Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Από χώρα σε χώρα, το νεοταξικό σύστημα εξουσίας φέρνει νόμους που χτίζουν έναν σύγχρονο Καιάδα για να εξολοθρεύονται στα έγκατα του οι βαριά άρρωστοι. Καταπατώντας την ιερή δεοντολογία του Ιπποκρατικού όρκου, η ιατρική εκτέλεση ανθρώπων εμφανίζεται σαν συνώνυμο της λύτρωσης. Η επιστροφή της απάνθρωπης ευγονικής παρουσιάζεται σαν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Αφού στο διεθνές σύστημα υγείας παγιώθηκε η αντίληψη ότι η εξόντωση των αγέννητων ανθρώπων είναι «ηθική» (μέσω των εκτρώσεων), ήταν ζήτημα χρόνου να παρουσιαστεί ως «ηθική» και η δολοφονία γεννημένων ανθρώπων. Η ανθρωπιά είναι αξία απόλυτη. Δεν τέμνεται σε υποπεριπτώσεις. Το ίδιο και η απανθρωπιά. Αν ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου, μετά αναπόφευκτα ανοίγουν και τα παράθυρα και δραπετεύει κάθε λογής παράνοια.
Μετά το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο και την Αυστρία όπου έχουν νομιμοποιήσει είτε την ευθανασία – είτε την υποβοηθούμενη αυτοκτονία (είτε αμφότερα), ήρθε η σειρά της Γαλλίας να εγκρίνει νομοσχέδιο για τον υποβοηθούμενο θάνατο χαρακτηρίζοντας το νομικό έκτρωμα ως «ανθρωπολογική τομή». Ήδη το ζήτημα έχει προκαλέσει έντονο διχασμό στη γαλλική κοινωνία και μένει να φανεί αν ο νόμος προσκρούσει στο «όχι» της Γερουσίας το προσεχές φθινόπωρο.
Και αν σε εκφυλισμένες και διεθνιστικές κοινωνίες όπως της Γαλλίας (και όλων των παραπάνω κρατών) είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο να προωθούνται τέτοια αίσχη, όταν η ευθανασία απασχολεί το δημόσιο διάλογο σε (πιο) συντηρητικά κράτη όπως η Κύπρος, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι η βιομηχανία θανάτου ζητά να κυριεύσει τους πάντες.
Ατζέντα ευθανασίας στην Κύπρο μας
Κι όμως, στο χριστιανικό ορθόδοξο κράτος της αδελφής μας Κύπρου, εκεί όπου η ιερότητα του θανάτου κυλάει στο αίμα της ιστορίας της, το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει διάπλατα η ατζέντα συζήτησης για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας. Η βουλευτής του ΑΚΕΛ, Ειρήνη Χαραλαμπίδου, κατέθεσε πρόταση για τον ιατρικώς υποβοηθούμενο θάνατο, παρουσιάζοντάς τον ως «χρέος του κράτους προς εκείνους που φτάνουν στο τέλος» και κάνοντας λόγο για «δειλούς πολιτικούς» που «φοβούνται την εκκλησία» και δεν τολμούν να κάνουν αυτή τη «βαθιά ανθρώπινη κουβέντα».
Σύμφωνα με την κα Χαραλαμπίδου η παρηγορητική φροντίδα ασθενών τελευταίου σταδίου «δεν εξαντλεί τη συζήτηση», αλλά θα πρέπει να υπάρχει και παρηγορητική φροντίδα και νομιμοποίηση της θανάτωσης ασθενών. Δηλαδή οι κοινωνίες μας που από τα αρχαία χρόνια έως και τα τέλη του 20ου αιώνα σέβονταν την ιερότητα της ζωής του ασθενούς, δεν… διέθεταν τόση ανθρωπιά και έπρεπε να «προσγειωθεί» στην ιστορία μια κυρία Χαραλαμπίδου για να μας πει ότι η ιατρική δολοφονία είναι πράξη ελέους. Εμφανίζοντας ως πρότυπο όλα τα κράτη της άθεης Εσπερίας που έχουν αποϊεροποιήσει την ανθρώπινη ύπαρξη, εξισώνοντας την με εκείνη του ζώου. Κι έτσι η ευθανασία ενός ανθρώπου δεν έχει καμία διαφορά με την ευθανασία ενός σκύλου, μιας γάτας κ.ο.κ.
Επανιδρύουν το κράτος του θανάτου
Για εκείνους δεν υπάρχει δολοφονία, δεν υπάρχει αθάνατη ψυχή, δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και κρίση, αλλά υπάρχουν μόνο χημικές συνάψεις σε ένα σάρκινο σακί που λέγεται άνθρωπος και αυτές πρέπει να τερματίζονται ιδία βουλήσει. Οι θεϊκοί νόμοι της ζωής καταπατούνται και ο θεοποιημένος άνθρωπος θέλει να ορίζει το πότε θα πεθάνει, πότε θα επιτρέψει στο παιδί του να γεννηθεί, πότε θα γεράσει, τι φύλο είναι, τι… είδος είναι, τι σεξουαλικό προσανατολισμό έχει. Μη μπορώντας να υποτάξουν τον απαράβατο νόμο του θανάτου, λειτουργούν σαν «βομβιστές αυτοκτονίας» εναντίον του Θεού, νομιμοποιώντας ένα αυτοκτονικό «ανάθεμα» εναντίον του σχεδίου σωτηρίας Του για τον κάθε άνθρωπο. Και βασίζουν το ανόσιο σχέδιό τους στον ανθρώπινο πόνο, στην κρίσιμη ώρα της λιποψυχίας, στην πιο ιερή στιγμή του ανθρώπου όπου τα ουράνια αναμετριούνται με τα καταχθόνια για να κερδίσουν μια ψυχή. Από την πνευματική οπτική η δοκιμασία της ασθένειας, από θησαυροφυλάκιο παραδείσου μετατρέπεται σε «χωματερή» απωλείας και απόρριψης σταυρών.
Δεν υπάρχει καμία αναξιοπρέπεια στις ηρωϊκές ψυχούλες που λιώνουν σαν το κερί στο κρεβάτι του πόνου και κάνουν προσευχή την ελπίδα τους στην αιωνιότητα. Αυτοί λογίζονται ως μάρτυρες από τον Θεό και λαμβάνουν στέφανα ανείπωτης δόξας.
Ο εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης υφίσταται στα τριτοκοσμικά νοσοκομεία, τις ντροπιαστικές ουρές για χημειοθεραπείες, τα πανάκριβα φάρμακα, τα ακριβοθώρητα ιατρεία πόνου, τα άπονα εξιτήρια για τους ετοιμοθάνατους, τις ανύπαρκτες δομές ανακουφιστικής φροντίδας και τη γενικότερη εμπορευματοποίηση του αγαθού της υγείας. Η επιστήμη έχει σημειώσει τεράστια άλματα στην αντιμετώπιση του πόνου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα φάρμακο για να θεραπεύσει την απονιά. Και αν ψάχνετε την πιο αποτελεσματική μορφή ευθανασίας, θα την βρείτε στην φτώχεια.
Πόνος χωρίς σκοπό υπάρχει μόνο σε ζωή χωρίς σκοπό. Ο ίδιος ο Χριστός πέρασε εκουσίως τα πιο επώδυνα μαρτύρια για να επιτύχει τον ύψιστο σκοπό της ιστορίας. Τη σωτηρία του ανθρώπου και τη συντριβή του κράτους του θανάτου. Αυτό το κράτος θέλει να επανιδρύσει τώρα η Νέα Τάξη, δελεάζοντας τους απελπισμένους ανθρώπους στο «δικαίωμα» στο σωματικό θάνατο και τον επακόλουθο αιώνιο θάνατο. Μιλούν για ελευθερία βούλησης στον θάνατο, εκείνοι που καταστρατηγούν με χίλιους τρόπους την ελευθερία βούλησης στη ζωή.
Χρυσώνουν το χάπι πριν το σερβίρουν στα σανατόρια της επικερδούς αυτοκτονίας. Πουλάνε «έλεος» χωρίς να δείχνουν κανένα. Τα επιχειρήματά τους, πρόλαβε να τα πει πριν 86 χρόνια ένα άλλο «θηρίο» της ιστορίας. Έδωσε εντολή να «παραχωρηθεί έλεος» σε 200.000 ομοεθνείς του με ανίατες ασθένειες, αναπηρίες και νοητικές στερήσεις. Εξοντώθηκαν με θαλάμους αερίων, θανατηφόρες ενέσεις, δηλητηρίαση και υπερβολική δόση φαρμάκων. Οι μαζικές εκτελέσεις ευγονικής ονομάστηκαν «Gnadentod» δηλαδή «θάνατος ελέους». Το όνομα του εμπνευστή αυτής της θηριωδίας: Αδόλφος Χίτλερ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου