Αφιέρωμα στην νέα αναγεννημένη γενιά, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας…
ΘΑΡΡΟΣ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΑΠΗ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ…. ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΤΕΛΛΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΗΛΙΟΣ….
Επιμέλεια, διάταξη του Α. Αντωνά.
Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης.
Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο.
Όμηρος, περ. 800-750 π.Χ., Ποιητής .
Παγκόσμιες πανδημίες….
Η πρώτη πανδημία καταγράφηκε το 430 π.Χ, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, στην πόλη – κράτος των Αθηνών, προκαλώντας τον θάνατο ενός μεγάλου ποσοστού των κατοίκων, μεταξύ των οποίων και ο Περικλής. Η εν λόγω πανδημία ονομάστηκε «Λοιμός των Αθηνών» ή «Σύνδρομο του Θουκυδίδη» και αντιμετωπίστηκε με τη συνεισφορά του Ιπποκράτη, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη εκείνο το διάστημα.
Ενδεικτικά:
Η πανώλη του Ιουστινιανού (543 μ.Χ)
Μαύρος Θάνατος (1348)
Η φονική ευλογία (15ος – 17ος αιώνας)
Η Ισπανική Γρίπη (1918)
Η γρίπη του Χονγκ Κονγκ (1968)
HIV/AIDS (1981)
SARS (2002-2003)
Η Γρίπη των χοίρων ή H1N1 (2009 - 2010)
ΙΟΣ ΕΜΠΟΛΑ.
Νέος κορωνοϊός, SARS-CoV-2 (2019 – σήμερα). Δεν θα περάσει….
ΚΑΙ ΛΥΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΝΟΥΘΕΤΟΥΝ… ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ……
ΟΙ ΑΚΡΙΤΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΡΙΖΩΜΕΝΟΙ ΒΡΑΧΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΘΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ…ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…
Στο τέλος του κειμένου διδακτικά κείμενα, που μας δίνουν αισιόδοξα μηνύματα ζωής….
Ωμά αλλά διδακτικά αποσπάσματα… από το πάλαι ποτέ….
Θρήνος της Κωνσταντινούπολης – Λαογραφικό απόσπασμα, που ο τρόπος γραφής του, σε οδηγεί σε Κύπριο, Ροδίτη, Πόντιο, Κρητικό, Δωδεκανήσιο λαογράφο, …λακτοπατήτε, …αναμελήτε, ένα απίθανο ποιητικό μουσικό λεξιλόγιο. Εκδόσεις W. Wagner, Medieval Greek Texts, London 1870, page 147 – 149.
Εκείνη, η μέρα η σκοτεινή, αστραποκαϊμένη,/ της τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,/ της Θεοκαρβουνόκαυστης, μπουμπαρδοχαλασμένης,/ έχασε μάνα το παιδί και το παιδί την μάναν,/ και των κυρούδων τα παιδιά υπάν ασβολωμένα,/ δεμένα από τον σφόνδυλα όλα αλυσοδεμμένα,/ δεμένα από τον τράχηλο και το ουαί φωνάζουν,/ με την τρομάρα την πολλήν, με θρηνισμό καρδίας… (Απόσπασμα.)
Να πάτε όλοι κατ΄ εχθρών,/ κατά των Μουσουλμάνων,/ και δεύτε εις εκδίκησην, τρέχετε μη σταθήτε,/ τον Μαχουμέτη σφάξετε μηδέν αναμελείτε,/ την πίστη των την σκυλική να την λακτοπατήτε..
Ω! Κωνσταντίνε Δράγαζη, κακή τύχη οπού είχες,/ και τι να λέγω, ουκ ημπορώ, και τι να γράφω ουκ οίδα,/ σκοτίζει μου τον λογισμό ο χαλασμός της Πόλης...
Ρίγος συγκίνησης σε διαπερνά, ανατριχάς, καυτά δάκρυα τρέχουν…, πυρακτωμένη η ψυχή, σπίθες απλώνει γύρω της, φωτιές γενιούνται, λαμπάδες άσβεστες με ιερό φώς ανάβουν, φωτίζοντας και καθαγιάζοντας του Ελληνισμού θυσίες και τραγωδίες...
Και ήταν οι καιροί που η πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε,/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε,/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη./ Και ο ξολοθρεμός ο μακελλάρης./ Ρούσοι, Νορμανδοί,Βουλγαροι, Καταλανοί,/ κι ο χριστιανομάχος ο Σαρακηνός,/ κι ο Ουγγαρέζος ο τεράστιος καβαλάρης,/ πιο απαλά μπροστά του δείχνονταν,/ καθεμιά φυλή, κάθε σεισμός./ Και καρτέραγε τον *Τούρκο να την πάρει….
Κωστής Παλαμάς – Δωδεκάλογος του Γύφτου.
Ο Ρόδιος λαϊκός ποιητής Εμμανουήλ Γιωργιλάς, ο οποίος ικέτευε την Δυτική Εκκλησία να βοηθήσει, όταν αλώθηκε η Πόλη έγραψε:
«Η Πόλις ήτον το σπαθί, / η Πόλις το κοντάρι.
Η Πόλις ήτον το κλειδί / της Ρωμανίας όλης
Κ΄ εκλείδωνε κ΄ εσφάλιζεν / όλην την Ρωμανίαν
Κ΄ όλον το Αρχιπέλαγος / εσφικτοκλείδωνέν το».
Γράφει ο Κωνσταντίνος Καβάφης:
Ο τελευταίος χρόνος είν΄ αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών αυτοκρατόρων είν΄ αυτός. Κι΄ αλοίμονον τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του. Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη ο Κυρ *Θεόφιλος Παλαιολόγος λέγει « Θελω θανείν μάλλον ή ζήσει». Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο, πόσον καϋμό του γένους μας , και πόση εξάντληση ( πόσην απηύδησην από αδικίες και κατατρεγμό..) οι τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν…..Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια, πήραν την πόλη, πήραν και Σαλονίκην…
Πάρθεν η Ρωμανία. Λαογραφικό.
Έναν πουλίν, καλό πουλίν έβγαιν΄ από την Πόλη…, εκόνεψεν, βουτεμένον, αναγνώθει, κλαίγνε, δερνοκοπιέται, δερνοπισκάσι, ανακάλημα, εχάσασι, απαντοχήν, αναρωτά, απαραμύθητος, απ΄ τ΄ανάθεμα, αστραποχάλαζιν, αστραποκαμένη, γομάριν, δολωμένα.
Ανακάλημα Κωνσταντινουπόλεως. Εκδ. Ε. Κριαράς.
Καράβιν πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;/ Έρκομαι απ΄ τ΄ ανάθεμα/ και εκ το βαρύν το σκότος,/ απ΄την αστραποχάλαζιν, απ΄την ανεμοζάλη,/ από την Πόλη έρκομαι την αστραποκαμένην…
Ο τελευταίος Παλαιολόγος.
Του Γιώργου Βιζυηνού. (Απόσπασμα)
Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα/ ή μήπως και σου φάνηκε σαν όνειρο να πούμε,/ σαν παραμύθι τάχα;/ Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα…
Μαρμαρωμένε Βασιλιά.
Του Κώστα Καρυωτάκη.
Και ρίχτηκε με τ΄άτι του μες των εχθρών τα πλήθια,/ το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα/ και το σπαθί του τη θανή./ Στα χάλκινα του στήθια,/ εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα…
Της Αγιάς Σοφιάς. Λαογραφικό.
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει/ η γης, σημαίνουν τα επουράνια,/ σημαίνει η Αγιά Σοφιά,/ το μέγα μοναστήρι,/ με τετρακόσια σήμαντρα κι΄εξήντα δυο καμπάνες,/ κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος./ Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης,/ κι απ΄ την πολλή την ψαλμουδκιά εσείονταν οι κολώνες…
Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά/ που λένε τα γραμμένα,/ το ΄να σκοτώθηκε, τ΄ άλλο λαβώθηκε/ δεν γύρισε κανένα… (Μελοποιήθηκε και το ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου.)
Τάδε έφη, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: «Κυρίαν είναι και βοηθόν και σκέπην τη ημετέρα πατρίδι και καταφύγιον των Χριστιανών ελπίδαν και χαράν «ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ», το καύχημα πάσι τοις ούσι υπό την του ηλίου ανατολήν….»!
ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ…
Γη της Ιωνίας που άντεξες πάνω από 2000 χρόνια τον πονεμένο αλλά και ηρωικό βίο, τους καημούς των Ελλήνων, και αλώθηκες μέσα στις φλόγες και τους καπνούς.
Ερείπια ζωής που έμειναν αλειτούργητα μετά το 1922. Τάφοι προγονικοί που έσβησε το καντήλι σας. Τοιχογραφίες ναών ιερές που καπνιστήκατε από αλλόθρησκα χέρια. Αρχοντικά που ερημώσατε κάτω από το άγρυπνο φουρτουνιασμένο βλέμμα του Αιγαίου πελάγους. Ναοί που μείνατε έρημοι μέσα στην λευκότητα της μεταφυσικής σας ελπίδας. Φως της Ιωνίας που σβήστηκε η ελληνική δάδα σου. Φωνές ελληνικές των απέναντι παραλιών που δεν ακούγεστε πια. Προσευχές που μείνατε μετέωρες μεταξύ ουρανού και καταστροφής. Διωγμένες μαυρομαντιλούσες μανάδες που αντέξατε την προσφυγιά, κρατήσατε ζωντανή την ιερή μνήμη ζωής των Ελλήνων.
Όλεθρος
Τι εν τω κακό που γένηκε, τούτο το καλοκαίρι,
που ξεκληρίστη ο ντουνιάς και η Χριστιανοσύνη;
Ο Πόντος ξεριζώθηκε, η Σμύρνη κατεστράφη,
στην Προύσα, στην Αττάλεια δεν έμεινε σημάδι!
Πέρα εις την Καισάρεια, Πέργαμο, Μαγνησία,
δε φαίνεται, δε βρίσκεται, Ρωμιός για να μιλάει.
Οι Τούρκοι τα κουρσέψανε, οι Τούρκοι τα πατήσαν
τη χώρα την κατέστρεψαν, την πλούσια τη Σμύρνη,
που ήταν τ’ άνθι του ντουνιά, καμάρι της Ασίας,
όπου είχε μέσα Έλληνες και μίλαγαν μια γλώσσα,
τη γλώσσα την ελληνική, την ξακουσμένη γλώσσα!
Εξεκληρίσαν τον ντουνιά, κατάστρεψαν τον κόσμο,
έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
η αδερφή τον αδερφό, ο άντρας τη γυναίκα
και γυναικόπαιδα πολλά γερόντισσες και γέροι
ήρθαν εδώ ξυπόλητοι, γδυτοί και πεινασμένοι.
Μα ένα πουλί, καλό πουλί, ελάλησε και λέει:
-Μην κλαίτε την καταστροφή και μην πολυλυπάστε,
ποιος ξαίρει τι καιροί θα ‘ρθουν, τι χρόνοι θα γυρίσουν,
να πάμε να τα πάρουμε για να πολυχαρούμε…
Άγνωστοι λαογράφοι ποιητές.
«Εσχάτη Ικεσία.»
Του Α. Αντωνά.
«Ανέβηκε, ο νεκρικός Χάροντας,/απ’ του Άδη τον κάτω κόσμο,/
στης Κύπρου τα ιερά χώματα,/τα ποτισμένα μ’ αίμα./
Δρεπανοφόρος ο χάροντας, μακάβρια,/φτερουγισμένες αθώες ψυχές θερίζει,/
π’ αμέτρητες, πεταλουδίζουν, νεκρικά,/σμίγουν με τα καυτά τα δάκρυα,/
τ’ αχνίζοντα τα αίματα,/που ρέουν στην οργισμένη,/θάλασσα της Κερύνειας./
Των θρυλικών, Κηφέα και Πράξανδρου,/την κάλλιστη εναλία πόλη,/
αρχαίων Ελλήνων Αχαιών,/ηρώων του Τρωικού πολέμου,/
π’ απάνεμο λιμάνι, γαλήνη,/σπάνια πρωτόθωρη ομορφιά,/
βρήκαν εδώ, τριαντατρείς αιώνες,/πριν το τραγικό το τέλος./
Οδυρμοί και προσευχές,/λυρική απόκοσμη τραγωδία./
σταλαγματιές πικρών δακρύων βρέχει./Ερυθρά η θάλασσα βάφτηκε,/
Νεκρά θάλασσα εγίνει./Από αισχύνη κι’ οδύνη,/
ντροπιασμένος ο ήλιος κρύφτηκε,/να μην θωρεί τα δράματα,/
τ’ απόκοσμο νεκρικό τοπίο,/ετούτου του μαρτυρικού τόπου,/
που μ’ αίμα τον πλημμύρισαν…/μύριοι εισβολείς Οθωμανοί ενάντια,/
μιας νηπίου φούχτας ηρωικών Κυπραίων,/έρημων, άοπλων και μόνων…/
Σκοτείνιασε, μαύρο σκοτάδι,/μουντά σύννεφα πένθιμα,/σκεπάσαν τον ουρανό,/
Τοπίο απόκοσμο,/η σελήνη στο άπειρο χάθηκε μαζί της,/
τ’ αστέρια, οι φωτεινοί κομήτες./Έρημη γη, ζωή εν τάφω…./
Και ανακράζουν, οι μελλοθάνατοι./Ω!…Εσύ Παναγιά μας Μεγαλόχαρη,/
Κυκκώτισσα, που βρίσκεσαι,/ετούτες τις τραγικές,/τις έσχατες τις ώρες;/
Ποια μάνα, εις στο μνήμα μας,/θε’ νάρθει, κερί, για ν’ ανάψει;/
Κι’ αυτή ξεψύχησε εδώ,/δεν πρόλαβε, να κλάψει./Έλα, Εσύ Μητέρα όλων μας,/
να δεις το δράμα μας,/τον πόνο μας τον ανείπωτο/
και σίγουρα κι’ Εσύ θα κλάψεις./Το βλογημένο δάκρυ σου,/
ας αποτάξει το κακό!/Έλα, σε ικετεύουμε!Παρηγοριά,/
συγχώρεση, ανάπαυση ζητούμε,/το Ύστατο Χαίρε να μας πεις,/
τελευταίο Ασπασμό να δώσεις./
Αγκαθοστεφανωμένη η Κύπρος,/πολλούς σταυρούς εσήκωσε,/τον Γολγοθά μαρτυρικά,/με πληγωμένα γόνατα,/
μ’ αιματόβρεχτο σώμα,/αιώνια καρτερικά ανεβαίνει./
Σισύφειο βαριά τιμωρία αιώνια,/άδικα στην Κύπρο επιβάλαν,/
οι άσπονδοι φίλοι της Σύμμαχοι,/Χριστιανοί κ’ εχθροί./
Τι έγκλημα βαρύ κι’ ασυγχώρητο,/η Κύπρος η μικρή διέπραξε/
και αιώνια τιμωρείται;/Λυπήσου την, Ανάσταση και λυτρωμό,/
να δώσεις, σ’ αυτό το ξέσκεπο,/ απόκληρο νησί, πατρίδα αγαπημένη./
Εσχάτη ικεσία αναπέμπουμε,/σε λίγο θα βγ’ η ψυχή μας./
Ως πότε, Εσείς, Πονόψυχε Θεέ,/Χριστέ μας, Παναγιά μας,/
ευχή θα δώσετε, το πάλαι,/ποτέ να μην ξανάρθει,/
η Κύπρος ν’ αναπαυθεί,/αδελφωμένη ειρηνικά να ζήσει;/
Ω! Κύπρος, Ηρωική, Αθάνατη, Περήφανη,/καρδιά μας και ψυχή μας./
Εσύ, Ιμερτή, Περικαλλής, Αγιοτάτη,/Ζωηγράφος, Κυοφόρος, Θειοτάτη…/
ανά τους αιώνες έζησες,/εις τους αιώνας, των αιώνων θα ζήσεις./Νυν και αεί!
Αποσπάσματα.
Του Α. Αντωνά.
Ετούτην την εσχάτη Ικεσία ανάπεψεν,/μαζί τζιαι βροντερήν κατάραν τ΄αποκαμωμένο περιστέρι,/ γιά τους ματζιελλάρηδες Μωαμεθανούς, π΄ αθώους κατασφάζαν./ Πάνω στου Τζιύκκου τα βουνά, στο Τρόοδος,/ ο Όλυμπος ταρακουνήθηκε, το Κυπαρισσόβουνο,/ στην Καντάρα του Πενταδάκτυλου εσείστην,/ η θάλασσα η Μεσόγειος αναταράχτην, άγρια κύμματα εσήκωσεν./ Ούτε τ άλλα δκυό που νεκαλιούνται,/ πικροδακρυσμένα εν επρόλαβαν να φύουν,/ να πετάξουν, το΄ ναν σκοτώθην εις στην Μεσαρκά,/ τ΄ άλλο λαβώθην τζιαί έππεσε,/ στ΄ άγιο ακρωτήρι, τ΄ Απόστολου Ανδρέα,/ το ιερό σκλαβωμένο μοναστήρι…/ Κανέναν ένε πρόλαβε, να φύει να πετάξει…/ Με θρηνισμό, οι καμπάνες εκτυπούσαν,/ ετρέμαν τα καμπαναρκά,/ εσούζουνταν, των εκκλησιών κολώνες… /Η Κύπρος μόνη έμεινε αγκαθοστεφανωμένη/ τζιαί γέρημη, τον Γολγοθά της ανεβαίνει…/
Με νύχια, δόντια αντιστάθηκαν οι ηρωικοί Κυπραίοι,/ στους μύριους τους βαρβάρους./ Εν άντεξε, η αγγελίνα ηρωίδα Κύπρος…/ Ο Καβάφης γοερά θα΄ γραφε,/ για τις στιγμές ετζιείνες τις πικροχολωμένες…/ « Πάψτε παπάδες τα χαρτιά/ τζιαί κλείστε τα βαγγέλια,/ πήραν την Κύπρο πήραν την,/ πήραν τζιαί την Τζιερύνεια…»/ Οι μαραμένες δάφνες, τα ζαρωμένα,/ μερσίνια του Κυπαρισσόβουνου το κορφοβούνι/ τζιαί της Καντάρας, στον κατεχόμενον Πενταδάκτυλον,/ της Κύπρου της φωτοστεφανωμένη, το θρυλικό βουνό,/ τ΄Ακρίτα Διγενή φάρος ελευθερίας τζι΄ αντίστασης,/ εν΄αναγεννηθούν νά μυροβολήσουν τζια μουσκομυρίσουν…,/ του άγιου μύρου τ΄άρωμα την Κύπρο βλογημένα, θα μυρώσει/, τους Τούρκους τους μαυρομυρισμένους θα ποτινάξει…, στην χώρα τους να δκιώξει…/Τ΄αηδόνια τα πικρογελασμένα του Πενταδάκτυλου/ τζιαί πάλε θα λαλήσουν μαζί με τ΄ ανοιξιάτικα χελιδόνια μας,/ την λευτερκά γλυκά θε να κελαδήσουν,/ οι νεράιδες της Αροδαφνούσας νύφες, χορό θε να στήσουνε επικό/ τζιαι΄δοξασμένο, μες τες αυλές των κάστρων του Ρήγα βασιλιά,/ τις ερειπωμένες τζιαι στα χωρκά, τα όμορφα,/ τα γραφικά της Κύπρου τα δοξασμένα,/ στις εκκλησιές τους αυλόγυρους, τους δαφνοφυτεμμένους..
Η αρχαία αισιόδοξη ερμηνεία του Ελληνικού Αλφαβήτου.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ ΣΤΗ ΙΓ ΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ. (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ ( ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑ ΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ ΦΥ (ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ω ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)
Άλ (Νοητέ Ήλιε), εσύ που είσαι το Φώς, έλα στη Γή!
Και εσύ Έλ (Ορατέ Ήλιε), ρίξε τις ακτίνες σου στην λάσπη που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού)!
Άς γίνει ένα καταστάλαγμα (μία ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ (εμείς, τα πλάσματα της Γής) να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γή.
Για να μήν επικρατήσει η νύκτα, που είναι το μικρόν (η συρρίκνωσή μας).
Και κινδυνεύσει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη.
Και άς αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο. (η απεραντοσύνη μας Ω μέγα), το σημαντικότερο όλων.
Βολταίρος
«Πρέπει να έχετε θάρρος, γιατί το αύριο ίσως είναι καλύτερο.»
Θεόκριτος
«Σε λίγο το καθετί ξαναγεννιέται.»
Τσάρλς Ντίκενς
«Ο αισιόδοξος διακηρύσσει πως ζούμε με τις καλύτερες δυνατότητες που υπάρχουν στον κόσμο και ο απαισιόδοξος φοβάται μήπως αυτό είναι αλήθεια.»
Τόμας Κάμπελ
"Είμαι αισιόδοξος. Δε φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο".
Winston Churchill
"Η διαρκής αισιοδοξία πολλαπλασιάζει τη δύναμη".
Colin Powell
"Είμαι ρεαλιστής, περιμένω θαύματα".
Wayne W. Dyer
"Το θετικό τίποτα είναι καλύτερο από το αρνητικό τίποτα".
Elbert Hubbard
"Η αισιοδοξία είναι απαραίτητη για την επιτυχία. Είναι επίσης θεμελιώδης για το θάρρος και την πραγματική πρόοδο".
Nicholas Butler
"Η απαισιοδοξία οδηγεί σε αδυναμία, η αισιοδοξία σε δύναμη".
William James
"Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη".
Helen Keller
"Η απαισιοδοξία ποτέ δεν κέρδισε καμιά μάχη".
Dwight Eisenhower
"Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης".
Émile Chartier (Alain)
"Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία".
Winston Churchill
"Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους".
Karl Popper
"Πρέπει να συνυπάρχει η απαισιοδοξία της γνώσης με την αισιοδοξία της θέλησης".
Antonio Gramsci
"Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λογική είμαι πολύ απαισιόδοξος. Όταν ακούω την καρδιά μου, όταν ακούω την πίστη μου -και έχω πίστη στον άνθρωπο- γίνομαι πολύ αισιόδοξος".
Jacques Cousteau
"Ένας απαισιόδοξος δημιουργεί δυσκολίες από τις ευκαιρίες του, ενώ ένας αισιόδοξος δημιουργεί ευκαιρίες από τις δυσκολίες του".
Harry Truman
"Η συνήθεια να βλέπουμε την καλύτερη πλευρά κάθε γεγονότος έχει περισσότερη αξία από το να έχουμε χίλιες λίρες εισόδημα το χρόνο".
Samuel Johnson
"Πρέπει να έχετε θάρρος, γιατί το αύριο ίσως είναι καλύτερο".
Θεόκριτος
"Σε λίγο το καθετί ξαναγεννιέται".
Charles Dickens
"Φαίνεται πάντα αδύνατο, μέχρι να γίνει".
Nelson Mandela
"Η αισιοδοξία είναι η αφετηρία κάθε νίκης".
Thomas Carlyle
"Όλοι ζούμε στον υπόνομο, μα κάποιοι από μας κοιτάνε τα άστρα".
Oscar Wilde
"Το μυστικό της αιώνιας νεότητας είναι η αισιοδοξία".
Percy Bysshe Shelley
"Μπορώ να συνοψίσω όλα όσα έμαθα για τη ζωή σε μία μόνο λέξη: Συνεχίζεται!".
Robert Frost
Επιμέλεια με συγκίνηση και αισιοδοξία από Α. Αντωνά
www.ledrastory.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου