Κλιν. ψυχολόγος και Θεολόγος
Όταν ο άνθρωπος το βιώνει, καταφέρει να το πιστεύει, να το νιώθει, όταν δηλαδή εντυπώνεται στην προσευχητική του «στάση», αυτό το πλαίσιο συνομιλίας δημιουργήματος προς τον Θεό Δημιουργό Του, τότε δεν χρειάζεται και να μιλά στην προσευχή.
Ο άνθρωπος του Θεού γνωρίζει μέσα στην καρδιά του πως δεν χρειάζεται (όταν προσεύχεται) να μιλάει, πόσο δε μάλλον να ζητάει, υποδεικνύοντας στον παντογνώστη και παντεπόπτη θεό τις ανάγκες-επιθυμίες του, τι το ωφελιμον για την ψυχή του καθενός.
Ο ετάζων νεφρούς και καρδίας Προ-γνωρίζει. Προ-βλέπει. Προ-νοεί, συλλογικά. Είναι Θεός των πάντων, άσχετα εάν αναγνωρίζεται η δεν αναγνωρίζεται από όλα τα δημιουργήματα.
Το δημιούργημα όμως, που αναγνωρίζει την καταγωγή του και μπορεϊ να στέκεται ταπεινά μέσα στην καρδιά του, συνεσταλμένο μπροστά στην Δόξα του Κυρίου, όχι έντρομο μπροστά στην απόσταση που το χωρίζει από τον Δημιουργό, μπορεί να χαρεί την ηρεμία της προσευχής, την υπέρτατη «στιγμή συνομιλίας» με τον Κύριο των Κυριευόντων.
Μια προσευχή που δεν γνωρίζει τόπο η καιρό. Μπορεί να συμβαίνει ανα πάσα στιγμή και οπουδήποτε. Μυστικό βίωμα γαρ...
Ο Ένας αναστήθηκε από τους νεκρούς, ο άλλος ο μικρός θνητός άνθρωπος, ο περαστικός, προσδοκά ανάσταση νεκρών.
Άφοβα. Ασφαλώς!
Μπορεί λοιπόν και εισπράττει όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται, για να πορεύεται εν αληθεία. Του δίνεται η δυνατότητα να προ γεύεται την κατάσταση του παραδείσου (μιας ζωής μετά θάνατον κοντά στον Χριστό που τόσο αγαπήθηκε), ήδη από δω κάτω, από τον κόσμο αυτόν.
Δεν σταματούν τα διλήμματα, τι να κάνει στην ζωή η τι να μην...κάνει. Πως να σκέπτεται, πως να νιώθει απέναντι στον «εχθρό», ώστε να γίνει κι αυτός αγαπημένος, άλλωστε κι αυτό ζήτημα κατανόησης είναι.
Δεν υπάρχει εχθρός. Ο μόνος εχθρός είμαι «εγώ», όταν αγχωδώς ματαιοπονώ. Ο μόνος εχθρός είναι ο θάνατος (η αφάνιση του εγώ που τρομοκρατείται στην ιδέα να στερηθεί τόσες απολαύσεις).
Έσχατος εχθρός κι αυτός, νικήθηκε. Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις, δηλώνεται και προβληματίζει σε κάποιες πινακίδες μοναστηριών.
Η αμαρτία του μίσους γεννά θάνατο, διαίρεση το αγαπημένο άθλημα του διαβόλου και φυσικά η διαχείριση της ορμής επιθετικότητας το πεδίο της κάθε ψυχολογίας βάθους.
Ο πνευματικός επέχει την θέση του ανθρώπου που επαληθεύει, του διδασκάλου που θεωρεί, όσα ο προσευχόμενος εισέπραξε απευθείας από τον Θεό, βεβαιώνει αν η πληροφορία προέρχεται από τον Θεό κι όχι από τον αντίδικο που έχει μόνιμη έγνοια να πλανέψει τον άνθρωπο.
Επαληθεύει δηλαδή την ποιότητα της, την αγαθότητα ως επιλογή της ελευθερίας του ανθρώπου.
Κι αυτό αξιοποιείται ακόμη περισσότερο από τον προσευχόμενο, ώστε να χαίρεται την προσευχή και να την εξερευνά, ως τρόπο συνομιλίας με τον Ίδιο τον θεό, αυτοπροσώπως, ως πεδίο στο οποίο εμβαθύνει στην αυτογνωσία: να εξερευνά την ελευθερία του προσώπου του, αλλά και την αγαθότητα της καρδιάς του.
Μεγαλειώδες.
Η προσευχή σαν στάση ζωής, η καρδιακή προσευχή θέλει πάντα, οδηγό...απλανή. Η καρδιακότητα είναι το μείζον ζήτημα στην ορθοδοξία. Συνιστά τον πυρήνα της.
Εκεί όπου δίνεται το βάρος στα πράγματα, στο πως αυτά μας φαίνονται. Διότι τα πράγματα μας φαίνονται, ποτέ δεν είναι. Γι αυτό και η αγάπη στον εχθρό είναι προσβάσιμη κατάσταση, δεν είναι ουτοπία, αδιανόητον.
Η καθαρότητα του βλέμματος άρα και της καρδίας, είναι αποτέλεσμα σφοδρού αγώνα πολυετούς με τον διάβολο, εντός ημών, καθώς τον προσκαλούμε, του ανοίγουμε την πόρτα και πιάνουμε και συζήτηση μαζί του...
Για να είμαι του Θεού, όλα πρέπει να διέρχονται από μια καρδιά που καθαρίζει εαυτόν.
Η αγαθότητα του Θεού Πατέρα είναι το ιδεώδες. Στο κυνήγι λοιπόν αυτού του ιδεώδους κι ο μαθητής του Χριστού που εξετάζοντας την καρδιά του (κανονικά δηλαδή μεταπτωτικά) πρέπει πάντα να την βρίσκει ελλειπή:
Τότε συμβαίνει και το αδιανόητο!
Έρχεται ο Χριστός να παρηγορήσει την καρδιά στην προσευχή, με νέους τρόπους ευφυείς, διασκεδαστικούς, απλοποιημένους που διαφέρουν πολύ από την αυτοτιμωρία, το αυτομαστίγωμα, τον έλεγχο του ιδεώδους:
Ο ταπεινός και πράος στην καρδιά άνθρωπος στην προσευχή του χαίρεται την Δόξα του Κυρίου, το σταυρωμένο Του παράδειγμα, την καλωσύνη του προς όλους, την μεγαλοσύνη στον τρόπο που θεωρεί τα πράγματα, την ευγένεια και την αρχοντιά του Θεού.
Συνέχεια αυτό τονίζουν στον λόγο τους άγιες ψυχές όπως ο π.Παΐσιος, ο π.Πορφύριος, ο π.Ίακωβος, ο π.Ευμένιος...για να μείνουμε στην εποχή μας.
Διαφέρουν τελικά, σε μεγάλο βαθμό, το συναισθηματικό πεδίο από το πνευματικό.
Εάν ο άνθρωπος μείνει στον συναισθηματισμό, ίσως παραμείνει ο μαθητής που αφήνει τον Χριστο μόνο στον Σταυρό, από ανθρώπινο φόβο και αδυναμία, από την άγνοια των αποστόλων για το ποιος πραγματικά είναι ο Δάσκαλος που βρίσκεται μπροστά τους.
Χρειάστηκαν επιφοίτηση Αγίου πνεύματος ώστε ν' ανοίξουν τα μάτια τους, τα πνευματικά.
Ό άνθρωπος του Θεού, αυτός που με κόπους και βάσανα αυτογνωσίας καταφέρνει να μιλά και ν' αναγνωρίζει τον φιλότιμο και υπεράγαθο θεό στην προσευχή του ως Πρόσωπο-συνομιλητή, διαφεύγει του συναισθηματισμού και μπορεί ν αντιλαμβάνεται πλέον τις διαστάσεις ενός άλλου πεδίου του πνευματικού: εκεί όπου ουρανός και γη ως πεδία ανοιχτά επικοινωνούν, ο θάνατος των αγαπημένων βιώνεται ως Κοίμηση προσωρινή, Ο Χριστός εν τω μέσω ημων σε κάθε θεία λειτουργία, γεγονός Παρουσίας όχι φιλοσοφική θεώρηση, τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την χαρά του αναστημένου Κυρίου μας.
Αυτό είναι το βίωμα που διακατέχει τον άνθρωπο του Θεού, πιστοποιώντας την γνησιότητα του.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου