Μήπως ίσως έχετε απορήσει γιατί ποτέ δεν έχει γυρισθεί κάποια κινηματογραφική ταινία για τα υπέρλαμπρα 1123 (330 – 1453) χρόνια της «γαλανόλευκης» αυτοκρατορίας της Ρωμανίας – Βυζαντίου; Μήπως ίσως έχετε αναρωτηθεί γιατί ποτέ δεν είδαμε στην ξένη τηλεόραση έργα, ντοκιμαντέρ ή σειρές που να αφορούν την μοναδική και υπερένδοξη ιστορία της Ορθόδοξης ανατολικής αυτοκρατορίας;
Μήπως έχετε διερωτηθεί γιατί ποτέ δεν έχει γίνει κάποια ειδική ιστορική έκδοση και κάποια ειδικά διεθνή συνέδρια για το πιο μεγάλο, γεωγραφικώς, το πλέον φημισμένο και το πιο πλούσιο κράτος-συνομοσπονδία που υπήρξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία μετά Χριστόν; Μήπως σας κίνησε ίσως την περιέργεια γιατί ποτέ το Χόλυγουντ δεν έχει κάνει κάποια ειδική ιστορική αναφορά ή κάποια ξεχωριστή παρουσίαση της «γαλανόλευκης» και εκλαμπρότατης ιστορίας της Ρωμανικής αυτοκρατορίας;
Ναι, πολύ ορθά το απαντήσατε μέσα σας: Οι ηγέτες της παπικο-Δύσης μισούν θανάσιμα τον Τριαδικό Θεό, την Ορθοδοξία και τους Ορθόδοξους Έλληνες-Ρωμηούς και απογόνους της Αγίας Ρωμανίας! Η χαρά των Φραγκολατίνων ηγετών θα ήταν απερίγραπτη εάν μπορούσαν να εξαφανίσουν παντελώς από τον χάρτη την Ορθόδοξη Ελλάδα. Είναι δε τόσο μεγάλο το διαχρονικό τους μίσος που, ιστορικά, ποτέ δεν υπήρξε αυτοκράτορας στη Φράγκο-Δύση με το «μιαρό» και «βρώμικο» όνομα Κωνσταντίνος, που είναι ο Μέγας Γενάρχης του Ρωμαίικου στην Ορθόδοξη Ανατολή.
Μετά την διάλυση της περί της παλαιάς Ρώμης ενωμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (27 – 395 μ.Χ.), οι συντριπτικά περισσότεροι απόγονοι ηγέτες της Φράγκο-Λατίνο-Δύσης δεν έπαψαν μέχρι και σήμερα να πολεμούν υπόγεια, ασταμάτητα και με λύσσα τη νέα Ρώμη ή την Κωνσταντίνου-Πόλη και το γενικά το Ανατολικό και Ορθόδοξο Ρωμαίικο. Οι «Ρωμαίοι» ηγέτες της παπικής Δύσης μισούν, φθονούν, πολεμούν και θα συνεχίζουν να πολεμούν τους Ελληνοκεντρικούς «Ρωμηούς» της Ορθόδοξης Ανατολής.
Και προσοχή: Άλλη έννοια και πολιτικοκοινωνική διάσταση είναι ή αποτελεί το Ρωμαϊκό και άλλη παντελώς και διαφορετική ενότητα είναι ή αποτελεί το Ρωμαίικο. Εδώ, το δεύτερο «ι» που προστίθεται κάνει την τεράστια και την αγεφύρωτη ιστορική διαφορά: Το ένα «ι» είναι η Δύση και τα δυο «ι» είναι η Ανατολή. Το δυτικό είναι το παπικοκεντρικό, το ανατολικό είναι το Χριστοκεντρικό. Το ένα έχει ως σημείο αναφοράς τον Φράγκο-παπισμό και το άλλο έχει σημείο αναφοράς τον «γαλανόλευκο» Χριστοκεντρισμό.
Πέραν τούτων, ερωτώ έτι και τα ακόλουθα: Πού μπορεί να βρει κάποιος σήμερα την άρτια, την ολοκληρωμένη, τη δίκαιη και τη σωστή πληροφόρηση σε σχέση με την πιο ισχυρή και λαμπερή αυτοκρατορία της οικουμένης σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία; Πού γράφουν τα σχολικά μας βιβλία, δίκαια και έστω και σε κάποια ανεκτή έκταση, για την πιο σπουδαία, την πιο κραταιά, την πιο ακτινοβόλα και την μακραίωνη αυτοκρατορία των Ελληνο-Ρωμηών προγόνων μας; Μήπως ενοχλούνται κάποιοι από το γεγονός ότι αυτοί οι πρόγονοί μας ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί;
Εισέτι, ερωτώ: Πού βρίσκονται άραγε ή που είναι κρυμμένες όλες οι άβολες για τη Δύση ιστορικές αλήθειες και η διηγηματική πιστότητα για τη Ορθόδοξη Ρωμανία-Βυζάντιο εκ μέρους των παπικο-Φράγκων ιστορικών και πολιτών που εκείνη την εποχή ζούσαν μέσα σε χειροποίητες καλύβες και σε αχυρένια καταφύγια ενώ, αντιστοίχως, οι Ελληνορωμηοί της Ορθόδοξης Ανατολής έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, γνώριζαν απέξω την Ιλιάδα, είχαν το πρώτο παγκοσμίως πανεπιστήμιο, είχαν μαρμάρινα δάπεδα και έκαναν χρήση πολυτελών λουτρών;
Το ότι οι παπικο-Φράγκοι ηγέτες της Ρωμαϊκής Δύσης έβλεπαν επί πολλούς αιώνες την τεράστια πρόοδο όσο έτι και την «πλάτη» της Χριστοκεντρικής Ανατολής, αυτό για αυτούς πάντα αποτελούσε διαχρονικά ένα μεγάλο «καρφί» μίσους μέσα στην καρδιά τους όσο έτι και ενός αυξανόμενου θυμού στα πάγια σχέδιά τους κατά του Ρωμαίικου. Το ίδιο αυτό γεγονός πάντα ήταν επίσης και ένα αναμμένο «φυτίλι» για να εξαλείψουν την Ορθόδοξη Ρωμανία-Βυζάντιο όσο έτι και τα κράτη που την συναποτελούσαν ιστορικά στη συνέχεια.
Ιστορικά, από την κατάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ., το όνομα αυτό άρχισε να σημαίνει αποκλειστικά την Ανατολική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Ψάξτε το και εσείς και θα το δείτε: Οι ιστορικοί και οι χρονογράφοι εκείνης της εποχής ποτέ τους δεν μεταχειρίστηκαν τις λέξεις «Βυζαντινή Αυτοκρατορία»!
Οι αυτοκράτορες της Βασιλεύουσας και Αγίας Πόλης στις εμπορικές συνθήκες, κλπ, που αυτοί υπέγραφαν με άλλες χώρες χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ρωμανία»! Το γράφω ξανά για τους δυτικούς πλαστογράφους απατεώνες: Ρ-ω-μ-α-ν-ί-α!
Το έτος 476 σηματοδοτεί την οριστική πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με την καθαίρεση από τον θρόνο του τελευταίου Ρωμαίου αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγούστου από τον Γερμανό Οδόακρο, ο οποίος έγινε ηγεμόνας της Ιταλίας. Αυτό το ιστορικό γεγονός θεωρείται ως η αρχή του Μεσαίωνα στην Φράγκο-Δύση και οδήγησε στη συνέχεια στη δημιουργία των γερμανικών βασιλείων (π.χ., Οστρογότθοι, Βησιγότθοι, Βάνδαλοι), ενώ η Ανατολική Ρωμαίικη Αυτοκρατορία συνέχισε την ύπαρξή της μέχρι το έτος 1453.
Ειδικά μετά το έτος 800 μ.Χ. και δυστυχώς, οι παπικο-Φράγκοι ηγεμόνες και απόγονοι του Καρλομάγνου προσπάθησαν διαχρονικά, με σχέδιο, με φθόνο και με δόλο και στο τέλος τα κατάφεραν σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις ώστε να παραχαράξουν, να αλλοιώσουν και τελικώς να ψαλιδίσουν υπέρμετρα την πιο λαμπρή και την πιο ένδοξη αυτοκρατορία που είδε ποτέ ο πλανήτης γη για μια περίοδο 11 περίπου αιώνων: Την Ρωμανία.
Πρώτον, αλλάζοντας, πλαστογραφώντας και νοηματοδοτώντας αρνητικά την ιστορική πραγματικότητα, εν τέλει οι παπικο-Φράγκοι το επέτυχαν και μας νοηματοδότησαν, πονηρά, σκοπίμως, με δολιότητα και σχεδόν μονοσήμαντα ως απατεώνες, ως τυχοδιώκτες και ως αυθάδεις «Γραικούς». Προσοχή εδώ: Όχι ότι η λέξη «Γραικός» αφευατό ή από μόνη της ιστορικά είναι κακή. Όχι. Κάθε άλλο. Οι παπικο-Φράγκοι με το «στανιό» το έκαναν ως νοηματικώς κακό, κατά το, αυτός μωρέ είναι ..«Γραικός» («Greek»).
Με διαφορετικά λόγια, ευρηματικά, δόλια και με το έτσι θέλω ιστορικά, οι Λατινο-Φράγκοι μας βάπτισαν, μας λεξικοποίησαν, μας αποκαλούσαν και μας νοηματοδότησαν αρνητικά ως αστοιχείωτους, άγριους, πανούργους και λωποδύτες «Γραικούς». Ενώ ποτέ τους αυτοί δεν μας αποκαλούσαν, όπως όφειλαν ή θα έπρεπε κανονικά και νόμιμα να μας αποκαλούν, με τα ονόματα Ρωμηούς, Ρωμαίικο και Ρωμανία. Μας ήθελαν και μας θέλουν νοηματοδοτικά και πάντα ως ξεπεσμένους απατεωνίσκους «Γραικούς».
Δεύτερον, στη συνέχεια, επίτηδες και πάλι, οι Λατινο-Φράγκοι μας ονόμασαν πολίτες του Βυζαντίου και όχι πολίτες της Ρωμανίας. Δηλαδή, και αυτή τη φορά σκόπιμα και με δόλο μας παρουσίασαν ως ένα Γραικικό γένος τυχοδιωκτών, απατεώνων και αγροίκων που κατοικούσε γεωγραφικώς στο Βυζάντιο ή στη Βυζαντινή αυτοκρατορία που, εντούτοις όμως, ως γένος δεν είχε καμία ουσιώδη συνέχεια και ιστορική διασύνδεση με την κλασική Αρχαία Ελλάδα και τον Ελληνικό πολιτισμό. Παρότι στη Ρωμανία η επίσημη γλώσσα ήταν η Ελληνική και η επίσημη θρησκεία ήταν η Ορθοδοξία.
Για να μας ξεκόψουν ιστορικά, γεωγραφικά και κυρίως υπονοηματικά οι παπικο-Φράγκοι από τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας, όσο έτι και από τους Ελληνιστικούς χρόνους του Μεγαλέξανδρου, οι Δυτικοί μιλούσαν εσκεμμένα για το μικρό και περιορισμένο χωρικά «Βυζάντιο». Και όχι για την υπερ-γιγαντιαία και πολυεθνική «Ρωμανία» με το υπερχιλιετές και επίσημο όνομά της. Οι Φράγκοι μισούσαν την εκλαμπρότατη και την τεράστια σε γεωγραφική έκταση Ρωμανία και, σμικρύνοντάς την, την αποκαλούσαν δόλια, σκόπιμα όσο και Γραικο-περιφρονητικά «Βυζάντιο».
Τρίτον, το 1830, οι Λατινο-Φράγκοι ηγέτες μας κατασκεύασαν επίτηδες και καθ’ υποτροπή, ως μια μικρή και μια ελεγχόμενη γεωγραφικά χώρα που κατοικείται από κάποιους κλέφτες, γραικίζοντες, πανούργους και ακαλλιέργητους πολίτες. Αφού οι ίδιοι ευρηματικά μας νοηματοδότησαν αρνητικά ως τυχοδιώκτες «Γραικούς» (και όχι Ρωμηούς ή Έλληνες), στη συνέχεια μας τοποθέτησαν νοηματικώς πάνω στη λέξη και στη γεωγραφική έννοια «Βυζάντιο» (και όχι στην υπέρ-γιγάντια «Ρωμανία»), είχε φτάσει πλέον ο καιρός για το γράψιμο του τέλους της ιδέας της αναβίωσης της Ρωμανίας με ένα ακόμη χτύπημά τους.
Αυτό το χτύπημα πραγματώθηκε το 1821, όταν οι Λατινο-Φράγκοι έδωσαν την τελική συγκατάθεσή τους για την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, μετά βεβαίως από τις Ελληνικές διαβεβαιώσεις της μη απαίτησής μας για την αναβίωση της πάλαι ποτέ Ρωμανίας. Οι Φράγκοι δεν ήθελαν να ακούσουν ούτε μια λέξη περί της αναβίωσης του υπερκράτους των Ορθοδόξων. Οι Δυτικό-Φράγκοι ηγέτες όλα μπορούσαν να τα δεχθούν και τα πάντα όλα θα μπορούσαν να τα ανεχθούν, πλην μόνον ενός: Την αναβίωση της Ορθόδοξης Ρωμανίας! Συνεχίζω.
Η Ανατολική Ρωμαίικη αυτοκρατορία καθιερώθηκε από τους Παπόφραγκους να ονομάζεται επίτηδες Βυζαντινή αυτοκρατορία ή Βυζάντιο και όχι Ρωμανία ή αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Ο όρος-εργαλείο και νεολογισμός «Βυζάντιο» επινοήθηκε το 1562 μ.Χ. από τον Γερμανόφραγκο Ιερώνυμο Γουλφ (1516-1580), φιλόλογο, ουμανιστή και γραμματέα στον οίκο των τότε ισχυρών τραπεζιτών Fugger, στο έργο του Corpus Byzantinae Historiae. Για δε την Βικιπαίδεια, ο Γουλφ ή Λύκος «θεωρείται ο ιδρυτής της Βυζαντινολογίας»!
Το εκ προμελέτης, ευρηματικό, δυσώδες και νοηματοδοτούμενο γλωσσικό τέχνασμα και κόλπο με τη δοθείσα τότε δόλια και παρένθετη ονοματοδοσία «Βυζάντιο», έλαβε χώρα ή συνέβη γιατί οι Λατινο-Φράγκοι ηγέτες είχαν διαχρονικά έναν σταθερό, μακροχρόνιο, υποχθόνιο και απόλυτα συγκεκριμένο στόχο. Σύνθετο στρατηγικό στόχο που περιείχε πέντε βασικά στοιχεία.
Τα βασικά αυτά στοιχεία ήταν τα ακόλουθα: α) Η υποτίμηση των Γραικών-Ελληνο-Ρωμηών, β) Η διάλυση και η αποσύνδεση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τις ιστορικές ρίζες των Ρωμηών, γ) Η μετέπειτα ιστορική σύγχυση και η εξ αυτής εν γένει απώλεια των γενεαλογικών μας ιχνών, καθώς και της αδιάλειπτης ιστορικής μας παράδοσης, δ) Η τεχνητή δημιουργία δια των όπλων της νέας τότε «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας»: Εξ’ ου και επισήμως ονόμασαν τότε τον Τέκτονα-Φράγκο ηγεμόνα της Γερμανίας «βασιλέα των Ρωμαίων».
Και, τέλος: ε) Η ικανοποίηση της αξίωσης του Πάπα να του αναγνωρισθεί στη συνέχεια η απόλυτη εξουσία τόσο στη Δυτική Εκκλησία όσο και γενικότερα στην Χριστιανοσύνη και άρα και στην Ορθόδοξη Ανατολή. Δηλαδή, να σιγουρευτεί η επικυριαρχία του Ρωμαίου Πάπα και στην Ρωμαίικη Εθναρχία. Αυτό ερμηνεύει και το γεγονός ότι ο αιρετικός παπισμός γρήγορα και με ιδιαίτερη χαρμοσύνη «μετέφερε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητάς του, του Καρόλου του Μέγα» (Epistola 86, of year 865, PL 119, 926).
Και δυστυχώς, οι παπικο-Φράγκοι ηγέτες ξανά τα κατάφεραν: Τόσο ώστε να εξελιχθεί το μετέπειτα ιστορικό οδοιπορικό όσο και να δρομολογηθεί επίσης και ο γενικότερος διεθνής προσανατολισμός, έτσι όπως αυτά βόλευαν τα δόλια και τα μακροχρόνια αντι-Ρωμαίικα σχέδιά τους. Κάνοντας ευρεία, στοχευμένη και ασταμάτητη χρήση του υποτιμητικού γι’ αυτούς όρου «Βυζάντιο» (εξ ου και η ηχο-παραγόμενη λέξη «βυζαντινισμοί»), οι Φράγκοι κατάφεραν και άλλαξαν σταδιακά τόσο τον εσωτερικό καμβά όσο και τον πνευματικό ρου της ίδιας της Ρωμηοσύνης και του Ρωμαίικου.
Με αυτό το λεκτικό κόλπο και το δόλιο ιστορικό τρυκ, με την επίμονη και τη συνεχή χρήση του ευρηματικού, νοηματοδοτούμενου, φορτισμένου και παρένθετου όρου «Βυζάντιο», αντί του πραγματικού και του ιστορικά ορθού όρου «Ρωμανία», οι άθεοι ηγέτες της Φραγκίας κατάφεραν να πραγματοποιήσουν και το εξής σπουδαίο και ανιστόρητο: Να επιτύχουν τη σχεδόν οριστική εξάλειψη από την παγκόσμια ιστορική μνήμη τόσο της σημαντικής και ακμάζουσας τότε Ελληνοορθοδοξίας όσο παρομοίως και της πραγματικής ταυτότητας του Ρωμαίικου.
Οι Χριστομάχοι Λατινο-Φράγκοι ηγέτες με αυτή την τεχνητώς νοηματοδοτούμενη και την εσκεμμένη λεκτική σύγχυση πέτυχαν βαθμιαία την σχεδόν οριστική διαγραφή τόσο της ίδιας της λαμπρής Ρωμαίικης ιστορίας μας, όσο επίσης και το για αιώνες το «θάψιμο», την εξακολουθητική και αδιάλειπτη ιστορική συνέχειά της, που έχει ιστορικό της επίκεντρο την Ορθόδοξη Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αυτή η εσκεμμένη αρνητική νοηματοδότηση και προπαγάνδα είχε και έχει ως κεντρικό, διαχρονικό και ανομολόγητο στόχο την δια παντός ταφή του Χριστοκεντρικού κόσμου και του Ελληνο-Ορθόδοξου πολιτισμού.
Οι Χριστοπόλεμοι ηγέτες της Λατινο-Φραγκίας πέτυχαν την τεχνητή διαγραφή της Ρωμανίας και του «γένους των Ρωμηών», όπως έλεγε ο αρχικαπετάνιος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Προσέτι, ο Clifton R. Fox, καθηγητής ιστορίας στο Tomball College των ΗΠΑ, έχει γράψει χαρακτηριστικά: «Οι άνθρωποι που ζούσαν στη “Βυζαντινή Αυτοκρατορία” ποτέ δεν ήξεραν ούτε και χρησιμοποίησαν τη λέξη Βυζαντινός. Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι (Ρωμηοί), τίποτα παραπάνω και απολύτως τίποτα λιγότερο».
Κατάφεραν έτσι οι παπικο-Φράγκοι να διαγράψουν μέχρι και σήμερα το κάποτε «Ρωμαίικο Μιλλέτι» και τους «Ρουμ» (Ρωμηούς), έτσι όπως μας αποκαλούσαν και ακόμη έτσι μας αποκαλούν οι Οθωμανοί. Ξέγραψαν αυτό που ο Μέγας Αθανάσιος είχε αναφέρει σε μια από τις επιστολές του τον 4ο μ.Χ. αιώνα: «Μητρόπολις εστίν η Ρώμη της Ρωμανίας». Έσβησαν μέχρι και τις μέρες μας αυτό που τα δημοτικά τραγούδια γράφουν για αιώνες: «Οι Τούρκ’ εκούρσευσαν την Πόλ’ τη Ρωμανίαν» και το «Η Ρωμανίαν ’πέρασεν, η Ρωμανίαν ’πάρθεν, Η Ρωμανία αν ’πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»!
Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφέας
Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου