Σας προτείνω ένα κείμενο αφιερωμένο στο ρόλο του εβραϊκού κράτους πίσω από τα παρασκήνια της σύγκρουσης Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας.
Δίνω την προσωπική μου ανάλυση, επιμένοντας στην υπερβολικά πολύ μικρή προσέγγιση στο ζήτημα, κατά τη γνώμη μου, από τους «ειδικούς» που ασχολούνται με την περιοχή στη γεωπολιτική.
*
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης mainstream έδωσαν μεγάλη έμφαση στον σημαντικό και αναμφισβήτητο ρόλο της Τουρκίας στην κρίση μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, αλλά παρέμειναν εξαιρετικά και εκπληκτικά διακριτικά, αν όχι σιωπηλά, σχετικά με τον εξίσου σημαντικό ρόλο που διαδραματίζεται πίσω από τα παρασκήνια. , από το Ισραήλ, και για τη θέση του στο θέμα αυτό.
Ωστόσο, αυτός ο ρόλος δεν θα έπρεπε να ξεφύγει από έναν γεωπολιτικό ή ενημερωμένο παρατηρητή.
Υπάρχουν, φυσικά, οι διακριτικές αεροπορικές μεταφορές μεταξύ Τελ Αβίβ και Μπακού, οι οποίες, στις αρχές Οκτωβρίου, δεν μετέφεραν πορτοκάλια, αλλά εξελιγμένα όπλα (συμπεριλαμβανομένων drone και πυραύλων). Ένα μη ασήμαντο μέρος του αζερικού εξοπλισμού είναι ισραηλινής προέλευσης. Πρέπει να θυμίσουμε ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι ο κύριος προμηθευτής πετρελαίου του Ισραήλ και το προμηθεύει για το 40% των αναγκών του. Αυτό θα αρκούσε σχεδόν για να εξηγήσει τη de facto συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών, μια συμμαχία που βασίζεται σε ένα είδος ανταλλαγής « πετρελαίου αντί όπλων ».
Υπάρχει η σχετική διακριτική ευχέρεια των καγκελαρίων και των δυτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης – που γνωρίζουμε ποιοι τα ελέγχουν – σχετικά με την ανοιχτή επέμβαση της Τουρκίας, χώρας μέλους του ΝΑΤΟ εναντίον της Αρμενίας, χώρας μέλους του ΟΣΣΑ (Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας) μαζί με τη Ρωσία. Ο δυτικός συνασπισμός διαμαρτυρήθηκε μέσα στα δόντια του, κάλεσε για «συγκράτηση» και «κατάπαυση του πυρός», αλλά άφησε την Τουρκία να προχωρήσει χωρίς να καταγγείλει τον ισλαμιστικό ιμπεριαλισμό της, από τώρα και στο εής προς όλες τις κατευθύνσεις (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Καύκασος).
Υπάρχει επίσης η επίσημη στάση του Ζελένσκι, του πρώτου εβραίου προέδρου της Ουκρανίας, υπέρ του Αζερμπαϊτζάν και κατά της Αρμενίας.Αυτός ο πρόεδρος θα ήταν σίγουρα πιο διακριτικός στην υποστήριξή του εάν το Αζερμπαϊτζάν ήταν εχθρικό προς το εβραϊκό κράτος.
Τέλος, υπάρχει αυτή η δήλωση του Georges Malbrunot, μεγάλου δημοσιογράφου στο Le Figaro, ο οποίος μας μαθαίνει σε ένα tweet:
Σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ: Πέρα από το σταθμό της Μοσάντd που εδρεύει στο Αζερμπαϊτζάν για να κατασκοπεύσει το Ιράν και την παράδοση στρατιωτικού εξοπλισμού στο Μπακού, το Ισραήλ εκπαιδεύει δυνάμεις ασφαλείας των Αζέρων, μας επιστέυεται ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης, ο οποίος έδρευε στο Αζερμπαϊτζάν.
Αλλά γιατί όμως το Εβραϊκό κράτος ξεχωρίζει σήμερα, από την παρουσία του και τη δράση του σε αυτήν την περιοχή του κόσμου στο πλευρό της Τουρκίας, του Αζερμπαϊτζάν και του ισλαμικού τζιχαντισμού;
Πριν επιχειρήσω να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο ακτιβισμός του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή δεν είναι μόνο περιφερειακός, αλλά και παγκόσμιος. Μπορεί να είναι άμεσος ή έμμεσος. Το αποτύπωμά του είναι συχνά αντιληπτό και απόλυτα αναγνωρίσιμο στην εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Καναδάς, Αυστραλία), αλλά είναι επίσης σχεδόν σε όλα τα σημαντικά γεγονότα που έχουν επηρεάσει την παγκόσμια γεωπολιτική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετίων: (πόλεμοι στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, χρωματιστές επαναστάσεις ή / και αλλαγή εξουσίας (ή απόπειρες) ειδικά στη Νότια Αμερική (Βραζιλία, Βολιβία, Βενεζουέλα, Κολομβία, Εκουαδόρ) αλλά και στην Ευρώπη (Maïdan …) και στη Βόρεια Αφρική (αραβικές ανοίξεις, αλγερινό χιράκ). Ας σημειώστε επίσης την περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτή παρέμβαση στις εκλογές των μεγάλων χωρών του δυτικού συνασπισμού (ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία) με τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τη διασπορά του για την προώθηση υποψηφίων που είναι υπέρ του και για την καταστροφή εκείνων που δεν είναι.
Αυτός ο ακτιβισμός υπέρ του Ισραήλ ασκείται μέσω μιας πλούσιας, ισχυρής και οργανωμένης διασποράς. Αυτή η διασπορά συλλέγει τις θέσεις επιρροής και εξουσίας, περισσότερο ή λιγότερο «αγορασμένες» με την πάροδο του χρόνου και των περιστάσεων, στο κόρφο των κρατικών μηχανισμών, στο κόρφο των κυριότερων μέσων ενημερώσεως mainstream , στο κόρφο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και GAFAM (Google, Apple, Facebook, Amazon και Microsoft) που ελέγχει. Η Μοσάντ δεν είναι μακριά, και βασίζει την αποτελεσματικότητα της δράσης της στο σύστημα των σαγιανίμ (sayanims), που περιγράφεται τέλεια από τον Jacob Cohen στο συνέδριό του στη Λυών.
Η δράση αυτών των ρελέδων και υποστηρικτών στοχεύει στην υπεράσπιση και την προώθηση των άμεσων και έμμεσων συμφερόντων του εβραϊκού κράτους σε ολόκληρο τον πλανήτη και στη διεύρυνση του κύκλου των χωρών και των κυβερνήσεων που το υποστηρίζουν. Στοχεύει επίσης στην αποδυνάμωση όσων του αντιτίθενται. Είναι ανθεκτικό, αποτελεσματικό και διαρκές.
Για να κερδίσει, το εβραϊκό κράτος, όπως το κάνει πολύ καλά και το ΝΑΤΟ, δεν διστάζει ποτέ να κάνει περιστασιακές συμμαχίες, περιορισμένες στο χώρο και το χρόνο, με τον έναν ή τον άλλο από τους αντιπάλους του (Τουρκία και τζιχαντιστές στη Συρία για παράδειγμα). Οι ενέργειές του είναι συχνά «προμελετημένες», «επινοημένες» και «συντονισμένες» με τους «νεοσυντηρητικούς» ανταποκριτές του στην Ουάσιγκτον. Όπως παντού αλλού, το κρατικό ψέμα και η διπλασία είναι κοινά νομίσματα …
Γιατί να ξεσηκώσουν ή / και να βάλουν φωτιά σε μια σύγκρουση μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας και γιατί τώρα;
Τρεις μεγάλες χώρες στην περιοχή, η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν, επηρεάζονται άμεσα από αυτήν τη σύγκρουση και τις δυνητικές συνέπειές της, επειδή συνορεύουν με ένα από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, και μερικές φορές και τα δύο. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, εμπλέκεται μόνο έμμεσα, αλλά εμπλέκεται, όπως θα δούμε.
Εξάλλου, αυτή η περιοχή του Καυκάσου είναι επίσης μια «ζώνη τριβής» μεταξύ συμμαχιών που δεν εκτιμούνται πραγματικά: ο δυτικός συνασπισμός και το ΝΑΤΟ, των οποίων η Τουρκία και το Ισραήλ παίζουν τη παρτιτούρα, ο ΟΣΣΑ (Οργάνισμός της Συνθήκης της Συλλογική Ασφάλεια) του οποίου είναι μέλη η Ρωσία και η Αρμενία, και ο ΟΣΣ (Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης) με την οποία συνδέονται η Ρωσία και το Ιράν (για το Ιράν, ως μέλος παρατηρητή και επίδοξος υποψήφιος για 15 χρόνια).
Για να περιπλέξει τα πράγματα, ο Αρμένιος πρωθυπουργός, Νικολ Πασινιάν, θεώρησε σκόπιμο να επιδείξει την προτίμησή του για τη Δύση μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και να αποστασιοποιηθεί από τη Μόσχα, γεγονός που θέτει τη χώρα του σε ευαίσθητη θέση για να απαιτήσει σήμερα βοήθεια από τη Ρωσία.
Κατά τη γνώμη μου, το ξέσπασμα της τρέχουσας κρίσης είναι μια επιχείρηση που υπερβαίνει πολύ το στενό πλαίσιο μιας εδαφικής σύγκρουσης μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας. Πρόκειται για μια ακόμη επιχείρηση – μετά τον Μαϊντάν στην Ουκρανία, μετά την απόπειρα έγχρωμης επανάστασης στη Λευκορωσία και μετά τις υποθέσεις Skripal και Navalny – με στόχο να ασκήσει πίεση στη Ρωσία, αλλά και στο Ιράν, βάζοντας τους σε δύσκολη θέση , ακόμη και να τους πιέζουν να κάνουν το λάθος.
Είναι σαφές ότι οποιαδήποτε ταχεία και ισχυρή παρέμβαση της Ρωσίας σε αυτήν τη σύγκρουση θα είχε καταδικαστεί αμέσως από την «αυτοανακηρυχθείσα διεθνή κοινότητα» – ήτοι από το ΝΑΤΟ – και θα ακολουθούσε το συνηθισμένο πακέτο αντι-ρωσικών κυρώσεων, από τις ΗΠΑ, ακολουθούμενη δουλικά από τους Ευρωπαίους υποτελείς τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, ο τερματισμός του αγωγού φυσικού αερίου North Stream II παραμένει ένας σημαντικός στόχος για τις ΗΠΑ …
Η έλλειψη ισχυρής δυτικής αντίδρασης στην κρίση του Καυκάσου είναι, από μόνη της, αποκαλυπτική για τέσσερα σημεία:
1 – Η υπεράσπιση της Αρμενίας δεν αποτελεί προτεραιότητα για τον δυτικό συνασπισμό. Ο Κύριος Nikol Pashinyan, πρωθυπουργός της Αρμενίας, καβάλησε λοιπόν το λάθος άλογο στοιχηματίζοντας στη Δύση για την άμυνα της χώρας του. Ο δυτικός συνασπισμός εγκαταλείπει συχνά τους περιστασιακούς συμμάχους του, όπως έκαναν με τους Κούρδους στη Συρία …
2 – Χρονοτριβώντας και αναμένοντας μια ρωσική αντίδραση στην οποία ελπίζει μπορεί να επιβάλει κυρώσεις τερματίζοντας το North Stream II , ο δυτικός συνασπισμός δείχνει, για άλλη μια φορά, την διπλοπροσωπία και τον κυνισμό του. Δεν του νοιάζει η Αρμενία …
3 – Με τη δημιουργία μιας εστίας τζιχαντιστικής μόλυνσης στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, ο ισραηλινο-δυτικός συνασπισμός δείχνει , για άλλη μια φορά, ότι είναι έτοιμος να συμβιβαστεί με τον διάβολο και να τον χρησιμοποιήσει για να επιτύχει τους σκοπούς του , ήτοι την αποδυνάμωση των Ρώσων και Ιρανών αντιπάλων του.
4 – Αφήνοντας την Τουρκία και το Ισραήλ να δράσουν χωρίς αντίδραση, ο δυτικός συνασπισμός αναγνωρίζει σιωπηρά, πίσω από παραπλανητικούς λόγους, ότι αυτές οι δύο χώρες ενεργούν προς όφελός του.
Η ισραηλινή εφημερίδα “The Jerusalem Post” αντιμετώπισε σε πρόσφατο άρθρο τις συγκρούσεις μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας, όχι χωρίς να ξεσπάσει την ισραηλινή χαρά να βλέπει τον Καύκασο να γίνει μια νέα εστία κρίσης που ενδέχεται να έχει σημαντικό αντίκτυπο η Μέση Ανατολή. Ο αντίκτυπος που επιδιώκει το Ισραήλ είναι πάντα ο ίδιος: να μειώσει τις ιρανικές και ρωσικές πιέσεις και δράσεις στο συριακό θέατρο επιχειρήσεων ανοίγοντας ένα «νέο μέτωπο προβληματισμών» στα σύνορα αυτών των δύο χωρών.
Συμπερασματικά, αξίζει να υπογραμμιστούν τέσσερα σημεία, σε αυτό το στάδιο της κρίσης
1 – Ο κύριος Πασινιάν, πρωθυπουργός της Αρμενίας, έκανε λάθος εκτίμησης στοιχηματίζοντας σε ένα δυτικό στρατόπεδο που αποδεικνύεται λιγότερο αξιόπιστο από το αναμενόμενο για να υπερασπιστεί το συμφέρον της χώρας του. Θα πρέπει ίσως, in fine, να κάνει οδυνηρές παραχωρήσεις, και μπορεί να χάσει, για αυτό το λόγο, τη δουλειά του στις επόμενες εκλογές.
2 – Ο κύριος Αλίγιεφ, πρόεδρος ενός κυρίως σιιτικού Αζερμπαϊτζάν, θα μετανιώσει ίσως μια μέρα ότι εισήγαγε σουνίτες τζιχαντιστές στο έδαφος του για να πολεμήσει την Αρμενία. Μπορεί επίσης ίσως να μετανιώσει για τη χειραγώγηση της οποίας είναι το αντικείμενο από τη Τουρκία και του Ισραήλ, δούρειους ίππους του ΝΑΤΟ. Οι Ρώσοι και Ιρανοί γείτονές του δεν θα τον συγχωρήσουν εύκολα …
3 – Η Ρωσία, της οποίας η διακυβέρνηση και η διπλωματία δεν γεννήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας βροχής, δεν έχει ακόμα πέσει, απότομα, στην παγίδα της άμεσης και μυϊκής επέμβασης που θα μπορούσε, μετά την κομικο-τραγωδία “Navalny », να σημάνει το θάνατο του North Stream II.
Θα επέμβει, αργά ή γρήγορα, όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Οι διάφοροι άμεσοι και έμμεσοι πρωταγωνιστές δεν θα χάσουν τίποτα περιμένοντας.
4 – Το Ισραήλ και η Δύση του ΝΑΤΟ θα έχουν κερδίσει οτιδήποτε συνεχίζοντας τις ενέργειες παρενόχλησης στα σύνορα της Ρωσίας και του Ιράν, χειραγωγώντας το Αζερμπαϊτζάν και επιδιώκοντας να αποσπάσουν την Αρμενία από το ΟΣΣΑ στο πλαίσιο της στρατηγικής επέκτασης προς την Ανατολή που ακολουθούν εδώ και τριάντα χρόνια; Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο. Το μέλλον θα μας πει.
Όσον αφορά την επίλυση του εδαφικού προβλήματος, πηγή της σύγκρουσης που προκλήθηκε από το Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Αρμενίας, έγκειται πιθανότατα στην εφαρμογή του άρθρου 8 του Δεκαλόγου της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι που ψηφίστηκε την 1η Αυγούστου 1975, το οποίο διέπει τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων κρατών. Αυτό το άρθρο αναφέρει σαφώς « το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση ».
Όταν η επιθυμία να εγκαταλειφτεί μια κρατική οντότητα επικυρώνεται από ένα, ή/και περισσότερα δημοψηφίσματα, με ποσοστό πάνω από το 90%, και όταν αυτή η απόσχιση έχει ισχύ εδώ και 34 χρόνια, χωρίς μεγάλη σύγκρουση – γεγονός που ισχύει για τη Δημοκρατία του Αρτσάχ ( Nagorno–Karabakh) -, φαίνεται θεμιτό και νομιμοποιημένο ότι η διεθνής κοινότητα μπορεί να λάβει υπόψη τη βούληση των λαών και να αποδεχτεί να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός προικίζοντας αυτά τα νέα κράτη με συγκεκριμένη νομική δομή που τους εγγυάται μια ειρήνη υπό διεθνή προστασία. Θα μου πείτε ότι το άρθρο 3 του ίδιου Δεκαλόγου του Ελσίνκι υπενθυμίζει το απαραβίαστο των συνόρων. Για τη διεθνή κοινότητα, επομένως, το ζήτημα θα είναι να καθορίσει εάν το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση πρέπει να υπερισχύει του απαραβίαστου των συνόρων, μετά από 34 χρόνια συνολικού και αποτελεσματικού διαχωρισμού της κοινής ζωής μεταξύ δύο τμημάτων ενός ίδιου κράτους.
Αυτή η απόφαση, όταν ληφθεί, θα είναι χωρίς νομικές συνέπειες για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, της Κριμαίας ή της κατεχόμενης Παλαιστίνης...
Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου