Κ’ είναι λέω ο παράδεισος για μας.....

Γράφει ο ακης κουστουλιδης

Βράδυ Σαββάτου χωρίς διάθεση για πολλά πολλά και με την μοναξιά μου παρέα, μου στριφογυρίζει στο μυαλό μια μελωδία με ένα στιχάκι να ξεκινάει πάλι από την αρχή κάθε φορά που τελειώνει.

Κ’ είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...... και ξανά από την αρχή.... και ξανά και ξανά.....

Σκέψεις , σκέψεις και κάτι ουφ γεμίζουν το μυαλό μου, η τηλεόραση στο χαμηλό παίζει κάτι παραστάσεις ειδήσεων, που μπερδεύουν ότι βλέπουν για πραγματικότητα τα μάτια μου, ακούω κάτι για νούμερα, κάτι για βιωσιμότητα, κάτι πως τα λένε αυτά τα ευρωπαϊκά γκρουπ όπου οι άρχοντες αποφασίζουν τι να σώσουν πρώτα.

Γυρνάω το κεφάλι μου βλέπω τους λογαριασμούς γεμάτο νούμερα (αδύνατον να πληρωθούν) δεν τους ανοίγω πια, από την άλλη ακούω την λέξη ανάπτυξη από κάτι τύπους που ψήφισα, κοιτώ μέσα στο παντελόνι μου έχω τρία ευρώ, το μαγαζί δεν θ’ αντέξει, 30 χρόνια πάνω στον πάγκο έμαθα μια τέχνη που όπως λέγανε και οι γέροντες αν πεινάσεις πιαστην...
Και τώρα τι?? κάνει διάλειμμα το μυαλό μου και ξαναφέρνει την μελωδία που κάτι θέλει να μου πει, κάτι θέλει να μου δείξει... να μου θυμίσει ίσως....

Μα τα νούμερα δεν μ’ αφήνουν να ζήσω, μου βάζουν κάγκελα, και όταν είμαι μέσα σε κάγκελα αγριεύω,χάνω τα λογικά μου, ψάχνω μια τρύπα να φύγω, μα μόλις φεύγω πέφτω σε άλλα κάγκελα, και το κουράγιο μου για λευτεριά σωπαίνει κάτω από μια φωνή, η φωνή του πάτερα ηχεί μέσα στο μπερδεμένο από σκέψεις και κενό από ιδέες κεφάλι μου: κανε  κάτι θα σου πάρουν το μαγαζί, το σπίτι και θα μείνεις στον δρόμο, και άλλα κάγκελα πάνω μου. Αλλά ναι, λίγο ακόμη, ναι θέλω να νιώσω Ευρωπαίος ...δεν έχω να κάνω τίποτα.... μπαμπά...
 

Ουφ σκέφτηκα τον δρόμο, τότε που έσερνα το κορμί μου από πλατεία σε πλατεία αργοπεθαίνοντας μέσα στα ναρκωτικά και μου φάνηκε πιο υποφερτό από αυτό που έχω σήμερα.

Μπερδεύτηκε κι άλλο το μυαλό μου, μήπως να ρίξω μια στην φλέβα και να χαθώ..... όχι, όχι, όχι, μα τώρα τα έχω βρει με την οικογένειά μου έχω την μούσα μου και μια υπέροχη ανιψιά, ωχ....  η ζυγαριά γέρνει προς τα νούμερα ξανά εεε την ευρωπαϊκή μου την ζωή ….η δόση όμως? δεν την πήραμε? γαμώτο ξεκόλλησα από της ηρωίνης την δόση, άλλα για πια δόση μας ζαλίσατε την ζωή? τι σημασία έχει, έτσι και αλλιώς και οι δυο δόσεις είναι, με το ίδιο αποτέλεσμα, εξαθλίωση, υλισμό, κενή καρδιά, δηλαδή συνδυασμός που φέρνει τον θάνατο... τον πνευματικό πρώτα και μετά τον θάνατο χωρίς υλική επιστροφή.

Και αν ζήσω? εστω σαν αριθμός, τι θα πω αύριο στην μικρή μου ανιψιά?
Α ναι πάλεψα και σου γέμισα την κενή σου ζωή με δόσεις....

Δεν μπορώ εξαγριώθηκαν, και θέλω να κρεμάσουν όλους  τους προδότες ….... έρχεται μια μπερδεμένη φωνή από το βάθος του μυαλού μου να με ρωτήσει . …. για ποιους προδότες μιλάς? μπα αυτή δεν είναι η φωνή του μυαλού μου....

Μα να για αυτούς του πολιτικούς και τους τραπεζίτες.... Ναι αλλά τι φταίνε αυτοί αφού, εσύ πρώτος πρόδωσες την ράτσα σου και πίστεψες στα νούμερα που θα φέρνανε την Ευτυχία στην ζωή σου....

Εμ...... σίγουρα δεν είναι η φωνή του μυαλού μου.....
Εσύ δεν ήσουν τότε που ήθελες να έχεις, να έχεις, να έχεις, άραγε τι άλλο ήθελες να έχεις εκτός από αντικείμενα?
Άραγε κέρδισες κάτι πνευματικό ? μπα.... μάλλον έγινες δούλος στα αντικείμενα της ευτυχίας .. χαχαχαχαχακαι ακούω αυτήν την φωνή να μου τρυπάει το μυαλό …... ποια να είναι αυτή η φωνή????
Και τον διάλογο μέσα στο κεφάλι μου, τον νιώθω, σαν  να είναι σαν σύγκρουση δυο κόσμων και η αλήθεια είναι η σύγκρουση δυο κόσμων ..

Και τώρα τι? δεν έχω άλλο χρόνο, πρέπει να διαλέξω.

Ναι είναι δύσκολο.. αλλαξοπίστησα?? και να αφήσω τις υλικές μου συνήθειες και αποκτήματα με αντάλλαγμα μια αγκαλιά αγάπης??
Α ναι η αγκαλιά δεν αξίζει γιατί δεν έχει αριθμητική αξία ….. άλλωστε το είπε και η τηλεόραση .. πρέπει να γίνει βιώσιμο το χρέος..... για αγάπες θα μιλάμε τώρα......
Και αν τώρα, ας πούμε τώρα διαλέγω... ναι αλλαξοπίστησα.... και  θέλω να πέσω στην αγκαλιά …..... πια αγκαλιά άραγε θα αντέξει τούτη την κόλαση?

(Και μου ξαναέρχονται τα στιχάκια ….. κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί....... )
Ναι καλά κατάλαβες, η δική μου, η δική σου και όλων όσων θέλουν να αφήσουν πίσω τους την ευτυχία των αριθμών ….

Ναι έχουν αξία(οι αριθμοί) γιατί εγώ τους δίνω αξία.

 
Αν αυτό το κείμενο το διαβάσουν χιλιάδες, εκατομμύρια και το πιστέψουν θα είναι το καινούργιο Ευαγγέλιο …..είναι?
Οχι φυσικά απλά είναι ένα κάλεσμα προς ανθρώπους, προς όλες τις ανοιχτές αγκαλιές, ας σταματήσουμε επιτέλους την αριθμητική και ας αρχίσουμε πράξεις αλληλεγγύης και ας ενωθούμε για άλλη μια φορά ώστε να πετάξουμε τα δεσμά μια και καλή....
Απλά είναι τα πράγματα, γράφουμε ιστορία και σ’ αυτήν την ιστορία δεν μπορεί κανένας δάσκαλος να μας αφήσει στην ίδια τάξη εεε σελίδα....

Καλή λευτεριά να έχουμε αδέρφια... η δεν είμαστε αδέρφια???
 

Ααα  και  να μην ξεχάσω το τραγουδάκι....... και να ευχαριστησω τον Χρηστο τον Θηβαιο για αυτο ..... δεν εχω λογια.......

Υ.Γ. εχουμε και τα τραγουδια μας, και τα ποιηματα μας, και 'μεις αχ εμεις, μιλαμε για μνημονια ....

Υ.Γ.2 επι 10 και βαλε χρονια σκεφτομουνα πως θα κοψω τα ναρκωτικα και ποτε δεν σκεφτηκα την πιο απλη λυση: 

μα φυσικα σταματώντας να πινεις.......

ακης κουστουλιδης 

Share