δύναμη από εκείνη τη ματιά, που η θύμησή της ξεθώριαζε στο μυαλό μου κι εγώ την ήθελα πίσω δυνατή!

Όσο η αίθουσα άδειαζε, ο Αναστάσιος απέμενε σκεπτικός.

Την κοίταζε να αδειάζει και κουνούσε το κεφάλι του.

Κόσμος του έσφιγγε ή του φιλούσε το χέρι, αλλά το δικό του βλέμμα ήταν σ’ αυτούς που συνωστίζονταν στα σκαλιά…

Σε όλους αυτούς που εγώ τους λέω «υποκριτές», που έσπευδαν να κερδίσουν για τα μάτια του κόσμου, μια στιγμή απ’ την εφήμερη παρουσία ενός καλού ανθρώπου, να προλάβουν να πουν πως «ήταν κι αυτοί εκεί», αλλά μετά ξαναβυθίζονταν στον κακό και μικρούλη εαυτό τους, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον.

Ναι, η Αγάπη είναι λουλούδι και φυτρώνει παντού… αλλά το έδαφος πρέπει να είναι εύφορο και δεκτικό στον καρπό της… 

Δεν τη σηκώνουν ολωνών μας τα χωράφια…

Είχα την ευκαιρία να πω δυο λέξεις μαζί του. 

 Όχι για την παλιά μας γνωριμιά, αλλά για τούτο το φόβο της Αγάπης, που δεν αντέχεται από όλους τους ανθρώπους.

Έτρεμα μήπως τον ακούσω να μονολογεί: «Καληνύχτα, Κεμάλ, τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ».

Όμως, το μεγαλείο του με ξεπέρασε.

Κατάλαβα πως είναι γραφτό, είναι σοφά φτιαγμένο, να μην γίνουμε ποτέ όλοι απ’ την ίδια πάστα.

Χρειάζεται να υπάρχει πάντα κάποιος καλύτερος από μας, για να μας δείχνει το δρόμο να ξεπερνάμε τον εαυτό μας. 

Ο Αναστάσιος δεν είναι ένας καλός Ποιμένας.

Είναι ένας Επίμονος Κηπουρός. 

Μου το απέδειξε όταν μου είπε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγανακτώ με τους ανθρώπους.

"Πολλές φορές δυσκολεύονται να κατανοήσουν πως δεν μπορεί να υπάρξει Ελευθερία χωρίς την Αγάπη, αλλά δεν πειράζει, γιατί, όπου δεν φτάνει η Αγάπη, παιδί μου, απλώς βάζουμε τα δυνατά μας και προσφέρουμε μεγαλύτερη δόση από δαύτην…».
 

πηγή

(ευχαριστούμε τον φίλο Δημήτρη Τ) 

Share