Φίλες και φίλοι μου καλώς ξανασμίξαμε. Ελπίζω όλοι να περάσατε ένα υπέροχο καλοκαίρι και να είστε έτοιμοι για έναν όμορφο χειμώνα. Όμως πριν από τον χειμώνα έχουμε το Φθινόπωρο, στο οποίο έχουμε ήδη μπει.
Όπως θα θυμάστε καλωσορίσαμε το καλοκαίρι με το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Καλοκαίρι».
Τώρα καλωσορίζουμε το Φθινόπωρο με μία επιτυχία του Φίλιππα Νικολάου στον οποίο ανήκουν και οι στίχοι και η μουσική και έχει τον εμβληματικό τίτλο: «Φύλλα φθινοπωρινά», που κυκλοφόρησε το 1971.
Φύλλα φθινοπωρινά
Όταν θα πέσουνε ξανά κι αυτά τα φύλλα
θα φύγει άλλη μια φορά ένα φθινόπωρο
για να θυμάμαι πιο πολύ εσένα αγάπη
σ’ έχω χαράξει μες τη καρδιά
Και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να ‘ρθει κοντά
μα πάντα θα ‘ρχονται τα φύλλα
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά
Στη μνήμη μου έρχονται ξανά τα δυο σου χείλια
τότε που ήταν τα φιλιά καλοκαιρινά
μα τώρα γύρω πέφτουνε μονάχα φύλλα
φύλλα που είναι φθινοπωρινά
Και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να ‘ρθει κοντά
μα πάντα θα ‘ρχονται τα φύλλα
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά.
Όσοι θέλετε να ξαναθυμηθείτε το τραγούδι:
Τη Δευτέρα που μας πέρασε κάναμε στην ιστοσελίδα της «δημοκρατίας», μία αναδρομή σε γεγονότα που μας απασχόλησαν το καλοκαίρι που μας πέρασε. Όχι όμως σε όλα. Κρατήσαμε και για το Antinews. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
– Στις 30 Ιουλίου, έγινε μπροστά στη μαρμάρινη στήλη, που μας θυμίζει την άγρια και άνανδρη δολοφονία του, από τα Βενιζελικά Τάγματα Εφόδου, εκδήλωση για τον Ίωνα Δραγούμη. Η στήλη βρίσκεται απέναντι από το Χίλτον. Επικεφαλής των Ταγμάτων ήταν ο Παύλος Γύπαρης. Ο Γύπαρης, είχε πολεμήσει στον Α΄ΠΠ, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στην Μάχη της Κρήτης, αλλά και κατά των κομμουνιστών το 1944. Ο Δραγούμης, εκτελέσθηκε με 13 πυροβολισμούς και 5 λογχισμούς. Για τον Δραγούμη, δεν υπάρχει ούτε μία προτομή στην Αθήνα, αλλά μόνο αυτή η άγνωστη στους περισσοτέρους στήλη ενώ για τον ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του, τον Βενιζέλο, έχουμε από δύο προτομές σε κάθε δρόμο και από 4 σε κάθε πλατεία…
Δεν έχουμε σκοπό να αναλύσουμε την προσωπικότητα και το έργο του Ίωνα Δραγούμη. Παραθέτουμε μόνο ένα ελάχιστο τμήμα της σκέψεώς του.
Αθάνατε Ίωνα
– Τον Ελληνικό Αύγουστο σκίασε ένα τραγικό γεγονός. Μία νέα γυναίκα, η κόρη του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Λένα, έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή στις 7 Αυγούστου. Το μεσημέρι της 7/8 ένιωσε έντονη αδιαθεσία και περί την 22.00 είχε όλα είχαν τελειώσει.
Φυσικά βρήκαν ευκαιρία και τα ζόμπι να βγουν απ’ τις σαρκοφάγους τους και να ρίξουν το φαρμάκι τους, άλλος κατηγορώντας τους γιατρούς, άλλος τα νοσοκομεία δείχνοντας έτσι παντελή έλλειψη ανθρωπιάς και σεβασμού προς στην τραγική οικογένεια. Μερικοί έφτασαν στο σημείο να κατηγορήσουν και την οικογένεια ότι… άργησε να ενεργήσει.
Είναι από τις λίγες φορές που θα συμφωνήσω με τον Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος δήλωσε: «Δεν είναι όλα πολιτική».
– Και βέβαια, ο λαός μας γιόρτασε με κατάνυξη και εφέτος την Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Επίκεντρο των εκδηλώσεων η Τήνος, το Νησί της Μεγαλόχαρης, αλλά και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου που έχουν εκκλησίες αφιερωμένες στη Χάρη Της. Και του χρόνου φίλοι μου.
Προσκύνημα στην Ιερά Μονή Κορακιών Χανίων…
– Την Κυριακή 31 Αυγούστου η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) οργάνωσε εκδήλωση – προσκύνημα για όλους τους πεσόντες στις Μάχες στον Γράμμο και στο Βίτσι τον Αύγουστο του 1949. Τονίζεται το «όλους» το οποίο σαφώς αναφερόταν στις σχετικές προσκλήσεις.
Κι ένα νόστιμο. Κορυφαίος παράγων (μα πολύ κορυφαίος) του κυβερνώντος κόμματος, σε φιλική συζήτηση ρωτήθηκε γιατί η ΝΔ δεν συμμετέχει στις σχετικές εκδηλώσεις. Η απάντησή του: «Μα τις έχουν καπελώσει οι ακραίοι», εννοώντας τη Χρυσή Αυγή… Να πούμε στον κύριο παράγοντα ότι:
α. Η Χρυσή Αυγή έχει να ανέβει στο βουνό εδώ και 5 χρόνια.
β. Προ της Χρυσής Αυγής, γιατί δεν συμμετείχαν;
γ. Γιατί δεν ανεβαίνουν αυτοί μαζικά, με 50.000 οπαδούς, τι στο καλό έχουν το 41%, να τους καπελώσουν όλους;
Και κάτι ακόμα. Όταν, στην ίδια συζήτηση, κάποιος από τους συνομιλητές απεκάλεσε «Εμφύλιο» την περίοδο 1946 – 1949, ο κορυφαίος (μα πολύ κορυφαίος) παράγων εξανέστη και κραύγασε: «Τι εμφύλιος, συμμοριτοπόλεμος ήτανε». Τώρα τι του λες;
– Κι εκεί που λέγαμε ότι είχαμε ησυχάσει, ότι είχαμε τακτοποιήσει τη συνείδησή μας με το ξυλόλιο (πού στο καλό βρέθηκε αυτό;), ότι σύμφωνα με νόμο ουδείς θα τιμωρηθεί για τον ΟΠΕΚΕΠΕ να και σκάει άλλη βόμβα στο κράτος των αρίστων: «Η μαφία της Κρήτης». Ετούτη έχει απ’ όλα. Και Στρατό και Αστυνομία (στη θέση του κατηγορουμένου) και Αρχιμανδρίτες και ναρκωτικά και όπλα και ολίγον πρωθυπουργός μετά της αδελφής αυτού και… Μελχισεδέκ. Κάτι σαν πολυκατάστημα ένα πράγμα. Σύμφωνα με την Προς Εβραίους επιστολή, ο Μελχισεδέκ ήταν “απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων” (Εβρ. 7,3). στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ο πατέρας, η μητέρα, η γέννηση, η γενεαλογία ή ο θάνατός του. Δηλαδή κάποιος που δεν γεννήθηκε ούτε και πέθανε. Άρα τον βρήκαμε τον ένοχο. Ο ΚΑΝΕΝΑΣ και πάμε για φρέσκα.
– Αλλού την περιμέναμε (σε κάποια ποδοσφαιρική ομάδα) και αλλού έσκασε. Κυριολεκτικά μεταγραφή αεροδρομίου, όπως έγραψε η «δημοκρατία». Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος λοιπόν, άλλοτε εξέχον στέλεχος και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, διεκδικητής της προεδρίας αυτού και ηττηθείς κατά κράτος από τον κ. Ανδρουλάκη, πρώην πρόεδρος των «Δημοκρατών» (ομάδα γ’ Εθνικής), πήρε μεταγραφή για τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Οι πρώτες του δηλώσεις ήτανε: «Ήρθα γιατί κατάλαβα ότι ο πρόεδρος με ήθελε πιο πολύ από τους άλλους (ποιους άλλους;…). Θα δώσω τα πάντα για να πάρουμε πρωταθλήματα» στη συνέχεια φωτογραφήθηκε με τη φανέλα της ΝΔ με τ’ όνομά του «Α. Loberdos». Τώρα εγώ ανυπομονώ να τον δω αγκαλιά με τον Άδωνη, να χοροπηδάνε, να τους σιγοντάρει ο κ. Μητσοτάκης και να τραγουδάνε: «Και α και ου και ΔΑΠ Νου Δου Φου Κου», διότι ως γνωστόν από μικρό παιδί ο κ. Λοβέρδος εκτός από αντίσταση κατά της χούντας (δεν μπορεί θα έκανε κι αυτός αντίσταση σαν τον νυν αρχηγό του) ήταν εξαποανέκαθεν νεοδημοκράτης, αλλά στο ΠΑΣΟΚ βρέθηκε διότι πεινάγανε και τα παιδάκια του και διότι η άτιμη κοινωνία άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα. Καλορίζικος στη ΝΔ και να τον χαίρονται οι ψηφοφόροι της! (Και α και α μας πνίξαν τα σανά…)
Τελειώνουμε με κάτι απολύτως ηρεμιστικό, διότι αρκετά αγριευτήκατε με τα συμβάντα της Ελληνικής Φυλής, που έλεγε και ο Γέρος του Μοριά.
Ένα κείμενο της Χρυσής Παμπαλλή που δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Νέοι Άνθρωποι» της εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα» του Σαββάτου 5 Ιουλίου 2025.
Τα καλοκαίρια εκείνα
Τον Ιούλιο, κάποτε σώμα του καλοκαιριού αιώνιο καλοκαίρι.
Τη μοίρα μας δεν θα μας την πει κανένας. Τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς… Φωτιά, ωραία φωτιά καίγε μας, λέγε μας τη ζωή!
Ναι καλά, για ποια ζωή να μιλήσουμε πλέον;
Επιβίωση και να πασχίζεις να επιβιώσεις σ’ έναν κόσμο σκέτη ζούγκλα. Σε μία χώρα, που ο ήλιος της, δεν φωτίζει πια. Και κοίτα πού φτάσαμε στην καρδιά του καλοκαιριού και μέσα στον καύσωνα, παγωνιά. Τίποτα δεν θυμίζει αλλοτινά, ανέμελα, απλά κι αγαπημένα καλοκαίρια.
Και μέσα στο κατακαλόκαιρο, δυσάρεστες ειδήσεις και χωρίς ουσία αναλύσεις. Έχουμε άγχος, έχουμε σκυμμένο κεφαλάκι αντί για απλωμένο πάνω σε μία παραλία το κορμάκι. Να λείπει τόσο μα τόσο πολύ ανεμελιά.
Γιατί έφυγαν τα καλοκαίρια εκείνα και τελείωσαν οι αγάπες πριν αρχίσουν…
Τα καλοκαίρια εκείνα δεν θα γυρίσουν πίσω… Και πόσα φτου ξελευθερία και πόση ανεμελιά χάθηκε μαζί τους. Γιατί έφυγαν τα γλυκά καλοκαίρια της ζωής μας και είμαστε ακόμα και μέσα στον καύσωνα μία παγωμένη ατμόσφαιρα. Κάνει τόσο κρύο στην καρδιά του ανθρώπου.
Και είμαστε μία κακιασμένη, σαστισμένη ατμόσφαιρα.
Και αντί να μετράμε κοχύλια, βουτιές και παγωτά, μετράμε των καιρών μας τα δεινά. Τις αρρώστιες, τους ιούς και τα μίση. Και ένα και δύο μετράμε τα κύματα και αυτά τα κύματα σταματημό δεν έχουν… κύμα κορονοϊού μέρος 2ο λέει, κύμα ανεργίας, κύμα καύσωνα.
Και γυρεύοντας μία έξοδο κινδύνου, άλλη έξοδο ονειρευόμασταν. Φτηνές σαγιονάρες κι ακριβά αισθήματα, σμαραγδένιες παραλίες, χωριουδάκια στο πουθενά, κέφι, χορό, ολόγιομα καλοκαιρινά φεγγάρια, ξέρετε ανεμελιά. Καλοκαιρινή ανεμελιά.
Και σιωπή ξανά. Κλειστά παραθυρόφυλλα, άδεια μπαλκόνια. Όλοι κλεισμένοι στην εξάρτηση του κλιματιστικού. Και αντί για γέλια, μόνο οι τηλεοράσεις ακούγονται στο τέρμα, για να σκεπάζονται οι μοναξιές μάλλον.
Μπήκε για τα καλά ο Ιούλης και ο Αύγουστος μισή ανάσα δρόμος και μόνο καλοκαίρι δεν μυρίζει.
Προσπαθείς να ξορκίσεις τα μίζερα, τα θλιβερά, τα δήθεν, το κακό παντού τριγύρω. Αυτή την ελπίδα να ξαναβρείς και να κάνεις οδηγό.
Μια ακόμα βουτιά στα βαθιά κι επιπλέω. Οι μεγαλύτεροι θησαυροί μετά από ναυάγια συνήθως.
Και ένα και δύο μετράω τα κύματα και αυτά τα κύματα σταματημό δεν έχουν… Ουπς. Βουτιές μόνο σε σμαραγδένια νερά θα ονειρεύομαι!
Για γέλια και για κλάματα
Γλυκύτατο
Πικρότατο…
Ου να μου χαθείτε φασισταριά…
Προοδεύσαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου