Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Πριν λίγα χρόνια η «ομάδα Παπαχελά» έκανε ένα ρεπορτάζ γύρω
από τις πλημμύρες στον Έβρο...
Ένα συχνό φαινόμενο σ’ εκείνη την περιοχή.
Μέσα από το ρεπορτάζ μάθαμε πως υπεύθυνοι γι’ αυτό ήταν, όχι
η μητέρα φύση, αλλά η Βουλγαρική Ενεργειακή – Αγροτική πολιτική.
Ήθελαν τα φράγματά τους όλα γεμάτα κατά 95% ώστε να έχουν
πάντα άφθονο νερό για τα υδροϋλεκτρικά τους εργοστάσια αλλά και για την
αγροτική τους παραγωγή.
Κι όταν λέμε όλα,
εννοούμε ΟΛΑ τα Βουλγαρικά φράγματα καθ’ όλη την πορεία του Έβρου μέσα από το
έδαφός τους. Ακόμη και τα ύστατα φράγματα προς την Ελληνοτουρκοβουλγαρική
μεθόριο, που θα περίμενε κανείς ότι αυτά τουλάχιστον θα «αφήνονταν ελεύθερα
(άδεια) για να λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας για όλα τα προηγούμενα πλήρη
φράγματα»...
Λογικό είναι λοιπόν πως όταν προκύπτει στην Βουλγαρία μια
νεροποντή μόλις κάτι παραπάνω απ’ το συνηθισμένο ή απ’ αυτό που αντέχει το μόλις
5% περιθώριο των Βουλγαρικών φραγμάτων, αυτά πλημμυρίζουν, με άμεση συνέπεια η
πλημμύρα να μεταφερθεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στην περιοχή των
Ελληνοτουρκικών συνόρων.
Στην αρχή, το ρεπορτάζ έφερνε οργή. Και οι «πρώτες σκέψεις»
αναπόφευκτα ήταν:
«Μα είναι δυνατόν
τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία να ανέχονται όλες αυτές τις απίστευτες καταστροφές
που φέρνουν οι τεράστιες πλημμύρες του Έβρου; Γιατί δεν ενώνουν δυνάμεις
εναντίον της Βουλγαρίας για να τελειώνει μια και καλή το πρόβλημα»;
Αυτές όμως ήταν οι πρώτες σκέψεις.
Γιατί όσο σκαλίζεις το θέμα, γεννώνται και «δεύτερες
σκέψεις»...
Τουτέστιν, όταν σκάει μια πλημμύρα, τα πάντα σε όλη την
γραμμή του Έβρου γίνονται – εν ριπή οφθαλμού - μια αδιάβατη θάλασσα, μια
θανατηφόρα λασποπλημμύρα σε όποιον τολμήσει να την αγνοήσει και να βρίσκεται
στο διάβα της την ώρα που αυτή «φουσκώσει στα 5 ή στα 8 μέτρα ύψος»...
Να λοιπόν ένας καλός
λόγος που η Ελλάδα «πιθανότατα ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ» χρόνια και χρόνια τώρα...
Κατά κάποιον τρόπο
είναι μια «αμυντική ασφάλεια»...
Θα πει κανείς,
«και ποιός μας βεβαιώνει ότι την κρίσιμη
στιγμή που οι Τούρκοι ξαφνικά θ’ αποφασίσουν να γεφυρώσουν το ποτάμι και να το
διαβούν, οι Βούλγαροι θα στέρξουν ν’ αδειάσουν κάποια φράγματά τους ώστε να
πνίξουν την Τουρκική Μηχανοκίνητη Στρατιά»;
Από πότε τους έπιασε ο πόνος τους Βούλγαρους για τα Ελληνικά
γεωπολιτικά συμφέροντα και δη Θράκη και Μακεδονία;
Λίγες φορές εισέβαλλαν στο παρελθόν; Λίγο Ελληνικό αίμα
έχυσαν εκεί πάνω;
Παρ’ όλα αυτά, επειδή έχουν πλέον έντονο κι αυτοί τον
μουσουλμανικό κίνδυνο στα νότια σύνορά τους, ίσως κάτι να έχει αλλάξει στην
Αμυντική πολιτική τους έναντι στις Τουρκία – Ελλάδα. Ίσως ανησυχούν πλέον κι
αυτοί απ’ τον Τουρκοισλαμικό κίνδυνο...
ΌΜΩΣ!
Η Τουρκία απ’ την άλλη; Τι είναι αυτό που την κάνει να τηρεί
«καρτερική και υπομονετική στάση» έναντι των μεγάλων οικονομικών καταστροφών
που υφίσταται κάθε φορά από τις (Βουλγαρικής αιτιολογίας) πλημμύρες;
Μήπως κι αυτή ανησυχεί εξίσου με την Ελληνική πλευρά αλλά
για τον «αντίστροφο λόγο»; Δηλαδή, για μια «πιθανή Ελληνική αιφνίδια διάβαση
του Έβρου»; Λέγε το «Εισβολή»... γιατί όχι;
Έχουμε συνειδητοποιήσει πως και οι
δύο Εθνικές Εορτές των Τούρκων έχουν για «Κύριο Αιώνιο Εχθρό τον Έλληνα»;
Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο φοβούνται μην αλλάξουν οι «συσχετισμοί» και φτάσουμε πάλι στην Άγκυρα;
Μην ξεχνάμε πως
πριν μερικές δεκαετίες οι «όροι είχαν ξαναλλάξει υπέρ της Ελλάδας».
Άσχετα αν
μια ζωή οι κυβερνήσεις μας ήταν πουλημένες σε ξένα συμφέροντα.... και «δεν το
εκμεταλλεύτηκαν» για να τελειώνουμε μια και καλή μ’ αυτό τον ιστορικό κίνδυνο...
Πολύ πιθανό λοιπόν να είναι και έτσι...
Αρκεί να σκεφτούμε ότι αν τα Ελληνικά νησιά θεωρούνται το
δικό μας ευαίσθητο σημείο για μια πιθανή Τουρκική εισβολή, ο Έβρος θεωρείται το
δικό τους ευαίσθητο σημείο...
Καθ’ ότι, ενώ από την Ελληνική πλευρά είναι γεμάτο δύσβατα
ορεινά σημεία, από την Τουρκική πλευρά βρίσκεται ένας απέραντος κάμπος – χαράς
ευαγγέλια για τα Ελληνικά τεθωρακισμένα – μέχρι την Κωνσταντινούπολη... (να
θυμόμαστε και κανα γεωπολιτικό ευχάριστο τέτοιες μαύρες μέρες, ε;)
Άρα; Τι συμπεραίνουμε για την Βουλγαρική πολιτική;
Τίποτα...
Σιγά να μην μπορεί να προβλεφθεί τι έχει ο Βούλγαρος στο
κεφάλι του...
Αυτό δεν το κατάφερε ολόκληρη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και
ολόκληρη Αγγλοσαξονική Δύση στον 1ο και στον 2ο Παγκ.
Πόλεμο, θα το καταφέρουμε εμείς τώρα;
Απλά...
Για όσα (πολλά, πάρα πολλά) χρόνια κρατάει αυτή η «πολιτική
Ελληνοτουρκικής ανοχής» στις Βουλγαρικές πλημμύρες, η Βουλγαρία αντλεί
απίστευτα κέρδη... τόσο ως προς την παραγωγή ενέργειας όσο και ως προς την
αγροτική της παραγωγή...
Ουσιαστικά, της επιτρέπουν και οι δύο χώρες να «ασκεί έλεγχο
νερού στον Έβρο»...
Τι θα γίνει όμως σε περίπτωση πολέμου;
Τι θα γίνει σε περίπτωση που – οποιοσδήποτε κάνει εισβολή
στον άλλον – κληθεί η Βουλγαρία (από τον «στριμωγμένο αμυνόμενο») να ανοίξει κάποια
από τα φράγματά της ώστε να «σφραγίσει τον Έβρο» για ένα κρίσιμο διάστημα
κάποιων (πολλών!) ημερών;
Μην ξεχνάμε πως η πλημμύρα και η λασπουριά κάνει
αδιάβατο το ποτάμι και τις πέριξ περιοχές σε βάθος χιλιομέτρων...τόσο για
μηχανοκίνητα όσο και για ανθρώπους... Μεγάλη, η μέγιστη «αμυντική ανάσα»
λοιπόν... χάνεται το στοιχείο του αιφνιδιασμού... λίγο τό’χεις;
Άρα, η Βουλγαρία είναι υποχρεωμένη/καταδικασμένη σε
περίπτωση Ελληνοτουρκικού πολέμου να πάρει θέση...
Με τον έναν ή τον άλλον εμπλεκόμενο... με τον έναν ή τον
άλλον τρόπο... με το «καλό» ή δια της «βίας»...
Γιατί;
Απλό... πάμε να δούμε τα δύο πιθανά πολεμικά σενάρια:
Πρώτη περίπτωση, η Τουρκία αποφασίζει να κάνει μια
εκτεταμένη εισβολή σε όλη την Ελληνοτουρκική γραμμή και η Ελλάδα κρίνει πως δεν
έχει δυνάμεις ν’ «αντεπεξέλθει» στο Βορρά, να «κρατήσει τον Έβρο»...
Η λύση απελπισίας θα ήταν να «σφραγίσει το Ποτάμι» για να
απεγκλωβίσει δυνάμεις ώστε να τις στείλει σε άλλα σημεία του Μετώπου (πχ νησιά,
Κύπρο)...
Κι αν η Βουλγαρία σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή αποφασίσει να
τηρήσει «πολιτική χρονοτριβής»; Το έχει κάνει άπειρες φορές στην ιστορία
της... το έκανε και η Τουρκία στον 2ο παγκ. Πόλεμο και «της βγήκε το
χαρτί του Επιτήδειου Ουδέτερου»...
Ποιός μας λέει ότι η Βουλγαρία δεν θα το ξανακάνει
επιχειρώντας με «παρελκυστική πολιτική προσκομμάτων και δικαιολογιών» να βγει
καθαρή κι αλέρωτη από την κρίση;
Η Ελλάδα σ’ εκείνη τη φάση θα ήταν τρομερά στριμωγμένη... θα
αναγκαζόταν δε να «αναλάβει μόνη της να υλοποιήσει το αίτημα αποδέσμευσης των
φραγμάτων» (τουτέστιν, να ανατινάξει τα φράγματα, αν όχι με «πλήγμα ξεκάθαρης
ταυτότητας» - πυροβολικό, αεροπορία – τουλάχιστον με «συγκεκαλυμμένη
επιχείρηση» και δη με χρήση ειδικών δυνάμεων – ώστε, αν επιτύχει χωρίς
συλλήψεις, να μπορεί να παιχτεί κατόπιν το χαρτί «δεν ήμασταν εμείς, μάλλον οι
Τούρκοι ήταν ή οι φιλότουρκοι γυφτοβούλγαροι μουσουλμάνοι του Νότου σας»).
Παρόμοια θα ήταν και η στάση της Τουρκίας στην «ανάποδη
περίπτωση».
Δηλαδή, εισβάλλει στα Ελληνικά νησιά, η Ελλάδα το παίρνει
απόφαση πως αδυνατεί να τα υπερασπιστεί και προκειμένου να μην σπαταλήσει χωρίς
αποτέλεσμα αμυντικές δυνάμεις, θυσιάζει (προσωρινά) κάποια νησιά και τις ρίχνει
έγκαιρα όλες στον Έβρο με σκοπό να καταλάβει με κεραυνοβόλα επιχείρηση εισβολής
όλη την Ανατολική Θράκη μέχρι πιθανόν και την Κωνσταντινούπολη... αποκτώντας έτσι
τετελεσμένο εδαφικό συγκριτικό πλεονέκτημα για τις επερχόμενες
διαπραγματεύσεις.
Σ’ αυτή την περίπτωση η Τουρκία είναι εν πολλοίς υποχρεωμένη
να «σφραγίσει αυτή πλέον τον Έβρο» με τον «ίδιο επιθετικό (προς τα Βουλγαρικά
φράγματα) τρόπο»...
Η Βουλγαρία εν προκειμένω για ν’ αποφύγει την «έμμεση και
αναπόφευκτη εμπλοκή» της στις εχθροπραξίες (καθ’ ότι εάν της ανατίναζαν τα
φράγματα θα ήταν υποχρεωμένη να εμπλακεί πολεμικά) η μόνη επιλογή που έχει
είναι μόλις καταλάβει (ή «μάθει») με βεβαιότητα ότι «επίκειται Ελληνοτουρκική
σύρραξη» να σχεδιάσει την «σταδιακή αποσυμφόρηση» των φραγμάτων της (βλ.
«σταδιακό, αθόρυβο άδειασμα») και διατήρησή τους έτσι (άδεια) ώστε να μην
υπάρχει σαν «λύση απελπισίας» για κανέναν από τους δύο εμπλεκόμενους.
Αυτό, βεβαίως, από την ώρα που θα συμβεί θα σημάνει
ανυπολόγιστη απώλεια εσόδων για την Βουλγαρία.
Άρα, για να το πράξει θα πρέπει να είναι απολύτως σίγουρη.
Αυτό σημαίνει «ασφαλή» πληροφόρηση από την πλευρά που θα
κάνει την επίθεση/εισβολή.
Άρα, θα σημαίνει και «σοβαρά ανταλλάγματα» (για τη
Βουλγαρία). Αυτό σημαίνει «έμμεση/οιονεί συμμετοχή στις εμπλοκές» (που φυσικά
στα κατοπινά Διεθνή Δικαστήρια θα επιχειρηθεί (από τον «αμυνόμενο») να
χαρακτηριστεί «εν τοις πράγμασι πολεμική εμπλοκή»)...άρα, έχει κάθε λόγο να το
πράξει «αθόρυβα»... προκειμένου να μην «μπλέξει με πιθανές απαιτήσεις πολεμικών
αποζημιώσεων» κατόπιν...
Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί μια «καλή δικαιολογία»...
Και η καλύτερη όλων είναι η ίδια η φύση... πχ όχι κάποιες
βροχοπτώσεις (που θα συντηρούσαν την στάθμη, όση απώλεια κι αν προκαλούσαν με
τις πλημμύρες) αλλά το λυώσιμο των χιονιών κάποιων βουνών που «αναπόφευκτα
φούσκωσαν τα φράγματα»... κάλιστα η μία εβδομάδα πλημμυρών μπορεί να παραταθεί
στις δύο ή και στις τρεις (με λίγη καλή βοήθεια «παραπλάνησης» κι από άλλες
Μεγάλες Δυνάμεις)...
Και μετά, μια «μεγαλύτερη από τη συνήθη ροή υδάτων» θα
διατηρήσει τη στάθμη των φραγμάτων σε μη επικίνδυνα επίπεδα... παράλληλα, λίγες
ημέρες αναμονής ακόμη – και δη ηλιόλουστες – θα «στεγνώσουν τα πάντα»... μέχρι
να συνειδητοποιηθεί ο κίνδυνος θα είναι πολύ αργά για τον αμυνόμενο...
Κι εν προκειμένω, την Ελλάδα...
Κάθε πλημμύρα λοιπόν, λογικά, είναι (ή μήπως ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ;) και ένα
«πιθανά επίφοβο περιστατικό»...
Ιδίως όταν ως «δικαιολογία» χρησιμοποιείται το «λυώσιμο» των
χιονιών στα βουνά....
όπως πχ αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες (22/04/14)
Σε μια πουλημένη χώρα πουλημένων ηγετών το παράξενο δεν είναι
που βγήκε στον αέρα τέτοιο «περίεργα δυνατό ρεπορτάζ» σαν το παραπάνω, αλλά το ότι
ουδείς, κανένα Ελληνικό αμυντικό think tank δεν ασχολήθηκε τόσα χρόνια μαζί
του...και με όλες αυτές τις ανησυχητικές γεωπολιτικές/αμυντικές πτυχές των «Βουλγάρικων
φραγμάτων και των πλημμυρών του Έβρου»....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου