Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἐνδεχομένου κι ἐφόσον ὀφείλουμε θεσμικά νά εἴμαστε συνεπεῖς στή λατρεία τῶν διεθνῶν συνθηκῶν καί τῆς διεθνοῦς νομιμότητας, ἡ θέση τῆς Ἑλλάδος εἶναι δίπλα στήν Οὐκρανία. Κι ὅσοι ὑπερασπιζόμαστε τήν ἑλληνικότητα τῆς περιοχῆς χωρίς νά χειροκροτοῦμε τά τάγματα τῶν νεοναζί, θά πρέπει, λένε, νά μαζέψουμε ντροπιασμένοι τά …ρώσικα λάβαρα πού μᾶς ἔστειλε ὁ Βλαδίμηρος.
Ἄς δοῦμε λοιπόν ἄν ἔχει βάση ἡ σύγκριση. Στήν Κριμαία πότε ἔγινε τό δημοψήφισμα; Ὅταν ὁ νόμιμος πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας, πού εἶχε ὑπερψηφιστεῖ στήν χερσόνησο μέ συντριπτικά ποσοστά, ἀνατράπηκε ἀπό ἐξτρεμιστικές κι ἐξωχώριες δυνάμεις οἱ ὁποῖες στρίψανε τό καράβι τῆς χώρας ὁριστικά πρός τή Δύση. Ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα τοῦ δημοψηφίσματος; Μέ συμμετοχή στήν κάλπη ἄνω τοῦ 82%, ἡ πρόταση γιά Ἕνωση μέ τή Ρωσία ξεπέρασε τό 96%. Χωρίς κανένα βίαιο ἐπεισόδιο καί χωρίς καμμία παρατήρηση γιά πιθανή νοθεία ἀπό τήν ὁμάδα τῶν διεθνῶν παρατηρητῶν (ὄχι τοῦ ΟΑΣΕ). Τί σημασία ἔχει τό ὅτι ἡ Δύση καί ὁ ΟΗΕ ἔκριναν «παράνομο» τό δημοψήφισμα ὅταν ἐπί τῆς οὐσίας οἱ ἀριθμοί μιλᾶνε τόσο καθαρά;
Θυμίζω στά ΝΑΤΟϊκά ἀντηχεῖα ὅτι στήν ἑλληνική Θράκη τό χριστιανικό στοιχεῖο εἶναι δυόμιση φορές πολυπληθέστερο τοῦ μουσουλμανικοῦ. Ἄν ὅμως κάποια στιγμή στό μέλλον ἡ δημογραφία στή Θράκη εἶναι τέτοια πού νά μπορεῖ νά βγεῖ ἀνάλογο σαρωτικό ἀποτέλεσμα ὑπέρ τῆς ἔνταξης στήν Τουρκία, τί πιστεύουμε; Ὅτι θά μείνει ἐντός ἑλληνικῆς ἐπικράτειας λόγῳ διεθνοῦς δικαίου καί ἀπαραβίαστου τῶν συνόρων; Πόσο μᾶλλον ἄν τή στιγμή ἐκείνη τό πολιτικό κλῖμα στή χώρα μας θέτει ἐν κινδύνῳ τά δικαιώματα καί τή ζωή τῶν τουρκοφρόνων! Καμμία κυρίαρχη χώρα δέν δικαιοῦται νά ἀδιαφορήσει γιά τή μοίρα τῶν ὁμοεθνῶν της. Ἀκόμα καί ἡ (καθημαγμένη ἀπό τόν Ἐμφύλιο) Ἑλλάδα τοῦ 1950 προσπάθησε κάτι νά ψελλίσει ἐνάντια στόν ἀγγλικό της «πνεύμονα» ὅταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ὀργάνωσε τό θριαμβευτικό δημοψήφισμα τῶν Ἑλληνοκυπρίων γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα (95,7%). Ἀλλά καί ποιός ἀξιοπρεπής ἄνθρωπος μπορεῖ νά ὑπερασπιστεῖ τήν καταναγκαστική μαζική «φυλάκιση» ἀλλοεθνῶν σέ ἐχθρικό τόπο, μέ νομικά προσχήματα;
Καί κάτι ἀκόμα: πότε ἡ Κριμαία/Ταυρίδα ὑπῆρξε ἱστορικά οὐκρανικό ἔδαφος; Ἀπό αἰῶνες κατοικεῖτο ἀπό Ρώσους, Τατάρους, Οὐκρανούς ἀλλά καί Ἕλληνες. Στήν ἀπογραφή τοῦ 2001 τό 77% δήλωσε μητρική γλῶσσα τή ρωσική καί τό 12% τήν ταταρική. Ἡ περιοχή εἶχε καθεστώς αὐτονομίας ἀνέκαθεν, μέ δική της Βουλή καί Σύνταγμα, ἐνῶ ξεχωριστό καθεστώς εἶχε καί ἡ Σεβαστούπολη. Κανέναν ἱστορικό τίτλο δέν μπορεῖ νά ἐπικαλεστεῖ σήμερα τό Κίεβο γιά νά στερεώσει τήν διεκδίκησή του ἐπί τῆς περιοχῆς πού ἔχει ἕνα ταταρικό κι ἕνα ἑλληνικό ὄνομα καί ἡ ὁποία ἁπλῶς δωρήθηκε στήν Οὐκρανία τό 1954 ἐπί Χρουστσώφ. Μπορεῖ νά γίνει ὁποιαδήποτε σύγκριση μέ τή θέση τῆς Θράκης στήν ἑλληνική διαχρονία, ἰδίως δέ κατά τήν χιλιετή χριστιανική μας Αὐτοκρατορία ὅταν ἦταν ἡ περιφέρεια τῆς Βασιλεύουσας;
Ἀντιλαμβανόμαστε πώς ἡ ἀδυναμία τῆς πατρίδας μας (γιά τήν ἀκρίβεια τῆς ἄρχουσας τάξης της) μᾶς ὑποχρεώνει νά ὑποχωρήσουμε ἀναλόγως, σύμφωνα μέ τήν γνωστή θουκυδίδεια ρήση. Κάπως ἔτσι ἔχουμε μεταπολιτευτικά καταντήσει γραφικοί, γιά νά ἐπικαλούμαστε παντοῦ καί πάντα τό διεθνές δίκαιο καί ἄλλους εὐφημισμούς τοῦ διπλωματικοῦ ἰδιόλεκτου. Ἄν αὐτό γίνεται ἐξ ἀνάγκης καί συνειδητά – ἐνῶ παράλληλα ἐπιχειρεῖται μιά ἀνάταξη τῶν δυσμενῶν συνθηκῶν πού μᾶς τό ἐπιβάλλουν – ἔχει καλῶς. Τό πρόβλημα ὅμως σοβαρεύει ἄν φτάσαμε στό σημεῖο νά τά πιστεύουμε κιόλας ἤ νά προσπαθοῦμε νά τά ἐπιβάλλουμε ὡς τή μόνη πολιτικά ὀρθή ἄποψη σέ κάθε Ἕλληνα πολίτη.
(Δημοσιεύτηκε στό slpress.gr, 24-3-2022)
Πηγή: Αντιφωνητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου