Η απαράδεκτη ως ασύμβατη με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ιδιοτελής τουρκική θέση, αφαιρεί από τις νήσους κάθε δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα και άλλες θαλάσσιες ζώνες, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να ζητούν χάραξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) από την ηπειρωτική Ελλάδα. με τον τρόπο αυτό επιχειρούν να αποκτήσουν κοινά θαλάσσια “σύνορα” με τη Λιβύη (να εφάπτονται οι ΑΟΖ).
Ο στόχος είναι σαφής. Με τον τρόπο αυτό θα περιοριστεί δραματικά η ελληνική ΑΟΖ και θα υποστεί σημαντικό πλήγμα και αυτή της Αιγύπτου, μιας χώρας που αποτελεί ίσως τον πιο ορκισμένο εχθρό της Τουρκίας του Ερντογάν, που είναι σπόνσορας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας…
Όλα βγάζουν νόημα δηλαδή. Η Τουρκία υποστηρίζει την κυβέρνηση της Λιβύης που ελέγχει μόνο την Τρίπολη, ή γενικότερα το δυτικό μέρος της χώρας και ο αραβικός συνασπισμός τον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ που επιχειρεί να την ανατρέψει, ελέγχοντας προς το παρόν το ανατολικό τμήμα.
Και οι δυο πλευρές εξοπλίζονται από τους συμμάχους τους, με τους Τούρκους να έχουν στείλει ποικιλία οπλισμού στα κυβερνητικά στρατεύματα της Λιβύης, ενώ ιδιαίτερα προβεβλημένη είναι και η δράση των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροχημάτων τα οποία είναι μάλιστα και οπλισμένα, πλήττοντας στόχους των δυνάμεων του στρατάρχη Χάφταρ, ενώ τα ελέγχουν Τούρκοι στρατιωτικοί…
Με απλά λόγια. Η κυβέρνηση της Τρίπολης που διατηρεί καλές σχέσεις με το καθεστώς Ερντογάν, υιοθετεί κατά τα φαινόμενα τις παράνομες και εξόφθαλμα ιδιοτελείς τουρκικές ερμηνείες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας που δεν έχουν γίνει αποδεκτές από κανέναν άλλον, με σκοπό να αυξήσει τις θαλάσσιες ζώνες της.
Μπορεί αυτή η κατάσταση να φέρνει σε σύγκρουση την κυβέρνηση της Τρίπολης με τις εταιρίες που έχουν αναλάβει τις έρευνες στην επίμαχη περιοχή για τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, τη γαλλική Total και την αμερικανική ExxonMobil, όμως το κυριότερο είναι ότι επιχειρείται η εμπλοκή και της Τουρκίας στην περιοχή.
Η “συνταγή” είναι απόλυτα τουρκική και δοκιμασμένη. Οι περισσότερες χώρες της περιοχής αν μη τι άλλο σέβονται το διεθνές δίκαιο και επιχειρούν με ειρηνικές μεθόδους και διπλωματική συνεννόηση να βρουν μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση σε κάθε διένεξη – διαφωνία, ένας “(γεω)πολιτικός πολιτισμός” που δεν αγγίζει τον γνωστό απροσάρμοστο δρώντα της ανατολικής Μεσογείου, την Τουρκία.
Η Τουρκία επιχειρεί δια του στρατιωτικού καταναγκασμού (βλ. εκβιασμού) να παρακάμψει οτιδήποτε δεν τη συμφέρει, εν προκειμένων συμφωνημένους από τη διεθνή κοινότητα κανόνες του διεθνούς δικαίου, για να αρπάξει στην κυριολεξία από τις άλλες χώρες, εκμεταλλευόμενη την απροθυμία τους να εμπλέξουν τις ένοπλες δυνάμεις, ή μάλλον για να είμαστε ακριβέστεροι, να τις εμπλέξουν ως έσχατη λύση.
Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα η Τουρκία να επιτυγχάνει να “βραχυκυκλώσει” τις διαδικασίες και να κερδίζει διαρκώς χρόνο, χωρίς να σταματά ούτε μέρα που να μην εκτοξεύσει κάποια απειλή. Στην περίπτωση της Ελλάδας δε, οι προκλήσεις έχουν ξεφύγει από κάθε όριο, επειδή η εικόνα που εκπέμπει η Αθήνα είναι ότι περιμένει από τους άλλους αν της λύσουν τα δικά της προβλήματα.
Εν ολίγοις, περιμένει από τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να βρουν λύση για να προχωρήσουν οι έρευνα, ο εντοπισμός των κοιτασμάτων και οι εξορύξεις. Θα έπρεπε το υπουργείο Εξωτερικών που αντέδρασε “αυστηρά” στη ρηματική διακοίνωση της Τρίπολης, να αντιλαμβάνεται ότι εταιρίες όπως η ExxonMobil και η Total δεν περιμένουν από τη Μεσόγειο για να βγάλουν “μεροκάματο”…
ΚΑΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΛΑ
Θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται καλύτερα και να ενημερώσει το Μέγαρο Μαξίμου, ότι τα κολοσσιαία ποσά που απαιτούνται για τις έρευνες και τις γεωτρήσεις, μπορούν να τα επενδύσουν σε άλλες περιοχές όπου έχουν συμμετοχή στην αξιοποίηση εξίσου ελκυστικών κοιτασμάτων, ετεροχρονίζοντας τη δραστηριοποίησή τους νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης, εάν διαπιστώσουν ότι δεν έχουν τις διαβεβαιώσεις ασφαλείας που απαιτούνται.
Χαμένη θα είναι αποκλειστικά και μόνο η ελληνική πλευρά, εάν μπορούν αν το αντιληφθούν στη Βασιλίσσης Σοφίας. Οι εταιρίες το ίδιο οικονομικό όφελος θα έχουν ασχέτως ποιανού θα θεωρηθούν τα κοιτάσματα. Αυτή είναι και η τουρκική ανάλυση της κατάστασης, άρα γι’ αυτό τον λόγο επιχειρεί να “βραχυκυκλώσει” τη διαδικασία που θα οδηγήσει στην αξιοποίηση.
Εάν η Αθήνα είναι φορέας της ψευδαίσθησης ότι θα προχωρήσουν όλα ομαλά επειδή εμπλέκονται κολοσσοί υποστηριζόμενοι από τις κυβερνήσεις τους, θα συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για άλλη μια πλάνη, στο πλαίσιο του γνωστού ελληνικού “wishful thinking”, της προδιάθεσης δηλαδή να θεωρούμε ως πιθανότερη την εξέλιξη που μας βολεύει, διότι συντηρεί τη φοβικότητα στις αντιδράσεις και εν τέλει την απραξία.
Οι τουρκικές ενέργειες πλήττουν τα συμφέροντα και της Αιγύπτου, όπως εξηγήθηκε. Ποιες είναι οι συνεννοήσεις στο στρατιωτικό επίπεδο με την κυβέρνηση του Καΐρου; Το κίνητρο της Αιγύπτου στον εξοπλισμό και υποστήριξη του στρατάρχη Χάφταρ, τουλάχιστον εν μέρει, ερμηνεύεται και βάση και αυτές τις τουρκικές ενέργειες που στρέφονται κατά των συμφερόντων της.
Ποια είναι αντιστοίχως η θέση της Ελλάδας στη διένεξη της Λιβύης; Η προτροπή να ακολουθήσουν ειρηνικές μεθόδους στην επίλυση της σύγκρουσης, όταν η μία πλευρά εδώ και πολλά χρόνια δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στη Γαύδο και θέλει να ξεκινήσει την οριοθέτηση με την Ελλάδα κλείνοντας τον τεράστιο κόλπο της Σύρτης;
Ξεχνάει πως έχει απέναντι δυο χώρες που δεν είναι συμβαλλόμενες στη συνθήκη του διεθνούς δικαίου της θάλασσας (UNCLOS); Τυχαίο; Μήπως ήρθε η ώρα για μια ακόμα τριμερή, μεταξύ Αθηνών, Παρισίων και Καΐρου; Ή ενδεχομένως τετραμερή με την προσθήκη και της Κυπριακής Δημοκρατίας…
Η μη υπογραφή της σύμβασης δε σημαίνει ασφαλώς και μη δέσμευση όσων δεν υπογράφουν. Μπορεί να υπήρξαν από ελληνικής πλευράς δυο προσκλήσεις ενδιαφέροντος, μια το 2014 και η άλλη το 2017, που αμφότερες καταχωρήθηκαν τόσο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως όσο και στην επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη Λιβύη να μη βγάζει τσιμουδιά.
Μοναδική πρακτική αξία αυτής της παρατήρησης είναι η απόδειξη της ύπαρξης “τουρκικού δακτύλου”, ενώ προφανώς θα προβληθεί το επιχείρημα της ειδικής κατάστασης που βρισκόταν η χώρα (εμφύλιος), ως δικαιολόγηση της μη ύπαρξης αντίδρασης.
Καλή και σωστή η παρατήρηση Μητσοτάκη στον ΟΗΕ, ότι η “διπλωματία των κανονιοφόρων” είναι προϊόν του 19ου αιώνα και δεν έχει θέση στον 21ο, όμως αυτό δεν αρκεί. Εάν αμφισβητούνται τα δικαιώματα της χώρας, η παρατήρηση του πρωθυπουργού μπορεί να μη χάνει τη διπλωματική της σημασία. Δεν έχει όμως απολύτως καμία στρατιωτική και δυστυχώς για εμάς, εκεί θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό το “παιχνίδι”…
Όλοι στην περιοχή κινούνται και στρατιωτικά για να υπερασπίσουν όσα θεωρούν ως εθνικά τους συμφέροντα, με την εξαίρεση της Ελλάδας, που αυτοϊκανοποιείται διακηρύσσοντας, ότι αποτελεί πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.
Η χώρα μας θεωρεί ότι η προσήλωση της στη δυνατότητα του διεθνούς δικαίου να επιβάλει το δίκαιο, θα αποσπάσουν τον… θαυμασμό στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον που θα σπεύσουν να προασπίσουν όχι συμφέροντα, αλλά τη διεθνή νομιμότητα. “Κούνια που μας κούναγε”…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πρέπει να θυμάται, ότι μπορεί να επιχειρεί να “βγει από αριστερά” στον ΣΥΡΙΖΑ υιοθετώντας “οικολογική ατζέντα” (βολική σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, μην το ξεχνάμε), όμως θα πρέπει να θυμάται το ακόλουθο: Η τελευταία κίνηση ουσίας έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ με τις υπογραφές που “έπεσαν” με τις εταιρίες για την περιοχή νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης.
Με απλά λόγια, ό,τι και να γίνει και παρά την ιδιαίτερη σχέση με τα εντός ή εκτός εισαγωγικών, λιγότερο ή περισσότερο χειραγωγούμενα – επιδοτούμενα από συγκεκριμένα “πορτοφόλια”, οικολογικά κινήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από την εξουσία έχοντας αφήσει κάτι πολύ συγκεκριμένο και χειροπιαστό.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να το πάει παρακάτω. Κι αν δεν συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα θα βρίσκει μπροστά της συνεχώς στρατιωτικά εμπόδια, ακριβώς επειδή με τη διαχρονική στάση της έχει περάσει στους ενδιαφερόμενους την εικόνα ότι απεχθάνεται την εμπλοκή της ένοπλης ισχύος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
https://www.defence-point.gr/news/
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου