Tην Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020, 6.00 μ.μ., στο Polis Art Café – Αίθριο Αρσακείου Μεγάρου (Στοά Βιβλίου), Πεσματζόγλου 5. έγινε η παρουσίαση του νέου ιστορικού μυθιστορήματος του Κώστα Δημητριάδη, «ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ» (Εκδόσεις ‘’ΠΕΛΑΣΓΟΣ’’. Ο συγγραφέας ήλθε από την Κὐπρο, όπου διαμένει μόνιμα, στην Αθήνα, ειδικά για την παρουσίαση του βιβλίου του.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο Συντονιστής της εκδήλωσης, κ. ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ Ιστορικός Συγγραφέας, ο οποίος είπε για τον κ. Κώστα Δημητριάδη ότι είναι ένας από τους πιο εμπεριστατωμένους συγγραφείς των τελευταίων πολιτικο-στρατιωτικών γεγονότων μας. Για την Κύπρο έχει συγγράψει, με μεγάλη επιτυχία, τα βιβλία «ΚΥΠΡΟΣ 1974, Η Μεγάλη Προδοσία», «ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ., (Μαρτυρία του Ταξιάρχου Π. Σταυρουλόπουλου)», «ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ». Το υπό παρουσίαση βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα «ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ» είναι το πιο πρόσφατο και σε αυτό, όπως και στα προηγούμενα, ο Κώστας δεν χαρίζεται σε κανέναν και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η απόλυτη ιστορική αλήθεια, μέσα από ένα άρτιο, λογοτεχνικά, έργο.
Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ, Ιστορικός Ερευνητής, Συγγραφέας και τ. Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο οποίος είπε ότι αυτά που γράφονται στο βιβλίο είναι γεγονότα που τα έχει ζήσει Ο ΙΔΙΟΣ, όντας αεροπόρος, στην αρχή της Πολεμικής και αργότερα της Πολιτικής Αεροπορίας. Έχει ήδη γράψει και αυτός για τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, όπως τα έζησε ο ίδιος, ως πιλότος της Ολυμπιακής Αεροπορίας τότε. Τα δημοσίευσε στο πρώτο του βιβλίο και για αυτό υπέστη 4 φορές τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης από ισάριθμους στρατηγούς, αλλά αθωώθηκε Πολύ αργότερα,, ο Κώστας Δημητριάδης έγραψε ένα βιβλίο με το όνομα «ΚΥΠΡΟΣ 1974, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» που τον σαγήνευσε, αλλά η λέξη ‘’προδοσία’’ είναι μία πάρα πολύ βαριά κουβέντα.
Στο παρόν βιβλίο, θα δούμε ότι αυτοί που ασκούσαν την διοίκηση, οι ανθυπολοχαγοί και οι υπολοχαγοί, όπως και οι υπαξιωματικοί, προσέφεραν τον υπέρ πάντων αγώνα για την πίστη τους και για την Πατρίδα και για την ιδέα που λέγεται ¨ΕΛΛΑΣ¨. Ήταν από τον βαθμό του αντισυνταγματάρχου και κάτω, και θα τους δούμε μέσα σε αυτό το βιβλίο. Με την λέξη ‘’βάρβαροι’’ ο συγγραφέας εννοεί ό,τι χειρότερο γέννησε η οικουμένη, η κατάρα του Θεού. Και για να ακριβολογούμε, οι ¨βάρβαροι¨ αυτοί δεν ήλθαν από μόνοι τους: ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΑΝ.
Ο συγγραφέας βάζει τον εαυτό του στην θέση ενός νεαρού εφέδρου, ο οποίος κατατάσσεται στον Κυπριακό στρατό. Τότε υπήρχαν στο νησί δύο κατηγορίες κάτοικων, οι ‘’κύπριοι’’ (που ήθελαν ανεξάρτητη Κύπρο) και οι ‘’ελληνοκύπριοι’’ (που ήθελαν Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα). Οι πρώτοι ακολουθούσαν πιστά τις εντολές του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου, Μακαρίου του Γ΄, του ανθρώπου που είχε δώσει παλαιότερα τον όρκο της Φανερωμένης (*1) , για να τον παραβιάσει με τον χειρότερο και τον πιο χυδαίο τρόπο, αργότερα.
Ο νεαρός ήρωας του βιβλίου, στρατιώτης Πεζικού, Ανδρέας Γεωργιάδης, έχει πατέρα ‘’κύπριο’’ και θείο (αδελφό της μητέρας του) ‘’ελληνοκύπριο’’ και ο ίδιος είναι σε δίλημμα. Το 1950 -55, έγιναν συλλαλητήρια στην Αθήνα υπέρ της Κύπρου. Το 1961 -65 στο νησί υπήρξε εκτράχυνση των σχέσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, και στην Ελλάδα υπήρξε μία αυστηρά επιφυλακή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ειδικά της Αεροπορίας. Ὀλοι μιλούσαν για ‘’Κύπρος –Ελλάδα –Ένωσις’’ και η λέξη ‘’Διχοτόμηση’’ ήταν άγνωστη. Το 1974 υπήρξε στο νησί σύγκρουση μεταξύ ‘’κυπρίων’’ και "ελληνοκυπρίων", μετά την απόπειρα κατά του Μακαρίου, και ακολούθησε αλληλοσκοτωμός μεταξύ τους.
Ο ήρωας του βιβλίου Ανδρέας (ή Άντρος) θα βρεθεί σε μεγάλο δίλλημα, θα συμβουλευτεί τον ’’ελληνοκύπριο’’ θείο του και τελικά θα ντυθεί στο χακί¨ και θα πάει να πολεμήσει τον Τούρκο εισβολέα.. Θα ακολουθήσει η τουρκική ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ (και όχι απόβαση) στην Κύπρο, όπου θα βρεθούν πύλες αφύλακτες και θα τρέχουν οι νεαροί ανθυπολοχαγοί, υπολοχαγοί και αντισυνταγματάρχες, σαν τον Δημήτρη Μπίκο, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Ο Ανδρέας θα πολεμήσει ‘’υπέρ Πατρίδος’’ και κάποια στιγμή θα αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, (με ό,τι σημαίνει αυτό) και θα θεωρηθεί αγνοούμενος. Σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, αυτός που συλλαμβάνεται αιχμάλωτος θεωρείται ιερό πρόσωπο, το οποίον απολαμβάνει προστασίας και δεν επιτρέπεται να το κακομεταχειριστείς. Όμως, αυτοί οι συλληφθέντες Κύπριοι αιχμάλωτοι υπέστησαν μύριους όσους εξευτελισμούς, πέραν της εκτελέσεώς τους εν ψυχρώ, και στην Κύπρο και αργότερα στην Τουρκία, όταν μεταφέρθηκαν στα Άδανα.. Υπάρχει άφθονο και πολυποίκιλο αποδεικτικό υλικό για όλα αυτά.
Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι τότε η Κύπρος δεν ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία. Όντως δεν υπήρξε επίσημη κήρυξη πολέμου από καμία πλευρά, και αυτό απετέλεσε μία καλή αφορμή για την Ελλάδα να αγνοήσει, επί σειράν ετών, τους δικούς της τραυματίες, τους ανάπηρους και τους φονευθέντες του 1974, και μόλις το 1997 εδέησε να τους αναγνωρίσει. Ο Ανδρέας ζει κάτω από τραγικές συνθήκες αιχμαλωσίας που σημαδεύουν την ψυχή του. Αργότερα θα αποδράσει, κατά μυθιστορηματικό τρόπο και θα πάει στην Αυστραλία. Αυτά συνέβαιναν με τους εκ Κύπρου αιχμαλώτους. Με τους εξ Ελλάδος αιχμαλώτους αξιωματικούς, όσοι από αυτούς δεν εκτελέστηκαν, υπέστησαν τα πάνδεινα.
Επόμενος ομιλητής ήταν ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΛΩΣΗΣ, Υποστράτηγος ε.α. , τ. Καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων, Αρθρογράφος σε καθημερινές εφημερίδες.
Ο κ. Μπολώσης επεσήμανε ότι σήμερα, για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ξέρουμε όσα μας έχουν ¨σερβίρει¨ μεταπολιτευτικά: ότι η κακιά χούντα πρόδωσε την Κύπρο και ήρθε ο καλός Καραμανλής και τα διόρθωσε. Ο συγγραφέας, κ. Κώστας Δημητριάδης, παρουσιάζει τα πράγματα με μία στρωτή αφήγηση, παρουσιάζει την Ιστορία με απόλυτη προσήλωση στην αλήθεια, χρησιμοποιώντας μάλιστα την σωστή στρατιωτική ορολογία. Το ¨ιστορικό μυθιστόρημα¨ το αφηγείται ένας Κύπριος μετανάστης σήμερα στην Αυστραλία, ο Άνδρος Γεωργιάδης, ο οποίος τότε πολέμησε με το 2/51 Τάγμα Πεζικού, το Τάγμα του Αντισυνταγματάρχου Παύλου Κουρούπη, που αντιμετώπισε την τουρκική εισβολή στις ακτές της Κερύνειας.
Το βιβλίο τολμά και θίγει θέματα ¨ταμπού¨, λέγοντας ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα παρουσιάζει η προπαγάνδα, 45 χρόνια τώρα. Μέσα από μία συζήτηση μεταξύ του ¨κύπριου¨ πατέρα του Άνδρου και του ¨ελληνοκύπριου¨ θείου του, ξεδιπλώνεται γλαφυρότατα όλη η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Αναφέρονται γεγονότα που πολύ λίγοι τα γνωρίζουν και πράγματι , με την εισβολή στην Κύπρο ‘’κάτι κινήθηκε’’, αλλά επίσης κινήθηκε και κάτι άλλο που το ‘’φρέναρε’’. Ο συγγραφέας έχει μία καλή εκ βάθρων πληροφόρηση για τα πραγματικά (και όχι πολύ γνωστά) γεγονότα που έγιναν τότε. Στις 23/7/1974 , υπογράφεται εκεχειρία που, για μεν τους Τούρκους σημαίνει ¨προχωρείτε¨, για δε τους Έλληνες ¨όπλα δεσμευμένα κσι μην προκαλείτε¨. Εμείς στην Ελλάδα μαθαίναμε ότι «αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία» και όλα στην Κύπρο πάνε μια χαρά, και δεν μάθαμε ότι οι Τούρκοι προχωρήσανε, μέχρι να φθάσουν στην τελική (σημερινή) γραμμή.
Ο Μιλτιάδης, φίλος του Αντρου, σε συνομιλία τους, αναρωτιέται: «Λέω μήπως κάποιοι αποφάσισαν να διχοτομήσουν την Κύπρο και είπαν στους Τούρκους ¨Ορμάτε¨ και στους δικούς μας ¨Μην αντιδράτε¨ και λίγο παρακάτω «Κάποιοι δικοί μας ενήργησαν, σαν να μην ήθελαν οι Τούρκοι να αποτύχουν». Ποιος θα πιστέψει ότι είχαμε καταλάβει, με αίμα, το στρατόπεδο της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. και το παραδώσαμε, χωρίς αντάλλαγμα, στους Τούρκους;;
Η πάγια εντολή (προς τους Έλληνες), ήταν μία μαγική λέξη: ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ. Είναι η τακτική που ανέκαθεν ακολουθούμε: εμείς (ως Έλληνες) να είμαστε συγκρατημένοι, να μην προκαλούμε, να μην…, να μην …, να μην …
Και οι απορίες του Μιλτιάδη συνεχίζονται, βουνό μεν, αναπάντητες δε. Η γιαγιά του Άντρου έλεγε «Ο Τούρκος, και γεφύρι σαν γενεί, πάνω του μην πατήσεις». Πολύ περισσότερο, λέμε εμείς, μην γίνεις κουμπάρος του και μην χορέψεις ζεϊμπέκικο μαζί του. Όσον, δε, αφορά τους ΟΗΕδες, που είναι μεγάλη πληγή για την Κύπρο, αυτοί συνεργάστηκαν με τους Τούρκους σε όλα, με αποκορύφωμα τους Καναδούς ΟΗΕδες που χτυπούσαν, μαζί με τους Τούρκους, τους ΛΟΚατζήδες μας στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Η Εθνική Φρουρά είχε τελείως εκκαθαρισθεί από τον Μακάριο. Δεν την ήθελε καλά οπλισμένη γιατί φοβόταν μην τον ανατρέψουν με πραξικόπημα. Οι ΛΟΚατζήδες μας πολέμησαν με απαρχαιωμένα και προβληματικά όπλα, οι όλμοι που δεν έσκαγαν, οι τορπιλάκατοι με την μειωμένη ταχύτητα, οι ασύρματοι που δεν λειτουργούσαν όλα αυτά ήταν ευθύνη του Μακαρίου. Δεν υπήρξε ¨Αττίλας 1¨ και ¨Αττίλας 2¨ . Την εκεχειρία της 22ας Ιουλίου, εν πλήρη δημοκρατία στην Ελλάδα, μόνο οι Έλληνες την εφάρμοσαν. Οι Τούρκοι την χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν, και πολύ μάλιστα, τις θέσεις τους, μέχρι που έφθασαν εκεί που είναι σήμερα.
Όσα γράφει ο Κ. Δημητριάδης είναι πράγματα που κρυφά είχαν δει το φως (ή το ημίφως) της δημοσιότητας, βγαίνουν τώρα, σε αφηγήσεις τρίτων και έχουν σχέση με τα τότε γεγονότα.
Τέλος, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα συμπεράσματα και οι διαπιστώσεις του συγγραφέα, που συνοψίζονται στην φράση: «Δικαιολογίες δεν χωρούν για κανέναν τους, είτε χουντικούς, είτε μεταπολιτευτικούς πολιτικούς, είτε για τον αρχιεπίσκοπο. Η πατρίδα μου διχοτομήθηκε, ο μισός λαός της προσφυγοποιήθηκε, θρηνήσαμε χιλιάδες θύματα, αλλά με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων. Μετά το 1974 δεν τιμωρήθηκε κανείς, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΙΣ. Γιατί Θεέ μου;;;».
Αν κάποιος θέλει να μάθει την αλήθεια για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, ας διαβάσει το βιβλίο, για να είναι ενημερωμένος και να μην τον ¨κοιμίζουν¨ διαρκώς με ψέματα.
Στην συνέχεια, ο λόγος δόθηκε στον συγγραφέα του βιβλίου, κ. ΚΩΣΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, ο οποίος αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην έκδοση του πρώτου βιβλίου του «ΚΥΠΡΟΣ 1974, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ». Οι εκδότες, στους οποίους απευθύνθηκε αρχικά, τον ρώτησαν: «Γράφεις μέσα για τον Καραμανλή και τον Μακάριο;;», αυτός απαντούσε: »Ναι, φυσικά, αφού είναι μέρος της όλης προδοσίας», και εκείνοι ανταπαντούσαν: «Δεν μας ενδιαφέρει (να το εκδώσουμε) Όταν απευθύνθηκε στον Ιωάννη Γιαννάκενα υπήρξε ο ίδιος αρχικά διάλογος, μόνο που η τελική απάντηση του Ι. Γιαννάκενα ήταν «Μπράβο, θα το εκδώσω». Το παρουσιαζόμενο βιβλίο πήρε καλές κριτικές από διακεκριμένους ανθρώπους των γραμμάτων, και ο κ. Κώστας Δημητριάδης προσπάθησε να περάσει όλα τα ιστορικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974, μέσα σε μία ιστορία, με την μορφή ιστορικού μυθιστορήματος, που θα μπορεί να την διαβάσει ακόμα κα ο πιο ανίδεος περί τα στρατιωτικά ή τα πολιτικά. Το βιβλίο περιγράφει πώς ήταν τα πράγματα στην Κύπρο πριν το πραξικόπημα, και συνεχίζει με το πραξικόπημα, την ομιλία του Μακαρίου, την εισβολή των Τούρκων, την αντίδραση της Εθνικής Φρουράς, την αντίδραση της ΕΛ.ΔΥ.Κ. , την εκεχειρία, τον Αττίλα 2 και τις μάχες που έγιναν, θέλοντας να τιμήσει τους αγνοηθέντες αγνοούμενους της Κυπριακής Τραγωδίας.
Πρόσφατα έκανε στο κανάλι όπου δουλεύει στην Κύπρο μια εκπομπή με τίτλο «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 1974», όπου έβγαλε, με την βοήθεια κάποιων συγγενών αγνοουμένων, κάποιες πολύ πικρές αλήθειες, για τότε που όλοι, μέχρι σήμερα ακολούθησαν την μέθοδο της γάτας που καλύπτει με χώμα τις ακαθαρσίες της και φρόντισαν να κάνουν και στο ελλαδικό και στο κυπριακό κράτος. Και συνεχίζει ο κ. Κώστας Δημητριάδης:
«Εγώ προσπάθησα να τιμήσω αυτούς τους αγνοηθέντες αγνοούμενους, με την εμφάνιση του ήρωά μου (Ανδρέα), ως αιχμαλώτου, ο οποίος όμως, βάσει των Συνθηκών, είναι ιερό πρόσωπο και δεν έχεις το δικαίωμα να τον κακομεταχειρισθείς και, πολύ περισσότερο, να τον σκοτώσεις. Η κακομεταχείριση αιχμαλώτου είναι ένα έγκλημα που διώκεται στα Διεθνή Δικαστήρια, κατ΄ έγκληση, κανονικά. Όμως, αν ζούσαμε σε μία κοινωνία Δικαιοσύνης, στην περίπτωση αυτή, ο Εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου, κατά εγκλημάτων Πολέμου, θα έπρεπε να είχε επέμβει ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΑ, όπως έγινε για την Βοσνία, με τους Σέρβους, που τους πήγαν για δίκη, έναν –έναν. Στην περίπτωση της Κύπρου, ο τότε (μακαρίτης πλέον) ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, Ραούφ Ντενκτάς, δήλωσε τελείως ανερυθρίαστα, μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ: τους εκτέλεσαν οι μαχητές στα πλαίσια των πράξεων αντεκδίκησης. Και ούτε Εισαγγελέας επενέβη, ούτε κανείς απολύτως.
Επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, πρέπει να φροντίσουμε να γίνουμε και εμείς ΙΣΧΥΡΟΙ. Δυστυχώς, όμως, όλοι έχουν φροντίσει ως τώρα, όπως και τότε, να είμαστε ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ.
Σε αυτό το βιβλίο προσπάθησα να μην θίξω κανέναν αδίκως, όπως έκανα με όλα τα βιβλία μου. Εγώ επιμένω και πάντα θα επιμένω ότι αυτή η διαδικασία του Κυπριακού ήταν μία πλεκτάνη που οργανώθηκε, εν γνώσει του Μακαρίου (οι Μακαριακοί με βρίζουν στην Κύπρο, αλλά δεν με νοιάζει, αν σταματήσουν να με βρίζουν, τότε θα αρχίσω να ανησυχώ) Έλαβαν μέρος Έλληνες πολιτικοί, τους οποίους τους φθάσαμε και τους κάναμε Εθνάρχες, και Έλληνες στρατιωτικοί, οι οποίοι έπαιξαν το παιχνίδι, κατόπιν εντολών. Όλα όμως που έχουν σχέση με την Κύπρο ξεκίνησηαν από το 1956 από την επίσκεψη του Κρίτωνα Τορναρίτη* στον Μακάριο, στις Σεϋχέλλες, και έδωσαν την τελική μορφή. Οταν φθάσαμε στο περίφημο πλέον 1959, με τις Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, όπου οι αγαπητοί κύριοι Ευάγγελος Αβέρωφ, με τον Κ.Κααμανλή και με τον Μακάριο, έφθασαν να υπογράψουν την Συνθήκη της Ανεξαρτησίας. Από εκεί ξεκίνησαν τα δεινά, έφθασε ο διχασμός, ξέρουμε που μας οδηγεί ο διχασμός Σε αυτό το βιβλίο προσπάθησα να δείξω ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι για την Κυπριακή Τραγωδία. Χωρίς να αφήσω στο απυρόβλητο κανέναν. Ο ρόλος που έχω παίξει με αυτά τα βιβλία είναι να πω την αλήθεια, όπως την βρήκα, χωρίς να αφήσω κανέναν στο απυρόβλητο. Σας ευχαριστώ που τα αγκαλιάσατε, σας ευχαριστώ που με τιμήσατε.
1) Ο ομιλητής, κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ είπε τα εξής: Πριν από 1 ½ χρόνο, έγινε μία εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, σχετικά με τους Κύπριους αιχμαλώτους του 1974. Ανάμεσα σε αυτούς που παρακολούθησαν την εκδήλωση ήταν και κάποιοι Κύπριοι που είχαν αιχμαλωτιστεί το 1974, από τακτικές τουρκικές δυνάμεις, είχαν μεταφερθεί επί Τουρκικού εδάφους (Άδανα), όπου υπέστησαν κακομεταχείριση. Μετά από επίμονες ερωτήσεις του κ. Ι. Κακολύρη, γιατί δεν μιλούσαν για αυτό τόσα χρόνια, δύο από αυτούς του είπαν το εξής απίθανο: επί 40 χρόνια παίρνουν μία αποζημίωση, της τάξεως των 1800 ευρώ τον μήνα, για να μην μιλάνε και να μην κάνουν προσφυγή στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως είχαν δικαίωμα.
2) Η κ. ΕΛΕΝΗ ΓΡΙΒΑ, αδελφή του αγνοούμενου δεκανέα εφοδιασμού μεταφορών της ΕΛ.ΔΥ.Κ., Χρήστου Γρίβα, η οποία παρευρισκόταν στην εκδήλωση, της δόθηκε ο λόγος από τον συγγραφέα και είπε τα εξής (περιληπτικά): Όχι μόνο δεν δόθηκε καμία βοήθεια σε Έλληνες μαχητές που βρεθήκαν σε δύσκολη θέση και την ζήτησαν, αλλά οι θέσεις τους προδόθηκαν στους Τούρκους, οι οποίοι και τους συνέλαβαν. Ένας από αυτούς ήταν και ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΗΣ. Και κατά τις εκταφές, για την αναγνώριση των πεσόντων, χωρίς να έχει δώσει η οικογένειά του υλικό για DNA, κάλεσαν την (αείμνηστη πλέον) κόρη του Π. Κουρούπη, και την έδειξαν έναν και της είπαν ότι «Τον αναγνωρίσαμε από την στολή που φορούσε»(!)
Επιπλέον, η κ. Ελένη Γρίβα κατήγγειλε ότι «Ολα αυτά τα χρόνια στον αγώνα που κάναμε για την ανεύρεση ή κάποιες πληροφορίες περί των αγνοουμένων, και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη, στα Διεθνή Φόρα, βρήκαμε παντού ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ. Η Ελλάδα ήταν απούσα!!! Εσύ, ο Κώστας ο Δημητριάδης τίμησες αυτούς που χάθηκαν, και χάθηκαν στην Κύπρο. Μόνο εσύ τους έδωσες την τιμή που τους άξιζε και τους αποκατάστησες. Σε εκτιμώ απεριόριστα και επειδή έχω μάθει να λέω ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Αυτό το οδοιπορικό που έκανα, μαζί με τους άλλους συγγενείς (των αγνοουμένων), ειδικά με την κ. Κουρούπη, ήταν ένα οδοιπορικό ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ.
--------
Σημειώσεις
*1) Στις 2 Αυγούστου 1954, οι λεγόμενοι «αντιστασιακοί νόμοι», που δημοσιεύθηκαν στην επίσημη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Κύπρου, προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στους Κύπριους, γιατί ουσιαστικά επρόκειτο για την επαναφορά των «ανελεύθερων νόμων», που ακολούθησαν την Οκτωβριανή Εξέγερση του 1931. Αυτούς τους «αντιστασιακούς νόμους», τους αχρήστευσε θεαματικά, σε διάστημα τριών μόλις εβδομάδων, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, με μία επιστολή διαμαρτυρίας προς τον Υπουργό Αποικιών. Στις 15 Αυγούστου ο Μακάριος εκφώνησε ένα φλογερό κήρυγμα υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα, στην Τρωοδίτισσα, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη θερινή κατοικία του Βρετανού Κυβερνήτη. Ακολούθησε, την επόμενη Κυριακή, 22 Αυγούστου, ο «όρκος της Φανερωμένης», ενώπιον μιας τεράστιας λαϊκής συγκέντρωσης, στην οποία συμμετείχε και το ΑΚΕΛ. Η μετωπική σύγκρουση έληξε με νίκη του Κυπριακού λαού.
--------
*2) ΚΡΙΤΩΝ ΤΟΡΝΑΡΙΤΗΣ: Κύπριος δικαστικός. Κατά την περίοδο του 1955-1959, είχε αποσπαστεί ως νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Αποικιών στο Λονδίνο και ως Επίτροπος για την Αναθεώρηση της κυπριακής νομοθεσίας, μια θέση στην οποία ο ίδιος είχε εξοικειωθεί με την αγγλική μέθοδο της δημόσιας διοίκησης. Από το 1960-1984, διετέλεσε Γενικός Εισαγγελέας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκπροσώπησε την Κύπρο σε παγκόσμια συνέδρια νομικής, διεθνή σεμινάρια και ευρωπαϊκά συμβούλια. Το 1984, διορίστηκε ως Ειδικός Σύμβουλος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σχετικά με τα νομικά και άλλα διεθνή θέματα.
ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου