«ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ» ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ, ΑΣΑΦΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗ (μέρος 2ο)

συνέχεια από το 1ο μέρος

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου

Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου

Ἱεροθέου 

3. Ἐκκλησιαστικές ἐφαρµογές 

Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὑπάρχει Μία Ἐκκλησία ἀλλά καί πολλές Ἐκκλησίες, καί ὅτι παρά τίς διαφορές ὑπάρχουν πολλά κοινά σηµεῖα µεταξύ τῶν «Ἐκκλησιῶν», ὅπως τά Μυστήρια, ἔχει συνέπειες στήν οἰκουµενιστική ἐκκλησιολογία. Θά δοῦµε µερικές συνέπειες ὅπως καταγράφονται στό κείµενο αὐτό. 

α) «Ρωµαιοκαθολικοί Χριστιανοί» 

Στό «ὁµολογιακό» κείµενο ὁρίζεται ὡς ἡµεροµηνία πού ἐπῆλθε τό «σχῖσµα» τό 1054. Γνωρίζουµε, ὅµως, ὅτι τότε ὑπῆρξαν τά ἀναθέµατα, ἐνῶ ἡ ἀποµάκρυνση τῆς Παλαιᾶς Ρώµης ἀπό τήν Νέα Ρώµη ἔγινε τό 1009-1014 µέ τήν εἰσαγωγή τοῦ filioque στό Σύµβολο τῆς Πίστεως.

Πάντως, ὅπως ὁµολογεῖται, µετά τό σχίσµα τό 1054, ὡσάν τότε νά σχίσθηκε ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ «Ρωµαιοκαθολικοί» «ἐπρόσθεσαν εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας στοιχεῖα µέ τά ὁποῖα οἱ Ὀρθόδοξοι δέν συµφωνοῦν» (σελ. 204). Τέτοια «στοιχεῖα» εἶναι ὁ χωρισµός τοῦ Χρίσµατος ἀπό τό Βάπτισµα, ὁ ὅρος «µετουσίωσις» στήν «θεία Κοινωνία», τό «καθαρτήριον πῦρ», «τό ζήτηµα τῆς Παναγίας Μαρίας», «τό ζήτηµα τοῦ Πάπα», ἤτοι τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖον.

Παρά ταῦτα σήµερα, ὅπως σηµειώνεται, «χάρις εἰς τήν σοφίαν τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ 6ου καί χάρις εἰς τήν κληρονοµίαν πού τοῦ ἀφῆκε ὁ Πάπας Ἰωάννης ὁ 23ος πολλά διωρθώθησαν. Σήµερον αἱ Ἐκκλησίαι τῆς ∆ύσεως καί τῆς Ἀνατολῆς ἔχουν ἀγάπην καί συνεργάζονται καί προσεύχονται µαζί διά τήν πλήρη ἕνωσίν των» (σελ. 206-208). 

Ἀναφέρονται ἑπτά σηµεῖα πού δείχνουν τήν πορεία πρός τήν ἕνωση

«Ρωµαιοκαθολικῶν» καί Ὀρθοδόξων, τά ὁποῖα ἐκφράζουν συγχρόνως καί τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. 

Τό πρῶτον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει τό σχίσµα τοῦ 1054.

«Τό σχίσµα τοῦ 1054 πού ἐχώρισε τήν Ὀρθόδοξον καί τήν Ρωµαιοκαθολικήν Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει. Τό ἔσβυσεν ἡ ἀγάπη µέ τάς ὑπογραφάς τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄ καί τοῦ Πατριάρχου τῆς ∆ύσεως Παύλου τοῦ 6ου τόν ∆εκέµβριον τοῦ 1967» (1965) (σελ. 208-209).

Νά θυµίσω ὅτι τήν 7η ∆εκεµβρίου τοῦ 1965, κατά τήν Ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, ἔγινε ἄρση τῶν ἀναθεµάτων καί ὄχι ἄρση τοῦ σχίσµατος. Παρά ταῦτα, στήν δήλωση πού ὑπέγραψαν ὁ τότε Οἰκουµενικός Πατριάρχης µέ τόν τότε Πάπα στήν γαλλική γλῶσσα καί µεταφράσθηκε στήν ἀγγλική καί τήν ἑλληνική, γίνεται λόγος γιά ἄρση ἀκοινωνησίας, ἡ ὁποία στήν πραγµατικότητα ἐπεβλήθη τό ἔτος 1009 µέ τήν εἰσαγωγή τοῦ filioque στό Σύµβολο τῆς Πίστεως. Εἶναι ἕνα θέµα πού δείχνει τήν ἰσχυρότερη διγλωσσία πού ἐπικρατεῖ σήµερα. 

Τό δεύτερον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι οἱ µικτοί γάµοι. Εἶναι χαρακτηριστικό τό πῶς δικαιολογοῦνται, ὄχι µέσα ἀπό τήν ἀρχή τῆς οἰκονοµίας, ἀλλά µέ οἰκουµενιστικό τρόπο. «Μέ αὐτόν τόν τρόπο δέν χάνουν τά δικαιώµατά των καί δέν ἀποκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν των µήτε οἱ Ὀρθόδοξοι, µήτε οἱ Ρωµαιοκαθολικοί Χριστιανοί» (σελ. 209). Παρά ταῦτα, οἱ ὁδηγίες τοῦ «Παπικοῦ ἐγγράφου» τοῦ 1970 «ἀντιτίθενται εἰς διπλῆν εὐλογίαν Γάµου». Αὐτό θεωρεῖται ὡς ἕνα «ἐµπόδιον» γιά τήν ἑνότητα. 

Τό τρίτον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι στούς «Ρωµαιοκαθολικούς Χριστιανούς» «τό Μυστήριον τοῦ Εὐχελαίου δέν θά γίνεται πλέον εἰς τούς ἑτοιµοθανάτους», καί στό «Μυστήριον τῆς Εὐχαριστίας οἱ Χριστιανοί πολλές φορές λαµβάνουν καί τό Σῶµα καί τό Αἷµα τοῦ Χριστοῦ» (σελ. 209). 

Τό τέταρτον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι ἐπιτρέπεται ἀµφότεροι νά κοινωνοῦν στίς ἄλλες Ἐκκλησίες.

«Ἐπιτρέπεται ἐξ ἀπόψεως Ρωµαιοκαθολικῆς νά µεταλαµβάνουν ἐν καιρῷ ἀνάγκης οἱ Ρωµαιοκαθολικοί εἰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἐν καιρῷ ἀνάγκης νά µεταλαµβάνουν εἰς Ρωµαιοκαθολικάς Ἐκκλησίας» (σελ. 209). 

Τό πέµπτον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ συµπροσευχή καί ἡ χρησιµοποίηση Ναῶν γιά τίς ἀνάγκες ἀµφοτέρων τῶν «Ἐκκλησιῶν».

«Ἐπιτρέπεται ἡ προσευχή µεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωµαιοκαθολικῶν καί ἡ χρησιµοποίησις Ναῶν Ὀρθοδόξων εἰς µερικά µέρη µόνον, διά τήν Ρωµαιοκαθολικήν Λειτουργίαν καί Ναῶν Ρωµαιοκαθολικῶν διά τήν Ὀρθόδοξον Λειτουργίαν. Ὅλα αὐτά πρό ὀλίγων ἐτῶν δέν ἐπιτρέποντο. Ὅλα αὐτά εἶναι λαµπρά σηµεῖα τῆς ἀµοιβαίας ἀγάπης καί τοῦ σεβασµοῦ» (σελ. 209). 

Τό ἕκτον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι στήν Ρώµη ἐπανέρχεται τό συνοδικό σύστηµα. 

Τό ἕβδοµον σηµεῖον «διορθώσεως» εἶναι ὅτι «καί οἱ δύο ὁµάδες» καλλιεργοῦν τήν ἀγάπη καί τήν συνεργασία καί µέ αὐτόν τόν τρόπο ἔρχεται «ἡ ὥρα ἡ εὐλογηµένη τῆς συµφωνίας καί τῆς ἑνώσεως», χωρίς ὅµως νά ζητήσουν συγχώρηση οἱ «Ρωµαιοκαθολικοί» οὔτε νά ὑποταχθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι «εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πάπα», δηλαδή θά φθάσουµε σέ µιά προοπτική Οὐνίας.

«Ἡ φιλία καί αἱ ἐπισκέψεις καί ὅλα τά ἄλλα δείγµατα τῆς ἀγάπης καί τῆς συνεργασίας δείχνουν ὅτι σιγά-σιγά ἔρχεται ἡ ὥρα ἡ εὐλογηµένη τῆς συµφωνίας καί τῆς ἑνώσεως. Εἰς τήν συµφωνίαν αὐτήν δέν θά ἔλθουν οἱ Ρωµαιοκαθολικοί εἰς τούς Ὀρθοδόξους νά ποῦν ἐκάναµε λάθη καί ζητοῦµεν συγχώρησιν. Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν θά ποῦν ὑποτασσόµεθα εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πάπα. ∆έν θά δεχθοῦν τά ἔθιµα καί τά ἄλλα ὅσα θέλουν νά δέχωνται οἱ Ρωµαιοκαθολικοί. Μέ τόν σύνδεσµον καί τήν δύναµιν τῆς ἀγάπης θά προχωρήσουν καί αἱ δύο ὁµάδες εἰς τήν συνάντησιν τοῦ Χριστοῦ καί θά φυλάξουν τήν κοινήν Παράδοσιν πού ὑπῆρχεν εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν ∆ύσιν ἀπό τῆς ἀρχῆς µέχρι τοῦ 1054» (σελ. 210).

Αὐτό δέν θυµίζει µιά ἰδιόµορφη Οὐνία; 

β) «Οἱ Ἀγγλικανοί Χριστιανοί» 

Κατά τό «ὁµολογιακό» αὐτό κείµενο ὁµολογεῖται ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι «εἰς µερικά ζητήµατα δέν συµφωνοῦν µέ τούς Ἀγγλικανούς». Πρόκειται γιά τήν θεία Εὐχαριστία, ἀφοῦ οἱ Ἀγγλικανοί δέν δέχονται τήν θεωρία τῆς Μετουσίωσης, ἀλλά δέν δέχονται καί τόν ὅρο «"Πραγµατική Παρουσία τοῦ Χριστοῦ" εἰς τόν ἄρτον καί τόν οἶνον». Αὐτή ἡ διδασκαλία «εἶναι µᾶλλον προσπάθεια τῶν Θεολόγων πρός ἑρµηνείαν τοῦ Μυστηρίου. ∆έν φαίνεται νά εἶναι ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν Ἀγγλικανῶν διότι ὅταν κοινωνοῦν πιστεύουν ὅτι παίρνουν τόν Θεάνθρωπον Χριστόν» (σελ. 211).

Ἐπίσης, ὑπάρχουν διαφορές ὡς πρός τίς Οἰκουµενικές Συνόδους στό θέµα «τῆς αὐθεντίας εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας», καί σέ θέµατα πού συµπεριλαµβάνονται στά 39 ἄρθρα πού ἀναφέρονται στήν µή ἀναγνώριση τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, στήν µή προσκύνηση τῶν Ἁγίων, τῶν λειψάνων καί τῶν εἰκόνων, στήν ἄποψη ὅτι τό µυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας «µεταδίδεται "κατά οὐράνιον καί πνευµατικόν τρόπον"», γιά τόν «ἀπόλυτο προορισµό» καί τήν διδασκαλία τους ὅτι «τά Μυστήρια εἶναι µόνον δύο (Βάπτισµα καί θεία Εὐχαριστία), ἐνῶ τά ὑπόλοιπα πέντε εἶναι παραγωγή λανθασµένης διδασκαλίας καί δεῖγµα ἀποµακρύνσεως ἐκ τῆς Ἀποστολικῆς διδασκαλίας» (σελ. 212).

Παρά, ὅµως, τίς διαφορές αὐτές «οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν ὅτι οἱ Ἀγγλικανοί πιστεύουν Ὀρθοδόξως εἰς τήν Ἁγία Τριάδα καί εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν καί εἰς τόν Παράκλητον, τό Ἅγιον Πνεῦµα, καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν µέ τά Μυστήρια καί τάς Παραδόσεις αὐτῆς» (σελ. 210).

Τό πλέον ἐκπληκτικό πού λέγεται στό «ὁµολογιακό» αὐτό κείµενο εἶναι ὅτι ὑπάρχει συµπροσευχή µεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ἀγγλικανῶν καί ὅτι µποροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι νά κοινωνοῦν σέ Ναούς τῶν Ἀγγλικανῶν καί οἱ Ἀγγλικανοί νά κοινωνοῦν σέ Ναούς τῶν Ὀρθοδόξων καί αὐτό θά γίνεται «καί διά λόγους ἀνάγκης καί Χριστιανικῆς Μυστηριακῆς φιλοξενίας». Ἡ θεία Εὐχαριστία θεωρεῖται σάν ἕνα κοινό δεῖπνο πού προσφέρεται στά σπίτια ὅπου ἰσχύει ἡ κοινωνική φιλοξενία.

«Ἐπεκράτησε, λόγῳ τῆς φιλίας, οἱ Ὀρθόδοξοι νά κηδεύουν τούς Ἀγγλικανούς καί νά κοινωνοῦν αὐτούς ὅπου δέν ὑπάρχουν Ἀγγλικανοί Ἱερεῖς.

Ἐπίσης, ὅπου δέν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς, οἱ Ἀγγλικανοί κηδεύουν καί κοινωνοῦν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Τοῦτο γίνεται µέ τήν γνῶσιν, ἀλλά καί µέ τήν ἄγνοιαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς µερικούς τόπους, ἀλλά καί διά λόγους ἀνάγκης καί Χριστιανικῆς Μυστηριακῆς φιλοξενίας. Ἔπειτα εἶναι βέβαιον ὅτι οἱ Χριστιανοί µόνοι των ζητοῦν τήν Κοινωνίαν. Εἶναι τοῦτο δεῖγµα τῆς διαθέσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ διά τήν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν πού τούς συνδέει ἡ Παράδοσις, ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἱερωσύνη καί τό Πιστεύω τῆς Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως» (σελ. 210-211). 

γ) «Οἱ Κοπτοαρµένιοι καί Αἰθίοπες Χριστιανοί» 

Μέ τόν τίτλο «Κοπτοαρµένιοι καί Αἰθίοπες Χριστιανοί» ἐννοοῦνται οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Χριστιανοί πού δέν δέχθηκαν τίς ἀποφάσεις τῆς ∆΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου πού συνῆλθε στήν Χαλκηδόνα, πού λέγονται καί Μονοφυσίτες Χριστιανοί ἤ Ἀνατολικοί Χριστιανοί.

Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση στόν Χριστό «ἐχάθη καί ἔµεινεν µόνον ἡ θεία» «εἶναι αἱρετική καί ὀνοµάζεται Μονοφυσιτισµός». Ὅµως καί ἐδῶ ὑπάρχουν ἐλπίδες ἑνώσεως.

«Σήµερα ὅµως οἱ Κόπται καί οἱ Ἀρµένιοι καί οἱ Αἰθίοπες δηλώνουν ὅτι δέν δέχονται τόν Μονοφυσιτισµόν. Ἐάν λάβωµεν ὑπ᾽ ὄψιν ὁµολογίες τῆς πίστεως πού ἔκαµαν σύγχρονοι Ἀρχηγοί τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν, τότε θά ἴδωµεν ὅτι ἡ πίστις των εἰς τόν Χριστόν εἶναι Ὀρθόδοξος, διότι παραδέχονται τόν Χριστόν µέ δύο φύσεις ἡνωµένας, τήν φύσιν τοῦ Θεοῦ καί τήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου.

∆ι᾽ αὐτό ἐλπίζοµεν σήµερον ὅτι δέν θά ἀργήσῃ πολύ νά ἑνωθῇ ἡ Ἐκκλησία τῶν Αἰθιόπων τῶν Κοπτῶν καί τῶν Ἀρµενίων µέ τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν» (σελ. 213). 

δ) «Οἱ Λουθηρανοί καί οἱ ἄλλοι Προτεστάνται Χριστιανοί» 

«Οἱ Λουθηρανοί εἶναι Χριστιανοί ἀκόλουθοι τοῦ Γερµανοῦ Μαρτίνου Λουθήρου ὁ ὁποῖος ἦτο Ἱερεύς Ρωµαιοκαθολικός», πού ἀποµακρύνθηκε ἀπό τόν Πάπα, καί «ἀπό τήν κίνησιν αὐτήν προέρχονται ὅλοι οἱ σηµερινοί Προτεστάνται Χριστιανοί».

«Ἡ κίνησις αὐτή, ἐνῷ ἔκαµεν καλόν εἰς τόν κόσµον µέ τήν διάδοσιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἔκαµεν ὅµως καί κακόν, διότι ἐκοµµατιάσθηκε ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν ∆ύσιν διότι ἔγινεν αἰτία πολέµων καί διότι ἀπεµακρύνθησαν πολλοί ἀπό τήν Παράδοσιν τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας» (σελ. 214).

Οἱ Λουθηρανοί καί οἱ Προτεστάντες «δέχονται µόνον τήν Ἁγίαν Γραφήν καί ἀπορρίπτουν τήν Ἱεράν Παράδοσιν τοῦ Χριστιανισµοῦ», καί δέχονται «ὅτι µόνον δύο Μυστήρια ὑπάρχουν, τό Βάπτισµα καί ἡ Θεία Εὐχαριστία». ∆έν δέχονται ὅσα προέρχονται ἀπό τήν Ἱεράν Παράδοση, ὅπως τήν Ἱερωσύνη µέ τήν Ἀποστολική ∆ιαδοχή, τά ἑπτά Μυστήρια, τίς Οἰκουµενικές Συνόδους, τήν τιµή τῆς Παναγίας, τήν τιµή τῶν Ἁγίων, τῶν Λειψάνων καί τῶν Εἰκόνων, τήν τάξη τῆς Λειτουργικῆς Λατρείας, τήν νηστεία.

Οἱ Ὀρθόδοξοι διαφέρουν ἀπό τούς Λουθηρανούς καί τούς ἄλλους Προτεστάντες Χριστιανούς σέ ὅλα αὐτά.

«Εἶναι ὅµως ἀληθές ὅτι ὁ Λούθηρος καί οἱ ἀκόλουθοί του ἐσέβοντο τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς ∆ύσεως καί ὅτι πολλάκις παίρνουν σκέψεις ἀπό τά βιβλία των. Εἶναι ἐπίσης ἀληθές ὅτι θεωροῦν ὡς ἀπόλυτον αὐθεντίαν µόνον τήν Γραπτήν Ἀποκάλυψιν, δηλαδή τήν Ἁγίαν Βίβλον, ἐνῶ θεωροῦν τήν Ἱεράν Παράδοσιν, τήν ἄγραφον δηλαδή πηγήν τοῦ Χριστιανισµοῦ ὡς ὄχι ἀξίαν προσοχῆς» (σελ. 214).

Παρά ταῦτα, καί γιά τούς Λουθηρανούς καί τούς ἄλλους Προτεστάντες Χριστιανούς ἰσχύουν κατά τό «ὁµολογιακό» αὐτό κείµενο ὅσα γράφησαν προηγουµένως γιά τήν «οἰκουµενική συνεργασία» τῶν Χριστιανῶν καί τήν «µία Ἐκκλησία καί τίς Ἐκκλησίες», ὡς πρός τό βάπτισµα, τήν συµπροσευχή καί τήν «µυστηριακή φιλοξενία» στήν θεία Κοινωνία, τήν πορεία πρός τήν ἕνωση χωρίς «πολεµική καί ἀνταγωνιστική» διάθεση, ἀλλά µέ τήν ἀγάπη, πού «σώζει καί θεώνει»!! Πλήρης, δηλαδή, οἰκουµενιστική νοοτροπία. 

Συµπέρασµα 

Αὐτές εἶναι οἱ βασικές θέσεις τοῦ «ὁµολογιακοῦ» κειµένου τό ὁποῖο γράφηκε καί προοριζόταν γιά τίς «πνευµατικές ἀνάγκες τοῦ λογικοῦ ποιµνίου», γιά βοήθηµα τῶν Κατηχητῶν καί γιά τούς Χριστιανούς ἑτεροδόξους πού ἐνδιαφέρονται νά πληροφορηθοῦν γιά τά ὅσα πρεσβεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατά τό ἔτος 1975.

∆έν ἔχει σηµασία ὅτι αὐτό τό «ὁµολογιακόν» κείµενο κυκλοφόρησε πρίν σαράντα (40) χρόνια, γιατί ἀπό τότε µέχρι σήµερα ἀφ᾽ ἑνός µέν ἐπιβεβαιώθηκαν στήν πράξη ὅλες αὐτές οἱ ἀπόψεις, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ προχώρησαν τά πράγµατα σέ χειρότερο βαθµό.

Παρατηρεῖ κανείς ὅτι σήµερα διατυπώνονται λόγοι ἀνάλογα µέ τά ἀκροατήρια, ἐν τῷ µεταξύ ὅµως οἱ ἀντορθόδοξες προσπάθειες γιά «ἕνωση» παρά τίς θεολογικές διαφορές προχωροῦν ἐντατικά. Ἡ θεία Εὐχαριστία θεωρεῖται χῶρος «µυστηριακῆς φιλοξενίας» καί τῶν ἑτεροδόξων, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὅτι «ἔχει πόρτες, ἀλλά ὄχι τοίχους», καί ἡ «ἕνωση» θά γίνη µέ τήν διατήρηση τῶν «χαρακτηριστικῶν» κάθε θεολογίας.

Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία πού ἐπικρατεῖ σήµερα στόν διορθόδοξο καί διαχριστιανικό κόσµο καί θά ἦταν ὀδυνηρό ἄν µιά

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὑποστηρίζω, ὅπως τό κάνουν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι, Κληρικοί, µοναχοί καί θεολόγοι, ὅτι τά κείµενα πού θά ὑπογραφοῦν ἀπό τήν µέλλουσα νά συγκληθῆ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο πρέπει νά εἶναι καθαρά, ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς, ὁµολογιακά, συντονισµένα στήν δυσχιλιετῆ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί νά µήν ἀνατρέπουν τήν θεολογία Μεγάλων καί Οἰκουµενικῶν Συνόδων ἀλλά καί τίς ἀποφάσεις τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς. Μία διγλωσσία θά ἐξυπηρετήση τραγικά τήν «ὁµολογιακή» διγλωσσία καί σύγχυση τοῦ κειµένου πού εἴδαµε προηγουµένως. Καί αὐτό θά εἶναι ὀδυνηρό.

(Πηγή: ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΙΟΥΝΙΟΣ 2016)

το είδαμε ΕΔΩ

Share