Του Στέλιου Συρμόγλου
Δύο κόμματα, μια “λειτουργία” ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας και κοροιδίας, παραπλάνησης και εξαπάτησης των πολιτών, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και των ελπίδων του λαού συνάμα. Ο λαός ακούει σπασμωδικές φωνές, ενώ αμετροέπεια και βερμπαλισμός προσλαμβάνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας εν μέσω μάλιστα φθινοπώρου…Κυβέρνηση και αντιπολίτευση πορεύονται χωρίς “πυξίδα”, χρησιμοποιώντας ενίοτε γλωσσικούς κώδικες, που δημιουργούν κρυπτικό και αδιαφανές λεξιλόγιο.
Ο λαός βλέπει πολιτικούς που “αιματοδοτήθηκαν” από κάποια ανάπηρη ιδεολογία και που συμπαρατάχθηκαν με… γραβατωμένους αγίους. Βλέπει πολιτικούς να σηματοδοτούν την παρουσία τους με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, ώστε να ανταποκρίνονται στις επικύψεις που επιβάλλει η διαπλοκή και το “σύμπλεγμα” των δανειστών…
Στα σημερινά της Ελλάδας πράγματα, πίπτουν ως ώριμος καρπός, στην υγιά ελληνική συνείδηση, οι εξής διαπιστώσεις:
Διαπίστωση πρώτη: Η ανθρώπινη ψυχή, και επί του προκειμένου η ψυχή του σημερινού Ελληνα, πάσχει από απάθεια. Είναι η απώλεια της ταυτότητάς του, λόγω της κακής παιδείας, σε τέτοιο σημείο ώστε, με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου από την κυβέρνηση των μνημονίων, να ζει, δίκην αόμματου, κωφάλαλου και παραλυτικού, στον κόσμο του πολιτικού παράλογου.
Διαπίστωση δεύτερη: Η πολιτική και πνευματική σήψη, η εξάρθρωση της κρατικής μηχανής, η έλλειψη αισθητικής στην πολιτική, η αντιπαιδεία και η αγλωσσία, η αποκοπή από τις ρίζες, η αδιέξοδη οικονομική κρίση με όσα συνεπάγεται, τα ανεκδιήγητα οικονομικά σκάνδαλα και η εκμηδένιση του εθνικού γοήτρου, έδεσαν και σύρουν την Ελλάδα με το άρμα της πολιτικής σκοπιμότητας σε συμφορές, άνευ προηγουμένου, με ένα ανάπηρο, στην πράξη πολίτευμα, που λέγεται “δημοκρατία”. Μια “δημοκρατία”, όπως την αντιλαμβάνονται οι κρατούντες…
Διαπίστωση τρίτη: Η απάθεια της ελληνικής ψυχής, οδηγεί στον εκφυλισμό της δημοκρατίας, σε σημείο ώστε: Πολιτεία, κόμματα, παιδεία, θεσμοί να εναντιώνονται όλοι εναντίον όλων, σ’ ένα κλίμα φοβίας και ανσφάλειας ταυτόχρονα…
Το δημοκρατικό μας πολίτευμα πάσχει. Παραβιάζεται πανταχόθεν. Ομως, δεν πρέπει να λησμονείται ότι εκδικείται. Στο ένα του χέρι κρατά τον δαυλό της ελευθερίας, αλλά στο άλλο του το σχοινί της αγχόνης…Και εν πάση περιπτώσει, η Ελλάς δεν… πεθαίνει.
Αλλά το πολιτειακό μας και η παθολογία της ελληνικής ψυχής, όπως έχουν σήμερα, αποδίδονται άριστα με έναν ταυλανδέζικο μύθο, που αξίζει να μνημονευθεί εδώ, εν περιλήψει, ως ακολούθως:
”Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας στοργικός πατέρας, τον οποίον ούτε η σύζυγος, ούτε τα υπερφίαλα παιδιά του τον εκτιμούσαν ιδιαιτέρως. Κάθε προσπάθειά του για το καλό τους, εθεωρείτο ότι ήταν χρέος του και τίποτα περισσότερο. Και οι συμβουλές του ακόμη εξελαμβάνοντο ως καταπίεση. Ο άνθρωπος, κάποια μέρα, μετά από μια ζωή γεμάτη κόπους και στερήσεις, πέθανε καταπικραμένος, αλλά μετεμψυχώθηκε σε χρυσό κύκνο και ζούσε ευτυχής στον ουρανό… Εντούτοις, δεν μπορούσε να λησμονήσει την οικογένειά του, που , εν τω μεταξύ, δυστυχούσε. Γι’ αυτό επέστρεψε μια μέρα στο σπίτι του κααι αφού φανέρωσες ποιος ήταν,τους επέτρψε να του αφαιρούν κάθε μέρα ένα χρυσό φτερό και να το πωλούν, για να ζούν. Ομως, ήταν άπληστοι!..Εκριναν ότι έπρεπε να αρπάξουν όλα τα χρυσά φτερά και σε μια μέρα να γίνουν πάμπλουτοι. Ετσι, επιχείρησαν το “μάδημα” και με αγριότητα πρωτοφανή. Η τιμωρία, φυσικά, ήλθε αμέσως. Τα χρυσά φτερά του “καταμαδημένου” κύκνου μετεβλήθησαν ξαφνικά σε “πούπουλα”, που δεν είχαν καμία αξία…”
Ποιά, λοιπόν, είναι η συνάφεια του μύθου με την πολιτική μας πραγματικότητα; Ο χρυσός κύκνος είναι το δημοκρατικό μας πολίτευμα, του οποίου η ύπαρξη και ο σεβασμός του εξασφαλίζουν την ευημερία και την ομαλή διαβίωση όλων μας. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται το τραγικό της επικαιρότητας του ταυλανδικού μύθου πρός τα, άνευ προηγουμένου, συμβαίνοντα γύρω μας. Ολα τα πολιτικά μας πράγματα πείθουν ότι χρησιμοποιείται το δημοκρατικό μας πολίτευμα κατά τρόπον ανάλογον πρός εκείνον του “καταμαδηθέντος” κύκνου, όταν η εποχή μας είναι εποχή της συλλογικής και ομαδικής καπηλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Γι’ αυτό και ενώπιον μας προβάλλεται το ερώτημα, το οποίον, ως συμπερασματική τρόπον τινα, απορία, διατυπώνεται όχι ως ” Γιατί” και “Πως”, αλλά ως “Μήπως”.
Μήπως οδηγούμαστε στην αυτοκτονία των δημοκρατικών μας αξιών;
Μήπως με τους σημερινούς Ελληνες συμβαίνει ό,τι και με τους Αθηναίους του πλέον επικίνδυνου δημαγωγού Στρατοκλή, ο οποίος τους παρεπλάνησε με τα καταστροφικά για τους Αθηναίους αποτελέσματα της ναυμαχίας της Αμοργού, με τους Μακεδόνες, και διασκέδαζαν και με “κρεοδαισία”, όπως συνήθιζαν, μέχρις ότου κατέφτασαν τα τραγικά υπολείμματα του αθηναικού στόλου με το μήνυμα της καταστροφής; Ο δε αναίσχυντος Στρατοκλής, αντί να κρυπτεί από “προσώπου Αττικής γης”, ανήλθε στο βήμα, όπως κάνουν και οι σύγχρονοί του δημαγωγοί, και ατάραχος είπε στους Αθηναίους: ” Τι κακό πάθατε; Εξαιτίας μου περάσατε μερικές ακόμη καλύτερες μέρες”.
Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει η αντίδραση του Στρατοκλή…Το “success story” του Σαμαρά; Τις “Καλύτερες μέρες” του κραταιού τότε ΠΑΣΟΚ; Και πόσες άλλες “αρλούμπες” για τους αείποτε μωρούς αυτού του τόπου…
Μήπως τέλος αρμόζει να υπενθυμίζεται, εκείνο, που ως λογοπαίγνιο, είπε ο δεινός ρήτωρ Δημοσθένης για τον αντίπαλό του Αισχίνη;
“Αισχίνη… ούκ αισχύνη”.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου