Tό τελευταῖο ταξίδι τοῦ Σ/χου Κ. ΔΑΒΑΚΗ (21 Ἰαν.1943)

Χειμωνιάτικο παγερό πρωινό. 
Δέν εἶναι τό τσουχτερό κρύο, πού παγώνει τίς καρδιές. Εἶναι ἡ μισητή σκλαβιά, εἶναι ὁ φόβος, ἡ καθημερινή ταπείνωση.

Δεύτερος χρόνος γερμανοϊταλικῆς κατοχῆς στή μαρτυρική Ἑλλάδα, πού ὑποφέρει, πού πεινάει, πού στενάζει, μά κρατάει ὄρθιο καί ἀδούλωτο τό ἐσώτατο εἶναι της.

Σκηνή συνηθισμένη γιά τήν ἐποχή. Ἀκόμη δέν ξημέρωσε ἡ 7η Δεκεμβρίου 1942.Ἕξι καραμπινιέροι βροντοῦν τήν πόρτα τοῦ ἥρωα Δαβάκη στήν Καλλιθέα. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά. Ἀπό τότε πού βαριά τραυματισμένος μεταφέρθηκε σέ νοσοκομεῖο τῆς Ἀθήνας ὁ νικητής τῆς Πίνδου, μοναδικός σκοπός τῶν κατακτητῶν εἶναι νά ἐκδικηθοῦν ἐκεῖνον πού τούς κατατρόπωσε καί τούς καταντρόπιασε σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Φοβοῦνται αὐτόν πού, ἀνήμπορος πιά γιά πολεμικές ἐπιχειρήσεις, σηκώνει τό σταυρό τῆς ἀναπηρίας μέ λεβεντιά.

Ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης, ὁ διοικητής τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα καί σέ ὅλο τόν κόσμο τήν πρώτη νίκη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀντιμετωπίζει μέ ὑπερηφάνεια ψυχῆς τήν ἀναιδέστατη ἰταλική δολιότητα. Ψύχραιμος παρακολουθεῖ τή δίωρη λεπτομερέστατη ἔρευνα τοῦ σπιτιοῦ του. Κανένα ἐνοχοποιητικό στοιχεῖο.  Ἄκαρπη κι αὐτή ἡ εὐτελής τους πράξη.Ὅμως ἡ ἐντολή πρέπει νά ἐκτελεστεῖ. Κι ὁ πρωταγωνιστής τοῦ «Πίνδιου ἔπους» μεταφέρεται στίς φυλακές τῆς Καλλιθέας. Ἔτσι οἱ νικημένοι κατακτητές ἐκδικοῦνται γιά τήν ἧττα τους.

Cita di Genova

Στίς 20 Ἰανουαρίου 1943 τόν ἀποχαιρετοῦν οἱ δικοί του, γεμάτοι πόνο καί συγκίνηση, στόν σταθμό Πελοποννήσου. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας, μαζί μέ ἄλλους 150 περίπου Ἕλληνες ἀξιωματικούς, ἐπιβιβάζεται ἀπό τό λιμάνι τῆς Πάτρας στό ἰταλικό ἐπιβατικό “Cità di Genova”. Λίγο πρίν ἀπό τά μεσάνυχτα, τό καράβι σηκώνει ἄγκυρα γιά τό Πρίντεζι τῆς Ἰταλίας. Ἐκεῖ θά κρατήσουν ὅμηρους τούς νικητές τους, μέχρι νά ὁλοκληρώσουν τό ἄνομο σχέδιό τους.

Νύχτα παγερή. Ὁ φόβος τοῦ τορπιλλισμοῦ, ἡ ἀγωνία, ἡ θλίψη, ἡ μοναξιά, ἀναμετριοῦνται μέ τή θυσία γιά τήν Ἑλλάδα. Καί βαραίνει τό δεύτερο. Χαλάλι τῆς Πατρίδας!…

Ὁ τόσο ταλαιπωρημένος τραυματίας, ὅλη νύχτα δέν ἔκλεισε μάτι. Δέσμιος τῶν Ἰταλῶν, ὁ πρωτεργάτης τῆς Λευτεριᾶς. Ἀδέσμευτη ἡ μνήμη γυρίζει στά ἱστορικά βουνά, δυό χρόνια πρίν… Ἀναθυμιέται… 

«τῆς Πίνδου τίς ἀκρώρειες,
πού σάν ἀητός πετοῦσε,
πού ‘στηνε τρόπαια παντοῦ,
τούς ἥρωες πού μεθοῦσε».

Τώρα τό Χρέος, τό ἴδιο τῆς Φυλῆς Χρέος, τόν καλοῦσε νά ὑπομείνει μέ λεβεντιά ψυχῆς τίς κακουχίες, τίς ταπεινώσεις, γιατί ὄχι; καί τό θάνατο ἀκόμη. Ἕτοιμος πάντα δέν ἦταν καί γι’ αὐτόν;

Τό πρῶτο φῶς τῆς μέρας τούς πρόλαβε στά στενά τῆς Κέρκυρας, νά χαιρετοῦν γιά στερνή φορά γῆ Ἑλληνική. Καί πέρα ἀπ’ τόν ὁρίζοντα, πέρα βαθιά, πού τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μονάχα φτάνει, ἀγναντεύει ὁ ἥρωας δασωμένες ράχες, φαράγγια καί βουνοκορφές τῆς Πίνδου. Πόσα δέν ζωντανεύουν μέσα του!

Ὥρα 1.30´ τό μεσημέρι. Κρότος δυνατός συγκλονίζει τό μεγάλο πλεούμενο. Πληρώματα καί Ἕλληνες ἀξιωματικοί πετάγονται στό κατάστρωμα, στή Γέφυρα. Νάρκη; Τορπίλλη;

Σύγχυση, χλαλοή, πρόσωπα γεμάτα ἀγωνία, βλέμματα παγωμένα ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου.

Δεύτερος κρότος ἀπό ἰσχυρή ἔκρηξη. Σιδερικά, ξύλα, ἀνθρώπινα κορμιά, στῆλες νεροῦ τινάζονται μέ βία στόν ἀγέρα. Φωνές, συνωστισμός, σκηνές ἀλλοφροσύνης, καθώς ἀναζητοῦν μιά θέση σωτηρίας σέ βάρκες ἤ σχεδίες. Σέ μιά στιγμή, ἀκοῦνε ἀγανακτισμένο τόν Δαβάκη νά φωνάζει:

«Ἐλεεινοί, δειλοί Ἰταλοί!Κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Μονάχα τόν ἑαυτό τους κοιτάζουν νά σώσουν».

Το βρετανικο υποβρύχιο Τιγρης

Τό καράβι χτυπημένο στήν «καρδιά» ἀπό τορπίλλη τοῦ συμμμαχικοῦ ὑποβρυχίου HMS “Tigris” (N63), πέφτει σέ ρόγχο θανάτου, γέρνει καί μέσα σ’ ἕνα παφλασμό κυμάτων χάνεται…

Κι ὁ σεμνός ἥρωας, πού πότισε μέ τό αἷμα του τίς ράχες τῆς Πίνδου, γιά νά κρατήσει ὑψωμένη τή σημαία τῆς λευτεριᾶς, βρίσκει οἰκτρό θάνατο ἀπό πνιγμό, σ’ ἐκεῖνο τό μοιραῖο ταξίδι. 

«Τάφος πλατύς, πού νά χωράει τή δόξα σου, Δαβάκη, τό γαλανό Ἰόνιο σέ δέχτηκε…».

Τίς ἑπόμενες μέρες, μέσα στούς 100 νεκρούς, πού περισυλλέγουν ἰταλικά ναυαγοσωστικά καί μεταφέρουν στόν Αὐλώνα, συμπολεμιστής του ἀξιωματικός ἀναγνωρίζει τό λείψανο τοῦ γενναίου Συνταγματάρχη. Τόν θάβουν στόν Αὐλώνα.

Τόν ἔκλαψαν οἱ Πανέλληνες τόν πιστό στόν Θεό καί ἀφοσιωμένο στήν Ἑλλάδα ἥρωα, πού πάνω κεῖ στῆς Πίνδου τίς κορφές, τόν Ὀκτώβρη τοῦ ’40, χάριζε τήν πρώτη δόξα στήν Ἑλλάδα,τήν πρώτη νίκη στόν κόσμο.

Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στήν πανηγυρική της συνεδρίαση, τόν Μάρτιο τοῦ 1948, τίμησε τόν ἥρωα μέ τό ἀργυρό μετάλλιο τῆς Αὐτοθυσίας.

Μεταπολεμικά (21 Σεπ.1963),τά ὀστᾶ του διακομίστηκαν καί τάφηκαν στήν Ἀθήνα.

Τό ὄνομά του πῆρε θρυλικές διαστάσεις στή λαϊκή ψυχή, ὡς συνισταμένη τῆς ἡρωικῆς ἀντιμετώπισης τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς ἰταλικῆς ἐπίθεσης, ἀπό τόν Ἑλληνικό στρατό τοῦ τομέα Ἠπείρου.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀτρόμητε συνταγματάρχα. Σέ εὐγνωμονοῦμε, πρωτεργάτα τῆς ἐποποιΐας τοῦ ’40, γιατί χάρις στά δικά σου ἐπιτελικά σχέδια, στίς δικές σου θυσίες καί ἀγρύπνιες, ἡ μικρή Ἑλλάδα νίκησε καί «θρυμμάτισε τό θρύλο τοῦ ἀνίκητου Ἄξονα».

Χάρις στίς θυσίες σας, γενναῖοι μας πρόγονοι, εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι καί ἀπολαμβάνουμε τό μεγάλο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας. 

Εὔχεστε νά τήν ἀξιοποιοῦμε σωστά, γιά νά καταξιώνουμε τούς ἀγῶνες σας, τιμημένοι μας πρόγονοι. 

ΠΗΓΗ 



Ὁ Βασιλεύς Παῦλος,ὁ Διάδοχος Κωνσταντίνος, συγγενεῖς τῶν θυμάτων καί πλῆθος κόσμου, παρίστανται στήν τελετή διακομιδῆς τῶν ὀστῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν καί ὁπλιτῶν, οἱ ὁποῖοι πνίγηκαν στήν Ἀδριατική θάλασσα στίς 21 Ἰαν.1943, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ τορπιλισμού τοῦ ἰταλικού «Città di Genova», στό ὁποῖο ἐπέβαιναν, μεταφερόμενοι στήν Ἰταλία ὡς ὅμηροι.

Μεταξύ τῶν νεκρῶν, συγκαταλέγεται καί ὁ Συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης. Ἡ τελετή πραγματοποιεῖται στήν προβλῆτα «Βασιλεύς Κωνσταντίνος», του λιμένος Πειραιῶς.
(ΠΗΓΗ: Ἐθνικόν Ὀπτικοακουστικόν Ἀρχεῖον)

πηγή

Share