Καταρχήν ο όρος Τσαμουριά (Η Θεσπρωτία, αλλά με προέκταση σ’ ολόκληρη την Ήπειρο μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο, την Άρτα, τα Ιωάννινα, την Δυτική Μακεδονία και τις αλβανόφωνες περιοχές του Μαυροβουνίου) είναι τελείως αλυτρωτικός, υποκαθιστώντας τον σωστά ιστορικό και γεωγραφικό όρο « Ήπειρος».
Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τους αρχαίους συγγραφείς ως η βασική κοιτίδα του αρχαίου Ελληνισμού, με κύριο κοινό χαρακτηριστικό τη Θρησκεία του -(Δωδώνη, με τον Δωδωναίο Δία, Θεόν «θεώ τε και ανθρώπων» Νεκυομαντείο - Εφύρα, Αχέρων, Κωκυττός, Πυριφλεγέθων, Αχερουσία λίμνη κ.τ.λ.)- με, έστω και συμβολική, αφετηρία των κυριωτέρων Ελληνικών Φυλών του Ίωνες, Δωριείς κ.τ.λ) καθώς και σαφώς Ηπειρωτικών (Θεσσαλών, Δρυόπων, Γραϊκών της (Βοιωτίας) που «κατήλθαν» και στον λοιπόν Ελλαδικό χώρο. Και τα δύο παγκοσμίως γνωστά Εθνικά ονόματα, ΕΛΛΗΝ - ΕΛΛΑΣ και ΓΡΑΙΚΟΙ - ΓΡΑΙΚΙΑ κ.λ.π δεν είναι άσχετα με την Ήπειρο όπως επισημαίνει και ο Αριστοτέλης:
«Αυτή δ’ ούκ αεί κατά τους αυτούς τόπους, άλλ’ ώσπερ ο καλούμενος επί Δευκαλίωνος κατακλυσμός. Και γαρ ούτος περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον, και τούτον περί την Ελλάδα την αρχαίαν.
Αύτη δ’έστιν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νύν δ’ ΄Ελληνες».
Οι Ηπειρώτες σύμφωνα με τον Θεόπομπο διακρίνονταν σε 14 φύλα, ο δε Στράβων κατονομάζει 11. Κατά τους ιστορικούς χρόνους 3 φύλα(ελληνικότατα) διακρίθηκαν περισσότερο:
1) Οι Θεσπρωτοί, με επίκεντρο την σημερινή Θεσπρωτία, με βασικό όριο τον ποταμό Θυάμι (σημ. Καλαμά) αλλά και πολύ βοριότερα ακόμη καθώς και νότια συμπεριλαμβανωμένης και της Κασσιωπαίας και ακόμη νοτιοανακολικότερα, αρχικά μέχρι και την Δωδώνη.
2) Οι Μολοσσοί, με επίκενρο την Ελλοπία, δηλ. το σημερινό Λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, μέχρι και εκείνο της Δωδώνης προς δυσμάς (από το 410 π. Χ.) και
3) Οι Χάονες, βορείως του Θυάμιδος, μέχρι και την Επίδαμνο, προς Βορρά.
Αυτοί που μας απασχολούν είναι οι Θεσπρωτοί. Αναφέρονται ιστορικά ως το αρχαιότερο Ηπειρωτικό φύλο με όρια που κάλυπταν τα δυτικό μέρος της Ηπείρου, μέχρι και τα παράλια προς δυσμάς, τον Αμβρακικό κόλπο, ενίοτε προς νότον, και την Δωδώνη, προς ανατολάς, έως το τέλος του 5ου π. Χ αιώνα. Τα μεταγενέστερα δε όρια της Θεσπρωτίας και ως «Τσαμουριάς» επεκτείνονται στον σημερινό χώρο του νομού Θεσπρωτίας.
Οι Θεσπρωτοί συμμετείχαν σε σοβαρά πολεμικά γεγονότα (Τρωικό, Ρωμαϊκούς, Περσικούς).
Οι αρχαίες ιστορικές πόλεις όπως Φωτική, Πανδοσία, Ωροπός, Γλυκύς Λιμήν, Εφύρα, Ευροι κ. α. εξαφανίστηκαν εκδικητικά από τον Ρωμαίο Αιμίλιο Παύλο (167 π. Χ). Όλες αυτες οι πόλεις όπως και βορείοτερα ακόμη (Βουθρωτό, Φοινίκη, Πάνορμο, Αυλών, Απολλωνία μέχρι και την Επίδαμνο) ήσαν πόλεις με ακραιφνή Ελληνικό πολιτισμό, με ελληνική ονομασία, με ανάλογες καταλήξεις (-ωπός, ωτία). Πολλές από αυτές τις λέξεις συναντώνται και στην νότια Ελλάδα. Τόσο κατά τους Ρωμαϊκούς όσο και κατά τους Βυζαντινούς χρόνους συνεχίστηκε η ακμή των περιοχών αυτών.
Το επιχείρημα περί ¨εξελληνισμού¨ της αυτής περιοχής είναι άτοπο, διότι η ελληνικότητα της περιοχής είναι αδιαμφισβήτητη και ιστορικώς αποδεδειγμένη.
Όσον αφορά τους Ιλλυρίους, ζούσαν πολύ βορειότερα και ουδεμία σχέση έχουν με την Ήπειρο. Αντιθέτως προσπαθούσαν να εισβάλλουν στον ελλαδικό χώρο με σκοπό τις λεηλασίες και τις αρπαγές περιουσιών. Δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το πολιτισμικά και ιστορικά αξιόλογο.
Αυτό όμως που σκοπίμως αποσιωπάται είναι ότι οι Ιλλυρίοι έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο της Ιστορίας κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους.
Τα πρώτα αμυδρά δείγματα Αλβανών (παρεμπιπτόντως προέρχονται από την Ασία) στην ευρύτερη περιοχή χρονολογούνται τον 11ο αι. μ. Χ!!
Συνεπώς δεν υφίσταται καμία σχέση, ούτε συνέχεια μεταξύ Ιλλυριών και Αλβανών. Το επιχείρημα περί «ιλλυροαλβανικής επαρχίας» είναι τελείως ψευδές.
Προτού αναφερθούμε όμως στα ιστορικά γεγονότα πρέπει να εξηγήσουμε το όλο παρελθόν. Υπάρχουν 6 θεωρίες για την ερμηνεία του όρου «Τσαμουριά». Η επικρατέστερη είναι αυτή που σχετίζεται με την λέξη «Θυάμις»(Καλαμάς) και με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου -Τσιάμης- δηλ. ο κάτοικος περί τον Θυάμι ποταμό.
Αυτός ο όρος επικράτησε σ’ολόκληρη την περιοχή της Θεσπρωτίας ιδίως από την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Από τις αρχές όμως της Τουρκοκρατίας στη Ήπειρο μεταξύ του 1430 (κατάληψη Ιωαννίνων)-1449 (κατάληψη Άρτας) πολλοί από τους χριστιανούς εξισλαμίσθηκαν υποκύπτοντας σε διάφορα δελεάσματα υλικά και διοικητικά(όπως οι έπειτα αποκαλούμενοι Σπάχηδες), αλλά και λόγω ασφυκτικών πιέσεων και απειλών, ειδικά μετά την αποτυχία του Διονύσου του Φιλοσόφου (11-12/9/1611). Έκτοτε ο όρος «Τσάμηδες» εξειδικεύτηκε σε «Χριστιανούς Τσάμηδες» και «Μουσουλμάνους Τσάμηδες», και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου ο όρος «Τσάμης» να αφορά μόνο τους Μουσουλμάνους «Τσάμηδες». Το μεγάλο αυτό ρεύμα εξισλαμισμού προσπάθησαν να περιορίσουν οι Ιεραπόστολοι και Διδάσκαλοι του Γένους (ο Μοσχοπολίτης Νεκτάριος Τέρπος, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, κ. α) που έδωσαν την ζωή τους γι’ αυτόν τον αγώνα.
Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες ταυτίστηκαν με τους ομόθρησκους τους Κατακτητές, γι’ αυτό απεκλήθησαν Τουρκοτσάμηδες, όπως ακριβώς και οι εξισλαμισθέντες Αλβανοί ως Τουρκοαλβανοί. Η εχθρότητα έχει ήδη ξεκινήσει από τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες είτε λόγω πολιτισμικής μειονεκτικότητας, είτε λόγω υπεροψίας λόγω προσεγγίσεως με τον Κατακτητή, είτε ακόμα και λόγω νοοτροπίας. Ο χαρακτήρας τους ήταν καθαρά ληστρικός, (διαρπαγή περιουσιών, βιαιοπραγίες, φόνοι). Πέρα απ’ αυτό υπήχθησαν στο άρμα της μισελληνικής και τουρκικής προπαγάνδας. Κατά τους αμυντικούς αγώνες των Σουλιωτών (1788-1803) οι «Τσάμηδες» πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων (ήσαν τα καλύτερα και πιο πειθήνια όργανα του Αλή Πασά).
Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν υπήρξε καμία θετική συμβολή των Τσάμηδων για την Απελευθέρωση του Γένους μας (1821-1827). Ήταν καθαρά εκτελεστικά όργανα των Τούρκων!
Με τις διάφορες Ευρωπαϊκές προπαγάνδες (Ιταλία-Αυστροουγγαρία) να οργιάζουν, δημιουργούνται υπερεθνιστικές ιδέες για την «Μεγάλη Αλβανία» που επινοήθηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις, όμως για δικά τους συμφέροντα!Επειδή οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες είχαν ελαφριά και ευμετάβολη εθνική συνείδηση, λόγω και της γλωσσικής συγγένειας τους με τους Αλβανούς μετατρέπονται με την πάροδο του χρόνου από «Τουρκοτσάμηδες» σε «Αλβανοτσάμηδες». Η γλωσσική συγγένεια όμως δεν είναι αρκετό χαρακτηριστικό της εθνικότητας ενός λαού. Απόδειξη οι Αρβανίτες, η ελληνικότητα των οποίων είναι αδιαμφισβήτητη.
Και φθάνουμε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ο, οποίος είναι απελευθερωτικός πόλεμος (Ανάκτηση της ελευθερίας της λοιπής Ηπείρου όπου συμμετείχαν και οι συμπατριώτες των Τσάμηδων- Χριστιανοί της Θεσπρωτίας- με το μέρος του Ελληνικού Στρατού. Παρ’ όλα αυτά οι Χριστιανοί συγκατοικοί τους συμβιούσαν μαζί με τους Αλβανοτσάμηδες ειρηνικά και το Ελληνικό κράτος τους αντιμετώπιζε ως «Έλληνες υπηκόους» και τους αντιμετώπισε ατιμωρητί ως «θρησκευτική μειονότητα». Βλέποντας όμως η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία τα σχεδιά τους να μην πραγματοποιούνται, ειδικά την στιγμή που ο Ελληνικός Στρατός στρέφεται προς την απελευθέρωση των πάτριων εδαφών στη Βόρεια Ήπειρο, υποκινούν τους φυλάρχους Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα και Εσσάτ Πασά σε ανακήρυξη Ανεξαρτησίας της Αλβανίας στον Αυλώνα (28. 11. 1912).
Ήδη επί Τουρκοκρατίας την 6/10/1908 ο Αλβανός λήσταρχος Τσερκέζ Τοπούζη κήρυξε ανεπιτυχώς μέσα στα Γιάννενα την «ίδρυση Αλβανικού κράτους», συμπεριλαμβανομένης και της Τσαμουριάς!
Η προπαγάνδα όμως του «καθηγητή» συνεχίζεται με την προσπάθεια «εξελληνισμού» της «Τσαμουριάς» και ειδικά μετά το 1913!!Αναφέρεται προφανώς στην απελευθέρωση της Ηπείρου και στην Συνθηκη Ειρήνης του Λονδίνου (17/5/1913) όπου λίγο μετά με υποκριτικό υπόμνημα τους -την 6/11/1913- προς την Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου επί της Εξωτερικής Οργανώσεως Αλβανίας οι Τσάμηδες αναφέρουν:
«υπό την Ελληνική Διοίκηση εννοήσαμε ακριβώς τι είναι ασφάλεια θρησκευτικής συνείδησης, ζωής, τιμής και περιουσίας και θα συμπολεμήσουμε μετά των αδελφών μας Χριστιανών δια να αποκρούσουμε τον Ζυγό του Αλβανικού Κράτους».
Ο Μητροπολίτης Παραμυθιάς όμως με επιστολή του την 21/4/1912 προειδοποιεί τον Πρόεδρο του ιστορικού Ηπειρωτικού Συλλόγου Κων/λεως, όπου χαρακτήριζε τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες ως «Τούρκους» αν και σχεδόν όλοι τους μιλάνε την αλβανική γλώσσα. Τον δικαιώνουν οι μελλοντικές ανθελληνικές εγκληματικές πράξεις συμμοριών της μειονότητας αυτής με «φόνους, ληστείες, λεηλασίες, πυρπολήσεις χωριών» στις περιφέρειες Παραμυθιάς, Φιλιατών και Σουλίου. Ο Παραμυθιώτης Μουσουλμάνος Φουάτ Πρόνιος, με προκήρυξη του «καλούσε τους Χριστιανούς των χωριών σε υποταγή, αλλιώς με δύναμη κυβερνητική (του Τουρκικου Στρατού) θα χαλάσει αυτά όπως το Φανάριο ολόκληρον και άλλα μέρη». Επακολούθησαν και προς το Φανάρι και τις υπωρείες του Σουλίου επιδρομές τουρκαλβανικών συμμοριών που συμμετείχαν σε σκληρές μάχες με Ελληνικά τμήματα με πολλά εκατέρωθεν θύματα, αλλά και με πυρπολήσεις, λεηλασίες, κ. α στα Χριστιανικά χωριά των περιοχών αυτών.
Και φθάνουμε στο Πρωτόκολλο Ανταλλαγής Πληθυσμών και την Συνθήκη της Λωζάννης (1923) καθώς και την εφαρμογή απαλλοτριώσεως μεγάλων περιουσιών και στην Θεσπρωτία. Αυτό όμως γίνεται ανεξαρτήτως θρησκεύματος των ιδιοκτητών προς εγκατάσταση των προσφύγων Μ. Ασίας και Α. Θράκης.
Σύμφωνα με την Συνθήκη αυτή οι «Τουρκαλβανοί»(όπως οι ίδιοι το μαρτυρούν με τις πράξεις τους και τότε) υπήγοντο στην ανταλλαγή των πληθυσμών, ενώ οι περιουσίες τους θα διετίθεντο στους ανωτέρω Πρόσφυγες. Ήδη πολλοί από αυτούς υπέβαλλαν σχετικές αιτήσεις και ετοιμάζονταν για αποχώρηση ως ανταλλάξιμοι. Η Αλβανική όμως προπαγάνδα υποκινούμενη και από την Ιταλική έθεσε θέμα «αλβανικής μειονότητας» στηριζόμενη και στην μητρική τους γλώσσα. Ήδη δε εκάμφθη και η ελληνική πλευρά, ακόμα και ο Ελ. Βενιζέλος! Ύστερα από πολλές διακυμάνσεις οι Μουσουλμάνοι αυτοί για να αποφύγουν την εφαρμογή της ανταλλαγής αποστέλλουν υπόμνημα στην ελληνική δικτατορική κυβέρνηση του Θ. Παγκάλου όπου υποστήριζαν ότι «είναι Αλβανοί την φωνήν και το γένος, Μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, αλλά πολίτες Έλληνες από του ευτυχούς γεγονότος του 1912-13!!!».
Η κυβέρνηση Παγκάλου δέχτηκε το αίτημα γνωστοποιώντα τα κάτωθι:
«Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να ζητήσει από την μικτή επιτροπή να προχωρήσει στην κατάργησητης Υποεπιτροπής της Ηπείρου, λαμβάνουσα υπ’ όψιν, ότι η ανταλλαγή έχει τελειώσει και ότι αποφάσισε επίσης να μην ζητήσει την αναχώρηση των κριθέντων ως ανταλλάξιμων κατοίκων των χωρίων Γαρδικίου και Δραγουμής. Ακόμη και ότι ο ανταλλάξιμος πληθυσμός της Τσαμουριάς θα έχει την ίδια μεταχείριση όσον αφορά το δίκαιο και την πράξη με τους άλλους Έλληνες πολίτες. Όλα δε τα εξαιρετικά μέτρα τα οποία η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει δια τον πληθυσμό αυτόν (περί ανταλλαγής), θα αρθούν».
Ετοιμάζονται οι Μουσουλμάνοι τσάμηδες μετά το χαρμόσυνο –γι’ αυτούς- γεγονός για νέες διεκδικήσεις και έφτασαν με υπομνήματα προς την Κοινωνία των Εθνών να κατασυκοφαντούν την Ελλάδα με ανθελληνικά επιχειρήματα ήδη από το 1927, δημιουργώντας ταυτόχρονα προβλήματα κατά τον πιο αχάριστο τρόπο στους φιλήσυχους Χριστιανούς της Θεσπρωτίας.
Ο ανθελληνισμός και η προπαγάνδα δεν σταματούν δυστυχώς εδώ. Σε επόμενο άρθρο θα αποδείξουμε τα «κάλπικα » στατιστικά στοιχεία των «Τσάμηδων» καθώς και την συνέχεια του ανθελληνισμού τους μέχρι και σήμερα.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια ανάδειξης της ιστορικής πραγματικότητας στο άρθρο "Ο αλυτρωτισμός της Τσαμουριάς" και μετά τα ήδη αποδεικτικά στοιχεία εις βάρος της αλβανικής (και όχι μόνο) προπαγάνδας, το ανθελληνικό μένος συνεχίζεται ακόμα πιο έντονα από τον Απρίλιο του 1939 με την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς και ενσωμάτωση της υπό το ιταλικό στέμμα. Κορυφώθηκε με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (28/10/1940) όπου εντάχθηκαν και άνδρες των Τσάμηδων στον Ιταλικό Στρατό μαζί με 15 περίπου αλβανικά τάγματα.
Οι Τσάμηδες, κατά την πρώτη προσωρινή εισοδο των Ιταλών στη Θεσπρωτία, πρωτοστάτησαν στα όργια εις βάρος Χριστιανών καθώς και σε κατασκοπευτικές ενέργειες κατά του Ελληνικού Στρατού αλλά και της Εθνικής Αντιστάσεως στην συνέχεια. Εντάχθηκαν στα Ιταλικά και στα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής με ειδικά ένοπλα τμήματα τους, φέροντας και αναγνωριστικό περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό ή και κανονική γερμανική στολή.
Τον Ιούλιο του 1942 δημιούργησαν την τρομοκρατική οργάνωση «KSILIA» (Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως). Προχώρησαν έτσι με την ανοχή ή και τη συνεργασία των Κατακτητών στην ανάλογη οργάνωση της τοπικής Αυτοδιοίκησης (διοικητική, αστυνομική (Ντζενταρμέρι), με ένοπλα τμήματα) με στόχο την εξόντωση του Χριστιανισμού και τον πλήρη εξαλβανισμό της Θεσπρωτίας.
Από τα ηγετικά στελέχη της διαβόητης Οικογένειας Ντίνο (Μαζάρ και Νουρή), ο Νουρή Ντίνιο-όπου «εξελίχθηκε» και σε «Γερμανό Αξιωματικό» στην περιοχή της Θεσπρωτίας, καθώς και σε «Διοικητή» στο Αργυρόκαστρο- σε ομιλία του στους Φιλιάτες διεκήρυξε:
«Γενναίοι! Θάνατος στους Έλληνες, όπου τους βρίσκετε να τους σκοτώνετε. Η Τσαμουριά μέχρι Πρεβέζης πρέπει να μείνει καθαρά Αλβανική. Εκδικούμεθα τους εχθρούς μας, επεκτείνουμε τα σύνορα της Αλβανικής μας πατρίδας. Η κραταία Ιταλία είναι στο πλευρό μας»!
Την 13/12/1941 ιδρύεται στα Τίρανα το «Υπουργείο Ελευθέρων Εδαφών», δια του οποίου επιδίωξαν, μέσω Ρώμης, να ενσωματώσουν πλήρως την «Τσαμουριά» στην Αλβανία, αλλά δεν το επέτρεψαν οι Γερμανοί (λόγω υπομνήματος του Γυμνασιάρχη εν φυλακεί Χρ. Σούλη) καθώς και η αντίσταση των Ελλήνων ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ!
Θύματα των «Τσάμηδων»
Στην Ηγουμενίτσα οι Τσάμηδες δολοφόνησαν τους Χρήστο Πιτούλη (μεγαλέμπορο), Γ. Βασιλάκο (Αναπλ. Νομάρχη), Ανδρέα Γεωργίου (ιερέα), στην Παραμυθιά τους 49 Προκρίτους της, με ομαδική εκτέλεση στις 29/8/1943, καθώς και τα θύματα στο πεδίο της μάχης στη Μενίνα στις 18/8/1944 των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα κατά των Γερμανών με εντεταγμένα σ’ αυτούς και ένοπλα τμήματα μουσουλμάνων Τσάμηδων.
Θύματα Ελλήνων 26 νεκροί και 40 τραυματίες, ενώ των Γερμανών 87 νεκροί, 47 τραυματίες και 109 αιχμάλωτοι. Η μάχη αυτή έδωσε την ελευθερία στην πρώτη πόλη, την Παραμυθιά.
Εκτός από τα αναρίθμητα εγκλήματα υπήρξε και η απερίγραπτη τρομοκρατία των Τσάμηδων.
Όλος ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θεσπρωτίας κατά την Ιταλογερμανοαλβανική κατοχή από 17-70 ετών, είχε εξοπλιστεί από τους Ιταλούς οι οποίοι στους περισσότερους έδωσαν και στρατιωτικές στολές. Οι Έλληνες κάτοικοι ολόκληρων περιφερειών και χωριών αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις περιουσίες τους και τα υπάρχοντα τους και προσέφυγαν στο εσωτερικό της Ελλάδας για να σωθούν. Σύμφωνα με την προαναφερόμενη έκθεση έχουμε τα εξής στοιχεία:
«ΔΡΑΓΑΝΗ: Δημ. Τζούλιας, Φεβρ. 1942 και Θ. Λύκος 1. 6. 1944 ως όμηροι στα Ιωάννινα που κρατούνται για να εξαναγκαστεί η κοινότητα να υπογράψει δήλωση ότι δεχεται την προσάρτηση της Θεσπρωτίας στην Αλβανία, οι Δημ. Παπαχρήστου, Ευθ. Μόκας και Παν. Φίλης και 3 όμηροι, απολυθέντες. 150 πρόβατα, 2 βοοειδή, 8 ιπποειδή».
Η αποχώρηση των Τσάμηδων
Υπό το βάρος της ενοχής για τα εγκλήματα τους αυτά οι αγνώμονες μουσουλμάνοι αποχωρούν μαζί με τις οικογένειες τους υπό την προστασία των επίσης αποχωρούντων Γερμανών σύμφωνα με την αποκαλυπτική έκθεση του Έλληνα Συνδέσμου στην Βαλκανική Επιτροπή του ΟΗΕ που δημοσιεύτηκε στον τύπο της 14/7/1949:
«Είναι γνωστό ότι 16-17. 000 Τσάμηδες είχαν εθελουσίως εγκαταλείψει την Ελλάδα κατά το τέλος του πολέμου και είχαν καταφύγει στην Αλβανία με φόβο μην κληθούν και δώσουν λόγο προ της Ελληνικής Δικαιοσύνης για τα εγκλήματα τα οποία είχαν διαπράξει κατά την κατοχή σε στενή συνεργασία με τα ιταλικά, γερμανικά και αλβανικά στρατεύματα».
Ας δούμε όμως και την ομολογία του Τσάμη Νουχτί Λατίφ από τα Τρίκορφα Φιλιατών:
«Εμείς οι Μωαμεθανοί δεν είχαμε κανένα παράπονο κατά της Ελληνικής διοικήσεως, ώστε να μπορώ να καταλάβω γιατί με την Αξονική Κατοχή όλοι οι Μωαμεθανοί, όχι μόνο έγιναν όργανα των Ιταλών και Γερμανών, αλλά ακόμη περισσότερο με φόνους και εγκληματικές πράξεις, εξεδήλωσαν την προθεσή τους να εξαλείψουν το Ελληνικό στοιχείο από την περιφέρεια της Θεσπρωτίας».
Τα επακόλουθα αμέσως μετά την κατοχή
Αμέσως μετά την επάρατη Κατοχή παράλληλα προς την προμνησθείσα Ειδική Επιτροπή Ερεύνης, από ευπόληπτες προσωπικότητες, και την σχετική «Έκθεση του 1945» συστήθηκε το γνωστό ως «Ειδικό Δικαστήριο Ιωαννίνων» κατά πάντα νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο, όπως και άλλα αντίστοιχα κατά την εποχή εκείνη προκειμένου να δικασθούν οι ένοχοι ως «εγκληματίες πολέμου» και συνεργάτες με τους Κατακτητές «δοσίλογοι».
Το Δικαστήριο αυτό είχε εκδώσει 1.701 καταδικαστικές αποφάσεις μέχρι το 1948 εις βάρος των αποδεδειγμένως ενόχων Τσάμηδων για τα αποτρόπαια εγκλήματα τους. Αντιθέτως όσοι απέμειναν στις εστίες τους (232 περίπου μεχρι το 1949), μη αισθανόμενοι ενοχή ζούσαν ανενόχλητοι και απολάμβαναν τα δικαιώματα του Έλληνος πολίτη.
Επακολούθησε μετά την καταδίκη και η στέρηση της Ελληνικής ιθαγένειας των, καθώς και η δήμευση των περιουσιών τους, σύμφωνα με τα διεθνώς επικρατούντα, οι οποίες διετέθησαν σε θύματα της θηριωδίας των και σε ακτήμονες.
Η συνέχιση του μισελληνικού μένους
Οι Τσάμηδες δεν απεδείχθησαν καλύτεροι αμέσως μετά την Κατοχή και ειδικά κατά τον Αντισυμμοριακό Αγώνα.
Το πλήθος αυτών των ανθρώπων (των Τσάμηδων) κατά το διάστημα του Μαρτίου του 1949 προσεκλήθη να καταταχθεί εθελοντικώς στος σχηματισμούς των συμμοριτών. Επακολούθησε και επιστράτευση των ανδρών 17-40 ετών, οι οποίοι υπολογίζονταν στους 5. 700 άνδρες.
Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες του 1949 προς το τέλος του Αντισυμμοριακού Αγώνα παλαιά ηγετικά στελέχη της KSILIA ευρισκόμενοι στην κομμουνιστική Αλβανία του Ενβέρ Χότζα ήσαν επιφορτισμένοι με την οργάνωση ειδικών μονάδων Τσάμηδων που κατά διαταγή της Κόμινφορμ σχεδιάζεται (τότε) να εισβάλουν στην Ελλάδα μαζί με άθλια λείψανα του συμμοριακού στρατού του ΚΚΕ. Οι περιστάσεις όμως δεν τους ευνόησαν και αρκέστηκαν στην παρενόχληση των αδελφών μας Βορειοηπειρωτών.
Να τονίσουμε τα εξής σημαντικά. Ούτε οι Αλβανοί αλλά ούτε και οι Σλάβοι κατόρθωσαν να αποδυναμώσουν τον Ελληνισμό της Ηπείρου. Οι Σλάβοι άφησαν μόνο τοπωνύμια-και αυτό λόγω της ανοχής της Ορθοδοξίας που επεδίωξε να αγκαλιάσει αυτούς-, ενώ οι Αλβανοί έκαναν επίσης επιδρομές αλλά και αυτοί ελάχιστα ίχνη διαβάσεως άφησαν και ελάχιστα επέδρασαν στην εθνολογική σύσταση της Ηπείρου.
Η εθνικότητα των Αλβανών της Ηπείρου δεν ήταν καθορισμένη και οι ίδιοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους Τούρκους. Δια τούτο κατά το 1926 κατόπιν της Συνθήκης περί ανταλλάγης πληθυσμών επρόκειτο να αναχωρήσουν αυθορμήτως για την Τουρκία, αλλά επειδή ήταν ιστορικώς δεδομένο ότι ήσαν εκμουσουλμανισθέντες Χριστιανοί, η Ελληνική κυβέρνηση (υπό του δικτάτορα Θ. Παγκάλου) δέχθηκε να παραμείνουν στην Ελλάδα (ενδεχομένως να υπήρξαν και πιέσεις από τις Μεγάλες Δυνάμεις γι’άυτό το θέμα και μάλιστα από την Ιταλία).
Οι στατιστικές έρευνες των Αλβανών είναι καθαρά προπαγανδιστικές, διότι στις «επιστημονικές τους έρευνες» σχετικά με την σύσταση των πληθυσμών δεν διαχωρίζονταν οι Έλληνες από τους Αλβανούς, αλλά οι Χριστιανοί απο τους Μουσουλμάνους, γεγονός που αλλοιώνει την όλη στατιστική υπέρ των αλβανικών θέσεων, και μάλιστα θεωρώντας τους Αρβανίτες και Βλάχους ως μη Έλληνες το οποίο δεν έχει καμία ιστορική βάση. Οι Αλβανοί και οι Κουτσοβλάχοι (Βλάχοι) δεν έχουν καμία εθνοτική συγγένεια, αλλά επρόκειτο περί «γλωσσικών μειονοτήτων», επηρεαζομένων δυστυχώς από διάφορες προπαγάνδες.
Βεβαίως ουδείς λόγος για τους Έλληνες Χριστιανούς που εξισλαμίστηκαν δια της βίας!
Επιπλέον οι Αλβανοί Χριστιανοί επί Τουρκοκρατίας δεν έχουν αλβανική συνείδηση, παρα μόνο ελληνική όταν λείψει η βία. Απόδειξη ότι τα σχολεία των Ορθοδόξων κοινοτήτων ακόμα και στην Βόρεια Ήπειρο επί Τουρκοκρατίας ήσαν ελληνικά!Επιπλέον από την Βόρεια Ήπειρο εκδιώχθηκαν Έλληνες με σκοπό την Αλβανοποίηση της, με σκοπό την καταστολή του Ελληνικού φρονήματος.
Οι Τούρκοι, μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1913, έφυγαν προς την Μ. Ασία το 1926, οι δε Εβραίοι απελάθησαν από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής.
Πηγή «Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες», συγγραφέας Απ. Παπαθεοδώρου
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου