Ὁμοφυλοφιλία καί Νέα Τάξη Πραγμάτων (μέρος 1ο)

Ὁμιλία τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη,
Δρ Θεολογίας - Πτ. Φιλοσοφίας 

Ἡ ὁμιλία έγινε στή Σύναξη διαμαρτυρίας στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου ἐναντίον τῶν ἐκδηλώσεων ὁμοφυλοφιλικῆς «ὑπερηφάνειας» (gay pride).
Θεσσαλονίκη, 20 Ἰουνίου 2014

Σεβαστοί μου πατέρες, πού τιμᾶτε μέ τήν παρουσία σας τήν ἀποψινή μας ἐκδήλωση εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας,
ἀγαπητοί Θεσσαλονικεῖς,
Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά ἐκφράσουμε τίς εὐχαριστίες μας στόν Τριαδι­κό ἀληθινό Θεό μας γιά τήν λαοσύναξή μας αὐτή.

Κατά δεύτερον νά ἀποδώσουμε τήν ὀφειλομένη εὐχαριστία στόν Παν­αγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο μέ τίς πατρικές εὐλογίες καί ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ ὁποίου λαμβάνει χώρα ἡ ἐκδήλωσή μας. Εὐχαριστίες ἐπίσης ὀφείλονται καί στούς πλησιοχώρους Μητροπολίτες Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Προκόπιο καί Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, οἱ ὁποῖοι προέβαλαν τή λαοσύναξή μας.

Τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης, πού συνδιορ­γανώνουμε αὐτή τήν ὁμολογιακή σύναξη, χαιρετίζουμε ὅλους ἐσᾶς, τόν πιστό λαό τῆς Θεσσαλονίκης, πού βρίσκεστε ἐδῶ γιά νά διατρανώσουμε μαζί τήν ἀπόφασή μας νά συνεχίσει νά εἶναι ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ πόλις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ἀναρίθμητων ἁγίων, ἡ Θεσσαλονίκη τῶν Ἁγιορειτικῶν εὐλογιῶν καί τῆς Βυζαντινῆς της λαμπρῆς κληρονομιᾶς, νά συνεχίσει νά εἶναι ἀντάξια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς Ἱστορίας της καί νά μή γίνει θλιβερός μιμητής κάθε ξενόφερτου φαινομένου παρακμῆς, πού ἔρχεται καί στόν τόπο μας, ὅπως ἡ παρέλαση ντροπῆς τῶν ὁμοφυλοφίλων, πού ἀπειλεῖ νά μολύνει τήν ἁγιοτόκο πόλη μας.

Α´ Μέρος
Ἡ τρέχουσα συγκυρία
 
Ἡ πρόκληση αὐτή, πού γιά τρίτη συνεχῆ χρονιά πραγματοποιεῖται, στήν πόλη μας, ἐντάσσεται σέ ἕνα γενικότερο πλαίσιο προβολῆς καί νομιμοποίησης τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς καθ᾽ ὅλα νόμιμου καί ἐπαινετοῦ ἐναλλακτικοῦ, ὅπως θέλουν νά τόν λένε, τρόπου ἔκφρασης τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ.

Εἶναι γνωστή ἡ πρόσφατη βράβευση ἑνός ὁμοφυλόφιλου στό πλαίσιο τῆς Eurovision καί ἡ προβολή τοῦ γεγονότος ἀνά τήν ὑφήλιο ὡς «νίκη τοῦ πνεύματος τῆς ἀνεκτικότητας». Ἡ δήλωση αὐτή ἀνήκει, παρακαλῶ, στόν παπικό Ἀρχιεπίσκοπο Βιέννης στήν Αὐστρία, ὁ ὁποῖος συμπλήρωσε ὅτι «εὔχεται ἡ Κοντσίτα νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή της»!

Ὁ ἔσχατος ξεπεσμός καί ἡ ἀποστασία ἀπό τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ συμπληρώθηκε τίς ἴδιες περίπου ἡμέρες μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ Γαλλικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά συστήσει στά ἀγόρια τοῦ Λυκείου νά πᾶνε στό σχολεῖο μέ φοῦστες, γιά νά δείξουν ἔμπρακτα ὅτι δέν εἶναι «ὁμοφοβικοί» καί ὅτι τό φύλο δέν καθορίζεται βιολογικά ἀλλά ἐπιλέγεται.

Αὐτή ὅμως ἡ παραλυσία, ὅπως θά τήν ἔλεγε καί ὁ Μακρυγιάννης μας, δέν ἔχει προσβάλει ὡς λοιμική νόσος μόνο τήν ἀποστατημένη Δύση. Ἔχει ἔρθει καί σέ μᾶς ἐδῶ, ἀφοῦ — ὅπως διαβάζουμε— ὀργανώνεται σέ δημο­τικό σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν σεμινάριο γιά τήν ἐνημέρωση τῶν μικρῶν μα­θητῶν καί τῶν γονέων τους πάνω στό θέμα τῆς «ὁμοφοβίας» καί τῆς «τρανσφοβίας»!

Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς σ᾽ αὐτήν τήν παράνοια τῆς ἀποστασίας; Ἐδῶ ὁ διάβολος χορεύει πλέον στίς πλατεῖες. Ἐδῶ ἔχουμε ἀντιστροφή καί διαστροφή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «ἡ ἁμαρτία ἔγινε πλέον μόδα· βγαίνει στίς πλατεῖες καί διεκδικεῖ εὔσημα».

Ποῦ πηγαίνει λοιπόν ἡ Εὐρώπη καί ποῦ σύρεται μαζί μ᾽ αὐτήν καί ἡ Ἑλλάδα;

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ὁμοφυλοφιλία
 
Θά πρέπει νά ποῦμε ἀπό τήν ἀρχή ὅτι ἡ ἀποψινή μας λαοσύναξη εἶναι ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς ἀγωνίας τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ βδελυκτοῦ πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τό ὁποῖον εἶναι σημάδι τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι καί ὁ Ἀντίχριστος, καθώς ἀναλύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρρες, θά εἶναι ὁμοφυλόφιλος, καθώς θά ἀποτελεῖ τήν προσωποποίηση τῆς ἀντιστροφῆς, διαστροφῆς καί ἐναντίωσης στήν τάξη πού ἐδημιούργησε ὁ Θεός σέ ὅλους τούς τομεῖς.

Ἡ σύναξή μας, λοιπόν, εἶναι ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς ἀγωνίας τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ποιμαντική της μέριμνα ἔχει πολλούς ἀ­ποδέκτες. Πρῶτα-πρῶτα ἀπευθύνεται —ὅπως ἔχει δικαίωμα καί καθῆ­κον— στά πιστά της τέκνα γιά νά τά διαφυλάξει πνευματικά ἀλλά καί σωματικά.

Ἀπευθύνεται ἐπίσης σέ ὅσους ἔχουν τήν καλή διάθεση νά ἀκούσουν τή φωνή της.
Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἄνθρωποι μέσα στήν πολυδιάστατη σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας, πού ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σιαστική Παράδοση θεωροῦν ξεκάθαρα ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἤ τοῦ κιναιδισμοῦ (αὐτός εἶναι ὁ ἀρχαιοελληνικός σοφός ὅρος, διότι οἱ κίναι­δοι κινοῦν τήν αἰδῶ, τήν ντροπή!) εἶναι τελείως ἀσυμβίβαστο μέ τήν ἰδιό­τητα τοῦ χριστιανοῦ.

Ἀρκεῖ πρός ἀπόδειξη νά ἀναφέρουμε μόνο τά παρακάτω χωρία τῆς Ἁγία Γραφῆς. Τά μεταφέρουμε ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γ. Παπαδημητρακό­πουλου, Ὁμοφυλοφιλία, ἐκδ. Φωτοδότες, 1992, σσ. 8-9.

● «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι (Καί στούς εἰδωλολάτρες συμπεριλαμβάνονται προφανῶς καί αὐτοί πού θεοποιοῦν τή σάρκα καί ἀπολυτοποιοῦν τίς σαρκικές ἡδονές στίς ὁποῖες καί ὑποδου­λώ­νονται) οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί (δηλαδή θηλυπρεπεῖς) οὔτε ἀρσε­νοκοῖται (εἶναι αὐτοί γιά τούς ὁποίους συζητᾶμε) ... Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορ. στ´ 9-10).
 
Καί στήν Α´ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει:
● «... Δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δέ καί ἀνυποτάκτοις, ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καί βεβήλοις... πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς... καί εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται ...» (Α´ Τιμ. α´ 9-10). Δηλαδή, ὁ νόμος δέν προορίζεται γιά τούς καλούς, ἀλλά γιά τούς ἀνόμους καί ἀνυπότακτους, γιά τούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς, γιά ἐκείνους πού δέν ἔχουν ἱερό καί ὅσιο καί βεβηλώνουν τά πάντα... γιά τούς πόρνους, τούς ἀρσενοκοῖτες... καί γιά κάθε τί πού ἀντιτίθεται στήν ὑγιᾶ διδασκαλία.

Καί στήν πρός Ρωμαίους:

● «Διά τοῦτο (δηλαδή ἐπειδή δέν ἐλάτρευσαν τόν Κτίστη ἀλλά τήν κτίση ὅπως ἀναφέρεται στούς προηγούμενους στίχους 16-23) παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας, αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἔν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζό­μενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. α´ 26-27). Δηλαδή: Γιά τόν πιό πάνω λόγο, πού ἀναφέραμε, τούς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμωτικά, γιατί καί οἱ γυναῖ­κες τους ἄλλαξαν τή φυσική σχέση καί χρήση μέ τήν παρά φύση. Τό ἴδιο καί οἱ ἄντρες, ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσική χρήση τῆς γυναίκας, ἄναψαν ἀπό φλόγα ἀκάθαρτης ἐπιθυμίας μεταξύ τους, ὥστε νά κάνουν ἄντρες μέ ἄντρες ἄσχημες καί ἄτιμες πράξεις, λαμβάνοντες ἔτσι τόν μισθό πού τούς ἄξιζε γιά τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας τους».

Θά μποροῦσαν νά ἀναφερθοῦν καί ἄλλα πολλά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά νομίζω καί αὐτά πού εἴπαμε εἶναι ἀρκετά. Τοῦτο μόνο νά προσθέσουμε, ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός ἀπό φοβερή ἁμαρτία, εἶναι καταστροφικό καί γιά τήν ψυχική καί σωματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο πάθος καί ἁμαρτία. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ φοβερή μάστιγα τοῦ aids  ξεκίνησε ἀπό ὁμοφυλοφίλους καί ἐξακολουθεῖ σήμερα, ὡς πανδημία πλέον, νά κάνει θραύση κυρίως μεταξύ αὐτῶν.
Ἐπίσης τά ψυχιατρικά προβλήματα, τάσεις αὐτοκτονίας κλ.π., εἶναι πολύ περισσότερο διαδεδομένα μεταξύ τῶν δυστυχισμένων αὐτῶν ἀνθρώ­πων, ἀπ᾽ ὅτι σέ ἄλλες κατηγορίες ἀνθρώπων.

Αὐτά τά προβλήματα —πνευματικά στό βάθος— ἐκφράζονται πολλές φορές μέ μιά μεγάλη προπέτεια, ἀναίδεια, προκλητικότητα καί μίσος ἀπέναντι σέ κάθε καλό καί ὑψηλό πού παρήγαγε ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός καί ἰδιαίτερα ἡ δική μας παράδοση. Θά ἀναφέρουμε μόνον αὐτό πού ἔγραψαν στό ἄγαλμα τοῦ ἔφιππου Κολοκοτρώνη στά Προπύλαια, ἀπέναντι ἀπό τήν Παλαιά Βουλή, κατά τή διάρκεια τῆς παρέλασής τους τό προηγούμενο Σάββατο 14 Ἰουνίου στήν Ἀθήνα: «Λεσβίες, ὁμοφυλόφιλοι [σημείωση: στό δικό τους ὑπάρχει ἡ λαϊκή ἔκφραση γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ὄχι αὐτή πού βάλαμε ἐμεῖς ἐδῶ χάριν εὐπρεπείας], ἱέρειες τοῦ αἴσχους, εἴμαστε περήφανα ἡ ντροπή τοῦ ἔθνους».
Ἐδῶ, ἀνιχνεύεται ὅλη ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος μέσῳ καί τῆς ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, προσπαθεῖ νά ἑλκύσει τό ἐνδιαφέρον. Στήν πραγματικότητα αὐτό πού τοῦ λείπει εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀναγνώριση.

Τά ἐπιχειρήματα, φυσικά, καί ἡ ἐνημέρωση πιάνουν τόπο σ᾽ αὐτούς πού δέν εἶναι τυφλωμένοι ἀπό τό πάθος. Γι᾽ αὐτούς πού σύρονται ἀπό τό πάθος, ἡ ἠθική συνείδηση, ἀλλά καί ἡ λογική, εἶναι αἰχμάλωτες τοῦ πάθους καί δέν ἀφήνουν τόν ἄνθρωπο νά δεῖ τήν ἀλήθεια. «Ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν δοῦλος ἐστί τῆς ἁμαρτίας» (Ἰω. 8,34) λέγει ἡ Γραφή καί ἡ ἀρχαία σοφία κάνει τήν πανανθρώπινη διαπίστωση ὅτι ἡ ἕξις, δηλαδή ἡ συνήθεια — καί μάλιστα ἡ κακή— γίνεται δεύτερη φύση γιά τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο, πού θά αἰχμαλωτίσει.

Κάποιοι νομίζουν —πολύ ἐσφαλμένα— ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλώντας γιά τό κρίσιμο αὐτό θέμα, κινεῖται, τρόπον τινά, ἀπό ἐμπάθεια. Μεγάλο λάθος κάνουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν στρέφεται προσωπικά ἐναντίον κανενός. Τίς πράξεις τίς ἁμαρτωλές καταδικάζει καί μιλεῖ μέ πόνο γι᾽ αὐτά πού κάποτε ἦσαν αὐτονόητα. Ἡ Ἐκκλησία — αὐτό μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ ἅγιοι— δέν ἀποστρέφεται οὔτε μισεῖ τά πρόσωπα, ὅσο ἁμαρτωλά καί ἄν εἶναι. Βλέπει τό πρόσωπο, ἀκόμη καί τοῦ μεγαλυτέρου ἁμαρτωλοῦ, ὡς μία τραγική ὕπαρξη, ἡ ὁποία ὑφίσταται τίς συνέπειες τῶν καταστροφικῶν ἐπιλογῶν της. Προσπαθεῖ μέ τόν λόγο, τή νουθεσία, τήν προσευχή καί τήν ἐν γένει ποιμαντική της νά βοηθήσει νά μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος καί νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά αἰσχρά πάθη, τά ὁποῖα τόν ντροπιάζουν.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἀποστρέφεται τήν ἁμαρτία καί τόν πατέρα καί εἰσηγητή τῆς ἁμαρτίας, τόν ἀρχέκακο διάβολο. Αὐτή τήν ἀντιμετώπιση μᾶς παρέδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας καί τήν ἐφήρμοσαν οἱ ἅγιοι.

Ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ τά πρόσωπα τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλά καί δέν ὡραιοποιεῖ οὔτε δικαιολογεῖ τά πάθη. Δέν λέγει: «Καλά κάνετε, δέν εἶναι τίποτε· ὅλοι ἔτσι κάνουν». Ἀπό ἀγάπη λέγει τήν ἀλήθεια καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά βοηθήσει, προληπτικά καί θεραπευτικά. Γι᾽ αὐτό καί βεβαιώνει, ὅπως διαβάζουμε σέ πρόσφατο κείμενο, πού κατέθεσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου διαμαρτυρόμενη στήν Κυπριακή πολιτεία —ἡ ὁποία καί ἐκεῖ, δυστυχῶς, προβάλλει τίς ἐκδηλώσεις καί παρελάσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων. Γράφει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου: «...ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Βιοηθική θεωροῦν τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσθένεια καί πάθος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού πρέπει νά τύχει ἰατρικῆς καί πνευματικῆς βοήθειας καί θεραπείας». Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Κλείνοντας τή σύντομη αὐτή θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος ἐπισημαίνουμε ὅτι γιά μᾶς τούς χριστιανούς «μέτρον πάντων χρημάτων», δηλαδή μέτρο γιά τήν ἠθική καί πνευματική ἀξιολόγηση τῶν πράξεων, συμπεριφορῶν καί διανοημάτων δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι σοφιστές, ἀλλά ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἐπίσης, οἱ «προδιαγραφές» γιά τήν κατά φύση λειτουργία καί γιά τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί τούς τομεῖς ἐτέθησαν ἀπό τόν ἴδιο τόν Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου, τόν Τριαδικό Θεό καί δέν μποροῦμε οὔτε πρέπει ἐμεῖς νά τίς ἀλλάξουμε. Ὅσοι ἐπιχείρησαν νά ἀλλάξουν αὐτές τίς «προδιαγραφές», πρῶτα-πρῶτα τόν ἑαυτό τους κατέστρεψαν.

Συνεπῶς δέν κινούμεθα σέ μία γκρίζα ζώνη ἀσάφειας καί ὑποκειμενι­κῶν ἐκτιμήσεων ἀλλά σέ μία περιοχή, ὅπου τά πράγματα εἶναι σαφή καί ξεκάθαρα καί ἐναπόκειται στήν ἐλεύθερη προαίρεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου νά ἀκολουθήσει μέ φιλότιμο καί ἀπό ἀγάπη τόν Χριστό καί νά ὁμοιωθεῖ πρός αὐτόν ἤ —ὅ μή γένοιτο— νά γίνει δοῦλος τῶν βδελυκτῶν παθῶν καί νά ὁμοιωθεῖ «τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις», ἤ μᾶλλον νά γίνει χειρότερος καί ἀπό αὐτά, διότι τά καημένα τά ζῶα δέν ἐτιμήθησαν ἀπό τόν Δημιουργό μέ τήν θεοειδῆ ψυχή, τόν νοῦν καί τό αὐτεξούσιο, δηλ. τήν ἐλευθερία.

συνεχίζεται 

orthodoxnet.gr
το είδαμε στους ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Share