Αθάνατο Ευαγγέλιο! Δεν υπάρχει καμιά πτυχή της ζωής μας, που να μην την φωτίζει. Κι ας προσπαθούν κάποιοι με νύχια και με δόντια να το στείλουν στον αγύριστο και στον άλλο κόσμο. Εκείνο φωνάζει και λέει: Ήρθα και θα μείνω! «Ως εν ουρανώ και επί της Γης».
Θυμηθείτε το περίφημο απόφθεγμα του Αρχιμήδη, σχετικά με τους μοχλούς: «Δώστε μου πού να πατήσω, είπε, και ολόκληρη τη Γη θα τη μετακινήσω». Το ίδιο και το Ευαγγέλιο φωνάζει: Αν θέλετε να λύσετε τα γήινα προβλήματα, στηριχτείτε σε μένα. Έχω όλες τις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Για όλα τα προβλήματα της Γης. Όπου το βασικό και ουσιαστικό πρόβλημα είναι ο άνθρωπος.
Και βέβαια το βασικό πρόβλημα της Γης είναι ο άνθρωπος, το αδυσώπητο αίνιγμα της Σφίγγας. Αυτός, που το πρωί περπατάει με τα τέσσερα, το μεσημέρι με τα δυο και το βράδυ με τα τρία. Και που καμιά ανθρώπινη βιοθεωρία ή κοσμοθεωρία δεν μπορεί να το λύσει. Παρά μόνο το Ευαγγέλιο.
Κι από το άλλο μέρος το Ευαγγέλιο φωνάζει και λέει: Δεν είναι μόνο τα γήινα προβλήματα, που απαιτούν λύσεις. Είναι και τα υπαρξιακά και τα αιώνια προβλήματα. Που κι αυτά πρέπει να λυθούν εδώ στη Γη. «Όσα προβλήματα θα λύσετε εδώ στη Γη, λέει ο Χριστός, θα είναι λυμένα και στον ουρανό. Ενώ, όσα θ’ αφήσετε άλυτα εδώ στη Γη, θα είναι άλυτα και στον ουρανό»…
Που σημαίνει: Μην περιμένετε να ιδείτε Παράδεισο με το τυράκι και το λαδάκι της Τετάρτης και της Παρασκευής, που νηστεύετε. Είναι ανάγκη να νηστέψετε την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό. Να σταματήσετε να δαγκώνετε και να κατασπαράζετε τους συνανθρώπους σας. Κανένας και τίποτε δεν μπορεί να σας σώσει από την κόλαση, αν δεν σταματήσετε να κάνετε τη ζωή των άλλων κόλαση. Το Ευαγγέλιο μιλάει με τη γλώσσα του μεσημεριού και όχι με τη γλώσσα του μεσονυκτίου, που εμείς συνηθίζουμε, με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε το δίκιο και την αλήθεια.
Ο Χριστός, λέει, είχε ανοίξει τα μάτια ενός εκ γενετής τυφλού. Και έβαλε σε μεγάλους μπελάδες τους φαρισαίους, οι οποίοι και τι δεν έκαμαν, για ν’ αποδείξουν ότι το θαύμα αυτό δεν έγινε ποτέ. Κι αφού αυτό δεν το κατάφεραν αγωνίστηκαν να αποδείξουν ότι το θαύμα ήταν παράνομο. Και με ποιο σκεπτικό;
Το θαύμα έγινε ημέρα Σάββατο. Που σύμφωνα με την εβραϊκή νομιμότητα ήταν ημέρα αργίας. Και ποια ήταν η εργασία, που συνιστούσε το φοβερό έγκλημα; Το ότι ο Χριστός έφτυσε στο χώμα, για να κάμει λάσπη. Και με τη λάσπη άλειψε και άνοιξε τα μάτια του τυφλού. Τι άλλο χειρότερο!…
Που σημαίνει ότι δεν φταίνε μόνο οι οποιοιδήποτε κακοί νόμοι. Φταίνε πολύ περισσότερο κάποιοι Ηρακλείς της νομιμότητας. Που, απέναντι στους ανθρώπους, που αγωνίζονται να κάμουν τη λάσπη φως, εκείνοι κάνουν το καθετί, για να κάμουν το φως λάσπη. Βρίσκοντας και συχνότερα εφευρίσκοντας νομικές παγίδες, για να εξοντώσουν τους πυρφόρους Προμηθείς. Έτσι ώστε να μην υπάρχουν κάποιοι, που να οδηγούν τους ανθρώπους απ’ το σκοτάδι στο φως.
Όταν αργότερα ο Χριστός συνάντησε τον τυφλό, είπε μπροστά στους χαφιέδες φαρισαίους, που τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του: Τι κρίμα, που εγώ ήρθα στον κόσμο να βλέπουν οι τυφλοί και να τυφλώνονται αυτοί, που βλέπουν!…
Κι οι φαρισαίοι τον ρώτησαν: Μήπως αυτό το λες για μας; Για να τους αποκριθεί: «Αν δεχόσασταν ότι είστε τυφλοί, θα ψάχνατε να βρείτε το φως σας. Αλλά λέτε ότι βλέπετε. Συνεπώς η τύφλωσή σας είναι αγιάτρευτη» Γιατί ο άνθρωπος που έχει σωματική τύφλωση βλέπει ότι δεν βλέπει. Ενώ αυτός, που έχει την πνευματική τύφλωση δεν βλέπει ότι δεν βλέπει. Και η κατάστασή του γίνεται ανίατη.
Αυτό βέβαια ισχύει και για τους φαρισαίους κάθε εποχής. Οι οποίοι κλείνουν τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα και ζητούν να επιβάλλουν τη λάσπη της διαστροφής τους. Και μ’ αυτή να δολοφονήσουν τα θύματά τους. Και πιο πέρα την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, που αντιστρατεύονται τα συμφέροντά τους και τις επιδιώξεις τους.
Δεν έχει σημασία, για τους φαρισαίους, αν κάποιοι άνθρωποι, μέσα από τη λάσπη έφεραν στο φως κάποιο έργο, που ακτινοβολεί φως. Εκείνο, που έχει σημασία είναι ότι οι φωτοδότες δεν τηρούν το «Σάββατο» κάποιων παρωνυχίδων της νομιμότητας. Της νομιμότητας, που, δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό υπηρετεί την αδικία και το ψέμα, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φαρισαίων. Οπότε ο οχετός της λάσπης εκσφενδονίζεται εναντίον των αντιπάλων τους, με πρωταρχικό σκοπό να πετύχουν την ηθική και απώτερο τη βιολογική τους εξόντωση. Όμως…
Κι όταν ακόμη κατορθώνουν την εξόντωση τους, η ανεξάντλητη μωρία τους ούτε τελεσφορεί ούτε πολύ περισσότερο θεραπεύεται. Κι όσο περισσότερο διαστρέφουν την αλήθεια και την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο η άβυσσος και η πείνα της διαστροφής τους μεγαλώνει. Γιατί διαπιστώνουν ότι ματαιοπονούν.
Άμποτε να καταλάβουμε πως ο καθένας από μας είμαστε λάσπη. Λάσπη όμως που μπορεί να γίνει φως. Φως ιλαρό και μοσχοβολημένο απ’ τη χάρη του θεού. Φως που φωτίζει όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και τα τριγύρω μας σκοτάδια. Τα σκοτάδια, που πνίγουν το δίκιο και στραγγαλίζουν την αλήθεια των φτωχών και των αδύνατων.
Γιατί, αν προσπαθούμε να σκοτίσουμε το φως και να το κάνουμε λάσπη, το μόνο, που πετυχαίνουμε τελικά είναι να γινόμαστε και οι ίδιοι αυτό που προσπαθούμε: Δηλαδή, λάσπη!…
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου