Του Γιώργου Χαρβαλιά
Το καλοκαίρι του 1985 με δέχτηκε για μεταπτυχιακές σπουδές το Πανεπιστήμιο του Kent, στο γραφικό Canterbury της πανέμορφης αγγλικής επαρχίας με τον μοναδικό Καθεδρικό ναό.
Εχοντας νωπή την εμπειρία της…μπίχλας, των διαρκών καταλήψεων, της ατελείωτης πολιτικολογίας και της πλήρους αταξίας, στη Νομική της Σόλωνος, δεν πίστευα στα μάτια μου όταν προσγειώθηκα σε ένα «κανονικό» φοιτητικό περιβάλλον.
Μοντέρνα κτίρια, ατελείωτα campus μέσα σε ένα μαγευτικό καταπράσινο τοπίο, τέλεια γήπεδα ποδοσφαίρου με γρασίδι (το μεγάλο μας απωθημένο της εποχής…), σύγχρονο γυμναστήριο, συναυλιακοί χώροι, ακόμη και ενδοπανεπιστημιακά pubs για να ξεσκάνε οι φοιτητές. Ενας πραγματικός εκπαιδευτικός παράδεισος και μέσα σε όλα, υπέροχα καταλύματα για τους «προνομιούχους» μεταπτυχιακούς φοιτητές, μικρά διώροφα σπιτάκια με πέντε ανεξάρτητα δωμάτια, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και δύο μπάνια, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τις αίθουσες διδασκαλίας.
Ως 23χρονος…Ελληνάρας, έσπευσα να καταλάβω με το έτσι θέλω το προνομιακότερο δωμάτιο του ισογείου, δίπλα στη κουζίνα, αφού κάνοντας μια βόλτα στον επάνω όροφο είδα μία πόρτα καλυμμένη με μία περίεργη κίτρινη ισλαμική σημαία, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν της Χεζμπολάχ…
Με αντικείμενο μεταπτυχιακών σπουδών τα «συγκριτικά μοντέλα πολιτικών συστημάτων», ήμουν σχετικά υποψιασμένος για τα ζητήματα διεθνούς πολιτικής και γρήγορα επιδίωξα να μάθω ποιος ήταν ο… ισλαμιστής συγκάτοικος. Ηρθα αντιμέτωπος λοιπόν με έναν συμπαθέστατο Λιβανέζο παλαιστινιακής προέλευσης, τον περιβόητο Τζαμάλ, (επίθετο μην με ρωτάτε…) ο οποίος ενθουσιάστηκε με την ελληνική μου καταγωγή και θεώρησε ότι βρήκε ευήκοον ους για τους εθνικο-θρησκευτικούς προβληματισμούς του. Ηταν άλλωστε η εποχή που μεσουρανούσε το δόγμα ελληνο-αραβικής φιλίας του Ανδρέα και η Ελλάδα θεωρείτο ένθερμος συμπαραστάτης του αγώνα των Παλαιστινίων.
Σταδιακά διαπίστωσα ότι ήταν κορυφαίο λάθος η κατάληψη του δωματίου δίπλα στην κουζίνα, γιατί τουλάχιστον τρία βράδια την εβδομάδα γινόταν, με την σειρά της, αντικείμενο κατάληψης από την θορυβώδη παρέα του Τζαμάλ που διασκέδαζε μαγειρεύοντας αραβικές σπεσιαλιτέ και πίνοντας τσάι (ούτε λόγος για αλκοόλ).
Στην παρέα μετείχαν καμιά δεκαριά Αραβες, όλων των προελεύσεων, Λίβυοι, Σύριοι, Ιρακινοί, Αιγύπτιοι και ένας μεσήλικας λευκός με απροσδιόριστα χαρακτηριστικά που μιλούσε τα αγγλικά σαν μητρική γλώσσα και είχε ευκρινώς ρόλο «αρχηγού». Όταν έπαιρνε τον λόγο, όλοι οι υπόλοιποι σιωπούσαν.
Η συνεχής βαβούρα, μαζί με τις… αναθυμιάσεις από τις σπεσιαλιτέ, καθώς και η τραγική ακαταστασία της κουζίνας την οποία απέφευγα να πλησιάζω με έκαναν να δυσανασχετήσω και ο Τζαμάλ ως ένδειξη κατανόησης μου πρότεινε να συμμετέχω στις περίεργες αυτές συνάξεις. Ομολογώ ότι το απέφυγα γιατί αισθανόμουν ξένο σώμα σε αυτή την ετερόκλητη παρέα που είχε ως μοναδική συγκολλητική ουσία την «ιερή πίστη στο Κοράνι».
Επειδή ωστόσο με έτρωγε η περιέργεια για τον ρόλο του «αρχηγού», έστησα κανά δυό φορές αφτί στη μεσοτοιχία γιατί ανάμικτα με τα ακατάληπτα αραβικά άκουγα και αγγλικά. Εκεί λοιπόν πρωτοήλθα αντιμέτωπος με την λέξη «τζιχάντ». Την επαναλάμβανε σε τακτά και ο «ινστρούχτορας» της παρέας μεταφράζοντας το ιερό κήρυγμα από τα αραβικά στα αγγλικά προφανώς για να δίνει επιχειρήματα και στην γλώσσα της «χώρας απίστων» που τους φιλοξενούσε ως φοιτητές.
Η υπόθεση μου έκανε εντύπωση και την μοιράστηκα με κάποιους Ελληνες και Κύπριους φίλους, οι οποίοι βιάστηκαν να με αποπάρουν ότι βλέπω φαντάσματα και με τράβηξαν να πάμε για μπύρες. Μονάχα ένας εξαιρετικά νοήμων Βρετανός συγκάτοικος που σπούδαζε κοινωνικές επιστήμες, ο Ντέηβ, μου είπε «αυτοί ετοιμάζονται για ιερό πόλεμο εναντίον της Δύσης. Με όποιο τρόπο βρουν πρόσφορο. Συμβατικά και ανορθόδοξα μέσα».
Η ιστορία αυτή που μου έμεινε σαν μακρινή ανάμνηση διαδραματίστηκε δέκα χρόνια πριν ο Σάμουελ Χάντιγκτον κυκλοφορήσει το προφητικό βιβλίο του για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών». Ξαναφέρνοντάς την στο νου, μπορώ και εξηγώ πολλά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα. Εικάζω, χωρίς να είμαι βέβαιος, ότι όλοι στην παρέα του Τζαμάλ τους ήταν Σιίτες και ο αρχηγός ινστρούχτορας Αγγλο-ιρανός. Εκείνη την περίοδο άλλωστε η εκδοχή του ριζοσπαστικού Ισλάμ ήταν η σιιτική σε αντίθεση με σήμερα όπου τα ηνία έχει πάρει ο Ουαχαμπίτικος σουνιτικός τζιχαντισμός.
Όμως αυτό λίγη σημασία έχει. Το Ισλάμ στην εξτρεμιστική του εκδοχή είτε αυτή έχει σιτικές είτε σουνιτικές ρίζες αναπαράγει ως πεμπτουσία τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων. Και η «τζιχάντ» γίνεται πράξη τα τελευταία χρόνια, εντός και εκτός έδρας, κάτω από τα αποσβολωμένα μάτια των ηγετών της παγκοσμιοποίησης.
Εκείνων που έστησαν την «Αραβική Άνοιξη» και σήμερα είτε δεν βλέπουν, είτε κάνουν ότι δεν βλέπουν αυτό που έρχεται μαζί με την «μεγάλη αντικατάσταση» των πληθυσμών της Ευρώπης που φέρνει το λαθρομεταναστευτικό.
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι το Ισλάμ είναι ένα απλό θρησκευτικό δόγμα. Αντιθέτως πρόκειται για ένα εξαιρετικά σύνθετο σύστημα θρησκευτικών, πολιτικών και πολιτισμικών αξιών που διεκδικεί το αλάνθαστο και δημιουργεί μοντέλα προς εξαγωγή. Το πρόβλημα είναι ότι δούλευε μεθοδικά εδώ και δεκαετίες μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια στήνοντας μαχητικούς πυρήνες, αλλά Αμερικανοί και Ευρωπαίοι κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου…
HellasJournal
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου