Δεν ήταν ένα κτίριο που καιγόταν, αλλά ένας πολιτισμός
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Η εικόνα του όμορφου αυτού καθεδρικού στις φλόγες συγκλόνισε όλη την υφήλιο: Μια πανέμορφη εκκλησία του 12ου αιώνα, σύμβολο του χριστιανισμού και της μεγαλοπρέπειας μιας εποχής όπου οι άνθρωποι κοίταζαν προς τον ουρανό αναζητώντας το θείο, καίγεται. Η εικόνα των Γάλλων όλων των ηλικιών να προσεύχονται και να ψάλλουν κοιτώντας τις φλόγες συγκινεί.
Ο πυργίσκος λυγίζει και πέφτει φλεγόμενος, και οι καρδιές όλων μας ραγίζουν μπροστά στις εικόνες Αποκάλυψης. Είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι η θρησκεία και τα σύμβολά της είναι ακόμη ζωντανά σε αυτή την ήπειρο, ότι, ακόμη κι αν νομίζουμε ότι δεν είμαστε πια χριστιανοί, η Ευρώπη είναι χριστιανική. Οπως είπε ένας Γάλλος, «είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας με μια ιστορία που προηγείται της δικής μας ύπαρξης και που μας δεσμεύει». Είναι αυτή η ιστορία που καίγεται μπροστά μας και κάνει τα μάτια όλων να στραφούν ξανά προς τον ουρανό για να αναζητήσουν βοήθεια.
Η κατασκευή της Παναγίας των Παρισίων ξεκίνησε τον 12ο αιώνα και κράτησε δύο αιώνες. Την ίδια εποχή, μια σειρά από καθεδρικούς αφιερωμένους στην Παναγία χτίζεται σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του χριστιανισμού στη Δύση. Η λέξη «καθεδρικός» έχει ελληνική ρίζα. Η Εκκλησία είναι πλέον η έδρα του επισκόπου, η καρέκλα του ονομάζεται «cathedre» (καθέδρα) και δίνει το όνομά της σε αυτόν τον τύπο εκκλησίας. Η αρχιτεκτονική των ναών περνά από το λιτό ρομανικό στιλ στο γοτθικό, πιο περίτεχνο και πιο εντυπωσιακό. Χαρακτηριστικά της είναι το μεγάλο ύψος και η φωτεινότητα. Οποιος έχει επισκεφθεί καθεδρικό ναό θα έχει διαπιστώσει ότι, μπαίνοντας, αυτόματα υψώνεις το βλέμμα. Το κτίριο σε καλεί να αναζητήσεις το θείο.
Τα βιτρό, πραγματικά έργα τέχνης, έχουν τον ρόλο του βιβλίου, όπου οι αγράμματοι πιστοί της εποχής διαβάζουν τις ιστορίες της Αγίας Γραφής. Οι δημιουργοί τους δεν έχουν σκοπό να φωτίσουν απλά τον καθεδρικό. Παίζοντας με το φως, το σκοτάδι και τα χρώματα θέλουν να φωτίσουν την ψυχή του πιστού με ένα φως πνευματικό και να δημιουργήσουν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα, η οποία κινείται ανάμεσα στο φως και το σκότος, στο καλό και το κακό.
Στην Εκκλησία αυτή στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων το 1804. Βανδαλίστηκε στη Γαλλική Επανάσταση και κόντεψε να καεί ολοσχερώς κατά την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Παραλίγο να κατεδαφιστεί με την πτώση του Ναπολέοντα, αλλά ο Ουγκό τη σώζει με το ομώνυμο έργο του, που γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές.
Επιζεί από όλες τις καταστροφές, τους πολέμους και τη φθορά του χρόνου, και στέκεται τραυματισμένη, αλλά όρθια μέχρι σήμερα, ακόμη και μετά την πυρκαγιά. Οταν όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν ένα κτίριο που καιγόταν, αλλά ένας πολιτισμός.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Η εικόνα του όμορφου αυτού καθεδρικού στις φλόγες συγκλόνισε όλη την υφήλιο: Μια πανέμορφη εκκλησία του 12ου αιώνα, σύμβολο του χριστιανισμού και της μεγαλοπρέπειας μιας εποχής όπου οι άνθρωποι κοίταζαν προς τον ουρανό αναζητώντας το θείο, καίγεται. Η εικόνα των Γάλλων όλων των ηλικιών να προσεύχονται και να ψάλλουν κοιτώντας τις φλόγες συγκινεί.
Ο πυργίσκος λυγίζει και πέφτει φλεγόμενος, και οι καρδιές όλων μας ραγίζουν μπροστά στις εικόνες Αποκάλυψης. Είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι η θρησκεία και τα σύμβολά της είναι ακόμη ζωντανά σε αυτή την ήπειρο, ότι, ακόμη κι αν νομίζουμε ότι δεν είμαστε πια χριστιανοί, η Ευρώπη είναι χριστιανική. Οπως είπε ένας Γάλλος, «είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας με μια ιστορία που προηγείται της δικής μας ύπαρξης και που μας δεσμεύει». Είναι αυτή η ιστορία που καίγεται μπροστά μας και κάνει τα μάτια όλων να στραφούν ξανά προς τον ουρανό για να αναζητήσουν βοήθεια.
Η κατασκευή της Παναγίας των Παρισίων ξεκίνησε τον 12ο αιώνα και κράτησε δύο αιώνες. Την ίδια εποχή, μια σειρά από καθεδρικούς αφιερωμένους στην Παναγία χτίζεται σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του χριστιανισμού στη Δύση. Η λέξη «καθεδρικός» έχει ελληνική ρίζα. Η Εκκλησία είναι πλέον η έδρα του επισκόπου, η καρέκλα του ονομάζεται «cathedre» (καθέδρα) και δίνει το όνομά της σε αυτόν τον τύπο εκκλησίας. Η αρχιτεκτονική των ναών περνά από το λιτό ρομανικό στιλ στο γοτθικό, πιο περίτεχνο και πιο εντυπωσιακό. Χαρακτηριστικά της είναι το μεγάλο ύψος και η φωτεινότητα. Οποιος έχει επισκεφθεί καθεδρικό ναό θα έχει διαπιστώσει ότι, μπαίνοντας, αυτόματα υψώνεις το βλέμμα. Το κτίριο σε καλεί να αναζητήσεις το θείο.
Τα βιτρό, πραγματικά έργα τέχνης, έχουν τον ρόλο του βιβλίου, όπου οι αγράμματοι πιστοί της εποχής διαβάζουν τις ιστορίες της Αγίας Γραφής. Οι δημιουργοί τους δεν έχουν σκοπό να φωτίσουν απλά τον καθεδρικό. Παίζοντας με το φως, το σκοτάδι και τα χρώματα θέλουν να φωτίσουν την ψυχή του πιστού με ένα φως πνευματικό και να δημιουργήσουν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα, η οποία κινείται ανάμεσα στο φως και το σκότος, στο καλό και το κακό.
Στην Εκκλησία αυτή στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων το 1804. Βανδαλίστηκε στη Γαλλική Επανάσταση και κόντεψε να καεί ολοσχερώς κατά την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Παραλίγο να κατεδαφιστεί με την πτώση του Ναπολέοντα, αλλά ο Ουγκό τη σώζει με το ομώνυμο έργο του, που γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές.
Επιζεί από όλες τις καταστροφές, τους πολέμους και τη φθορά του χρόνου, και στέκεται τραυματισμένη, αλλά όρθια μέχρι σήμερα, ακόμη και μετά την πυρκαγιά. Οταν όλοι συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν ένα κτίριο που καιγόταν, αλλά ένας πολιτισμός.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου