Ορφέας και Ομηρος

Δύο ποιήματα του Παναγιώτη Κωνσταντινίδη-Τριφύλιου

ΟΡΦΕΑΣ

Με όσους αναφέραμε

ο αριθμός δεν κλείνει

των ημιθέων και σοφών

που γέννησε η Ελλάδα.

Να συνεχίσω είναι σωστό

και πρώτον αναφέρω

τον πιο παλιότερο σοφό

τραγουδιστή Ορφέα

φιλόσοφο θεογέννητο

που έπαιζε τη λύρα

που γλυκαινόταν οι καρδιές

και αγριμιών ακόμα.

Τόσο πολύ ήταν γλυκιά

η μουσική των ήχων

που βγαίναν από τη λύρα του.

Ο πόνος που βασάνιζε

την τρυφερή καρδιά του

από το χαμό της όμορφης

γυναίκας του Ευρυδίκης

στον Αδη τον παρέσυρε

να πάει να την πάρει

αν θα μπορέσει απ’ το σκυλί

τον Κέρβερο να φθάσει.

Και σαν τον είδε το σκυλί

με τα εφτά κεφάλια

αγριεύει και ετοιμάζεται

να τον κατασπαράξει

ευθύς τη λύρα χούφτιασε

και άρχισε να παίζει

ένας γλυκός αντίλαλος

σκορπίστηκε στον Αδη

Ο Κέρβερος σταμάτησε

σε λίγο εκοιμήθη

και ο Ορφέας ευτυχής

φεύγει ζευγαρωμένος

Μα δεν του ήταν τυχερό

πολύ να ζήσει  ακόμα

γιατί σπαράχτη αλύπητα

από τις τρελές Μαινάδες

σαν στάθηκε αντίκρυ τους

και θέλησε με λόγια  

σοφά μαζί και ηθικά

τ’ όργιο να σταματήσει

ΟΜΗΡΟΣ

Μα είχεν η Ελλάδα μας

κι’ άλλον σοφό δικό τους

που δέκα πόλεις μάλωναν

που τον ζητούσαν γιό τους

Τον Όμηρο το θεϊκό

που τα ποιήματα του

έφραιναν όλων τις καρδιές

όσων είχαν την τύχη

να τον ακούν την ώρα αυτή

να απαγγέλλει στίχους

Μήπως όμως και σήμερα

για όσους τα διαβάζουν

δεν μένουν με το ρώτημα

θνητός αν τάχει γράψει

αφού ναι τόσο θαυμαστά

με τη δική του σκέψη

ή τον βόηθησε ο θεός ;

Και όλοι αυτό πιστεύουν

Βιογραφικό  Σημείωμα 

του ποιητή Παναγιώτη Κωνσταντινίδη-Τριφύλιου

τιμής ένεκεν

Ο Παναγιώτης Γεωρ. Κωνσταντινίδης –Τριφύλιος (1902-1996) είναι θείος μου, αδελφός του πατέρα μου και πνευματικός μου πατέρας, επειδή ο φυσικός μου πατέρας έφυγε νωρίς, εκτελεσθείς από τους Γερμανούς ναζί κατά την κατοχή.

Ο Παναγιώτης Κωνσταντινίδης (Π.Κ) κατάγεται από το Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας όπου εφοίτησε στο εκεί Δημοτικό Σχολείο και τις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στο Γυμνάσιο Κυπαρισσίας . Εν συνεχεία ο  αδελφός του (κα πατέρας μου) αξιωματικός ων του Ελληνικού Στρατού, τον ενέγραψε στην Βαρβάκειο Σχολή εκ της οποίας απεφοίτησε τις δύο τελευταίες τάξεις  με άριστα, συναγωνιστείς με παιδιά των εκλεκτοτέρων οικογενειών των Αθηνών τα χρόνια εκείνα.

Πέτυχε στις εξετάσεις στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά δεν πρόλαβε να φοιτήσει  διότι στρατευθείς στα 19 του χρόνια προκειμένου να συμμετάσχει στην Μικρασιατική Εκστρατεία (1921-22) στη Σμύρνη και από εκεί στην πρώτη γραμμή στο Αφιόν Καραχισάρ. Έζησε όσο κανείς άλλος τον εφιάλτη της Μικρασιατικής Καταστροφής  διότι αιχμαλωτίστηκε τον Αύγουστο του 1922 από τους Τούρκους μαζί με τους στρατηγούς Διγενή, Δημαρά και Τρικούπη.

Έμεινε αιχμάλωτος κάτω από τις πιο κτηνώδεις και  απάνθρωπες συνθήκες ως τον Απρίλιο του 1923. Με νοσοκομειακό έφτασε στον Πειραιά , ακρωτηριασμένος και με την ψυχή στα δόντια, όπως γράφει ο ίδιος. Στο νοσοκομείο έμεινε ως το τέλος Μαΐου   με δικά του έξοδα  και εν συνεχεία διακομίστηκε στην Αθήνα στο νοσοκομείο Μακρυγιάννη, όπου νοσηλεύτηκε ως τον Οκτώβριο.

Τον Απρίλιο 1924 διορίστηκε υπάλληλος στο Υπουργείο Υγιεινής Προνοίας και Αντιλήψεως και υπηρέτησε ως το 1935, όπου αρρώστησε και βγήκε σε σύνταξη ως «παθών εν υπηρεσία  και ένεκα ταύτης»

Μετέβη στην Κυπαρισσία και ανέλαβε την διεύθυνση της τοπικής εβδομαδιαίας εφημερίδας  με τίτλο «Αγών της Τριφυλίας» του αδελφού του Χρήστου Κωνσταντινίδη   Το 1940 έκλεισαν την εφημερίδα για να μην συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής.

Το 1941 ήλθε στην Αθήνα όπου έβγαλε την εφημερίδα «Νέα του Αιγάλεω» που διήρκησε οκτώ χρόνια. Πολυγραφότατος και λόγιος με βαθιά γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και φιλολογίας έγραψε πολλά βιβλία, μελέτες, άρθρα, ποιήματα που όλα αναφέρονται στον άνθρωπο, στον Ελληνισμό, στην ιστορία μας και στα παθήματα της φυλής μας.

Ο Π.Κ είχε μέσα στο γονίδιο του τις αξίες του αρχαίου και νεώτερου πολιτισμού της φυλής μας και τις  δίδαξε  σε πολλούς νέους. Έφερε τον πατροπαράδοτο κώδικα ηθικής και την αγάπη του για την οικογένεια την μόρφωση και την πρόοδο. Ήταν πραγματικός ιδεολόγος έχοντας μελετήσει όλες τις σύγχρονες ιδεολογίες και ιδεοληψίες και πάντα μου τόνιζε ότι μόνον μια είναι πανανθρώπινη, διαχρονική και αξεπέραστη ιδεολογία, ο Ελληνισμός.

Ολες οι άλλες απεδείχθησαν νόθες και βλαπτικές και στέρησαν την ελευθερία,   δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Αγωνίστηκε με την πένα κατά των Γερμανών κατακτητών και  για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά ποτέ δεν ζήλεψε τον πλούτο σαν υλική συσσώρευση, διότι πάντα τον θεωρούσε σαν μέσο για την πραγμάτωση υψηλών σκοπών και ιδανικών. Εξ άλλου αυτός με τα μέτρια εισοδήματα του θεωρούσε τον εαυτόν του πλούσιο και έτσι τον θεωρούσε και η κοινωνία, διότι  είχε επιτύχει  την πλήρη ‘ευδαιμονία’. 

Ζούσε το βίο του με αυτάρκεια και μέτρο, αγαπούσε τη φύση και το κυνήγι σαν άθλημα, ήτο ασκητικός και απόμακρος από την κοινωνία. Οσάκις απαιτείτο από τις περιστάσεις παρουσιάζετο όμορφος, ψηλός, επιβλητικός σαν τον Δία ενώπιον της ομηγύρεως και αγόρευε πράγματα ευχάριστα με μετριοπάθεια και μάγευε το πλήθος.

Ο Π.Κ ήτο μια πολυσχιδής και πολύπλευρη φυσιογνωμία με στέρεες θέσεις, αλλά και  αρκετές αντιθέσεις, αντιφάσεις που για να τις αποκαλύψεις έπρεπε να γίνεις Δήλιος βουτηχτής. Άνθρωπος του ωραίου διαλόγου όλα στα εξηγούσε με βάση την φιλοσοφία, τον ανθρωπισμό αλλά και με του βίου την στυγνή πραγματικότητα. Ενώ με τον διάλογο και την πένα ήταν πνευματικό ον, ο ίδιος ήταν λίαν πρακτικός και εφευρετικός, τα δε λόγια δεν τα έλεγε χάριν φιλολογίας αλλά τα έκανε πράξη του βίου του. Εκεί ξεχωρίζουν οι δήθεν μορφωμένοι από τους σοφούς. Οι πρώτοι μπορεί να τα λένε αλλά δεν κάνουν τα λόγια πράξη. Αντίθετα ο Π.Κ τα έκανε πράξη. Εσέβετο και αγαπούσε τη γυναίκα διότι την θεωρούσε την μήτρα της ζωής. Ήταν ένθερμος πατριώτης αλλά και φιλειρηνιστής, χωρίς κομματική ταυτότητα,  άνθρωπος του κέντρου και της χρυσής μεσότητας με βαθιές δημοκρατικές πεποιθήσεις. Παρά το γεγονός ότι γνώριζε την απάτη όλων εν γένει των θρησκειών παρέμεινε μέχρι τέλος της ζωής του συγκαταβατικός προς την θρησκευτική πίστη των προγόνων μας και ποτέ δεν θέλησε να την προσβάλει. Το ιστορικό και λαογραφικό έργο του απασχόλησε Ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια και έλαβε επαίνους γι’ αυτό.

Ο καθηγητής της κλασσικής φιλολογίας του πανεπιστημίου του Ιλλινόι-Σικάγο ΗΠΑ, του γράφει: «η προσπάθεια σας να χρονολογήσετε τις φάρες του χωριού σας με βάση την αρχιτεκτονική του σπιτιού …δίνει στο βιβλίο σας μια αξία πιο μόνιμη, όχι του ερασιτέχνη, ιστοριοδίφη αλλά του ερευνητού-Φώτης Λίτσας»

Ο Π.Κ είχε μελετήσει τον Πλάτωνα, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Ηράκλειτο, τις αρχαίες τραγωδίες  και άλλους από το πρωτότυπο καθώς επίσης ήτο γνώστης της Ελληνικής Αρχαιολογίας, την οποίαν κακώς οι αμόρφωτοι ή οι εχθροί του έθνους μας την ονόμασαν Μυθολογία. Όλα όσα διδάχθηκε τα έπλασε σε μια δική του λαϊκή φιλοσοφία και διδασκαλία για τους νέους. Η θεωρία του για τη ζωή ήταν: «Μορφώσου ζήσε καλά και κάνε το καλό»

Επειδή εμείς τα παιδιά του 40’ λόγω του Β. Π.Π , της Κατοχής και του Εμφυλίου πήραμε ελλιπή  δευτεροβάθμια μόρφωση  υποχρεωθήκαμε να γίνουμε αυτοδίδακτοι. Ήταν λοιπόν τυχεροί όσοι είχαν κάποιο δάσκαλο σαν τον θείο μου. 

Του χρωστάω τόσα πολλά ώστε ευγνωμονώ τους θεούς που μου έστειλαν μέσα από κάτι παλιά συμβόλαια δύο θαυμάσια ποιήματα του (Ορφέας και Όμηρος) τα οποία σας   παρουσιάζω ανωτέρω με την βιογραφία του, ώστε να μείνει το φωτεινό του στίγμα στο διαδίκτυο. Αυτός ήταν ένας πνευματικός γίγας, εγώ και δέκα ζωές να ζούσα δεν θα μπορούσα να τον φθάσω στο ύψος. 

Αιωνία σου η Μνήμη καλέ μου δάσκαλε. Σε ευγνωμονώ! Η μητέρα μου χάρισε το ζειν και εσύ μου χάρισες το «ευ ζην».

Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Υποστράτηγος ε.α 

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

Share