Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Αυτή είναι αναπόφευκτα «Η
Μέγιστη ερώτηση», μέρες Εθνικού παραδόξου του 2012 που διάγουμε.
Και δικαιολογημένα.
Τα Σύννεφα του Πολέμου έχουν πνίξει τα πάντα. Τα Τύμπανα του
Πολέμου ηχούν παντού στην περιοχή μας κι όπως αποδόθηκε στον ίδιο τον
Κίσσινγκερ «όποιος δεν τ’ ακούει ή κουφός είναι ή ηλίθιος». Η Μυρωδιά του
Πολέμου καλύπτει ήδη τα πάντα.
Για ν’ απαντηθεί όμως, πρέπει – εξίσου αναπόφευκτα – να (επανα)καθοριστεί
το «πλαίσιο». Το «πεδίο αναφοράς».
Κι αυτό το «πλαίσιο» δεν είναι καθόλου μα καθόλου περίπλοκο.
Δεν χωράει, ούτε δικαιολογείται η συνήθης «ξύλινη γλώσσα» που σκοπό έχει πάντα
να «θολώνει τα νερά». Να μπερδεύει το νου.
Για τι πράγμα μιλάμε λοιπόν; Αυτό είναι το «κεντρικό
ερώτημα».
Για «τι σόϊ περίοδο της Κοινωνίας» μιλάμε; Μόνον έτσι θα
καθοριστούν και οι «αμείλικτες ανάγκες». Κι αυτές με τη σειρά τους θ’
αναδείξουν αβίαστα την «δέουσα πολιτική» που πρέπει να εφαρμοστεί.
Για Ειρήνη ή Πόλεμο μιλάμε λοιπόν;
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Έστω κι αν παγώνει το αίμα μια
τέτοια ερώτηση, αυτό είναι το πιο καίριο – κι αρκούντως αμείλικτο - ερώτημα που
η Ελληνική Κοινωνία και οι (κάθε λογής) «Ηγέτες» της φοβούνται να θέσουν.
Από εκεί (πρέπει να) ξεκινάει αναγκαστικά η κουβέντα.
Αν μιλάμε για Ειρήνη, τότε ναι, τα πράγματα έχουν τεράστιο
εύρος (πολιτικοοικονομικής) διερεύνησης.
Εκεί έχουν θέση – και δη, κυρίαρχη – τα γνωστά «μοντέλα»
κοινωνικής/πολιτικής/
Αν όμως μιλάμε για Πόλεμο;
Τότε, ας μην αυταπατώμεθα, το «εύρος διερεύνησης» είναι
πολύ, μα πάρα πολύ «στενό» (αν και εκρηκτικά ανατρεπτικό, για τα πάντα). Και βεβαίως, τα παραπάνω
«μοντέλα» δεν έχουν καμία μα καμία θέση και λόγο εδώ. Πολλώ δε μάλλον όλα τα
πέριξ «φυτώρια πολιτικοκοινωνικών παρασίτων» που τόσα δεινά κόστισαν στη χώρα
επί δεκαετίες και μας έφεραν σ’ αυτή την κόλαση που μας έφεραν.
Και ναι, μιλάμε για
Πόλεμο!
Ο Πόλεμος, δυστυχώς, είναι όχι απλώς μπροστά μας, αλλά ήδη
μέσα στις γειτονιές μας. Μέσα στα σπίτια μας. Και μετράει ήδη νεκρούς.
Εκατόμβες νεκρών Ελλήνων. Λιγότερους (ακόμη) από σφαίρες και λεπίδι, απείρως
περισσότερους από «λοιπούς ασύμμετρους» (πλην όχι λιγότερο φονικούς) τρόπους...
Θέλουμε δε θέλουμε λοιπόν, αρέσει δεν αρέσει αυτό στην
κοινωνία, αυτό ακριβώς είναι «ενώπιόν
μας».
Αυτό το «φίλτρο
Πολιτικών Επιλογών» λοιπόν είμαστε – εκ των πραγμάτων – αναγκασμένοι να
χρησιμοποιήσουμε.
Πόλεμο βιώνουμε και
αντιμετωπίζουμε, Πολιτική Πολέμου οφείλουμε να χαράξουμε.
Έγκαιρα;
Όχι. Αυτό το
«προνόμιο» το χάσαμε. Το «κατασπατάλησαν και το εξάλειψαν» οι Πολιτικοί μας
δυστυχώς. Ναι, αυτοί που εκλέξαμε και αναδείξαμε επί δεκαετίες για να μας
οδηγήσουν δημιουργικά – και δεν το έπραξαν - μέσα από την χαμένη παντελώς
περίοδο της Ειρήνης. Πάει αυτό. Τελείωσε. Έκλεισε αυτό το κεφάλαιο. Απομένει η
εύρεση και τιμωρία όλων των «βαρωνειών Διαφθοράς» όλης αυτής της καταστροφικής
περιόδου. Καθώς και η «στιβαρή διεκδίκηση» της επιστροφής των όσων «φαγώθηκαν»
εις βάρος αυτού του τσακισμένου Λαού.
Κλεμμένα ναι, Χαμένα
Όχι.
Και όχι «Ότι έγινε
έγινε», όπως επιμένουν οι
«κρατούντες».
Για Πολιτική Πολέμου και μάλιστα Εκτάκτου Ανάγκης είμαστε
αναγκασμένοι να μιλάμε πλέον. Πολεμική Κοινωνικοοικονομική Πολιτική της
τελευταίας στιγμής.
Ξενίζει;
Ναι.... ξενίζει... αλλά έτσι είναι... ας το χωνέψουμε, έστω και
την ύστατη στιγμή.
Και ποιό θα μπορούσε τάχα να είναι το ιδανικότερο παράδειγμα
του τι σημαίνει κάτι τέτοιο;
Ποιό άλλο «επαρκέστερο» υπάρχει άραγε από την ανάγκη
«οργανικής συντήρησης» της Κοινωνίας τις δύσκολες πολεμικές ώρες;
Επάρκεια σε Τρόφιμα
Αυτός ο πληθυσμός και ο Στρατός του με τι θα τραφούν άραγε την
«κρίσιμη ώρα»; Διότι, ας μην κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, Πόλεμος χωρίς διασφαλισμένη
τροφή ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατο όλων μας.
Οι ίδιοι οι «Πολιτικοί μας Ταγοί» παραδέχτηκαν ότι εισάγουμε
το 90% της φυτικής και ζωϊκής τροφής που απαιτείται. Κι όχι μόνον. Εξίσου, το
90% των λιπασμάτων και της ζωϊκής διατροφής.
Και όχι μόνον αυτό. Αλλά αυτοί οι κύριοι έδωσαν λυσσώδεις
μάχες να κυριαρχήσουν τα μεταλλαγμένα και να εξαφανιστεί κάθε δυνατότητα
αναγέννησης της Παραγωγής σ’ αυτόν τον τόπο. Ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν
«περιθώρια».
Αναλογιστείτε το.... και ξαναρωτείστε τον εαυτό σας:
Τι θα φάει αυτός ο
Λαός κι αυτός ο Στρατός την ώρα του Πολέμου;
Με λίγα λόγια : «Μας έδεσαν».... «χειροπόδαρα».... σωστά;
Ιδού λοιπόν τι πέτυχαν οι Πολιτικοί εκπρόσωποί μας μετά από δεκαετίες ολόκληρες
«(δήθεν) επιτυχών δημιουργικών διαπραγματεύσεων» με τους (δήθεν) «Φίλους και
Συμμάχους» μας της ΕΕ.
Να χάσουμε, για πρώτη
φορά στην ιστορία μας την αυτάρκειά μας σε τρόφιμα!
Θέλουμε δε θέλουμε, μια Πατριωτική Πολεμική Διακυβέρνηση, εν
όψη αυτού του εν εξελίξει Πολεμικού καμινιού, είναι υποχρεωμένη να διασφαλίσει
πρώτα πρώτα αυτή την «αρχέγονη βασική ανάγκη».... Την «τροφή».... και δη, μέσα σε
ελάχιστο χρόνο.... τουτέστιν, λίγων μηνών....
Ποιά «Νεοφιλελεύθερη Πολιτική» μπορεί να το κάνει αυτό;
Καμία! Πολύ απλά.... Καμία!
Μια «Πολεμική Διακυβέρνηση»
είναι υποχρεωμένη μέσα σε ελάχιστους μήνες να εξασφαλίσει/διασφαλίσει την
διατροφή Λαού και Στρατού.... κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί ΜΟΝΟ μ’ έναν
τρόπο....
Να υποχρεωθούν οι Έλληνες Πολίτες/Αγρότες να καλλιεργήσουν
και να αναπαράγουν «συγκεκριμένα φυτικά και ζωικά στοιχεία»... και μάλιστα σε
«εντατικούς ρυθμούς».
Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό σε «όρους Πολιτικής»;
«Επιβολή».... και
«Στρατιωτικός Σχεδιασμός Εκτάκτου Ανάγκης».
Αυτό σημαίνει...
Σημαίνει ότι θα πρέπει σε έξι μήνες να είμαστε τουλάχιστον
κατά 50% αυτάρκεις και σε περίοδο ενός έτους τουλάχιστον κατά 80%...
Αυτό με τη σειρά του αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει;
Ποιός Αγρότης ή ποιός κτηνοτρόφος θα το κάνει «αυτόβουλα» αυτό
μόνο και μόνο με κάποια υποτυπώδη θολά ψευδο-κίνητρα;
Ουδείς! Αυτό αποδείχτηκε στην πορεία των τελευταίων
δεκαετιών.
Άρα;
Ας μην φοβόμαστε να το διανοηθούμε. Τρομάζει δεν τρομάζει, είναι
μια «αδήριτη ιστορική αναγκαιότητα»...
Ή αυτό ή η απόλυτη
καταστροφή...
Αγρότες και Κτηνοτρόφοι πρέπει να «πεισθούν» να το κάνουν
και μάλιστα «άμεσα»...
Και όχι μόνον. Αλλά πολύ περισσότεροι Έλληνες Πολίτες θα
πρέπει να στραφούν προς αυτή την δραστηριότητα. Θα το κάνουν εθελοντικά; Όχι.
Κι αυτοί θα πρέπει επίσης να «υποχρεωθούν» να το πράξουν, μέσα από διαύλους
Στρατιωτικού Σχεδιασμού/επιβολής.
Πως θα γίνει αυτό;
Ιδού ο «ντορός-μήτρα»
της αναγκαίας – έστω κι εν πολλοίς δυσάρεστης σε πολλούς – Πατριωτικής
Πολεμικής Πολιτικής. Από εδώ ξεκινάνε όλα:
Διότι, μια «τέτοια Πολιτική επιλογή» οδηγεί αναπόφευκτα και
σε σωρεία, πλειάδα άλλων ρηξικέλευθων πολιτικών επιλογών προκειμένου να
επιτευχθεί. Άπειρες θεσμικές συγκρούσεις και επώδυνες αναδιατάξεις. Ένθεν κι
ένθεν κι έξωθεν προκειμένου να αναδιαμορφωθεί – και δη «εν τάχη» το νέο (Πολεμικό)
θεσμικό τοπίο....
Αυτή η «Πρώτη Όλων
Αναγκαία Ριζοσπαστική Πολιτική Πράξη» είναι που θα «καθορίσει και όλες τις
υπόλοιπες Πολιτικοκοινωνικές Επιλογές».
Φοβόμαστε να το συνειδητοποιήσουμε; Περαστικά μας τότε....
Οι Έλληνες Πολίτες θα πρέπει αναγκαστικά να «υποχρεωθούν» να
κατακτήσουν αυτό τον Στόχο αν θέλουν να επιβιώσουν στον επικείμενο Πόλεμο.
Και μάλιστα σε απίστευτα μικρούς χρόνους.
Η Πολιτεία θα πρέπει να τους «αναθέσει» τις καλλιέργειες/αναπαραγωγές κι αυτοί «απλά θα πρέπει πειθαρχημένα να τις εκτελέσουν».... σαν στρατιώτες...
Η Πολιτεία θα πρέπει να αναλάβει να «απορροφήσει» την
Παραγωγή (με προκανονισμένες χαμηλές τιμές) και να τις προωθήσει σε Λαό και
Στράτευμα κι αυτοί απλά θα «επιτελέσουν το έργο τους» λαμβάνοντας την πρόσοδό
τους....
Πως θα επιτύχουν οι αγρότες αυτό το επίτευγμα; Πως θα
υπερκεράσουν τα στάνταρ υψηλά κοστολόγια παραγωγής αλλά και ζωής;
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή: Η Πολιτεία θα πρέπει να τους
εξασφαλίσει δωρεάν αυτά που χρειάζονται. Εκτάσεις, σπόρους, νερό, μηχανήματα, καύσιμα,
ενέργεια, εγκαταστάσεις, λιπάσματα, ζωοτροφές, γνωστική/τεχνολογική/
Ο Πόλεμος δυστυχώς δεν χωράει «νεοφιλελευθερισμούς»,
ελεύθερη βούληση, ελεύθερη αγορά, κτλ... έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα συνεχίσει να
είναι... σε κάθε ιστορική περίοδο Πολέμου... σε κάθε κοινωνία...
Όσο ταχύτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερες
πιθανότητες έχουμε να επιβιώσουμε σαν Έθνος....
Άμεσα συνυφασμένο με το παραπάνω είναι το αμέσως επόμενο
ερώτημα:
Πως θα ζήσει η
φτωχολογιά σε συνθήκες Πολεμικής κοινωνικής ένδειας;
Δεν θα έχει συνέχεια η κοινωνία, ούτε περιθώρια επιβίωσης η
«Πολεμώσα Πολιτεία» εν καιρώ πολέμου εάν δεν επιτευχθεί ένα ελάχιστο εγγυημένο
εισόδημα επιβίωσης για τον κάθε Πολίτη.
Κάποιες λέξεις/έννοιες/κλειδιά λοιπόν αναδεικνύονται από τα
παραπάνω:
- Σχεδιασμός κι Επιβολή
εκτάκτου προγράμματος κοινωνικοοικονομικής επιβίωσης
- Παροχή στον
Πολίτη από την Πολιτεία των ελάχιστων απαραίτητων για την επιβίωσή του.
«Δελτίο στα πάντα»;
Πείτε το κι έτσι.... εκεί φτάσαμε έστω κι αν αρνούμαστε να το
συνειδητοποιήσουμε ακόμη...
Εθνική Ασφάλεια
Ο κεντρικός Πυλώνας μιας Πολιτικής Πολέμου είναι εκ των
πραγμάτων η «Εθνική Ασφάλεια». Μέρος της είναι τα δύο παραπάνω. Καρδιά της
είναι όμως το χαλύβδωμα της «επιχειρησιακής της ικανότητας και ετοιμότητας». Ποσοτικά
και Ποιοτικά.
Κι αυτό, τις ημέρες
Πολέμου περιλαμβάνει όλον τον Λαό. Στα πλαίσια μιας εσπευσμένης «Παλλαϊκής
Άμυνας».
Όλοι οι Έλληνες τότε
υποχρεούνται να ζουν και να λειτουργούν στα πλαίσια μιας «απέραντης
Στρατιωτικής Μονάδας». Αυτό από μόνο του (και σε συνδυασμό με τα παραπάνω)
αποτελεί «Πολιτική Πράξη». Από μόνο του αλλάζει τα πάντα σε επίπεδο καθημερινής
πρακτικής και Θεσμών.
(Και) αυτό (μαζί με τα παραπάνω) θα γεννήσει όλες τις άλλες
Πολιτικές αναλόγως των εκάστοτε αναγκών, εφόσον, σαν «πρακτική», Φιλοσοφία και
Σχεδιασμός αγγίζει και επηρεάζει τα πάντα. Τόσο την Εσωτερική Δημόσια Ασφάλεια
όσο και την καθαρά Παραδοσιακή Πολεμική Πρακτική.
Θα πρέπει πχ να αντιμετωπισθεί μια εκτεταμένη
Εγκληματικότητα που έχει λάβει πολεμικές/στρατιωτικές διαστάσεις και θα λάβει
απείρως χειρότερες διαστάσεις τότε, θα πρέπει να «ελεγχθούν», ν’
αντιμετωπιστούν κι εντέλει να απομακρυνθούν ΠΑΡΑΥΤΑ εκατομμύρια εχθρικοί
λαθρομετανάστες από την επικράτεια.
Μόνον ένας Στρατιωτικός Σχεδιασμός εκτάκτου Ανάγκης, μόνον
μια Πολεμική Πολιτική μπορεί να το επιτύχει αυτό.
Ενέργεια
Επιγραμματικά μόνο θα γίνει αναφορά σε ένα ακόμη ζήτημα
εξίσου κρίσιμο σε καιρό πολέμου.
Την Ενέργεια.
Πως επιβιώνει μια Κοινωνία κι ένα Στράτευμα εν καιρώ πολέμου
όταν εισάγει το 90% των καυσίμων του;
Απλά, δεν επιβιώνουν. Είναι καταδικασμένα να συντριβούν και
να καταστραφούν στις πρώτες κιόλας ημέρες του Πολέμου.
Αξίζει να θυμηθούμε εδώ ότι η Γερμανία είχε «ανάλογο
πρόβλημα» και παρ’ όλα αυτά έβγαλε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με άνω
του 50% των καυσίμων της παραγόμενα σε «συνθετική βάση». Εμείς; Έχουμε ανάλογη
δυνατότητα; Θα την είχαμε εαν πχ εξακολουθούσε να είναι ανθηρή η Ελληνική
Βιομηχανία Ζάχαρης και το (πάλαι ποτέ) τεράστιο δίκτυο των τευτλοκαλλιεργητών
της. «Κάποιοι» φρόντισαν και τα «συνέτριψαν» όμως. Ποιός θα το φαντάζονταν ότι
αυτό το (αθώο) Δίκτυο Παραγωγής έχει «πολεμικές διαστάσεις», ε; Κι όμως. Βλέπεις,
οτιδήποτε μπορεί να παράγει ζάχαρη ή/και άμυλο, μπορεί να παράγει και
«συνθετικά καύσιμα».
Το άμεσο και ταχύ στήσιμο μιας τέτοιας κρίσιμης βιομηχανίας
παραγωγής συνθετικών καυσίμων (αλλά και άλλες μορφές Ενέργειας) που θα
στηρίξουν την Ελληνική Πολεμική Μηχανή και το Λαό της τις κρίσιμες ώρες του
Πολέμου, είναι Ζωτική Ανάγκη. Και μόνον ένας Στρατιωτικός Σχεδιασμός Εκτάκτου
Ανάγκης μπορεί να το φέρει εις πέρας στους απίστευτα μικρούς χρόνους που
απαιτείται.
Δηλαδή, «Πολιτική
Πολέμου».
Ήδη, φέτος το Χειμώνα, το 50% των Ελληνικών νοικοκυριών θα
μείνουν χωρίς πετρέλαιο. Οι «τραγικές απώλειες» (στον πληθυσμό και στην
οικονομία) θα μετρηθούν στο τέλος του χειμώνα. Και θα μας δώσουν μια «πολύ καλή
και οδυνηρή εικόνα» του τι σημαίνει να ξεμένεις από καύσιμα. Όταν αυτό που θα
βιώσουμε αυτόν τον Χειμώνα το πολλαπλασιάσουμε επί χίλια θα καταλάβουμε τι μας
περιμένει στον επικείμενο Πόλεμο εαν δεν λύσουμε ΑΜΕΣΑ το πρόβλημα των
καυσίμων.
Κι αυτό μπορεί να επιλυθεί ΜΟΝΟ μέσα από μια εσπευσμένη Πολιτική
Πολέμου και Εκτάκτου Ανάγκης.
Πολλά μα πάρα πολλά είναι ακόμη τα «αγκάθια», εσωτερικά κι
εξωτερικά, που θ’ απαιτήσουν «ανάλογο χειρισμό». Δεν είναι δυνατόν όμως να
επεκταθούμε σε όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι εδώ και όχι τώρα.
Συμπέρασμα:
Ας μην αυταπατάται ο Λαός μας ότι μπορεί η σημερινή «συνήθης
Επαγγελματική Πολιτική της Μεταπολίτευσης» να συνεχίσει να κάνει τα γνωστά της
«παιγνίδια». Αν συνεχίσει να συμβαίνει, είναι εγκληματικό. Το μόνο που
πετυχαίνει είναι να «τρώει χρόνο» απ’ αυτόν τον ελάχιστο που ίσως έχει
απομείνει στη χώρα για να προετοιμάσει την «θωράκισή» της έναντι ενός ταχύτατα
επερχόμενου Πολέμου.
Πόροι Χρηματοδότησης
Το «που» θα βρει τους πόρους η Πολιτεία γι’ αυτά (και ότι
άλλο αναπόφευκτα γεννά μια Πολεμική Πολιτική
Εκτάκτου Ανάγκης) είναι βεβαίως το αμέσως επόμενο ερώτημα. Και το πιο κρίσιμο.
Ας μην διστάζει όμως κανείς να πει αυτό που στον κάθε κοινό
νου έρχεται σαν λογικό συμπέρασμα:
Σ’ αυτούς που τα «κονόμησαν» τόσα χρόνια μέσα
από το «ξεγύμνωμα του Δημοσίου».
Φοβόμαστε μήπως ν’
ακούσουμε τη Φωνή της Λογικής και της Δικαιοσύνης;
Έκτακτες εισφορές,
ναι. Αλλά μόνον σ’ αυτούς που «επωφελήθηκαν» από πάσης φύσεως δοσοληψίες με
Δημόσια Έργα και Προμήθειες τις τελευταίες δεκαετίες. Σε οποιονδήποτε βαθμό.
Λίγο ή υπέρογκα. Και βαρύτατες ποινές όπου διαπιστώνονται «ατασθαλίες». Οδηγός
πρέπει να είναι οι επανειλημμένες «διαπιστώσεις των Ανεξάρτητων Αρχών Δημοσίου
Ελέγχου» που λένε ότι εν συνόλω αυτές οι «συναλλαγές ήταν αδιαφανείς και υπερκοστολογημένες. Οιονεί υποκρύπτουσες
διαφθορά δηλαδή». Εκεί λοιπόν είναι το δίκαιο να πέσει η «Σπάθη του Δαμοκλέους»
και όχι στα συνήθη υποζύγια, τουτέστιν στη φτωχολογιά για μιαν ακόμη φορά. Όχι
να την πληρώσουν αυτοί ακόμη και στα πέτρινα χρόνια του πολέμου.
Αυτό σημαίνει και προϋποθέτει «σιδηρά πυγμή» της τότε Πατριωτικής Πολεμικής
(Δια)Κυβέρνησης. Που επειδή θα δεχτεί λυσσαλέες επιθέσεις από τα παραπάνω (και
όχι μόνον) πανίσχυρα συμφέροντα, πρέπει με κάθε τρόπο, αυτή να αποκτήσει Ακαταμάχητη
Πολιτικοκοινωνική ισχύ και πρωτίστως «ισχυρή διάθεση» για να τους αντιμετωπίσει.
Κι αυτό είναι το
σημείο – Κλειδί.
Αυτό το ερώτημα
αποτελεί την Μητέρα των Μαχών.
Εαν βρεθεί απάντηση
σ’ αυτό το «ζωτικό/κομβικό ερώτημα», τότε θα επιβιώσουμε σαν Έθνος στον πολύ
κοντινό Νέο Μεγάλο Πόλεμο.
Εαν όχι, τότε δεν θα υπάρξει τίποτα και κανείς να
συγκρατήσει τις «φυγόκεντρες δυνάμεις» που θα διώξουν αυτόν τον Λαό κατά
εκατοντάδες χιλιάδες εκτός συνόρων. Ούτε και τις αντίστροφες δυνάμεις που πέραν
της «Απολύτου Καταστροφής» θα φέρουν επίσης στη θέση τους εξίσου εκατοντάδες
χιλιάδες «άλλων μεταναστευτικών μνηστήρων».
Η Φύση, βλέπεις, δεν αφήνει κενά.
Τουτέστιν, αυτά που θα δημιουργηθούν από την δική μας
ανικανότητα επιβίωσης, να είμαστε σίγουροι ότι εν ριπή οφθαλμού κάποιος άλλος
θα τα καλύψει.
Η Νέα Πολεμική
Πολιτική έπρεπε όχι μόνον ήδη να έχει ξεκινήσει, αλλά να έχει ήδη κορυφωθεί.
Κι όμως.... για τα
Παιδιά των Δαναών, πέρα βρέχει....
Κυρίως για τους
Ηγήτορές τους....
Θα κάνουμε κάτι
λοιπόν, έστω και την Ύστατη Ώρα γι’ αυτό;
Θα συνέλθουμε
επιτέλους σαν Λαός και σαν Στρατός;
Γιώργος Ανεστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου