του Στέλιου Συρμόγλου
Γεννηθήκαμε από τη μήτρα του τρόμου. Η έξοδος των νεογνών σημαδεύεται από τον τρόμο της ύπαρξης και μπαίνουμε στη μήτρα του θανάτου εν τρόμω, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδηση τη διαδρομή των δύο άκρων της αβύσσου. Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι, βιάζοντες και καταπιέζοντες, επισείουμε τον τρόμο του πολέμου, για να έχουμε την ισορροπία του τρόμου, τη λαγνεία της ελευθερίας. Για να περάσουμε το θανατικό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη, για να στήσουμε τις δικές μας θηλιές στο λαιμό των άλλων..
Τρόμος, λοιπόν. Μόνο τρόμος. Νόμιμα , παράνομα, μεταφυσικά, ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, κομματικά, εθνικά και όποιος αντέχει…Αλίμονο στους τρομαγμένους φιλήσυχους πολίτες, που δεν μπορούν να τρομοκρατούν κανέναν, με το βλέμμα τους έστω.
Το κράτος είναι ο πρώτος, αλλά ήρεμος και αναγκαίος τρομοκράτης. Ο Κοραής λέει πως “η δικαιοσύνη είναι μια αναγκαία αδικία”. Και εννοεί φυσικά τη δικαιοσύνη των νόμων, που η καθολική τους ισχύ εμπεριέχει την αδικία, έστω κι αν ο νομοθέτης έχει την καλύτερη πρόθεση. Από το κράτος όμως του νόμου περνάμε στο καθεστώς. Οι αυξομειώσεις των ελευθεριών του λαού διακυμαίνουν τον τρόπο. Οταν δε γίνεται το καθεστώς σκληρό, ορεγόμενο την εξουσία, τότε στενεύουν τα περιθώρια του και στη ζωή περνάει ο φόβος, η ανασφάλεια, ο τρόπος της φοβικής σκέψης και της έκφρασης.
Πρίν από τον τρόμο προηγείται η εντολή, η απαίτηση. Μετά την αμφισβήτηση της εντολής και την απόρριψη της απαίτησης ακολουθεί η πράξη του τρόμου. Στην ενδιάμεση διαδρομή υπάρχει η καταπισεσμένη κι άλλοτε εξεγερμένη βούληση. Ο μεταφυσικός τρόμος, άγνωστος στους πρωτόπλαστους, δεν τους απέτριψε από την παρακμή. Μετά ο τρόμος η της ενοχής τύψεις ή του νόμου τιμωρία, έγινε καθεστώς. Η άρση του μεταφυσικού τρόμου ξυπνάει τον κοινωνικό και πολιτικό τρόμο. Από τον Αννα στον Καιάφα, από το φονικό στην πληρωμή, είναι η καθιερωμένη ανθρώπινη διαδρομή. Και τη γαλήνη μας με τον τρόμο της κόλασης κερδίζουμε! Αυτή η γαλήνη του τρόμου…. Τίποτε δεν λειτουργεί χωρίς τη σύνθεση του τρόμου. Και ο τρόμος πυροδοτείται από τον τρόμο…
Κανένα επαναστατικό καθεστώς, για παράδειγμα, δεν στάθηκε λιγότερο καταπιεστικό και τρομοκρατικό από τοπροηγούμενο που ανέτρεψε. Οι κινηματίες καταλύουν συνήθως το κράτος του τρόμου, με τρομερότερη κρούση τρόμου. Αυτός ο κινηματικός τρόμος είναι καταλυτικός, είναι και πέραν του επαναστατικού, γιατί πηγάζει από την αυθαίρετη βούληση των ελαχίστων ενάντια στο λαό και στο κράτος. Οταν δε γίνουν κράτος νομιμοποιούν την αυθαιρεσία και αδίστακτα εμπαίζουν τρομοκρατώντας, με κρατικά πια μέσα, ο,τιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει.
Κάποιοι πολιτικοί κρύβουν μέσα τους, αλλά έτοιμο να εξέλθει, το φονιά και τον καταστροφέα, όταν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νόημα της ζωής τους στην καταστροφή. Είναι οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι, όχι μόνο του έργου του ανθρώπου, αλλά και του ιδίου του ανθρώπου. Και επικαλούμενοι κυρίως την οικονομική δυσπαραγία, τον κρατισμό και την αναγκαιότητα της κοινωνικής συνοχής, ανοίγουν τις μπουκόπορτες της βίας…
Αυτοί οι πολιτικοί είναι τρομοκράτες για την τρομοκρατία. Αυτοσκοπός η τρομοκρατία, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν ούτε σκοπό, ούτε η τρομοκρατία τους έχει για τους ίδιους μέλλον.
Είναι μια τρομοκρατία ακάλυπτη, χωρίς προσχήματα. Το φονικό για το φονικό. Ας αναμοχλεύσουμε τη μνήμη μας…. Αν και δεν χρειάζεται.
Επί τρία και πλέον χρόνια βιώνουμε σε πολιτικό επίπεδο την έξαρση της τρομοκρατίας ενός λαού, που οδηγήθηκε από σκανδαλώδεις πολιτικές στο περιθώριο της Ευρώπης, επαίτης της επιβίωσής του. Για τους μη γνωρίζοντες, ωστόσο, ο κοινωνικός τρόμος δημιουργεί ανδράποδα, αποχαυνώνει και εκμαυλίζει. Ο πολίτης που φοβάται και διακρίνεται για την ψυχική του υποτέλεια δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αποτελεί ηθική προσωπικότητα. Με το φόβο δεν μπορούμε να μιλάμε για αυτονομία συνείδησης. Μια κοινωνία δεν μπορεί να συγκροτείται ως οργανικό όλον γύρω από τον τρόμο, γιατί μοιραία αργά ή γρήγορα διασκορπίζεται…
Βιώνει ο Ελληνας απροκάλυπτα την πολιτική τρομοκρατία σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία.
Γιατί η δημοκρατία δεν φανατίζει, δεν τρομοκρατεί, ούτε ανέχεται εκβιαστικά διλήμματα.
Είναι πράξη ελεύθερη και αβίαστη, διαρκές αίτημα διαλόγου. Ολοι οι ιδεολογισμοί και κομματικοί προσανατολισμοί επικαλούμενοι το όνομά της, δεν φτάνουν ποτέ εκεί. Καμία κυβερνητική πολιτική, που εκδηλώθηκε και επικράτησε με ψευδολογίες και περιφρόνηση της λαικής φρόνησης, δεν σεβάστηκε ούτε τις αρχές της, ούτε τη δημοκρατία. Είναι φυσικό λοιπόν να εκφράζεται με την τρομοκρατία. Και η ελληνική κοινωνία το έζησε και το ζει αυτό στο “πετσί ” της. Με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Με τον τρόπο που φροντίζουν οι άφρονες κυβερνώντες να επιβάλλουν ό,τι οι δανειστές τους υπαγορεύουν.
Η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου τα ανθρωποειδή φίδια της πολιτικής απάτης, όχι απλώς αλληλοσπαράσσονται για την νομή της εξουσίας, αλλά χωρίς οίκτο και με ευρεσιτεχνίες “βασανιστηρίων” προσπαθούν να επιβληθούν στη συνείδηση του λαού. Αυτή η φοβερά αναρχούμενη και “υπερωριακή” τρομοκρατία ονομάζεται χαριτωμένα εθνική προσπάθεια, “σωτηρία” ή και ιδεολογία. Ετσι, όλοι οι τρομοκράτες παίρνουν ή ζητούν άφεση αμαρτιών, χωρίς να αισθάνονται ενοχή!..
Η πείνα είναι, επίσης, ο μεγαλύτερος τρομοκράτης, που βρίσκεται πρό των πυλών της Ελλάδας. Και θα μεταβάλλει τους Ελληνες, αν δεν υπάρξει άρδην ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου της απάτης, της πλάνης και των εξαγορασμένων συνειδήσεων, σε ωμοφάγα σαρκοβόρα θηρία. Γιατι η πείνα ό,τι κι αν αγκαλιάσει (πολιτική, ιδεολογία, θρησκεία) τα κάνει μαχαίρι, τουφέκι, φονικό όργανο άμεσης χρήσης.
Γι’ αυτό τα πάντα, και οι επαναστάσεις και οι πολιτικές ανατροπές και οι εκτροπές και οι εμφύλιοι, ξεκινάνε από τα στομάχια των πεινασμένων και ξαναγυρίζουν εκεί. Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι αβδηρίτες πολιτικοί και ψευδοσωτήρες μας, όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψουν “στημένες” παραστάσεις κινδύνων για τη δημοκρατία από αβέλτερους και γελοίους ακραίων πεποιθήσεων, τόσο καλύτερα. Ετσι θα αποφευχθούν ολέθριες συνέπειες…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου