– Δεν φοβήθηκα καθόλου, που έπρεπε να μείνω ένα μικρό παράλυτο παιδί μόνο μου τρεις ημέρες μ’ ένα άγνωστο καλόγερο. Ούτε πάλι και η μητέρα μου αρνήθηκε να με αφήσει μόνο μου κοντά του, γιατί ήταν να βρω τη θεραπεία μου, εδώ κοντά σ’ αυτόν τον ταπεινό καλόγερο. Με πήρε λοιπόν αυτός ο ανήμπορος και ασθενικός, μόνος του, εμένα, ένα μισοπαράλυτο παιδί και μ’ έφερε μέσα στο κελλάκι του. Μ’ ακούμπησε πάνω σ’ ένα ξύλινο καναπέ κι εκεί κοιμήθηκα τρεις νύχτες.
Κάθε φορά που είχα ανάγκη από κάτι, ή να πιώ νερό ή να βγω έξω ή κάτι να φάω ή κάτι να ρωτήσω, ο Γέροντας βρισκόταν δίπλα μου. Το καντηλάκι του το είχε πάντοτε αναμμένο και ήταν για μένα τη νύχτα παρηγοριά. Ξυπνούσα τα μεσάνυχτα κι όλο τον έβλεπα όρθιο. Να κοιμάται δεν τον είδα ποτέ. Όλο γυρνούσε, όλο διάβαζε. Είχε ένα βιβλίο στα χέρια του κι ένα κερί αναμμένο κι όλο γυρνούσε και διάβαζε και προσευχόταν ασταμάτητα. Και κάποτε τον έβλεπα, και ήταν αρκετές οι φορές αυτές, όπως ερχόταν με το βιβλίο και το κεράκι μέσα στη νύχτα, τον έβλεπα μ’ ένα φωτοστέφανο να λάμπει γύρω από το κεφάλι του και θαύμαζα. Έτσι τον είδα και την ώρα που περπάτησα. Με το βιβλίο που κρατούσε κάποιες φορές με σταύρωνε και πάλι πήγαινε στο εκκλησάκι και αφοσιωνόταν στην προσευχή και μετά ερχόταν κοντά μου και με χάϊδευε και με σταύρωνε και με γλυκομιλούσε. Ούτε να τρώει τον είδα αυτές τις τρεις ημέρες που ήμουν κοντά του, ούτε κανείς ήρθε τότε να μας δει. Μαγείρευε μόνος του φαγητά, όχι φυσικά σαν αυτά που θα ήθελα εγώ, αλλά πολύ πιο απλά, λίγο πληγούρι, λίγες πιπεριές, λίγες πατάτες και λίγο άσπρο, νόστιμο σπιτικό ψωμί.
Όταν μ’ έφεραν στον Γέροντα, ήταν φθινόπωρο, λίγο μετά το μεσημέρι. Την παραμονή της τρίτης νύχτας μου είπε: «Το πρωί θα σου έχω δίπλα στον καναπέ τα παπούτσια σου. Θα τα φορέσεις, θα πας να πλυθείς – έξω φυσικά ήταν η βρύση – θα γυρίσεις πάλι στον καναπέ κι εγώ θα ‘ρθώ να σε πάρω να πάμε στο εκκλησάκι». Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, περίμενα με αγωνία να ξημερώσει. Κάποια στιγμή θέλησα να σηκωθώ μέσα στη νύχτα, να δοκιμάσω αν μπορώ να περπατήσω, αλλά φοβήθηκα, γιατί δεν το ήθελε έτσι ο Γέροντας.
Το πρωί όταν ξύπνησα, με τα χέρια έπιασα τα παράλυτα πόδια μου και τα κατέβασα από τον καναπέ. Ακουμπώντας τα χέρια μου στον καναπέ προσπάθησα να σηκωθώ. Με την πρώτη δεν τα κατάφερα, ούτε με την δεύτερη, αλλά με την τρίτη προσπάθεια ένιωσα τα πόδια μου να ξαναζωντανεύουν. Σηκώθηκα, έβαλα τα παπούτσια μου, πήγα στη βρύση, πλύθηκα και, μόλις ξαναγύρισα στον καναπέ, δίπλα μου βρέθηκε και ο Γέροντας. Μ’ ένα ζεστό χαμόγελο μ’ έπιασε από το χέρι, με πήγε στο εκκλησάκι του και γονατίσαμε μαζί στην Παναγία την Ελεούσα. Με διάβασε πολλή ώρα και, αφού μετά με σταύρωσε, με ρώτησε με μεγάλη φυσικότητα: «Θα πας μόνος σου τώρα ή θα ‘ρθουν να σε πάρουν;» Θα πάω μόνος μου, παππούλη, είπα και τρέχοντας την κατηφόρα πέρασα τη ρεματιά κι έφθασα χαρούμενος στη θεία μου.
Όταν εκείνες με είδαν, από τη χαρά τους έβαλαν τα κλάματα. Τα πόδια μου από τότε είναι πολύ γερά. Και στο δάσος πήγα και ξύλα έκοψα και όργωσα και ποδόσφαιρο έπαιξα και χρόνια τώρα εργάζομαι στη Γερμανία. Ποτέ δεν ξαναπόνεσα. Δοξάζω κι ευχαριστώ τον Γέροντα, που βρέθηκε στον δρόμο μου και θεράπευσε το σώμα μου, αλλά βοήθησε και την ψυχή μου. Δεν τον ξεχνώ ποτέ και πολύ τον αγαπώ. Για μένα ήταν ο σωτήρας μου.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 71.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου