Στον κατωτέρω γενόμενο διάλογο που έγινε τον Αύγουστο του 1989 ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός παρουσία του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη μας συμβούλεψε:
- Τα θηρία θα προσπαθήσουν να μας δια- βάλλουν για να ξαναμαλώσουμε μεταξύ μας.
- Τη ενεργεία της Θείας Χάριτος όμως θα αποφύγουμε αυτό το άσχημο κακό.
- Βάλτε όμως και εσείς το χεράκι σας.
Ας πάμε αδελφοί ένα ταξίδι από το 2017 μέχρι το 1989 με την ευχή των Πατέρων.
Η Πατρίδα πάλι πονάει ή μάλλον βογκάει.
Όμως
Η ψευτό- Ελλάδα (ψευτορωμαίικο του Πατρό- Κοσμά) στοιβάζει τον καταπονημένο λαό στις ουρές για ηλεκτρονικές κάρτες ή για τα συσσίτια.
Η ψευτό-Ελλάδα απομυρώνεται επιμελημένα από το ΘΕΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ της.
Η Ελλάδα σε όλες τις παρελάσεις Εθνικές και πολύχρωμες.
Η Ελλάδα των αξιολογήσεων και των διαχρονικών λαμογιών της φημισμένης μεταπολίτευσης.
Όλοι επάνω από το γνήσιο κομμάτι της Ελλάδος για να φάνε αλλά μένει και μαγιά.
Άρα καλά τα έλεγε ο Μακρυγιάννης όταν ορθοποδούσε το Ελληνικό μόρφωμα της τότε κρατικής υπόστασης που με το καλημέρα βρέθηκε χρεωμένο στους προγόνους των σημερινών τοκογλύφων – εμπόρων των Εθνών.
Η διάγνωση έγινε «θα δούμε ανάπτυξη με δαύτους όταν μας ψάλλουν τον επικήδειο»
Αυτό θέλουν και αν πουν πως δεν το θέλουν η κοινή λογική και μια βόλτα στις στράτες του πόνου της χώρας διαψεύδει τους ψεύτες.
Η ψευτό- Ελλάδα (ψευτορωμαίικο του Πατρο- Κοσμά) φαίνεται να αποστρέφεται το ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού και της Ιστορίας.
Αυτό είναι το ζητούμενο τόσων χρόνων επιμελημένης κοροϊδίας και τυραννίας από τους χρόνους της Βαυαροκρατίας του Όθωνα με το χυμένο αίμα του πρώτου Αγίου της Πολιτικής και Κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια.
Για αυτό στο τέλος της μακρόχρονης αυτής τραγωδίας η Θεία Οικονομία κατά τα θρυλούμενα θα μας χαρίσει τον διάδοχο του Κυβερνήτη μαζί με το Ποθούμενο.
Είμαστε άραγε ΤΙΜΙΟΙ να υποδεχτούμε αυτόν τον Πνευματικό Κυβερνήτη που ο θρύλος τον υπερθεματίζει ως τον «μαρμαρωμένο βασιλιά»;
ή
Μάλλον μέχρι σήμερα συμπεριφερόμαστε ως φαίνεται «Α-ΤΙΜΩΣ» απέναντι στην ιστορία και την πνευματική παρακαταθήκη των προγόνων μας, απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές;
Και αυτό το κατόρθωσαν τα μνημονιακά αφεντικά μας και οι πριν από αυτούς άρχοντες του σκότους ώστε με την θέληση μας να απομυρωθούμε από τα Ιερά και τα Όσια του Γένους, τα οποία όχι μόνο τα θεωρούμε παρωχημένα αλλά και επικίνδυνα εθνικιστικά εργαλεία μιας παλαιομοδίτικης ακροδεξιάς συμπεριφοράς.
Όμως
Ο Ελληνικός νους είναι Δημοκρατικός και η Ελληνική ψυχή του φιλότιμου και της λεβεντιάς δεν έχει καμιά σχέση με απάνθρωπες ρατσιστικές έξεις που χαρακτηρίζουν ουσιαστικά τα γένη των κατ εξοχήν ρατσιστών δανειστών- τοκογλύφων με άπειρα παραδείγματα από την νεότερη ιστορία.
Αυτά τα μιαρά και αντιπνευματικά γένη μας έφεραν τη ιδία βουλήσει σε αυτή την σημερινή πνευματική «α-τιμία» απορρυθμίζοντας με μεταρρυθμίσεις τις ηθικές και πραγματικές αξίες μας.
Και για να μην μακρηγορούμε άσκοπα διότι όλοι μας γνωρίζουμε τα χάλια που ενδυθήκαμε.
Το ερώτημα είναι:
Πως από «Α-ΤΙΜΟΙ» θα γίνουμε ΤΙΜΙΟΙ;
Αν παρακολουθήσατε παραπάνω χρησιμοποιούμε την λέξη «απομυρωθήκαμε»
Ναι απομυρωθήκαμε με την θέληση μας από την ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ.
Κάποιος χαριτολογώντας μας έλεγε…
- Αυτά τα πλουσιοπάροχα και αναπόφευκτα ΕΣΠΑ μήπως μας «ΕΣΠΑσαν» το κεφάλι, την λογική και κρύωσαν τις καρδιές;
- Η μάλλον σε λίγο θα κτυπάμε ή ήδη κτυπάμε τις ξερές κεφάλες μας στα παγωμένα – μαρμαρένια αλώνια της υποτέλειας;
Όταν έχει φυγαδευτεί η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ο νους αποξηραίνεται και θρυμματίζεται όσο για την καρδιά και την κοινή λογική, αφήστε τα να πάνε, εκεί τα πράγματα είναι δραματικά και ανεξήγητα.
Δεκαπενταύγουστος του 1989 αγαθή συγκυρία βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου στο Περιβόλι της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας, όπου είναι τεθησαυρισμένη η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ της Υπεραγίας Θεοτόκου που σκέπει ΓΗ και ΟΥΡΑΝΟ και αυτές τις ημέρες ΤΗΝ υποδέχεται η περιώνυμος Πόλις της Αγίας Φιλοθέης, η Αθήνα.
Εκείνη την ημέρα μετά την προσκύνηση των Ιερών Σεβασμάτων της Μονής αυτής που ευωδιάζει από την χιλιόχρονη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία, στην απλωταριά ελάβαμε την ευλογία του προεξάρχοντος τότε της ολιγομελούς αλλά πολλής φιλόξενης συνοδείας του
Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού και του πνευματικού αδελφού του «του Πατέρα των πατέρων», όπως τον αποκαλούν οι Αγιορείτες του Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη.
Στην ερώτηση:
- Πατέρες που πάμε;
- Πως θα σωθούμε, πως θα σωθεί η Ελλάδα μας;
Απάντησε ο Γέροντας Ιωσήφ, ο δε Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης δια της σιωπής του συνηγορούσε γνέφοντας το κεφάλι του.
- Παιδί μου, σωτηρία είναι να παραμείνουμε άγρυπνα ΤΙΜΙΟΙ απέναντι στην ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ του Αγίου Βαπτίσματος μας.
- Έτσι θα σωθούμε εμείς και θα σωθεί και η Πατρίδα
- Στα επόμενα χρόνια θα έρθουν να μας «απομυρώσουν» με ότι δαιμονικό σκαρφιστούν.
- Οι δυτικοί μας ετοιμάζουν πολλά ¨πνευματικά θηρία¨ και θα θελήσουν να μας ρίξουν σε νέο Κολοσσιαίο.
Ούτε καν μπορούσαμε εκείνες τις στιγμές να εκλάβουμε το βάθος των υψηλών αυτών νοημάτων σε σχέση με αυτά που ήρθαν, μα ούτε είχαμε συνηδειτοποιήσει απέναντι σε ποια πνευματικά μεγέθη στεκόμασταν.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά οι διδαχές των Πατέρων μένουν εις τον αιώνα.
«Γέροντας Ιωσήφ – Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος
Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφή αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου και του θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να
«πατή ἐπάνω ὄφεων καί σκορπιῶν καί ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».
Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «ἡ ἐπαγγελία τοῦ Πατρός» την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε και γι αυτόν τον θάνατο, εφ’ όσον μένει μαζί μας «εἰς τόν αἰώνα ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας».
Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργή μέσα μας και κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε και να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργή αυτό το όπλο, τότε τί ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε.
Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μας κατανικά η αμαρτία;
Γιατί μας κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύομε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.
Εάν εμείς φυλάττωμε την πίστη μας, τηρούμε τις εντολές και αποστρεφόμαστε την ενέργεια της αμαρτίας μέχρι και αυτήν την προσβολή, τότε φυσικά, μόλις επικαλεστούμε την θεία Χάριν, αμέσως αυτή τίθεται σε ενέργεια, δεν μας δίδει μόνο θάρρος και δύναμη, αλλά και στον σατανά προκαλεί φόβο και φρίκη. Αυτός είναι ο τρόπος του θριάμβου και της νίκης. Εάν όμως ραθυμούμε και αφήνωμε τα καθήκοντά μας και δεν αμυνόμαστε όταν δίδεται αφορμή πάθους ή πολέμου της αμαρτίας, τότε, όταν επικαλούμαστε την Χάριν, αυτή δεν ενεργεί.
Και αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα: Λέγει η ιστορία ότι κάποτε ο Ιουλιανός ο παραβάτης εμυήθη στα της μαγείας. Από μικρός, παρ’ όλο πού ήταν χριστιανός, ήθελε να απωθήση την χριστιανική του πίστη. Ήταν από μικρός κακοήθης. Ασπάσθηκε λοιπόν την μαγεία για να επαναφέρη πίσω τα ειδωλολατρικά έθιμα τα όποια είχαν καταργήσει οι προγενέστεροι. Όταν πήγε στο μέρος πού τον δίδασκαν τα ανάλογα μαθήματα της μαγείας, μόλις είδε τις διάφορες μορφές των δαιμόνων και την αγριότητα τους, τρόμαξε και έκανε τον σταυρό του. Κάνοντας τον σταυρό του, έφευγαν οι δαίμονες και δεν μπορούσε ο μάγος να κάνη αυτό πού ήθελε. Οπότε τον συμβούλευσε ο μάγος να σταματήσει να κάνη τον σταυρό του, αλλά αυτός δεν μπορούσε. Μπροστά στη φρίκη και τον φόβο, σταυροκοπιόταν από την συνήθεια πού είχε σαν χριστιανός, και έτσι οι δαίμονες ετρέποντο σε φυγή. Σκέφθηκε λοιπόν ο μάγος κάτι ανάλογο με την πονηρία του. Τον έβαλε λοιπόν και σκότωσε ένα παιδάκι και κράτησε την καρδιά του παιδιού στο χέρι του, λόγω δε της «κατ’ ἐνέργειαν» αμαρτίας, δεν ίσχυε η δύναμη του σταυρού και δεν έφευγαν οι δαίμονες πλέον.
Εμείς πού είμαστε χριστιανοί και δεν αρνηθήκαμε τον Χριστό, η θεία Χάρις είναι μαζί μας ενωμένη υποστατικά. Πώς λοιπόν αμαρτάνομε και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα πάθη μας; Ακριβώς γιατί παραχαράζουμε το καθήκον μας το χριστιανικό πού υποσχεθήκαμε στο βάπτισμα. Πολλές φορές την μεν αμαρτία, σαν αποτέλεσμα, δεν την θέλομε, τα αίτια όμως πού την προκαλούν τα ερεθίζομε και τότε κατ’ ανάγκην πέφτομε.
Το ότι τόσο εύκολα αμαρτάνουμε, είναι σημείο ότι δεν φυλάττομε τις εντολές. Δεν είμαστε πραγματικά πιστοί.
Η θέση μας προς τον Θεό είναι καθαρά υιική και επομένως πιστεύομε στον Θεό διότι τον αγαπούμε, και επειδή τον αγαπούμε, τον πιστεύομε και εφαρμόζουμε με λεπτομέρειαν αυτό πού θέλει. «Ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν μέ, ὁ ἔχων τάς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς».
Προσφέρωμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον Θεό, όπως και Αυτός τόσο πλούσια την προσέφερε σε μάς, διότι «Πρῶτος ἠμᾶς ἠγάπησεν». Τότε η θεία Χάρις πού είναι δική Του δωρεά, μόλις την επικαλεστούμε, αμέσως τίθεται σ’ ενέργεια και ολοκληρώνει την προσωπικότητά μας. «Ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἱερέας τελειοί, πάντα συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». «Πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμούντι ἠμᾶς Χριστῷ»
κατά τον Παύλο. Ο ενδυναμών ημάς Χριστός, είναι η θεία Χάρις πού την πήραμε στο βάπτισμα και την συντηρούμε με την συνεχή συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Εάν βιάσωμε τον εαυτό μας και γίνομε ειλικρινείς στις υποσχέσεις μας προς τον Θεό, τηρούντες με λεπτομέρεια τις εντολές Του, μετανοούντες ειλικρινά στα λάθη πού κάνομε, τότε η θεία Χάρις πού είναι μέσα μας, βλέποντας την συνέπειά μας, δείχνει ενεργώς την παρουσία της. Ο χαρακτήρας μας πού είναι ασθενής γίνεται ισχυρός και η αμαρτία γίνεται ανίσχυρη, διότι αποδυναμώνεται με την παρουσία της Χάριτος. Ο διάβολος φεύγει μόνο με την επίκληση της Χάριτος, γιατί ξέρει τί έχει να πάθη.
Ακριβώς για να κατεργαστούμε την σωτηρία μας με τόση λεπτομέρεια εμείς οι μοναχοί, εγκαταλείψαμε τον κόσμο και φύγαμε μακριά από τα αίτια. Βρισκόμαστε σ’ έναν απερίσπαστο χώρο με ελάχιστες μέριμνες, για να είμαστε αφυπνισμένοι και προσεκτικοί, όχι μόνο στο να μην αμαρτάνωμεν αυτό είναι εισαγωγικό αλλά, μετά από αυτό, να φθάσωμε στο σημείο πού να θέλωμε μόνο να αγαθοποιούμε.
Ζούμε μόνο για να τηρούμε το θέλημα του Θεού. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος και προορισμός μας από την αρχή της δημιουργίας μας, ιδιαίτερα τώρα, μετά την πτώση, πού ξεγελαστήκαμε και κατρακυλίσαμε στα δόντια του θανάτου. Τώρα με περισσότερη σπουδή αγωνιζόμαστε, ώστε και από τον μύλο του θανάτου να απαλλαγούμε, και να κληρονομήσωμε τις επαγγελίες πού μας χάρισε ο Θεός με την παρουσία Του. Ούτε τα σπίτια θα μας ωφελήσουν, ούτε τα εργόχειρα μας χρειάζονται, ούτε τα συστήματα και τα προγράμματα και τα τυπικά. Αυτά κατ’ ανάγκην τα κάνομε για να θεραπεύσωμε το υλικό σκέλος της ζωής μας, αφού έχομε και σώμα. Αλλά ποτέ δεν μας απασχολούν αυτά, ούτε σε αυτά αποβλέπομε, ούτε τα μετρούμε, ούτε τα υπολογίζομε. Γι αυτό και με την παραμικρή αφορμή, αν δούμε ότι κινδυνεύει η σωτηρία μας, τα πετάμε και φεύγομε αμέσως, για να κερδίσωμε τον σκοπό μας.
Και όλη η προσπάθεια θα είναι τούτη. Κάθε τί πού κινείται μέσα μας, το εξετάζομε, κάθε σκέψη, κάθε ερεθισμός πού προκαλείται μέσα μας, τον αρπάζομε και τον ρωτούμε:
«Ἡμέτερος εἰ ἤ τῶν ὑπεναντίων;» Εξετάζομε τί σκοπό έχει αυτή η σκέψη, τί σκοπό έχει αυτός ο λογισμός. Και εάν πραγματικά και ειλικρινά το ερευνούμε, αμέσως βρίσκομε την αφορμή και τότε ευμέθοδα πολεμάμε και αποβάλλομε τις σκέψεις τις εμπαθείς από την σύλληψή τους. Έτσι αποφεύγομε να συγκρουστούμε με τα πάθη και τις αμαρτίες.
Εάν, όπερ μη γένοιτο, μας παρασύρουν και οι σκέψεις γίνουν πραγματικότητες και μας νικήσουν, δεν θα παραδώσωμε την σκυτάλη, αλλά με τους τρόπους της ειλικρινούς μετανοίας θα πενθήσωμε. Έτσι θα πείσωμε την θεία Χάριν πού είναι μέσα μας να μην προσβληθή και να φύγη, αλλά να μας συμπαθήση και συνάμα να μας δυναμώση, ούτως ώστε να απωθήσωμε τον πονηρόν ο όποιος μας παρέσυρε, και στο εξής, έχοντας σαν λάφυρο την πείρα, να γίνωμε προσεκτικότεροι. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μετάνοια, πού είναι και το νόημα της εδώ ζωής μας.
Η κύρια προσπάθεια είναι να μην σταματήσωμε στην εισαγωγική μετάνοια, αλλά να φθάσωμε στο τελευταίο σκαλοπάτι της απαθείας. Όπου γίνονται τα λάθη, οι απροσεξίες, τα πάθη, οι ήττες, τώρα να μπουν οι αρετές, και σιγά-σιγά, με την βοήθεια της θείας Χάριτος μετά τις αρετές θα έρθουν τα χαρίσματα, οπότε θα φανή ολοκάθαρα ότι μετέχομε στις υποσχέσεις του Ιησού μας και γινόμαστε κληρονόμοι του Θεού και «συγκληρονόμοι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ», ο όποιος «τοσούτον ἠγάπησεν ἠμᾶς». Αμήν.
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αθωνικά Μηνύματα» http://poimin.gr/
Στον
ανωτέρω γενόμενο διάλογο που έγινε τον Αύγουστο του 1989 ο Γέροντας Ιωσήφ
παρουσία του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη μας συμβούλεψε.
- Τα θηρία θα προσπαθήσουν να μας δια- βάλλουν για να ξαναμαλώσουμε μεταξύ μας.
- Τη ενεργεία της Θείας Χάριτος όμως θα αποφύγουμε αυτό το άσχημο κακό.
- Βάλτε όμως και εσείς το χεράκι σας.
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Μάλλον μέχρι σήμερα συμπεριφερόμαστε ως φαίνεται «Α-ΤΙΜΩΣ» απέναντι στην ιστορία και την πνευματική παρακαταθήκη των προγόνων μας, απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές;
Και αυτό το κατόρθωσαν τα μνημονιακά αφεντικά μας και οι πριν από αυτούς άρχοντες του σκότους ώστε με την θέληση μας να απομυρωθούμε από τα Ιερά και τα Όσια του Γένους, τα οποία όχι μόνο τα θεωρούμε παρωχημένα αλλά και επικίνδυνα εθνικιστικά εργαλεία μιας παλαιομοδίτικης ακροδεξιάς συμπεριφοράς.
Όμως
Ο Ελληνικός νους είναι Δημοκρατικός και η Ελληνική ψυχή του φιλότιμου και της λεβεντιάς δεν έχει καμιά σχέση με απάνθρωπες ρατσιστικές έξεις που χαρακτηρίζουν ουσιαστικά τα γένη των κατ εξοχήν ρατσιστών δανειστών- τοκογλύφων με άπειρα παραδείγματα από την νεότερη ιστορία.
Αυτά τα μιαρά και αντιπνευματικά γένη μας έφεραν τη ιδία βουλήσει σε αυτή την σημερινή πνευματική «α-τιμία» απορρυθμίζοντας με μεταρρυθμίσεις τις ηθικές και πραγματικές αξίες μας.
Και για να μην μακρηγορούμε άσκοπα διότι όλοι μας γνωρίζουμε τα χάλια που ενδυθήκαμε.
Το ερώτημα είναι:
Πως από «Α-ΤΙΜΟΙ» θα γίνουμε ΤΙΜΙΟΙ;
Αν παρακολουθήσατε παραπάνω χρησιμοποιούμε την λέξη «απομυρωθήκαμε»
Ναι απομυρωθήκαμε με την θέληση μας από την ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ.
Κάποιος χαριτολογώντας μας έλεγε…
- Αυτά τα πλουσιοπάροχα και αναπόφευκτα ΕΣΠΑ μήπως μας «ΕΣΠΑσαν» το κεφάλι, την λογική και κρύωσαν τις καρδιές;
- Η μάλλον σε λίγο θα κτυπάμε ή ήδη κτυπάμε τις ξερές κεφάλες μας στα παγωμένα – μαρμαρένια αλώνια της υποτέλειας;
Όταν έχει φυγαδευτεί η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ο νους αποξηραίνεται και θρυμματίζεται όσο για την καρδιά και την κοινή λογική, αφήστε τα να πάνε, εκεί τα πράγματα είναι δραματικά και ανεξήγητα.
Δεκαπενταύγουστος του 1989 αγαθή συγκυρία βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου στο Περιβόλι της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας, όπου είναι τεθησαυρισμένη η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ της Υπεραγίας Θεοτόκου που σκέπει ΓΗ και ΟΥΡΑΝΟ και αυτές τις ημέρες ΤΗΝ υποδέχεται η περιώνυμος Πόλις της Αγίας Φιλοθέης, η Αθήνα.
Εκείνη την ημέρα μετά την προσκύνηση των Ιερών Σεβασμάτων της Μονής αυτής που ευωδιάζει από την χιλιόχρονη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία, στην απλωταριά ελάβαμε την ευλογία του προεξάρχοντος τότε της ολιγομελούς αλλά πολλής φιλόξενης συνοδείας του
Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού και του πνευματικού αδελφού του «του Πατέρα των πατέρων», όπως τον αποκαλούν οι Αγιορείτες του Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη.
Στην ερώτηση:
- Πατέρες που πάμε;
- Πως θα σωθούμε, πως θα σωθεί η Ελλάδα μας;
Απάντησε ο Γέροντας Ιωσήφ, ο δε Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης δια της σιωπής του συνηγορούσε γνέφοντας το κεφάλι του.
- Παιδί μου, σωτηρία είναι να παραμείνουμε άγρυπνα ΤΙΜΙΟΙ απέναντι στην ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ του Αγίου Βαπτίσματος μας.
- Έτσι θα σωθούμε εμείς και θα σωθεί και η Πατρίδα
- Στα επόμενα χρόνια θα έρθουν να μας «απομυρώσουν» με ότι δαιμονικό σκαρφιστούν.
- Οι δυτικοί μας ετοιμάζουν πολλά ¨πνευματικά θηρία¨ και θα θελήσουν να μας ρίξουν σε νέο Κολοσσιαίο.
Ούτε καν μπορούσαμε εκείνες τις στιγμές να εκλάβουμε το βάθος των υψηλών αυτών νοημάτων σε σχέση με αυτά που ήρθαν, μα ούτε είχαμε συνηδειτοποιήσει απέναντι σε ποια πνευματικά μεγέθη στεκόμασταν.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά οι διδαχές των Πατέρων μένουν εις τον αιώνα.
«Γέροντας Ιωσήφ – Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος
Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφή αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου και του θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να
«πατή ἐπάνω ὄφεων καί σκορπιῶν καί ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ».
Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «ἡ ἐπαγγελία τοῦ Πατρός» την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε και γι αυτόν τον θάνατο, εφ’ όσον μένει μαζί μας «εἰς τόν αἰώνα ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας».
Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργή μέσα μας και κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε και να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργή αυτό το όπλο, τότε τί ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε.
Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μας κατανικά η αμαρτία;
Γιατί μας κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύομε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.
Εάν εμείς φυλάττωμε την πίστη μας, τηρούμε τις εντολές και αποστρεφόμαστε την ενέργεια της αμαρτίας μέχρι και αυτήν την προσβολή, τότε φυσικά, μόλις επικαλεστούμε την θεία Χάριν, αμέσως αυτή τίθεται σε ενέργεια, δεν μας δίδει μόνο θάρρος και δύναμη, αλλά και στον σατανά προκαλεί φόβο και φρίκη. Αυτός είναι ο τρόπος του θριάμβου και της νίκης. Εάν όμως ραθυμούμε και αφήνωμε τα καθήκοντά μας και δεν αμυνόμαστε όταν δίδεται αφορμή πάθους ή πολέμου της αμαρτίας, τότε, όταν επικαλούμαστε την Χάριν, αυτή δεν ενεργεί.
Και αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα: Λέγει η ιστορία ότι κάποτε ο Ιουλιανός ο παραβάτης εμυήθη στα της μαγείας. Από μικρός, παρ’ όλο πού ήταν χριστιανός, ήθελε να απωθήση την χριστιανική του πίστη. Ήταν από μικρός κακοήθης. Ασπάσθηκε λοιπόν την μαγεία για να επαναφέρη πίσω τα ειδωλολατρικά έθιμα τα όποια είχαν καταργήσει οι προγενέστεροι. Όταν πήγε στο μέρος πού τον δίδασκαν τα ανάλογα μαθήματα της μαγείας, μόλις είδε τις διάφορες μορφές των δαιμόνων και την αγριότητα τους, τρόμαξε και έκανε τον σταυρό του. Κάνοντας τον σταυρό του, έφευγαν οι δαίμονες και δεν μπορούσε ο μάγος να κάνη αυτό πού ήθελε. Οπότε τον συμβούλευσε ο μάγος να σταματήσει να κάνη τον σταυρό του, αλλά αυτός δεν μπορούσε. Μπροστά στη φρίκη και τον φόβο, σταυροκοπιόταν από την συνήθεια πού είχε σαν χριστιανός, και έτσι οι δαίμονες ετρέποντο σε φυγή. Σκέφθηκε λοιπόν ο μάγος κάτι ανάλογο με την πονηρία του. Τον έβαλε λοιπόν και σκότωσε ένα παιδάκι και κράτησε την καρδιά του παιδιού στο χέρι του, λόγω δε της «κατ’ ἐνέργειαν» αμαρτίας, δεν ίσχυε η δύναμη του σταυρού και δεν έφευγαν οι δαίμονες πλέον.
Εμείς πού είμαστε χριστιανοί και δεν αρνηθήκαμε τον Χριστό, η θεία Χάρις είναι μαζί μας ενωμένη υποστατικά. Πώς λοιπόν αμαρτάνομε και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα πάθη μας; Ακριβώς γιατί παραχαράζουμε το καθήκον μας το χριστιανικό πού υποσχεθήκαμε στο βάπτισμα. Πολλές φορές την μεν αμαρτία, σαν αποτέλεσμα, δεν την θέλομε, τα αίτια όμως πού την προκαλούν τα ερεθίζομε και τότε κατ’ ανάγκην πέφτομε.
Το ότι τόσο εύκολα αμαρτάνουμε, είναι σημείο ότι δεν φυλάττομε τις εντολές. Δεν είμαστε πραγματικά πιστοί.
Η θέση μας προς τον Θεό είναι καθαρά υιική και επομένως πιστεύομε στον Θεό διότι τον αγαπούμε, και επειδή τον αγαπούμε, τον πιστεύομε και εφαρμόζουμε με λεπτομέρειαν αυτό πού θέλει. «Ἐκεῖνος ἐστίν ὁ ἀγαπῶν μέ, ὁ ἔχων τάς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτᾶς».
Προσφέρωμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον Θεό, όπως και Αυτός τόσο πλούσια την προσέφερε σε μάς, διότι «Πρῶτος ἠμᾶς ἠγάπησεν». Τότε η θεία Χάρις πού είναι δική Του δωρεά, μόλις την επικαλεστούμε, αμέσως τίθεται σ’ ενέργεια και ολοκληρώνει την προσωπικότητά μας. «Ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἱερέας τελειοί, πάντα συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». «Πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμούντι ἠμᾶς Χριστῷ»
κατά τον Παύλο. Ο ενδυναμών ημάς Χριστός, είναι η θεία Χάρις πού την πήραμε στο βάπτισμα και την συντηρούμε με την συνεχή συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Εάν βιάσωμε τον εαυτό μας και γίνομε ειλικρινείς στις υποσχέσεις μας προς τον Θεό, τηρούντες με λεπτομέρεια τις εντολές Του, μετανοούντες ειλικρινά στα λάθη πού κάνομε, τότε η θεία Χάρις πού είναι μέσα μας, βλέποντας την συνέπειά μας, δείχνει ενεργώς την παρουσία της. Ο χαρακτήρας μας πού είναι ασθενής γίνεται ισχυρός και η αμαρτία γίνεται ανίσχυρη, διότι αποδυναμώνεται με την παρουσία της Χάριτος. Ο διάβολος φεύγει μόνο με την επίκληση της Χάριτος, γιατί ξέρει τί έχει να πάθη.
Ακριβώς για να κατεργαστούμε την σωτηρία μας με τόση λεπτομέρεια εμείς οι μοναχοί, εγκαταλείψαμε τον κόσμο και φύγαμε μακριά από τα αίτια. Βρισκόμαστε σ’ έναν απερίσπαστο χώρο με ελάχιστες μέριμνες, για να είμαστε αφυπνισμένοι και προσεκτικοί, όχι μόνο στο να μην αμαρτάνωμεν αυτό είναι εισαγωγικό αλλά, μετά από αυτό, να φθάσωμε στο σημείο πού να θέλωμε μόνο να αγαθοποιούμε.
Ζούμε μόνο για να τηρούμε το θέλημα του Θεού. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος και προορισμός μας από την αρχή της δημιουργίας μας, ιδιαίτερα τώρα, μετά την πτώση, πού ξεγελαστήκαμε και κατρακυλίσαμε στα δόντια του θανάτου. Τώρα με περισσότερη σπουδή αγωνιζόμαστε, ώστε και από τον μύλο του θανάτου να απαλλαγούμε, και να κληρονομήσωμε τις επαγγελίες πού μας χάρισε ο Θεός με την παρουσία Του. Ούτε τα σπίτια θα μας ωφελήσουν, ούτε τα εργόχειρα μας χρειάζονται, ούτε τα συστήματα και τα προγράμματα και τα τυπικά. Αυτά κατ’ ανάγκην τα κάνομε για να θεραπεύσωμε το υλικό σκέλος της ζωής μας, αφού έχομε και σώμα. Αλλά ποτέ δεν μας απασχολούν αυτά, ούτε σε αυτά αποβλέπομε, ούτε τα μετρούμε, ούτε τα υπολογίζομε. Γι αυτό και με την παραμικρή αφορμή, αν δούμε ότι κινδυνεύει η σωτηρία μας, τα πετάμε και φεύγομε αμέσως, για να κερδίσωμε τον σκοπό μας.
Και όλη η προσπάθεια θα είναι τούτη. Κάθε τί πού κινείται μέσα μας, το εξετάζομε, κάθε σκέψη, κάθε ερεθισμός πού προκαλείται μέσα μας, τον αρπάζομε και τον ρωτούμε:
«Ἡμέτερος εἰ ἤ τῶν ὑπεναντίων;» Εξετάζομε τί σκοπό έχει αυτή η σκέψη, τί σκοπό έχει αυτός ο λογισμός. Και εάν πραγματικά και ειλικρινά το ερευνούμε, αμέσως βρίσκομε την αφορμή και τότε ευμέθοδα πολεμάμε και αποβάλλομε τις σκέψεις τις εμπαθείς από την σύλληψή τους. Έτσι αποφεύγομε να συγκρουστούμε με τα πάθη και τις αμαρτίες.
Εάν, όπερ μη γένοιτο, μας παρασύρουν και οι σκέψεις γίνουν πραγματικότητες και μας νικήσουν, δεν θα παραδώσωμε την σκυτάλη, αλλά με τους τρόπους της ειλικρινούς μετανοίας θα πενθήσωμε. Έτσι θα πείσωμε την θεία Χάριν πού είναι μέσα μας να μην προσβληθή και να φύγη, αλλά να μας συμπαθήση και συνάμα να μας δυναμώση, ούτως ώστε να απωθήσωμε τον πονηρόν ο όποιος μας παρέσυρε, και στο εξής, έχοντας σαν λάφυρο την πείρα, να γίνωμε προσεκτικότεροι. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μετάνοια, πού είναι και το νόημα της εδώ ζωής μας.
Η κύρια προσπάθεια είναι να μην σταματήσωμε στην εισαγωγική μετάνοια, αλλά να φθάσωμε στο τελευταίο σκαλοπάτι της απαθείας. Όπου γίνονται τα λάθη, οι απροσεξίες, τα πάθη, οι ήττες, τώρα να μπουν οι αρετές, και σιγά-σιγά, με την βοήθεια της θείας Χάριτος μετά τις αρετές θα έρθουν τα χαρίσματα, οπότε θα φανή ολοκάθαρα ότι μετέχομε στις υποσχέσεις του Ιησού μας και γινόμαστε κληρονόμοι του Θεού και «συγκληρονόμοι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ», ο όποιος «τοσούτον ἠγάπησεν ἠμᾶς». Αμήν.
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αθωνικά Μηνύματα» http://poimin.gr/
- Τα θηρία θα προσπαθήσουν να μας δια- βάλλουν για να ξαναμαλώσουμε μεταξύ μας.
- Τη ενεργεία της Θείας Χάριτος όμως θα αποφύγουμε αυτό το άσχημο κακό.
- Βάλτε όμως και εσείς το χεράκι σας.
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
1 σχόλιο:
με πίστη και ελπίδα
έτσι πρέπει να πορευθούμε
και προπαντός ΕΝΩΜΕΝΟΙ
Δημοσίευση σχολίου