Τη γη αυτή την κατέκτησαν, την υπερασπίστηκαν, την αξιοποίησαν, με αίμα και ρώμη, με σκοπό να ευδοκιμήσουν εκεί οι βλαστοί τους. Εκεί γεννήθηκε το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Εκεί ξεκίνησε η άνθηση του πολιτισμού. Η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού συνιστά την ιστορία της πατριαρχίας. Αφού οριοθέτησαν τις πατρίδες από αντίπαλες πληθυσμιακές ομάδες, ξεκίνησαν οι αναζητήσεις για την καλυτέρευση της ποιότητας του βίου, η οποία συνιστά ακριβώς τον ορισμό της πολιτισμικής εξέλιξης.
Η γη καλλιεργήθηκε ώστε οι γενεές των ανθρώπων να εξασφαλίζουν τον επιούσιο χωρίς τη διαρκή βάσανο του κυνηγού και του τροφοσυλλέκτη. Και όταν η βιοτική ανασφάλεια υποχώρησε, το ανθρώπινο πνεύμα γύρεψε, εκτός από ανακαλύψεις που προσέφεραν εργαλειακές ευκολίες, μεθόδους για να τέρπεται η ψυχή, αντίδοτα στην σκληρότητα που απαιτούσε ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση : τις τέχνες. Γύρεψε επίσης, όταν επικράτησε μια σχετική ασφάλεια από την ομοιογενή σύσταση των πρωτοκοινωνιών, μορφές κοινωνικής οργάνωσης που θα βελτιστοποιούσαν τόσο την αποτελεσματικότητα του ανθρωπίνου μόχθου όσο και την συνεργασία των ανθρωπίνων όντων μεταξύ τους. Γεννήθηκαν έτσι τα πολιτεύματα, η δικαιοσύνη, οι δημοσιονομικές λειτουργίες.
Στις καταγωγικές κοιτίδες αναπτύχθηκε η αντίληψη του σεβασμού για το υπερβατικό που οδήγησε στην κωδικοποίηση των διάσπαρτων δοξασιών σε θρησκείες. Σύμφωνα με κοινωνιολόγους και εξελικτικούς βιολόγους, στη χαραυγή της οργάνωσης των κοινωνιών, όταν οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές ομάδες, η θρησκεία δεν είχε σχέση περισσότερο με την ηθική, όπως αργότερα εξελίχθηκε, παρά με τη συνεργασία. Ήταν η "κόλλα" που συνέπτυξε τις κοινωνίες. Το δε «άγρυπνο μάτι» του Θεού ώθησε τους ανθρώπους να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους. Γι' αυτό ο φιλόσοφος του Διαφωτισμού Τζον Λοκ σημείωνε το 1689 στην «Επιστολή περί ανεκτικότητας»: «Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με καμία ανεκτικότητα εκείνοι που αρνούνται την ύπαρξη ενός Θεού. Οι υποσχέσεις, οι συμφωνίες και οι όρκοι, που αποτελούν τους δεσμούς της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν μπορούν να έχουν ισχύ για έναν άθεο». Ο Ντοστογιέφσκι το κωδικοποίησε σε μια γραμμή: "Εάν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται".
Μήπως αυτό σας δημιουργεί συνειρμούς για την κοινωνική διάλυση που έχουν φέρει οι πρακτικές και οι μεθοδεύσεις του σημερινού, άθεου και ανόρκιστου κυβερνητικού εσμού; Ή είναι τυχαίο το ότι στη Ρωσσία, για να επανα-κολλήσουν την διαλυμένη από τον άθεο κομμουνισμό κοινωνία επέλεξαν την ενίσχυση της θρησκείας;
Η θρησκεία υπήρξε σημαντικότατο εφαλτήριο πολιτισμού. Το τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" δεν αποτελεί σύνθημα-εφεύρεση των Απριλιανών. Αποτέλεσε υπαρξιακή συνθήκη και συνιστά την ιδρυτική διακήρυξη του έθνους και του κράτους του. Είτε αυτό αφορούσε την πόλη-κράτος της αρχαιότητας είτε τα σημερινά εθνικά κράτη.
Η πολιτισμική εξέλιξη έφερε αργά και βασανιστικά την κατάσταση των πραγμάτων του κοινωνικού συνυπάρχειν, την οποία περιγράφει με υπέροχη ακρίβεια ο Ηρόδοτος, ορίζοντας το Ελληνικό Γένος : όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον, ομόδοξον, ομότροπον.
Η σειρά με την οποία παρατίθενται οι ιδιότητες δεν είναι τυχαία. Η κοινή εξ αίματος καταγωγή δημιούργησε την ταυτότητα στις διατυπώσεις με τις οποίες περιγράφεται ο ορατός κόσμος, και εκείνη με τη σειρά της την διατύπωση και των εννοιών του αοράτου κόσμου. Αυτές δε οι τρεις πρώτες, δημιούργησαν τον κοινό τρόπο κοσμοαντίληψης και απ' αυτόν θα πηγάσει ο κοινός τρόπος φέρεσθαι. Ακριβώς σε αυτό το ιερό πεντάπτυχο που ορίζει το κατά φύσιν των κοινωνιών προσκρούει το σημερινό παρά φύσιν κοινωνικό σύμφυρμα, που βιαίως επιδιώκεται να επιβληθεί.
Για παράδειγμα, ο μουσουλμάνος είτε στην Ελλάδα είτε σε όλη την χριστιανική Δύση, εκτός από αλλοεθνής, ως αλλόθρησκος είναι και αλλόδοξος και αλλότροπος. Γι' αυτόν ο βιασμός της αλλόθρησκης, ίσον άπιστης, γυναίκας συνιστά θρησκευτικό καθήκον. Για τον ίδιον, ο βιασμός ενός μικρού αγοριού, όπως έκανε ένας Ιρακινός στην Αυστρία, δεν συνιστά ειδεχθές, ηθικά αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά αποδεκτή πρακτική. Για την ιστορία, ο Ιρακινός αθωώθηκε από ένα εξευτελισμένο αυστριακό δικαστήριο υπό την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, επειδή "δεν γνώριζε ότι το αγόρι δεν συναινούσε στην πράξη".
Εύλογα, αυτός που η Δύση έχει αναγορεύσει υπ' αριθμόν ένα εχθρό της ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει την αναβίωση του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" που εκείνη ταχύτατα εξαλείφει, ο Πούτιν διερωτήθηκε σχετικά "μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της έχει μέλλον;". Ακριβώς για τα παραπάνω, αυτό που κηρύσσουν οι πάσης φύσεως διεθνιστές, παγκοσμιοποιητές και Αριστερά, η "ενσωμάτωση" μη ομόδοξων και μη ομότροπων είναι αδύνατη. Αυτό που είναι δυνατό είναι οι εισβολείς είτε να εκδιωχθούν είτε να επικρατήσουν επί των αυτοχθόνων.
Δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού και ποια η μορφή των κοινωνιών εάν η μητριαρχία είχε επικρατήσει μέχρι σήμερα. Πριν λίγα χρόνια όμως πήρα μιαν ιδέα, παρακολουθώντας ένα ντοκυμανταίρ για μια απομονωμένη κοινότητα σε μια περιφέρεια της Βορειοδυτικής Κίνας, όπου η μητριαρχία συνεχιζόταν. Αποκόμισα την εντύπωση μιας λειτουργίας του ανθρωπίνου είδους πολύ κοντά σε εκείνη που διέπει το ζωικό βασίλειο. Όπως τα αγρίμια μεριμνούν αποκλειστικά για τα δυο τους ένστικτα, αυτοσυντήρηση και αναπαραγωγή, χωρίς πολιτισμικούς κανόνες, με μοναδική έγνοια να φέρουν τροφή στα μικρά στην φωλιά, κάπως έτσι και η μητριαρχική εκείνη κοινωνία.
Κέντρο της κοινωνικής οργάνωσης ήταν μητέρες-μητριάρχες ευρισκόμενες σε ηλικιακή ακμή, οι οποίες πρωτοστατούσαν αλλά και έδιναν εντολές για την εκτέλεση των απαραίτητων εργασιών στα μέλη των οικογενειών των οποίων προΐσταντο. Οι οποίες εργασίες όμως περιορίζονταν σε μια καχεκτική γκάμα δραστηριοτήτων που όλες περιστρέφονταν γύρω από την ταπεινή βιοτική μέριμνα. Πώς θα καλλιεργηθεί ο μικρός κήπος και πως φροντισθούν τα λίγα ζώα, για την εξασφάλιση τροφής. Πως θα κοπούν τα ξύλα για τη φωτιά που θα μαγειρέψει το φαγητό. Πώς τα μεγαλύτερα παιδιά θα φροντίσουν τα μικρότερα. Πως θα γίνουν κάποιες εργασίες συντήρησης ή αποκατάστασης στις σχεδόν πρωτόγονης μορφής, από ευτελή υλικά κατοικίες. Πώς οι ηλικιωμένες θα διδάξουν στα μικρά κορίτσια τις οικοκυρικές μικροτέχνες που θα τους είναι απαραίτητες αργότερα. Ανύπαρκτος υλικός και πνευματικός πολιτισμός. Μια φυτοζωή.
Σε κάθε κοπέλλα μόλις ερχόταν για πρώτη φορά η έμμηνος ρύση δινόταν ένα μικρό δωμάτιο - κατοικία. Εκεί ξεκινούσε να συνευρίσκεται κατά βούληση με διάφορους, όχι με σταθερό σύντροφο. Από τις εγκυμοσύνες της δημιουργείτο μια νέα οικογενειακή δομή. Η οποία σε άλλες περιπτώσεις συμπτυσσόταν με εκείνη της μητέρας της και η κόρη βαθμιαία μετεξελισσόταν στην επόμενη μητριάρχι, ενώ σε άλλες η νεαρή γινόταν στην πορεία μητριάρχις αυτόνομα, αν και πάντοτε συνδεδεμένη με την καταγωγική οικογένεια.
Η έννοια "πατέρας" στην κοινωνία εκείνη δεν υπήρχε. Κατ' επέκταση, φυσικά ούτε "παππούς". Οι άνδρες νοούνταν μόνον είτε ως "αδελφός" είτε ως "θείος". Ουσιαστικά επιτελούσαν μόνο τον βιολογικό ρόλο του σπερματοδότη. Χωρίς πνοή, χωρίς πατρικό πρότυπο, χωρίς κίνητρο, θλιβερές φιγούρες, σαν ζόμπι, περιφερόντουσαν στους δρόμους άσκοπα ή εκτελούσαν μικροεργασίες ή συζητούσαν μεταξύ τους, πάντα με μια ντροπαλή στάση, πάντα στο περιθώριο, παραπεταμένοι στη διάρκεια του οικογενειακού φαγητού, όπως αποτυπωνόταν στις σκηνές οικογενειακής ζωής που προβάλλονταν.
Όχι τυχαία το κίνημα LBGT, λεσβίες-αμφιφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλοι-τρανσέξουαλ, επιδιώκουν το ανδρικό φύλο στις δυτικές κοινωνίες να επιτελεί τον ρόλο και μόνο του σπερματοδότη. Αλλά με αυτούς θα ασχοληθούμε παρακάτω.
Όχι τυχαία, τα ένστικτα αυτής της νέας, άτυπης μητριαρχίας που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες στον Δυτικό κόσμο καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τη στάση των πολιτικών ηγεσιών απέναντι στα κύματα λαθρομεταναστών που πλημμυρίζουν τη Δύση, όπως τα Γερμανικά φύλα κατέκλυσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ένας άνδρας πολίτης εθνικού κράτους, με συναίσθηση της καταγωγής του, σε κάθε λαθροεισβολέα, σε κάθε Αϊλαν, βλέπει αυτόν που έρχεται να αρπάξει τους πόρους που προορίζονται για τους απογόνους του. Και, εννοείται, δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός. Η Μέρκελ όμως, ανεξάρτητα από την εντολή του γερμανικού βιομηχανικού κατεστημένου που υλοποιεί, να φέρει νέο, φθηνό εργατικό δυναμικό και νέο καταναλωτικό κοινό στη γηράσκουσα γερμανική κοινωνία, δείχνει να αντιμετωπίζει σε ένα βαθμό τις προσφυγικές ροές με την ανοιχτή αγκαλιά της "μητερούλας" για την οποία όλα τα παιδάκια του κόσμου είναι το ίδιο, άλλωστε Mutti (μητερούλα) είναι το προσωνύμιό της. Το ίδιο και η εσχατόγραια στη Μυτιλήνη που ήθελε και Νόμπελ. Το οποίο φυσικά της άξιζε, Νόμπελ Βλακείας. Γιατί η εξωτερική πολιτική, που ακριβώς υπερασπίζει αναίμακτα τα αιματηρώς τεθέντα σύνορα, δεν ασκείται με μπιμπερό.
Για να υπάρχει η βεβαιότητα της γνησιότητας των απογόνων, στους οποίους θα μεταβιβαζόταν η πατρική περιουσία και κάθε σχετικό στοιχείο, ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να συνέχιζαν την οικογενειακή, δυναστική γραμμή, στην εξέλιξη της πατριαρχίας η γυναικεία σεξουαλικότητα τέθηκε, είτε με καταστολή είτε με ηθικούς φραγμούς είτε με συνδυασμό τους, υπό έλεγχο. Και αυτό έθεσε επακόλουθα το γυναικείο φύλο σε δευτερεύοντα κοινωνικό ρόλο, αν και όχι πάντα και όχι ακριβώς - όπως στην Αρχαία Σπάρτη για παράδειγμα.
Ήταν ωστόσο κατανοητή εξέλιξη, εάν αναλογιστούμε τις κοινωνικές προτεραιότητες που είχαν τεθεί σε συνδυασμό με τους φυσικούς κανόνες. Η Μητέρα Φύση αναπαράγεται μέσα από την γυναίκα. Της έχει προσδώσει λοιπόν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, οι γυναίκες απανταχού της Γης ζουν κατά μέσον όρο 6-7 χρόνια παραπάνω από τους άνδρες, ασχέτως του ότι συνήθως υστερούν απέναντί τους σε σωματική ρώμη. Της έχει προσδώσει επίσης τρομακτική, συγκριτικά με τον άνδρα, διαφορά αναπαραγωγικής δύναμης.
Το πρωτεύον ένστικτο της γυναίκας είναι η αναπαραγωγή συνεπώς η με κάθε τρόπο γονιμοποίηση. Εάν καταργήσουμε κάθε ηθικό και πολιτισμικό κανόνα, κάθε φραγμό, εάν αφήσουμε τα άτομα τελείως ελεύθερα στα ένστικτά τους, εάν η γυναικεία σεξουαλικότητα αφεθεί παντελώς ελεύθερη οδηγείται στον πανσεξουαλισμό, κάτι που σε ένα βαθμό συμβαίνει στις μέρες μας. Το αν είναι μια θεμιτή και επιθυμητή κοινωνική εξέλιξη να το συζητήσουμε, πάντως εκείνο που δεν χωρεί συζήτηση είναι ότι έτσι η κοινωνία διαλύεται, και οι δυτικές κοινωνίες το βιώνουν εν πολλοίς ή εν ολίγοις. Γιατί η απλή, λαϊκή σοφία έχει αποφανθεί "η γυναίκα κρατάει το σπίτι, η γυναίκα το διαλύει";
Κάπως έτσι η παρηκμασμένη Ρώμη των ατελείωτων οργίων έπεσε στα βάρβαρα γερμανικά φύλα με την σφιχτή όμως οικογενειακή δομή. Και αντίστοιχα κινδυνεύει σήμερα η Δύση από το Ισλάμ.
Με την έννοια αυτή αναφέρθηκε ότι υπήρξε κατανοητή εξέλιξη ο έλεγχος της γυναικείας σεξουαλικότητας. Κατά δε την Παραδοσιακή Κινεζική Φιλοσοφία, αρμονία υπάρχει στην Φύση όταν το Γιν(θηλυκό) υποτάσσεται στο Γιάνγκ(αρσενικό), διότι είναι απλά η φύση των πραγμάτων. Μπορεί οι γυναίκες σε μακρές ιστορικές περιόδους να έζησαν υπό συνθήκες που με τα σημερινά κριτήρια, της μόνιμα εξωστρεφούς γυναίκας, θα χαρακτηρίζονταν καταπιεστικές, από άλλη όμως οπτική έζησαν σε συνθήκες που προσιδιάζουν στην φύση τους, στο αίσθημα της "φωλιάς".
Το σημαντικό όμως, αυτό που ο φεμινισμός κατέλυσε κατά πολύ, ήταν ότι επί χιλιετίες τα δυο φύλα συμφωνούσαν απόλυτα στο ότι το ένα έχει ανάγκη το άλλο. Η γνωστή απεικόνιση των Γιν και Γιάνγκ δείχνει ακριβώς πως αλληλοσυμπληρώνονται. Όμως όχι μόνο στην Κινεζική Φιλοσοφία, αλλά σε κάθε γόνιμη κουλτούρα, σε κάθε φέρελπι κοινωνία, από την αρχαιότητα η γυναίκα είχε τη θέση της ως "το άλλο μισό του ουρανού".
Και, τα δυο φύλα, στην αέναη διαμάχη τους, είχαν μέσα στο διάβα αιώνων βρει μεταξύ τους και modus vivendi και modus operandi - μιλάμε για τη σφαίρα που ονομάζεται "Δυτικός Κόσμος". Ο άνδρας αποποιείτο τον σεξουαλικό τυχοδιωκτισμό του και σε αντάλλαγμα ετίθετο κεφαλή της οικογένειας, αυτό υπήρξε επί αιώνες το κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο αποτυπωνόταν στον γάμο. Ο οποίος ως κύτταρο αναπαραγωγής της κοινωνίας αντιμετωπιζόταν θεσμικά, γι' αυτό και υπήρχε ειδικό επί τούτου Δίκαιο, το Οικογενειακό, μέχρι πρότινος ουσιαστικά ενεργό στη διαφύλαξη του θεσμού, σήμερα με συναινετικές υπογραφές σε δυο μήνες τον λύεις.
Joseph D. Unwin, εθνολόγος και κοινωνικός ανθρωπολόγος, δημοσίευσε το 1934 την σπουδαία μελέτη του "Sex and Culture" (Oxford University Press, 1934), η οποία, όπως πολλές άλλες σημαντικές μελέτες του πρώτου μισού του 20ου Αιώνα, ξεχάστηκε το δεύτερο μισό υπό το σκότος των νέων αντιλήψεων. Είχε μελετήσει εξαντλητικά ογδόντα πρωτόγονες φυλές και έξι γνωστούς πολιτισμούς για μια περίοδο 5.000 χρόνων ιστορίας.
Τα βασικά του συμπεράσματα:
*Οι κοινωνίες που δεν θέτουν περιορισμούς στις προγαμιαίες σχέσεις και όπου οι μετά το γάμο ευκαιρίες σεξουαλικής διαθεσιμότητας είναι αυξημένες, παρουσιάζουν το χαμηλότερο επίπεδο πνευματικής και κοινωνικής ενέργειας (μ' άλλα λόγια, οι κοινωνίες όπου τα ένστικτα αφήνονται ελεύθερα αφιερώνουν όλη τη ζωτική δύναμη στην ικανοποίησή τους και δεν διαθέτουν περίσσευμα για να προοδεύσουν).
*Το πολιτισμικό επίπεδο μιας κοινωνίας ανέρχεται μόνον εφόσον θέτει προγαμιαίους και μεταγαμιαίους περιορισμούς στην σεξουαλική δραστηριότητα.
*Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν υπάρχει ένα παράδειγμα κοινωνικού συνόλου το οποίο εκπολιτίστηκε χωρίς να είναι μονογαμικό, η δε βέλτιστη κοινωνία είναι εκείνη όπου ο άνδρας με αυτοθυσία θέτει την ύπαρξή του στην υπηρέτηση της οικογένειάς του (οι οικογένειες στις οποίες μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, αυτήν την οποία αναπολούν μετανοούσες φεμινίστριες).
*Αφότου ένα έθνος καθίσταται πλούσιο γίνεται φιλελεύθερο στα σεξουαλικά ήθη και ως αποτέλεσμα χάνει τη συνοχή του, την ζωτική του ορμή και τον σκοπό του. Το αποτέλεσμα είναι ανεπίστρεπτο.
Από την απαρχή της πατριαρχίας στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας βρισκόταν αναμφισβήτητα ο άνδρας, ειδικά δε την τελευταία χιλιετία στον λεγόμενο Δυτικό Κόσμο ο λευκός, Χριστιανός άνδρας. Μέχρι πριν μισό αιώνα. Οπότε γίνεται στόχος από δυο φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις. Την Νέα Αριστερά και το πολυεθνικό κεφάλαιο.
Όλα τα ιουδαϊκής φιλοσοφικής προέλευσης ιδεολογικοπολιτικά κινήματα, ο κομμουνισμός, το παράγωγό του ο φεμινισμός, έχουν τέσσερα κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, αποτελούν κινήματα μειονοτήτων και μειονεκτικών για ανατροπή της κρατούσας πλειοψηφίας και κανονικότητας. Δεύτερον, για να επιτύχουν την ανατροπή της κρατούσας τάξεως διχάζουν τις κοινωνίες, στοχοποιώντας τον κοινωνικό ηγεμόνα ως εχθρό, καταπιεστή και εξοντωτέο. Τρίτον, δημιουργούν "μάρτυρες" με το υπόδειγμα των οποίων θα συγκινούν ανώριμους και θα τους προσηλυτίζουν στον άνομο και διαλυτικό σκοπό τους (βλ. Μπελογιάννης, Φύσσας, Γρηγορόπουλος).
Και τέταρτον, δαιμονοποιούν λεκτικά και επιδιώκουν λυσσαλέα να στιγματίσουν ηθικά τους υπερασπιστές της φυσιολογικότητας με χαρακτηρισμούς που την απαξιώνουν, έτσι ώστε να μην εισακούγονται. Αυτοί εφηύραν και επέβαλαν στον δημόσιο λόγο, και οι ανόητοι υιοθέτησαν, τους όρους "φασίστας" για κάθε συντηρητικό, "αντικομμουνιστής" για καθέναν που ξεσκεπάζει τους σκοπούς τους, "ομοφοβικός" για εκείνον που αντιτίθεται στην σεξουαλική παρέκκλιση, "ρατσιστής" για τον υπερασπιστή της καταγωγής του, "σεξιστής" και "φαλλοκράτης" για καθέναν που φιλοφρονεί ή φλερτάρει μια γυναίκα.
συνεχίζεται στο 2ο μέρος
πηγή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου