Με αφορμή την εισαγωγή του πρώην Πάφου Τυχικού στο νοσοκομείο με «σοβαρό πρόβλημα υγείας», μας αποκαλύπτεται κάτι που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας γνωρίζουν και καταγράφουν σε πολλά κείμενα ή λόγους τους και είναι πολυειπωμένο ακόμη και στα θεόπνευστα κείμενα ακολουθιών και παρακλήσεων προς τον Κύριο μας, την Θεοτόκο και τους Αγίους μας.
«Ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και η ψυχή». Αυτό λοιπόν το γνωρίζουμε και ξανά το βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας, μάλιστα πλέον έφτασε στις ημέρες μας αγκομαχούσα και η κατά τα άλλα πολύ προχωρημένη επιστήμη, να το διαπιστώνει.
Τι; Ότι η ασθένεια του σώματος, κάθε ασθένεια, έχει άμεση σχέση (και στην πρόκληση αλλά και στην πιθανότητα θεραπείας της) με την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου: την γαλήνη, την ηρεμία, την αγάπη που έχει ή δεν έχει, που δέχεται η όχι, σε αυτή την πορεία του στον κόσμο. Μάλιστα όσο πιο ευαίσθητος στον χαρακτήρα και εσωστρεφής είναι κάποιος, τόσο τα συμπτώματα από την ασθένεια της ψυχής είναι πιο έντονα, επώδυνα και ορατά επάνω του, είτε ως θλίψη, είτε ως κάποιο αυτοάνοσο, είτε ως καρκίνος ή καρδιακή νόσος η εγκεφαλική βλάβη.
Αυτό που δεν μας είπαν τόσο ξεκάθαρα οι Πατέρες μας και κανείς δεν συζητάει συνήθως, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η κακία κάποιων ανθρώπων μπορεί να προκαλέσει ασθένειες σοβαρές έως θανάτου σε άλλους και ειδικά στους ανυπεράσπιστους, στους πιο ευαίσθητους και ανήμπορους αυτού του σκληρού κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν στην περίπτωση Τυχικού, την κακία σε όλο της το βάθος να ξεδιπλώνεται εωσφορικά με τον μανδύα της επίσημης απόφασης της συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου (της αυτού μεγαλειότητος) και αυτή η κακία να προκαλεί σοβαρή ασθένεια σε έναν απλό, ταπεινό, ευαίσθητο και παραδοσιακό αρχιερέα που τόλμησε να σκεφτεί στην διακονία του ότι μπορεί να ακολουθήσει τους Αγίους Πατέρες στην επαρχία του έστω.
Δεν υποψιάστηκε ότι ο πνευματικός του «πατέρας-τέρας» θα αντιδρούσε με τέτοιο εγωισμό και κακία που θα έφτανε στο σημείο ακόμη και καθαίρεσης από το αποστολικό και αρχιερατικό αξίωμα ενός ιεράρχη που κατά τα άλλα ουδέν κακόν εποίησε. Για ποιον λόγο αληθινά διώχθηκε, θα μας πει κάποιος; Οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν καλά και άλλοι σιωπούν νίπτοντας χείρας και φοβούμενοι την δική τους δίωξη, άλλοι δεν κατανοούν και απορούν, άλλοι πιο αδύνατοι στην πίστη σκανδαλίζονται, άλλοι εξίστανται με το θράσος, το απύθμενο βάθος της κακίας και της κατά συνέπεια αυτής διώξεως του Τυχικού. Και η κακία βεβαίως δεν είναι αμελητέα δύναμις: είναι δαιμονική ενέργεια και όποιος την φέρει και την εξασκεί δεν μπορεί παρά να άγεται και φέρεται εκ των δαιμονικών δυνάμεων, ενώ έχει βεβαίως προηγηθεί η συγκατάβαση του και η συνεργασία του με τον πειρασμό του πλούτου, της εξουσίας, της αρχομανίας, της φιλαργυρίας και της αυταπάτης ότι κάποιος από μόνος του, όποιο αξίωμα και εάν έχει, μπορεί να διοικεί την Εκκλησία σαν να είναι το μαγαζάκι του, με εμπορικούς όρους και μεθόδους του δρόμου.
Προς όλους εμάς, ιερείς, λαϊκούς, θεολόγους, θολολογους, οικολόγους, μοναχούς και αμόναχους και ειδικά αρχιερείς που επαίρονται πως ξέρουν τας γραφάς απέξω και χρησιμοποιούν εδάφια στις ομιλίες τους, θα πρέπει να θυμίσουμε πως «ο Θεός αγάπη εστί» (Α Ιω. 4,16). Και αυτό ευαγγελικό είναι ξέρετε και μάλιστα ίσως το πιο δυνατό και σωστικό μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο Κύριος μας ΕΙΝΑΙ η αγάπη, δεν έχει απλώς αγάπη. Οπότε η κακία ποιος είναι; Πρέπει να το αναφέρω; Δεν θέλω ούτε να αναφέρω το όνομα του. Με απλά μαθηματικά λοιπόν να συμπεράνουμε πως οποίος ασκεί και ασπάζεται και συμφωνεί και σιωπεί με την κακία που βλέπει μπροστά του, ουσιαστικά συνεργεί και χειροκροτεί τον αρχηγό της κακίας.
Για να δούμε πόσο εωσφορικός είναι όλος αυτός ο χειρισμός του Τυχικού από κάποιους, σκεφτείτε ότι στο όνομα της αγάπης είναι έτοιμοι αυτοί να εναγκαλιστούν και να συμπορευθούν με παπικούς, προτεστάντες, μορμόνους, ευαγγελιστές και άλλους αιρετικούς ων ουκ έσται τέλος, αλλά δεν μπορούν εν ονόματι της αγάπης να συγχωρήσουν τον Τυχικό ούτε να τον δεχθούν και να συμπορευθούν μαζί του, ενώ είναι Ορθόδοξος χριστιανός.. βαπτισμένος και αγιοπνευματοφόρος.
Και να κλείσω θέτοντας ένα ερώτημα σε όλους όσους καταδίκασαν τον πρώην Πάφου Τυχικο και όλους όσους συμφώνησαν με την καταδίκη του: εάν ο Τυχικός από την πολλή κακία που δέχθηκε στην ψυχή και το σώμα του, ως ενέργεια δαιμονική και βίαια, δεν αντέξει και πεθάνει τελικά από μια ασθένεια που όμως προκλήθηκε από την κακία, θα έχουν όσοι άσκησαν βία και κακία πάνω του κάποια πνευματική ευθύνη; Έχουν υποπέσει στην αμαρτία του εγκληματία του φόνου είτε εις γνώσιν είτε από άγνοια; Μόνο για τις εκτρώσεις θα κηρύττουμε τον φόνο; Μόνο τους δολοφόνους που είναι στις φυλακές θα καταδικάζει η Εκκλησία ως φονιάδες που χρήζουν μετανοίας; Και εάν τελικά μετανοήσουν κάποιοι από αυτούς, πριν φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο, ενώ έχουν σκοτώσει τον Τυχικό και τον κάθε Τυχικό, θα θεωρηθεί ότι είναι καθαροί και άμεμπτοι;
Αυτά είναι του Θεού θα πει κάποιος και συμφωνώ: η τελική κρίση είναι δική Του αποκλειστικά υπόθεση. Όμως εγώ δεν ομιλώ για την τελική κρίση και την κατάταξη ενός εκάστου στον Παράδεισο ή στην απώλεια, αλλά για την κατάταξη του καθενός μας στην συνείδηση της Εκκλησίας σε αυτή τη ζωή και ει δυνατόν στην αποκατάσταση της αλήθειας κατά το μέτρο αυτής της ζωής. Κάποιοι εννοείται ότι δεν πρέπει να συνεχίσουν να υποκρίνονται και να φέρονται ως αγνοί και αλάνθαστοι. Ο Πάπας το ξεκίνησε αυτό (προφανώς βόλευε πολλούς στην πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας) και οι σημερινοί το αποδέχονται ως συνυφασμένο με την ιεροσύνη και αρχιερωσύνη τους δικαίωμα. Με συνέπεια όμως βέβαια να έχουν χάσει προ πολλού την ελπίδα της μετανοίας τους. Γιατί πώς να μετανοήσει κάποιος, όταν θεωρεί πάντα σωστά όσα κάνει και κάνει τα πάντα να αποδείξει ότι έχει δίκιο;
Εν κατακλείδι, η περίπτωση του πρώην Πάφου Τυχικού ανέδειξε για μια φορά ακόμη μια θανατηφόρα πνευματικά ασθένεια που ενυπάρχει μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, που όταν συνδεθεί με το αξίωμα και την υψηλή θέση μετατρέπεται σε φονικό όπλο το οποίο συντρίβει την ψυχή και την πνευματική ύπαρξη συγχρόνως όμως και συχνά αρρωσταίνει προς θάνατον το σώμα. Ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία είναι δολοφόνος της ψυχής και του σώματος, ενώ ο Χριστός μας είναι ο ιατρός της ψυχής και του σώματος μας (όπως ρητά άλλωστε αναφέρεται και μέσα στην Θεία Λειτουργία)
Τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές τις βρίσκουμε σε όλη την εκκλησιαστική και ανθρώπινη ιστορία, απλά σήμερα μάλλον είναι πια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ας στραφούμε στο εσώτερο της καρδιάς μας και ας πολεμήσουμε την κακία μέσα μας. Είναι ανάγκη να ξεριζωθεί από μέσα μας αυτό το ζιζάνιο, πριν γίνει δέντρο θανατηφόρο και πικρό που δεν σκοτώνει μόνο τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και τους άλλους στους οποίους την ασκούμε με οποία πρόφαση και δικαιολογία..
Όσον αφορά τον ίδιο τον πρώην Πάφου Τυχικό ευχόμαστε να ακολουθήσει μέχρι τέλους την πορεία και την στάση των Αγίων Πατέρων μας, παλιών και σύγχρονων. Να καθίσει στην άκρη, σιωπηλά προσευχητικά, μέχρι ο Πρώτος και Μεγάλος Αρχιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας δώσει την τελική λύση. Όπως έκαναν οι Μεγάλοι Αγιοι Ιεράρχες, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Αγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Αγιος Νεκτάριος και τόσοι άλλοι Άγιοι Επίσκοποι, Ομολογητές και Μάρτυρες της Ορθοδόξου πίστεως μας. Τα ζωντανά παραδείγματα έχουν προηγηθεί εδώ και αιώνες στην Εκκλησιαστική Ιστορία μας. Εκείνος γνωρίζει με την άφατη καί φιλάνθρωπο Πρόνοιά Του, ποιο είναι το πνευματικό και σωτήριο Θέλημά Του για τον κάθε ένα επό εμάς. Εμείς όμως ξέρουμε από τις γραφές ότι η αγάπη προς τον Χριστό έξω βάλει τον φόβο (Α΄ Ιω. δ΄18). Ας μην φοβάται λοιπόν και ας δεχθεί πάνω στην ύπαρξη του όλο το μένος, την αδικία και την κακια με εμπιστοσύνη στο θέλημα Του. Όλοι ευχόμαστε προς τούτο.
ΚΑΙ ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ ΕΣΟΝΤΑΙ ΠΡΩΤΟΙ
(μας εστάλλει από τον κ. Νεκτάριο Δαπέργολα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου