1ο βήμα: Εντάσσουμε σταδιακά τα υποψήφια προς διάλυση κράτη, σε έναν διεθνή οργανισμό» (π.χ. Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και εν συνεχεία Ευρωπαϊκή Ένωση). Τους παρέχουμε διευκολύνσεις ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων (για να έρθουν πιο »κοντά»). Τυπώνουμε ένα νέο νόμισμα (π.χ. ευρώ) με το οποίο ανταλλάσσουμε όλα τα υπάρχοντα εθνικά νομίσματα των υπό διάλυση κρατών. Παράλληλα περνάμε στον λαό του υπό διάλυση κράτους, το μήνυμα ότι είμαστε πλέον Ευρώπη, ότι ο πολιτισμός τους ανήκει σε όλους, και τα όποια προβλήματά τους π.χ. λαθρομετανάστευση, αφορούν και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη τα οποία πρέπει να τους συνδράμουν.
2ο βήμα: Αφού αυτό το νόμισμα είναι «διεθνές» το εξάγουμε μαζικά από τα κράτη αυτά (μέσω τραπεζικού συστήματος, off-shore εταιριών κλπ.). Έτσι τους δημιουργούμε ένα (τεχνητό) έλλειμμα χρήματος.
Συνάμα μέσω του ελεγχόμενου συστήματος της εκπαίδευσής τους, υποβαθμίζουμε την γλώσσα, τα πολιτισμικά και ιστορικά τους στοιχεία για να πλήξουμε την εθνική τους συνείδηση και ως αντίβαρο. τους προσφέρουμε τη δυνατότητα του υπέρ- καταναλωτισμού.
3ο βήμα: Το έλλειμμα που τους δημιουργήσαμε και ο τρόπος ζωής που απέκτησαν μέσω του υπερκαταναλωτισμού που τους προσφέραμε, τους δημιουργούν την ανάγκη δανεισμού από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αφού δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να τυπώσουν τα εθνικά τους νομίσματα. Παράλληλα στο πλαίσιο ενός αλτρουιστικού και ευρωπαϊκού ουμανισμού τους προπαγανδίζουμε αντιρατσιστικά μηνύματα ώστε να δείχνουν ανοχή στις ορδές των δυστυχισμένων τριτοκοσμικών που εγκαταλείπουν τις εξαθλιωμένες χώρες τους από τους εμφύλιους πολέμους που φροντίσαμε να διεξαχθούν εκεί, τις προηγούμενες δεκαετίες.
4ο βήμα: Τους χορηγούμε ευρωδάνεια με τόκους (φυσικά) και τους δημιουργούμε νέα ελλείμματα, που τους οδηγούν σε νέα δάνεια και σε «μνημόνια» τα οποία τους κάνουν να χάσουν την εθνική τους οικονομική κυριαρχία. Οι λαοί τους οδηγούνται σε πολύ μεγάλη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης – αφού οι φόροι και οι τιμές των αγαθών αυξάνονται ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται. Η όποια πολιτική πρόνοιας των κρατών τους καταρρέει. Έτσι οι πολίτες-καταναλωτές οδηγούνται σταδιακά στη γενική φτωχοποίηση ενίοτε και εξαθλίωση η οποία πλήττει κυρίως την μικροαστική τάξη που αποτελεί συνήθως το 70% του πληθυσμού τους. Εκατοντάδες έως χιλιάδες πολίτες παραγωγικής ηλικίας, εγκαταλείπουν τις χώρες τους για να βρούνε «καλύτερη τύχη» σε άλλες χώρες.
5ο βήμα: Στις εγκαταλειμμένες χώρες μένουν πλέον οι συνταξιούχοι οι ελάχιστοι προνομιούχοι (αστοί) που δεν τους αγγίζει η (τεχνητή) οικονομική κρίση και οι ορδές των αλλόφυλων τριτοκοσμικών οι οποίοι μη έχοντας να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, παρεισδύουν σιγά, σιγά στον κοινωνικό ιστό της υπό διάλυσης χώρας η οποία εξακολουθεί να είναι καλύτερη από τη δική τους, βαπτίζονται χριστιανοί με συνοπτικές διαδικασίες και η εκκλησία τους συνδράμει τρίβοντας τα χέρια της για την αύξηση του χριστιανικού της ποιμνίου. Για τους μικροαστούς οι οποίοι έχουν πλέον γίνει ουραγοί κοινωνικά και οικονομικά, ακολουθεί η αύξηση της προσέλευσης τους σε συσσίτια, σε χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, σε αριθμό αστέγων και σε αύξηση του δείκτη αυτοκτονιών κυρίως λόγω της υπερχρέωσης την οποία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.
6ο βήμα: Όταν η κατάσταση τους φτάσει στο ηθικό και κοινωνικοοικονομικό απροχώρητο και εφόσον δεν έχουν εξεγερθεί γιατί τους έχουμε καταστήσει φοβικούς, εμφανίζουμε τους επενδυτές πολυεθνικούς »σωτήρες» που αναζητούν εξαθλιωμένες χώρες για να στήσουν τις βιομηχανικές ζώνες τους και να μετατρέψουν σε πάμφθηνο εργατικό δυναμικό τους ντόπιους και τους υπάρχοντες τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες που τηρουμένων των αναλογιών από τις χώρες που προήλθαν, (Μπαγκλαντές, Ινδία, Αλβανία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ζιμπάμπουα, Ιράν, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και άλλες), όχι μόνο έχουν »ορθοποδήσει» αλλά έχουν αρχίσει και συνάπτουν επίμικτους γάμους με τον απελπισμένο λαό που τους υποδέχθηκε, κι έχει αρχίσει να υλοποιείται πλέον το πολυθρύλητο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή του »μίξερ» το οποίο αλέθει πολιτισμικές αξίες, εθνικές ταυτότητες, εθνικές συνειδήσεις και κάθε τι που εκ του φυσικού του διαφοροποιεί τις ιδιοσυστασίες-ιδιοσυγκρασίες των λαών και δημιουργεί έναν οικουμενικό χυλό επίμικτων και αλλοιωμένων φυλετικά ανθρώπων τους οποίους μπορούμε να ελέγξουμε πλήρως.
7ο βήμα: Όσο για τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών που μεθοδικά διαλύσαμε, τις αφήνουμε να διάγουν βίον ευμάρειας σε χώρες όπως η Ελβετία ή τα εξωτικά νησιά του Ειρηνικού, και να δαπανούν τα χρήματα που αποκόμισαν από τη συνεργασία τους μαζί μας μέχρι την γενεά των εγγονών τους. Άλλωστε λίγο έως πολύ, οι άνθρωποι που επί μακρόν κυβερνούσαν τις χώρες που διαλύσαμε, δεν έχουν πλήρη συναίσθηση του τι ακριβώς μας βοήθησαν να πράξουμε, διότι από τα μικράτα τους χρόνια, είχαμε φροντίσει ώστε να τους χειραγωγήσουμε με τις δικές μας οικουμενικές-παγκοσμιοποιημένες αντιλήψεις και τις περισσότερες φορές, να τους σπουδάσουμε εκτός των συνόρων των δικών τους χωρών, για να υιοθετούν ευκολότερα τις μεθόδους και τους τρόπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας, εφαρμόζοντας εν συνεχεία στη χώρα τους, τις οικονομικές και κοινωνικές μας πολιτικές.
Πηγή: Ελληνικά Χρονικά
ΑΒΕΡΩΦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου