Μετάφραση Μ. Στυλιανού
Θα βρείτε παρακάτω ένα πολύ καλό σχόλιο από τον Στρατηγό Γρηγόρη Διαμαντίδη, μέλος της Κοινής Δεξαμενής Σκέψης (Γάλλων ανωτέρων αξιωματικών ε.α). Εδώ, στον πρόλογο, το άμεσο δικό μου συναίσθημα, σε αυτή την υπόθεση:
΄Εχοντας γνωρίσει, τον τελευταίο καιρό, έναν σύμμαχο -τις ΗΠΑ- που λεηλατεί τις εταιρείες μας (Alsthom), συλλαμβάνει χωρίς τον παραμικρό λόγο ορισμένους από τους ηγέτες τους (Frédéric Pierucci), επιβάλλει την εξωχώρια νομοθεσία του στις συναλλαγές σε δολάρια, επιβάλλει κυρώσεις σε συμμαχικές εταιρείες που δεν σέβονται σχολαστικά τις αντιρωσικές κυρώσεις του, κατά του North Stream 2, ή κατά του Ιράν, (κυρώσεις που επιβάλλονται μονομερώς από το εκτελεστικό και νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ), φεύγει από το Αφγανιστάν χωρίς να συμβουλευτεί τους εταίρους του, τώρα οι ΗΠΑ λεηλατούν επίσης τις αγορές του αποδυναμωμένου και φθίνοντος Γάλλου συμμάχου τους…
Ως εκ τούτου, η Γαλλία έχει γίνει το «χαλάκι της εξώπορτας» των Ηνωμένων Πολιτειών με την υποταγή, τη δουλικότητα, που επιτρέπει αυτά να συμβαίνουν. Η Γαλλία είναι κερατωμένη αλλά χαρούμενη, επειδή πιστεύει ότι μπορεί ακόμα να υπολογίζεται σε μια Ευρώπη όπου τώρα είναι πιο απομονωμένη από ποτέ. Πέρα από τις αδύναμες διαμαρτυρίες, που προφέρονται με την άκρη των χειλιών της και που όλοι γνωρίζουν ότι θα είναι χωρίς συνέχεια, η Γαλλία παραμυθιάζεται, εξαπατάται, βιάζεται, χωρίς να αντιδρά. Όσο περισσότερο χαμηλώνει το κεφάλι της, σηκώνει τη φούστα της και το αφήνει να συμβεί, τόσο περισσότερο οι ΗΠΑ, που περιφρονούν τους αδύναμους, θα συνεχίσουν να την εκμεταλλεύονται προς όφελός τους, ενώ παράλληλα θα συνεχίσουν να την σέρνουν σε αμφίβολες στρατιωτικές επιχειρήσεις προς όφελος αμφισβητήσιμων συμφερόντων…
Μια ανακοίνωση εξόδου της από την ολοκληρωμένη στρατιωτική οργάνωση του ΝΑΤΟ και η επιστροφή σε μια Γκωλική θεώρηση των πραγμάτων, με ισορροπία μεταξύ Ανατολής και Δύσης, θα ήταν μια αντίδραση που θα εντυπωσίαζε στην παρούσα κατάσταση. Είναι καλύτερα να είμαστε μόνοι παρά με κακή συντροφιά,(γαλλική παροιμία) και ίσως θα βρίσκαμε μια θέση «Διαιτητή».
Αλλά έχει η Γαλλία τα μέσα να το πράξει, δεδομένου του αβυσσαλέου χρέους της και της κατάστασής της ως άρρωστου και χρεοκοπημένου κράτους; Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο
* Σχόλιο του Στρατηγού (2S) Grégoire Διαμαντίδη, μέλους της «Κοινής Δεξαμενής Σκέψης» Γάλλων Αξιωματικών ε.α.:
Οικονομικός πόλεμος: Ακύρωση της «σύμβασης του αιώνα» μεταξύ του Γαλλικού Ναυτικού Ομίλου και της Αυστραλίας
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η αμερικανική μονομέρεια και η περιφρόνηση προς τους Ευρωπαίους «συμμάχους»:
- Με την απόφαση να φύγει βιαστικά από το Αφγανιστάν,
- Με αυτή την υπέροχη αγγλοσαξονική χειραγώγηση μέσα στη (πενταεθνή συνεργασία ηλεκτρονικής κατασκοπείας) τα “πέντε μάτια” και
- Με εκείνους που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν …
θα άνοιγε τα μάτια των Ευρωπαίων και των εθνικών ηγετών μας… Αλλά να είστε βέβαιοι καλοί άνθρωποι, μόλις σκάσει η φούσκα των ιστορικών δηλώσεων της Ούρσουλα φον ντεν Λάϊεν για την «Ευρώπη της άμυνας», και της Γαλλίας για τη «μαχαιριά στη ράχη», τίποτα το σοβαρό δεν θα συμβεί.
Σίγουρα στις αρχές του 2022 η γαλλική Προεδρία της ΕΕ θα οδηγήσει σε υπέροχες λυρικές πτήσεις για το θέμα, με ίσως τη δημιουργία μιας νέας εφεύρεσης/δομής/EM/concept/force EU/ κλπ…, προσθέτοντας στα πολλά ευρωπαϊκά gadgets που έχουν ήδη εφευρεθεί για να συνοδεύσουν τη δολοφονία της ΔΕΕ (από τους αγαπητούς συμμάχους μας) και να κρατήσουν ζωντανή τη χίμαιρα της «Ευρώπης της Άμυνας», με κατασκευές όπως:
- Ευρωπαϊκά κράτη μέλη διαχείρισης κρίσεων,
- Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας εξοπλισμών (EDA) με τα 7 δισεκατομμύρια δολάρια του για να καμουφλάρει τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που πληρώνουν οι Ευρωπαίοι του ΝΑΤΟ στις ΗΠΑ για εξοπλισμούς(υπενθύμιση: όλοι οι προϋπολογισμοί των ευρωπαίων μελών του ΝΑΤΟ, πάνω από 250 δισεκατομμύρια δολάρια!) για αεροπλάνα F35, φρεγάτες Aegis, Patriots κ.λπ.
- Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας,
- PESCO ή Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO)
- IEI: Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Παρέμβασης,
και ξεχνάω κάποια…
΄Ετσι, αυτή η γαλλική Προεδρία της Ε.Ε. από την 1η Ιανουαρίου έως τις 30 Ιουνίου 2022, με τον πιθανό ακτιβισμό που θα την συνοδεύει, θα επιτρέψει πάνω απ’ όλα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρουσιαστεί ως «ο αρχάγγελος σωτήρας της Ευρώπης», εξασφαλίζοντας του έτσι μια καλή προεκλογική εκστρατεία, αναβιώνοντας ταυτόχρονα την παλιά καλή δυσπιστία ορισμένων ευρωπαίων «φίλων» έναντι της Γαλλίας και του αφρού της «Euromedia» για να δικαιολογήσει τη σοφή επιστροφή της, στα ζεστά, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του μεγάλου αδελφού.
Και όλα θα επανέλθουν σε τάξη… όπως και πριν, όλοι φρόνιμα υποταγμένοι στο ΝΑΤΟ, διότι έτσι το θέλουν η Γερμανία, οι φίλοι μας στην Ανατολή, ο Άγγλος σύμμαχός μας, και φυσικά ο μεγάλος αδελφός. Όσο για τους άλλους, φυσικά θα ακολουθήσουν.
Επειδή στην πραγματικότητα η ίδια η έκφραση «Ευρώπη της Άμυνας» δεν έχει νόημα. Πράγματι κανείς δεν μιλάει για παράδειγμα για τη «Γαλλία της Άμυνας», αλλά πάντοτε για την «άμυνα της Γαλλίας», δηλαδή την υπεράσπιση μιας κυρίαρχης εθνικής οντότητας, από την οποία προέρχεται η εξωτερική πολιτική της και από την οποία πηγάζει η διπλωματία της, στηριζόμενη μεταξύ άλλων στους στρατούς της.
Ως εκ τούτου, θα πρέπει πρώτα να φανταστούμε μια κυρίαρχη εθνική ευρωπαϊκή οντότητα: η οποία είναι οξύμωρο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει «ευρωπαϊκό έθνος»· Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή κυριαρχία και, ως εκ τούτου, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή διπλωματία (δύστυχε Josep Borell!), επομένως δεν υπάρχει ευρωπαϊκή άμυνα.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι «Ευρωλάτρεις»μας έχουν αντιστρέψει τις έννοιες επινοώντας την έκφραση «Ευρώπη της άμυνας», μια εφεύρεση που μπορεί να είναι μόνο μια κούφια έννοια, ή τουλάχιστον οριακή, αφού στην πραγματικότητα:
- η υπεράσπιση της Ευρώπης έχει ανατεθεί στο ΝΑΤΟ, δηλαδή κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες
- και ως εκ τούτου, η διπλωματία της Ευρώπης έχει επίσης ανατεθεί στους Αμερικανούς (δεν πρόκειται για εθνική διπλωματία … όταν υπάρχει!)
- και, ως εκ τούτου, πάντα η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης (από τους Αμερικανούς κατευθύνεται)
Με μια εξαιρετική αντιστροφή/επιβολή σκέψης, έχουμε δεχτεί εδώ και δεκαετίες, ότι είναι το αμυντικό εργαλείο του ΝΑΤΟ που δικαιολογεί/διαμορφώνει τη διπλωματία και την εξωτερική πολιτική της Ευρώπης αντί της κανονικής αντίστροφης λογικής, δυστυχώς αδύνατης, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει φυσική ευρωπαϊκή ηγεσία ελλείψει ενός «ευρωπαϊκού έθνους» (οξύμωρο!).
Έτσι, ορισμένοι θα μπορούσαν να σκεφτούν μια κατάσταση της Ευρώπης που θα μπορούσε να είναι ένα έθνος πλαίσιο / ηγέτης, ως έναν πόλο γύρω από τον οποίο θα έρχονταν να συγκεντρωθούν άλλα ευρωπαϊκά έθνη.
Αλλά ποιο;
Η Γαλλία;
Φυσικά, ακολουθήστε το βλέμμα μου, είμαστε αμέσως στον πειρασμό να σκεφτούμε τη Γαλλία, η οποία, όπως γράψαμε στην τελευταία μας μελέτη «… Η γαλλική πολιτική είναι χρήσιμη για την Ευρώπη…», έχει μια σειρά από ατού για να βοηθήσει την Ευρώπη.
Αλλά η Γερμανία δεν θα δεχτεί ποτέ καμία γαλλική ηγεσία πάνω από την Ευρώπη: είναι πιο ισχυρή (οικονομικά και δημογραφικά για ένα χρονικό διάστημα), βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης και πάνω απ ‘όλα υπάρχει το βάρος της ιστορίας.
Ας μην ξεχνάμε ότι μετά από αρκετούς αιώνες γαλλικής κυριαρχίας στην ήπειρο, ιδίως από τις Συνθήκες της Βεστφαλίας έως τον Ναπολέοντα Γ’, ο Μπίσμαρκ κατάφερε να δημιουργήσει μεγαλύτερη Γερμανία στην πλάτη της Γαλλίας (χάρη στην καταστροφή του Σεντάν, μεταξύ άλλων) και να της δώσει τον κυρίαρχο και κεντρικό ρόλο στην Ευρώπη.
Τον ρόλο που έχει διατηρήσει μέχρι σήμερα παρά τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Σίγουρα ο λεκές του ναζισμού την εμποδίζει να το διακηρύξει δυνατά και καθαρά, αλλά στο γερμανικό ασυνείδητο, η Γαλλία θα παραμείνει πάντα το ηττημένο έθνος του 1940, όπως εξεικονίζεται από την ειρωνική παρατήρηση του Γερμανού αρχιστρατήγου Keitel που ήρθε στο Βερολίνο στις 8 Μαΐου 1945, για να υπογράψει τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, όπου εκστόμισε, για τον Γάλλο εκπρόσωπο: «Μπά!, είναι και αυτοί εδώ;»
Η Βρετανία;
Αδιανόητο, δεν βρίσκεται πλέον στην ΕΕ, και έχει επιστρέψει στην ανοικτή θάλασσα και στον μεγάλο αδελφό της, όπως απέδειξε η υπόθεση της Αυστραλίας με συντριπτικό τρόπο. Και σε κάθε περίπτωση, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν χρειάζεται να είναι αυτός ο συνεκτικός πόλος, καθώς είναι ήδη εκεί με τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει στην Ευρώπη το ΝΑΤΟ, στο οποίο η «ειδική σχέση Βρετανίας-ΗΠΑ» εξασφαλίζει αυτή την κυριαρχία.
Θα έμενε η Γερμανία;
Ήδη αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο από οικονομική άποψη, αλλά γι’ αυτό, με το βάρος της ιστορίας, που της απαγορεύει να τον παίξει μιλώντας πολιτικά και συνεπώς στρατιωτικά, μπορεί να τον παίξει μόνο μέσω του ΝΑΤΟ, δηλαδή μέσω των Ηνωμένων Πολιτειών, για να παραμείνει έτσι πολιτικά αποδεκτό· Και αυτό κάνει, θέλοντας να είναι και να παραμείνει η καλύτερη μαθήτρια της τάξης του ΝΑΤΟ. Ο κύκλος έχει κλείσει.Το μόνο που απομένει είναι η λύση μιας πιο κυρίαρχης Γαλλίας, πιο ελεύθερης έναντι του ΝΑΤΟ, που θα ανοίγεται σε άλλα κράτη και θα είναι σε θέση να συνενώνει γύρω της συνασπισμούς εθνών κατά περίπτωση και ανάλογα με τις ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου