Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Το 1994 ο Βασίλης Γιαννέλος στο βιβλίο του «Η ιστορία του ανθρώπου. Από τον Αδάμ ώς σήμερα»1 έγραφε τα ακόλουθα:
Ερημώθηκε η χώρα και πήγαν όλοι στην Αθήνα. Λεμόνια και σκόρδα να πουλάνε, και ζητιάνοι στους ηλεκτρικούς σταθμούς να είναι, το θεωρούν καλύτερο από το να είναι στο χωριό σε χειρωνακτικές εργασίες. Έμαθαν οι Έλληνες να κάθονται και να μην εργάζονται και να έχουν απαίτηση να ζουν καλά, να έχουν όλες τις ανέσεις, αλλά το πώς θα γίνουν αυτά δεν το σκέφτονται. Για το παραμικρό τραύμα ή κάτι άλλο, επιδιώκουν και σχεδόν πάντα το κατορθώνουν, με διάφορες βοήθειες, πολιτικές ή οικονομικές, να παίρνουν από κάποιο ταμείο σύνταξη και κάνουν ό,τι άλλο μπορούν για να ζουν άνετα. Πάνε στην Αθήνα, έχουν δωρεάν μεταφορές με τραίνα, αυτοκίνητα, θέατρα, ταξίδια, ΚΑΠΗ, και άσε τον άλλον να πνίγεται.
Αυτός είναι ο Έλληνας τέλη του εικοστού αιώνος. Ούτε πατρίδα, ούτε μέλλον, ούτε ιδεολογία έχει. Όσα πάνε και όσα έρθουν. Γι’ αυτό πάει και στο Πολυτεχνείο, από συνήθεια πλέον, ως ένα θέαμα αξιοπερίεργο. Δε νιώθει καμία ιδιαίτερη συγκίνηση, απλώς πάει να περάσει η ώρα του. Και οι πολιτικοί τέτοιους λαούς θέλουν, χωρίς προοπτική και οράματα, απλώς να είναι πειθήνια όργανα στις επιδιώξεις τους.
Πέρασαν είκοσι χρόνια, θα βρεθεί κάποιο άλλο φανταχτερό γεγονός να γιορτάσουμε στο μέλλον. Λαός και πολιτικοί και πνευματικοί θα λένε πως πρέπει πάντα να θυμόμαστε αυτό το γεγονός, να καταθέτουμε στεφάνια και να αναστενάζουμε βαθειά.
Αν το 1994 ο Γιαννέλης διεπίστωνε ότι στα τέλη του 20ού αιώνος ο Έλληνας δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε μέλλον ούτε ιδεολογία, σήμερα, που έχουν περάσει 28 χρόνια από την ημέρα κυκλοφορίας του βιβλίου του, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο Έλληνας του 21ου αιώνος, εκτός από πατρίδα και ιδεολογία, δεν έχει ούτε παρόν.
Και δεν έχει παρόν –άρα είναι ανύπαρκτος–, γιατί σταδιακά υπέτασσε την ψυχή του στο σώμα του, μέχρι που τελικώς, καταληφθείς από τον τρόμο για τον «αόρατο εχθρό», εμπιστεύθηκε τυφλά την διαχείρισή του στο ιατροφασιστικό μάπετ σόου της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας.
Ένα ιατροφασιστικό μάπετ σόου, ο σκηνοθέτης του οποίου, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, έστειλε τις νεοταξίτικες μαριονέτες του να καταθέσουν τα τετριμμένα στεφάνια, προκειμένου να προσποιηθούν ότι γιορτάζουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξεμώντας συναυτουργικώς τις πληκτικές παρόλες τους υπέρ της (κατ’ επίφασιν) δημοκρατίας.
Μπουχτίσαμε πάλι από τα ανάποδα γλωσσικά φετίχ –σήμερα γιορτάζει η «δημοκρατία», η «ελευθερία» και όλες οι άλλες «τσούπρες»– των σαλτιμπάγκων πολιτικών και καθ’ έξιν φαρισαίων-βιαστών, επιλεγμένων μαεστρικά στις θέσεις τους από τον παγκοσμίου βεληνεκούς αόρατο μαριονετίστα που τρίβει τα χέρια του, βλέποντας ότι ο ελληνικός λαός έχει πάθει εγκεφαλική παράλυση.
Στο μελέτημά του «Η προδοσία των ιδανικών»2 ο Έλληνας φιλόσοφος Κωνσταντίνος Τσάτσος –που κόσμησε με την παρουσία του τον προεδρικό θώκο– περιγράφει με θαυμαστή ευθυβολία ό,τι ακριβώς ζούμε σήμερα (η ορθογραφία στο πρωτότυπο):
Αυτοί που πράττουν, οι ηγέτες, οι καθοδηγητές των λαών, κάτω από το κάλυμμα των ιδανικών απεργάζονται εσκεμμένα και προγραμματισμένα την κατάλυσή τους. Όσο μεγαλείτερες είναι σήμερα οι δυνατότητες της προπαγανδιστικής προβολής ενός ιδανικού και συνεπώς όσο η κάλυψη που προσφέρει είναι πληρέστερη, τόσο και η ενέργεια για την κατάλυσή του είναι εντελέστερη. Όπου ακούμε με πολλές τυμπανοκρουσίες να λέγωνται οι λέξεις ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, εκεί, τώρα πια το ξέρομε, με πολλές τέχνες αυτά τα ιδανικά ποδοπατούνται. Το νέο που προσθέτει στα δεινά της ιστορίας η εποχή μας είναι αυτή η ευθεία μόνιμη ωργανωμένη προδοσία των ιδανικών. […] Μόλις εγκατασταθή ως κυρίαρχος ο ολοκληρωτισμός, αμέσως παίρνει για προμετωπίδα τη μαγική λέξη «δημοκρατία». Μόνο που για να τονίση ότι δεν είναι δημοκρατία των αστών, αλλά του πολλού «λαού», δηλαδή η τέλεια δημοκρατία, προσθέτει και το επίθετο «λαϊκή». Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο το ιδανικό αυτό στις ψυχές των ανθρώπων, τόσο γοητεύει τον άνθρωπο η σκέψη ότι αυτοκυβερνάται, ώστε και εκείνοι που του αφαιρέσανε αυτή τη δυνατότητα, να προσπαθούν με απατηλές επικεφαλίδες, με ψεύτικους τίτλους, με τις επικλήσεις αυτής της μαγικής λέξης σε κάθε περίσταση, να τον κάνουν να ξεχάση τη σκλαβιά του.
Αυτό που ο Κωνσταντίνος Τσάτσος –ο «Κωστής», όπως τον αποκαλούσε η αγαπημένη του σύζυγος Ιωάννα, αδελφή του Γιώργου Σεφέρη– ξεσκεπάζει ως προπαγανδιστικό παιχνίδι των ταγών του ολοκληρωτισμού, αυτό ακριβώς το παιχνίδι έπαιξαν και οι σημερινοί υπηρέτες της εωσφορικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, υποδυόμενοι τον ρόλο των ψιμυθιωμένων δημοκρατών στην καθιερωμένη θεατρική παράσταση της 17ης Νοέμβρη, όπου πανηγύρισαν για 49η φορά την αποκαθήλωση της δικτατορίας του ΄67.
Τέτοια τραγική ειρωνεία θα την ζήλευε και ο καλύτερος αρχαίος τραγωδός:
Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο μας, ο εορτασμός της κατάρρευσης της στρατιωτικής Χούντας πραγματοποιήθηκε ξανά από μια έξυπνη-καμουφλαρισμένη υγειονομική Χούντα, που ετοιμάζεται να φορέσει στο άμεσο μέλλον και τις υπόλοιπες ψευτοδημοκρατικές μάσκες της, ώστε να εγκαθιδρύσει ύπουλα τις σχεδιασμένες υπομεταλλάξεις της παγκόσμιας δικτατορίας, ιδίως την κλιματική και επισιτιστική χούντα.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος κρούει τον κώδωνα που ήδη ηχεί δυνατά για τους Έλληνες του 2022:3
«όταν φύγωμε από τη δημοκρατία, μια κάστα ολίγων κυβερνά», αποτελούμενη «από τους επιτήδειους, τους δολοπλόκους, τους αδίστακτους».
Επειδή έχουμε φύγει προ πολλού από την δημοκρατία, τώρα γνωρίζουμε άριστα ποια είναι η τριπλή ιδιότητα της ολιγαρχικής κάστας που μας κυβερνά, υπολαμβάνοντας ότι η Ελλάδα είναι τσιφλίκι των «πεφωτισμένων» προγόνων της.
Σημειωτέον ότι ένα από τα πρόσωπα που συνδέθηκε άρρηκτα με την εποχή του Πολυτεχνείου ήταν η Μαρία Δαμανάκη, η οποία μας άφησε ως ραδιοφωνική παρακαταθήκη την φράση:
εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ελεύθερος ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
27 χρόνια αργότερα, η κυρία Δαμανάκη έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Η επιστροφή της πολιτικής» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Στην σελίδα 120 διαβάζουμε:
Η παγκόσμια οικονομία απαιτεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας η πολιτική οφείλει να αντιπαραθέσει την παγκοσμιοποίηση των ευκαιριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η παγκόσμια οικονομία απαιτεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας η πολιτική οφείλει να αντιπαραθέσει την παγκοσμιοποίηση των ευκαιριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στο ίδιο βιβλίο περιέχονται πολλά από τα ορολογικά φετίχ της Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως:
η αειφόρος πράσινη ανάπτυξη
η σεξουαλική διαφορετικότητα
η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, που σήμερα αναβαθμίσθηκε λεξιμαγικά σε «συμπερίληψη» κ.λπ.
η αειφόρος πράσινη ανάπτυξη
η σεξουαλική διαφορετικότητα
η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, που σήμερα αναβαθμίσθηκε λεξιμαγικά σε «συμπερίληψη» κ.λπ.
Επομένως, από το «εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο», η κ. Δαμανάκη, η οποία όλως τυχαίως το 2009 διορίσθηκε επίτροπος της Ε.Ε. αρμόδια για Θέματα Ναυτιλίας και Αλιείας, πέρασε στο υπονοούμενο νεοταξίτικο σύνθημα:
εδώ και τώρα παγκόσμια διακυβέρνηση, σας μιλά ο ανελεύθερος σταθμός των Βρυξελλών!
εδώ και τώρα παγκόσμια διακυβέρνηση, σας μιλά ο ανελεύθερος σταθμός των Βρυξελλών!
Αυτή ήταν η δεύτερη τραγική ειρωνεία. Τώρα θα δείξουμε ότι υπάρχει και τρίτη τραγική ειρωνεία:
Το αίτημα των εξεγερθέντων φοιτητών που οδήγησαν μετά από μήνες στην αινιγματική νύκτα του Πολυτεχνείου ήταν η κατάργηση του νόμου 1347, με τον οποίο προβλεπόταν η υποχρεωτική στράτευση όσων φοιτητών ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά την διάρκεια των σπουδών τους.
Σήμερα όμως, στην εποχή της (έμμεσα ή άμεσα) υποχρεωτικής στράτευσης στο «μέτωπο κατά του αόρατου εχθρού», όπου το σύνολο του πληθυσμού εκλήθη να πολεμήσει, όχι κρατώντας όπλο αλλά απλώνοντας το μπράτσο του4, οι φοιτητές δεν προέβαλαν καμία αντίσταση.
Αντιθέτως, έσπευσαν να υποκλιθούν στην επιστήμη, παραβιάζοντας αυτό που αποτελεί την λυδία λίθο της: την επιταγή της αμφισβήτησης. Τούτο συνέβη, διότι πίστεψαν ελαφρά τη καρδία τον υγειονομικό υποκριτή-αρχιδικτάτορα, ο οποίος τους παραπλάνησε λέγοντας ότι:
Στον 21ο αιώνα δεν επιτρέπεται η αμφισβήτηση της επιστήμης και τα δεδομένα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν ήδη αποδείξει την ασφάλεια των εμβολίων. Όταν, λοιπόν, οι ειδικοί προειδοποιούν πως ο κορωνοϊός χτυπά, πλέον, μόνον τους ανεμβολίαστους, δεν υπάρχει χώρος για διπρόσωπες τοποθετήσεις. Η φημολογία δεν είναι ιδεολογία. Και οι ψεύτικοι φόβοι ανήκουν σε ψεύτικους κόσμους. Άρνηση στο εμβόλιο, συνεπώς, σημαίνει άρνηση στην υγεία και στην πρόοδο των πολιτών5.
Αλλά σε τι φταίνε οι φοιτητές, όταν, στο άκουσμα αυτού του φοβερού και τρομερού ψέματος, οι ίδιοι οι επιστήμονες εκώφευσαν, τελώντας μια πελώρια προδοσία που ισοδυναμεί με αυτοακύρωσή τους;
Και πάλι με τα λόγια του Κωνσταντίνου Τσάτσου:6
Το σύνηθες δεν είναι «η κατά μέτωπον καταπολέμηση της δημοκρατίας», αλλά «η προδοσία της», η οποία «συμπληρώνεται σχεδόν κατ’ ανάγκην με ένα άλλο κατά συνθήκην ψεύδος: ότι η κατάλυση της δημοκρατίας είναι δήθεν προσωρινή, και ότι μόλις συντρέξουν ωρισμένοι όροι θα αποκατασταθή σε μια λαμπρότερη μορφή».
Το σύνηθες δεν είναι «η κατά μέτωπον καταπολέμηση της δημοκρατίας», αλλά «η προδοσία της», η οποία «συμπληρώνεται σχεδόν κατ’ ανάγκην με ένα άλλο κατά συνθήκην ψεύδος: ότι η κατάλυση της δημοκρατίας είναι δήθεν προσωρινή, και ότι μόλις συντρέξουν ωρισμένοι όροι θα αποκατασταθή σε μια λαμπρότερη μορφή».
Σημειώσεις
1. Εκδ. Π. Χιωτέλλης, σελ. 309/310.
2. Εις: Πριν από το ξεκίνημα. Μελετήματα, εκδ. Αστήρ, 1988, σελ. 101 επ., 107.
3. Ό.π., σελ. 109.
2. Εις: Πριν από το ξεκίνημα. Μελετήματα, εκδ. Αστήρ, 1988, σελ. 101 επ., 107.
3. Ό.π., σελ. 109.
4. Για την στρατολόγηση των πολιτών στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 260 επ.
5. Αυτή ήταν η θλιβερή δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη κατά την επέτειο της 24ης Ιουλίου 2021 για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας – αξίζει να διαβάζεται καθημερινά σαν Πάτερ-Κούλης Ημών, μήπως και συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ποιον έχουν πρωθυπουργό και πόσο πολύ τους κοροϊδεύει. Για έναν επικριτικό σχολιασμό της δήλωσης αυτής βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στη κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 27.
6. Ό.π., σελ. 111.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου