συνέχεια από το 1ο μέρος
Σκεφτείτε το σοβαρά παρακαλώ πολύ άλλη μια φορά και μην το προσπερνάτε επιπόλαια.
Το άλλο εξαχθέν συμπέρασμα όλου του συλλογισμού είναι: ΑΝ άκουσαν κάποιοι, ΑΝ συνειδητοποίησαν τι συμβαίνει, ΑΝ έπραξαν ορθοφρόνως και άλλαξαν κάτι στη ζωή τους (μυαλά, απόψεις, συνήθειες, καθημερινή ζωή κ.ά.), αυτοί είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ!
Ένας στους εκατό, πέντε στους χίλιους, δέκα στους τρεις χιλιάδες. Χίλιοι στα δέκα εκατομμύρια. Μακάρι αυτοί οι λίγοι να βρουν όλα τα καλά στη ζωή τους και να τους πάνε όλα καλά. Είθε ο Θεός να τους προστατέψει και να τους στρέψει σε όλο και πιο αγνά λιβάδια και λουλούδια.
Το ποσοστό αποχής στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού με αντικρούει και με βγάζει ψεύτη, ίσως, γιατί πρώτη φορά στην ιστορία υπήρξε τέτοια αποχή. Αυτό είναι καλό σημάδι. Πολύ καλό θα έλεγα και πολύ ενθαρρυντικό. Το αποτέλεσμα μετράει όμως: Ξανά ο λύκος με άλλη προβιά ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να προάγει ταχύτατα το ηλεκτρονικό χρήμα, τις κάρτες και την τελευταία κλωτσιά στο γκρεμό…
Ενισχυτικός παράγοντας στα συμπεράσματά μου είναι και τα… σχόλια των αναγνωστών σε όλα τα άρθρα αφύπνισης. Απόδειξη του επιπέδου των συμπατριωτών μας: Χλευασμός, κατηγορίες, κοροϊδίες, «εξυπνάκηδες», αθυρόστομοι… Αντί να πουν ένα «ευχαριστώ» που υπάρχουν άνθρωποι που τους ταρακουνούν, αυτοί λένε χιλιάδες ασυναρτησίες και, στο τέλος, ανταπαντά κοροϊδευτικά ο ένας στον άλλον, έχοντας εκτροχιαστεί τόσο από το αρχικό νόημα του άρθρου όσο και από την ουσία του!
Μάχονται με ανώνυμα emails – οι περισσότεροι, λίγοι είναι οι επώνυμοι – και χάνουν το δάσος, πολεμώντας την άποψη του 8ου, π.χ. κατά σειρά σχολίου, μετά ο 9ος σχολιάζει υβριστικά τον 8ο , μετά σχολιάζει ο 12ος και ανταπαντά άλλος εξυπνάκιας στο 14ος σχόλιο… Έχει χαθεί η μπάλα με άλλα λόγια και χάθηκε και η ουσία του άρθρου του αρθογράφου.
Καταλαβαίνετε τι λέω;;;;
Ειδικά σε θέματα άμυνας, στρατού και στρατιωτικών, η κατάσταση είναι μπαρούτι. Μπορώ να πω χειρότερη, γιατί όλοι οι άντρες αυτού του τόπου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έχουν σχέση με το στράτευμα. Είτε ως κληρωτοί, είτε ως συγγενείς κληρωτών, είτε ως εν ενεργεία είτε ως εν αποστρατεία.
Τα θέματα περί στρατού είναι καυτή πατάτα για τα blogs και το διαδίκτυο!
Στις 2 Ιουν 2013 εστάλη στην ΕΑΑΣ γραπτή επιστολή που ποτέ δεν τόλμησε να την δημοσιεύσει στην εφημερίδα ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ, ούτε καν να την αναφέρει οπουδήποτε.
http://www.onalert.gr/
http://www.akis2010.net/
Δυο-τρία χρόνια μετά φαίνεται ότι οι απόστρατοι είναι αμετανόητοι. Δεν παιζόμαστε τελικά. Μας δουλεύουν κατάμουτρα ψιλό γαζί κι εμείς γλύφουμε ακόμα τον εμετό μας.
Μιλάνε πάλι για κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, συναντήσεις με την ηγεσία κι άλλα τέτοια… Συγγνώμη για τη φράση, χίλια συγγνώμη και με συγχωρείτε αλλά εκρήγνυμαι συνειδησιακά… χιέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι με τις κινητοποιήσεις των αποστράτων!
Δυο-τρία χρόνια μετά φαίνεται ότι οι απόστρατοι είναι αμετανόητοι. Δεν παιζόμαστε τελικά. Μας δουλεύουν κατάμουτρα ψιλό γαζί κι εμείς γλύφουμε ακόμα τον εμετό μας.
Μιλάνε πάλι για κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, συναντήσεις με την ηγεσία κι άλλα τέτοια… Συγγνώμη για τη φράση, χίλια συγγνώμη και με συγχωρείτε αλλά εκρήγνυμαι συνειδησιακά… χιέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι με τις κινητοποιήσεις των αποστράτων!
Θα τους πατήσουν
όλους αλύπητα και τότε να δεις κλάμα η Στέλλα…
ΔΕΝ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ τελικά…
Τα «αμυντικά» ιστολόγια χρυσώνουν την πραγματικότητα και κουκουλώνουν την ουσία. Δημοσιεύουν μόνο αερολογίες, άχρηστα πράγματα, ανούσια, στερούμενα ουσιαστικής ποιότητας και των πραγματικών αναγκών των στελεχών. Στρέφουν την προσοχή των αναγνωστών σε αερολογίες και «παρακολουθούν» τις αντιδράσεις τους… Δεν επιτρέπουν ανώνυμα σχόλια παρά μόνο μέσω ελεγχόμενων δικτύων (Facebook, Twitter κλπ.) τα οποία παρακολουθούνται, όπως και οι γράφοντες στρατιωτικοί σ’ αυτά με τις γνώμες τους.
Αν τολμήσει κανείς να στείλει προς δημοσίευση άρθρο που καίει, ΔΕΝ το δημοσιεύουν, συνεχίζοντας παράλληλα να κοιμίζουν τους στρατιωτικούς με ειδήσεις τύπου: «Ο τάδε επισκέφτηκε το τάδε Φυλάκιο…..», «Η τάδε επίσκεψη του Χ», «Ο ΑΚΑΜ της Ζιμπάμπουε επισκέφτηκε τον Ψ…», «Η Άσκηση Χ έγινε εκεί», και ούτω καθεξής…
Άρθρα, αναλύσεις, απόψεις, βιβλία, αλήθειες προς συμμόρφωση-διόρθωση πάνε στον ηλεκτρονικό κάλαθο ΌΛΩΝ των αμυντικών ιστότοπων. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή χρόνια τώρα!
Το παρατηρώ συνειδητά πλέον και είναι ατράνταχτο γεγονός.
Βιβλία ανωτάτων μπαίνουν στην πρώτη γραμμή ενώ βιβλία κατωτέρων-υπαξκών θάβονται να μην τα δει κανείς! Σου λέει, δε συμφέρει να τα δει κανείς μήπως και τους μπαίνουν άλλες ιδέες… Μόνο των ανωτάτων θα προβάλουμε γιατί αυτά «προβλέπονται»…
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΠΙΑ.
Κουραστήκαμε να λέμε, να φωνάζουμε, να ξαναλέμε, να ξαναφωνάζουμε, να ξαναγράφουμε (τι μας έμεινε άλλωστε; Μια «πέννα» κι ένα πληκτρολόγιο Η/Υ να γράφουμε, μέχρι να μας το πάρουν κι αυτό…).
Έχουν σταλεί παράλληλα όλ’ αυτά τα χρόνια και εκατοντάδες emails στα προσωπικά γραμματοκιβώτια στρατιωτικών, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα!
Ο γράφων έχει στείλει δεκάδες emails για επαγγελματική και προσωπική βελτίωση στους «δικούς» του, προειδοποιήσεις για τις εξελίξεις, μεγαλύτερη προσοχή σε τούτο ή σε κείνο, τροφή για συλλογισμό, ιδέες καριέρας, ψυχοπνευματικής διέγερσης και πρόληψης…
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενδιαφέρεται, δεν ενδιαφέρθηκε, δεν ρώτησε, δεν έψαξε, δεν ανταποκρίθηκε, δεν είπε ούτε ΕΝΑ συλλογισμό ή προβληματισμό.
Να μην πω και για το απλό «ευχαριστώ», τον στοιχειώδη κανόνα ευγένειας μεταξύ ανθρώπων βρε παιδί μου. Ένα «ευχαριστώ» για όλα τα ερεθίσματα! Μόνο ΕΝΑΣ το έκανε αυτό, ένας χαμηλόβαθμος υπαξκός, ένας ταπεινός ΕΠΟΠ πλην όμως με μυαλό Ταξιάρχου...
Οι λοιποί; ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΝΟΙΑ. Ο ύπνος του δικαίου.
Υπάρχει πλέον ο ζωντανός κίνδυνος να μας κατηγορήσουν, μηνύσουν, χλευάσουν, κοροϊδέψουν. Να μας πουν γραφικούς. Να μας απειλήσουν. Να ορθώσουν τοίχο: «Άσε με ήσυχο! Εσένα τι σε νοιάζει! Σε ρώτησε κανείς; Δική μου είναι η ζωή. Με ρώτησες αν θέλω να σ’ ακούω;» Ειδικά το τελευταίο, συνέβη στον γράφοντα το 2002, από έναν 23χρονο Υπαξκό, όταν του είχα γίνει «κολλιτσίδα» και επέμενα να πάει να μάθει αγγλικά να δει καμιά άσπρη μέρα στο στρατό…
Νιώθω έντονα πια ότι ήρθε η ώρα της απόσυρσης από όλο αυτό.
Τέρμα πια, κουραστήκαμε και πρέπει να φυλάξουμε τον εαυτό μας και να ασχοληθούμε σοβαρά με τη σωτηρία μας.
Το σκέφτομαι καιρό τώρα και το παρατηρώ όλο και πιο έντονα, παράλληλα με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Είναι χαμένος χρόνος που θα’ πρεπε να διατίθεται σε πιο «σωστικές» ενέργειες. Για μένα…
Έχω κι εγώ προβλήματα κι έχω έρθει σε έντονη αντιπαράθεση με αγαπημένα μου πρόσωπα που λέγαν όλοι: «Άστους, τι σε νοιάζει εσένα τι κάνουν οι άλλοι!» Κι η ειρωνεία είναι ότι έχουν δίκιο, γιατί το βλέπω εμπράκτως live σε πρόσωπα του κοντινού περιβάλλοντός μου. Ό,τι κι αν τους λες, ό,τι κι αν προειδοποιήσεις, όπως κι αν το φέρεις, όσο πιο απ’ έξω και γλυκά να το παρουσιάσεις, όσες φορές και το επαναλάβεις καλυμμένα με χρυσόσκονη μήπως και ακούσουν, αυτοί είναι στον ΚΟΣΜΟ τους!
Ακούν μόνο αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Αυτό που τους λέει το κρανίο τους. Τα ώτα έχουν βουλώσει.
Έχω προειδοποιήσει φίλους και συγγενείς για πολλά θέματά αλλά η εκκωφαντική απουσία τους και έλλειψη ενδιαφέροντος με λυπεί αφάνταστα, με πληγώνει και μ’ αφήνει άδειο, κενό. Μου στερεί τη χαρά μου.
Νόμιζα κι εγώ ο χαζός ότι είμαι κάποιος, ότι αν τα πω κι εγώ θα με ακούσουν. Εγώ τα έκανα αυτά που «κηρύττω»; Τα έπραξα πρώτα και μετά να τα πω στους άλλους; Τι έκανα εγώ προληπτικά για τα όσα γράφω δημόσια; Πρόλαβα; Προφυλάχτηκα; Έκανα κάτι να κρυφτώ ή να πολεμήσω με οποιοδήποτε τρόπο την οποιαδήποτε λαίλαπα που ετοιμάζουν; Προφυλάσσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου;
Τι είμαι εγώ τελικά για να προειδοποιώ; Ο Θεός; O Θεός ο ίδιος δεν πιάνει απ’ το αυτί κανέναν, παρά μόνο περιμένει την μετάνοια του ανθρώπου. Δεν πιέζει, δεν προειδοποιεί, δεν αυθαδιάζει σε κανέναν να του πει με θυμό: «Ξύπνα βρε! Ξύπνα! Δε βλέπεις τι γίνεται;;;»
Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι με νοιάζει εμένα αν θέλει να σωθεί ο άλλος, αν θέλει να ΑΚΟΥΣΕΙ, αν θέλει να αφυπνιστεί; Έχω μάθει και έχω πιστοποιήσει στη ζωή μου ότι, ο καθένας γράφει τη μοίρα του ΜΟΝΟΣ του. Το ίδιο ισχύει για όλους τους Έλληνες και το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Όπως στρώσαμε τόσα χρόνια έτσι κοιμόμαστε, είτε σαν άτομα είτε σαν έθνος.
Τι με νοιάζει εμένα αν θέλει ο άλλος να μείνει «Δεκανέας» για πάντα ενώ μπορεί να φτάσει «Στρατηγός»;
ΑΝ ΘΕΛΕΙ, θα ψάξει να βρει! ΑΝ δεν θέλει, άσ’τον να πάει από εκεί που ήρθε.
Με συντάραξε αυτό που άκουσα από έναν πολύ πνευματικό άνθρωπο αλλά δεν το πήρα σοβαρά: «Οι καμπάνες φωνάζουν και καλούν τον κόσμο στην Εκκλησία, αλλά στο τέλος μένουν απ’ έξω απ’ την Εκκλησία…». Κι ο λαός λέει ότι το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να είμαι ούτε η καμπάνα ούτε το «έξυπνο» πουλί! Ο νοών νοείτω…
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ.
Ας με αντικρούσει κάποιος με στοιχεία και επιχειρήματα…
Αλλά μάλλον δε θ’ απαντήσω γιατί δε γράφω με τέτοια πρόθεση το παρόν. Αποσύρομαι από τα άρθρα και όλες αυτές τις μπούρδες που’ χω καταθέσει δημόσια. Ας γράψει άλλος, ευχαρίστως να τις διαβάσω. Θα τα διαβάζω. Γράψτε κι άλλο, γράψτε κι άλλοι, άντε να δούμε ΑΝ ΑΚΟΥΣΟΥΝ οι άνθρωποι ή ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ.
Κι ετοίμαζα ένα μεγάλο και καλό για τον ΟΗΕ, τον Πάπα, την επερχόμενη πανθρησκεία και την επικείμενη… διάλυση του Χριστιανισμού, μαζί με τον… Χριστό που «ετοιμάζουν», τόσο στην ΕΕ όσο και τη χώρα που δεν ακούει ποτέ τίποτα και λέγεται Ελλάδα.
Έχει να κλάψει κόσμος και κοσμάκης αλλά τι να κάνουμε, ας τα βρει ο καθείς μόνος του και τρέξει όταν βρεθεί προ εκπλήξεως…
Μαζί κι εγώ, αν προλάβω και με σώσει η Χάρη Του.
Σας το λέω μαζί με το παρόν τελευταίο άρθρο: Η Εκκλησία έχει παραιτηθεί από το ρόλο της! Συμπράχθηκε με τη νέα τάξη πραγμάτων και προετοιμάζουν τον α……, αλλά δεν το λένε στους πιστούς να μην τους χαλάσουν τον ύπνο.
Αφού έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ.
Ευτυχώς δηλαδή που παύω και δεν θα το ολοκληρώσω ποτέ το άρθρο, δε θα το στείλω ποτέ σε κανέναν, μόνο κοινοποίηση στο δικό μου email box, από εμένα σε μένα!
Έτσι κυνηγούσαν και οι Εβραίοι στην αρχαία ιστορία τους προφήτες τους που τους μιλούσαν εξ ονόματος του Θεού, αλλά αυτοί ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΑΝ. Στρουθοκαμήλιζαν, τους ενοχλούσαν οι προειδοποιήσεις για μετάνοια και επιστροφή στο Θεό. Γι’ αυτό και πάθαν τόσες εξοντώσεις στην ιστορία και τους διέλυσαν οι εχθροί τους…
Επιτρέψτε μου να είναι το τελευταίο άρθρο που δημοσιεύεται ΔΗΜΟΣΙΑ, όποιος ιστότοπος έχει την ευγενή καλοσύνη να το δημοσιεύσει…
Ίσως και να σταλεί στα email boxes πολλών.
Όποιος θέλει κάτι ας ψάξει να το βρει. Αν θελήσει κάτι κάποιος από μένα θα ψάξει να με βρει, αν όχι ας με αφήσει κι εμένα ήσυχο να πορευθώ όπως μπορώ στη φτωχή και άσημη ζωούλα μου…
Αυτός που θα θελήσει να (με) ψάξει, ξέρει που θα (με) βρει…
Μπορεί και να τον βρω εγώ ή να του στείλω «διαφημίσεις», αλλά θα είναι light, όχι βαρύ, μήπως και του χαλάσουμε τον ύπνο…
Δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει «στίγμα» στο διαδίκτυο. Το «δυστυχώς» ανήκει σε μένα γιατί «υπάρχουν» στο διαδίκτυο οι απόψεις και ανησυχίες και ιδέες μου, το «ευτυχώς» ανήκει σε όλους όσους θελήσουν να ψάξουν με ευγενή άμιλλα και ανησυχία να (μου) ζητήσουν αυτά για τα οποία κόπιασα κι εγώ να μάθω και ν’ αποκτήσω…
Αυτοί που (με) ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ…
ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ λοιπόν που γράφουμε κι αυτό το άρθρο; Μάλλον ματαιοδοξία κι αυτό…
ΔΕΝ ΑΚΟΥΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ τελικά…
Τα «αμυντικά» ιστολόγια χρυσώνουν την πραγματικότητα και κουκουλώνουν την ουσία. Δημοσιεύουν μόνο αερολογίες, άχρηστα πράγματα, ανούσια, στερούμενα ουσιαστικής ποιότητας και των πραγματικών αναγκών των στελεχών. Στρέφουν την προσοχή των αναγνωστών σε αερολογίες και «παρακολουθούν» τις αντιδράσεις τους… Δεν επιτρέπουν ανώνυμα σχόλια παρά μόνο μέσω ελεγχόμενων δικτύων (Facebook, Twitter κλπ.) τα οποία παρακολουθούνται, όπως και οι γράφοντες στρατιωτικοί σ’ αυτά με τις γνώμες τους.
Αν τολμήσει κανείς να στείλει προς δημοσίευση άρθρο που καίει, ΔΕΝ το δημοσιεύουν, συνεχίζοντας παράλληλα να κοιμίζουν τους στρατιωτικούς με ειδήσεις τύπου: «Ο τάδε επισκέφτηκε το τάδε Φυλάκιο…..», «Η τάδε επίσκεψη του Χ», «Ο ΑΚΑΜ της Ζιμπάμπουε επισκέφτηκε τον Ψ…», «Η Άσκηση Χ έγινε εκεί», και ούτω καθεξής…
Άρθρα, αναλύσεις, απόψεις, βιβλία, αλήθειες προς συμμόρφωση-διόρθωση πάνε στον ηλεκτρονικό κάλαθο ΌΛΩΝ των αμυντικών ιστότοπων. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή χρόνια τώρα!
Το παρατηρώ συνειδητά πλέον και είναι ατράνταχτο γεγονός.
Βιβλία ανωτάτων μπαίνουν στην πρώτη γραμμή ενώ βιβλία κατωτέρων-υπαξκών θάβονται να μην τα δει κανείς! Σου λέει, δε συμφέρει να τα δει κανείς μήπως και τους μπαίνουν άλλες ιδέες… Μόνο των ανωτάτων θα προβάλουμε γιατί αυτά «προβλέπονται»…
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΠΙΑ.
Κουραστήκαμε να λέμε, να φωνάζουμε, να ξαναλέμε, να ξαναφωνάζουμε, να ξαναγράφουμε (τι μας έμεινε άλλωστε; Μια «πέννα» κι ένα πληκτρολόγιο Η/Υ να γράφουμε, μέχρι να μας το πάρουν κι αυτό…).
Έχουν σταλεί παράλληλα όλ’ αυτά τα χρόνια και εκατοντάδες emails στα προσωπικά γραμματοκιβώτια στρατιωτικών, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα!
Ο γράφων έχει στείλει δεκάδες emails για επαγγελματική και προσωπική βελτίωση στους «δικούς» του, προειδοποιήσεις για τις εξελίξεις, μεγαλύτερη προσοχή σε τούτο ή σε κείνο, τροφή για συλλογισμό, ιδέες καριέρας, ψυχοπνευματικής διέγερσης και πρόληψης…
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενδιαφέρεται, δεν ενδιαφέρθηκε, δεν ρώτησε, δεν έψαξε, δεν ανταποκρίθηκε, δεν είπε ούτε ΕΝΑ συλλογισμό ή προβληματισμό.
Να μην πω και για το απλό «ευχαριστώ», τον στοιχειώδη κανόνα ευγένειας μεταξύ ανθρώπων βρε παιδί μου. Ένα «ευχαριστώ» για όλα τα ερεθίσματα! Μόνο ΕΝΑΣ το έκανε αυτό, ένας χαμηλόβαθμος υπαξκός, ένας ταπεινός ΕΠΟΠ πλην όμως με μυαλό Ταξιάρχου...
Οι λοιποί; ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΝΟΙΑ. Ο ύπνος του δικαίου.
Υπάρχει πλέον ο ζωντανός κίνδυνος να μας κατηγορήσουν, μηνύσουν, χλευάσουν, κοροϊδέψουν. Να μας πουν γραφικούς. Να μας απειλήσουν. Να ορθώσουν τοίχο: «Άσε με ήσυχο! Εσένα τι σε νοιάζει! Σε ρώτησε κανείς; Δική μου είναι η ζωή. Με ρώτησες αν θέλω να σ’ ακούω;» Ειδικά το τελευταίο, συνέβη στον γράφοντα το 2002, από έναν 23χρονο Υπαξκό, όταν του είχα γίνει «κολλιτσίδα» και επέμενα να πάει να μάθει αγγλικά να δει καμιά άσπρη μέρα στο στρατό…
Νιώθω έντονα πια ότι ήρθε η ώρα της απόσυρσης από όλο αυτό.
Τέρμα πια, κουραστήκαμε και πρέπει να φυλάξουμε τον εαυτό μας και να ασχοληθούμε σοβαρά με τη σωτηρία μας.
Το σκέφτομαι καιρό τώρα και το παρατηρώ όλο και πιο έντονα, παράλληλα με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Είναι χαμένος χρόνος που θα’ πρεπε να διατίθεται σε πιο «σωστικές» ενέργειες. Για μένα…
Έχω κι εγώ προβλήματα κι έχω έρθει σε έντονη αντιπαράθεση με αγαπημένα μου πρόσωπα που λέγαν όλοι: «Άστους, τι σε νοιάζει εσένα τι κάνουν οι άλλοι!» Κι η ειρωνεία είναι ότι έχουν δίκιο, γιατί το βλέπω εμπράκτως live σε πρόσωπα του κοντινού περιβάλλοντός μου. Ό,τι κι αν τους λες, ό,τι κι αν προειδοποιήσεις, όπως κι αν το φέρεις, όσο πιο απ’ έξω και γλυκά να το παρουσιάσεις, όσες φορές και το επαναλάβεις καλυμμένα με χρυσόσκονη μήπως και ακούσουν, αυτοί είναι στον ΚΟΣΜΟ τους!
Ακούν μόνο αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Αυτό που τους λέει το κρανίο τους. Τα ώτα έχουν βουλώσει.
Έχω προειδοποιήσει φίλους και συγγενείς για πολλά θέματά αλλά η εκκωφαντική απουσία τους και έλλειψη ενδιαφέροντος με λυπεί αφάνταστα, με πληγώνει και μ’ αφήνει άδειο, κενό. Μου στερεί τη χαρά μου.
Νόμιζα κι εγώ ο χαζός ότι είμαι κάποιος, ότι αν τα πω κι εγώ θα με ακούσουν. Εγώ τα έκανα αυτά που «κηρύττω»; Τα έπραξα πρώτα και μετά να τα πω στους άλλους; Τι έκανα εγώ προληπτικά για τα όσα γράφω δημόσια; Πρόλαβα; Προφυλάχτηκα; Έκανα κάτι να κρυφτώ ή να πολεμήσω με οποιοδήποτε τρόπο την οποιαδήποτε λαίλαπα που ετοιμάζουν; Προφυλάσσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου;
Τι είμαι εγώ τελικά για να προειδοποιώ; Ο Θεός; O Θεός ο ίδιος δεν πιάνει απ’ το αυτί κανέναν, παρά μόνο περιμένει την μετάνοια του ανθρώπου. Δεν πιέζει, δεν προειδοποιεί, δεν αυθαδιάζει σε κανέναν να του πει με θυμό: «Ξύπνα βρε! Ξύπνα! Δε βλέπεις τι γίνεται;;;»
Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι με νοιάζει εμένα αν θέλει να σωθεί ο άλλος, αν θέλει να ΑΚΟΥΣΕΙ, αν θέλει να αφυπνιστεί; Έχω μάθει και έχω πιστοποιήσει στη ζωή μου ότι, ο καθένας γράφει τη μοίρα του ΜΟΝΟΣ του. Το ίδιο ισχύει για όλους τους Έλληνες και το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Όπως στρώσαμε τόσα χρόνια έτσι κοιμόμαστε, είτε σαν άτομα είτε σαν έθνος.
Τι με νοιάζει εμένα αν θέλει ο άλλος να μείνει «Δεκανέας» για πάντα ενώ μπορεί να φτάσει «Στρατηγός»;
ΑΝ ΘΕΛΕΙ, θα ψάξει να βρει! ΑΝ δεν θέλει, άσ’τον να πάει από εκεί που ήρθε.
Με συντάραξε αυτό που άκουσα από έναν πολύ πνευματικό άνθρωπο αλλά δεν το πήρα σοβαρά: «Οι καμπάνες φωνάζουν και καλούν τον κόσμο στην Εκκλησία, αλλά στο τέλος μένουν απ’ έξω απ’ την Εκκλησία…». Κι ο λαός λέει ότι το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να είμαι ούτε η καμπάνα ούτε το «έξυπνο» πουλί! Ο νοών νοείτω…
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ.
Ας με αντικρούσει κάποιος με στοιχεία και επιχειρήματα…
Αλλά μάλλον δε θ’ απαντήσω γιατί δε γράφω με τέτοια πρόθεση το παρόν. Αποσύρομαι από τα άρθρα και όλες αυτές τις μπούρδες που’ χω καταθέσει δημόσια. Ας γράψει άλλος, ευχαρίστως να τις διαβάσω. Θα τα διαβάζω. Γράψτε κι άλλο, γράψτε κι άλλοι, άντε να δούμε ΑΝ ΑΚΟΥΣΟΥΝ οι άνθρωποι ή ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ.
Κι ετοίμαζα ένα μεγάλο και καλό για τον ΟΗΕ, τον Πάπα, την επερχόμενη πανθρησκεία και την επικείμενη… διάλυση του Χριστιανισμού, μαζί με τον… Χριστό που «ετοιμάζουν», τόσο στην ΕΕ όσο και τη χώρα που δεν ακούει ποτέ τίποτα και λέγεται Ελλάδα.
Έχει να κλάψει κόσμος και κοσμάκης αλλά τι να κάνουμε, ας τα βρει ο καθείς μόνος του και τρέξει όταν βρεθεί προ εκπλήξεως…
Μαζί κι εγώ, αν προλάβω και με σώσει η Χάρη Του.
Σας το λέω μαζί με το παρόν τελευταίο άρθρο: Η Εκκλησία έχει παραιτηθεί από το ρόλο της! Συμπράχθηκε με τη νέα τάξη πραγμάτων και προετοιμάζουν τον α……, αλλά δεν το λένε στους πιστούς να μην τους χαλάσουν τον ύπνο.
Αφού έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ.
Ευτυχώς δηλαδή που παύω και δεν θα το ολοκληρώσω ποτέ το άρθρο, δε θα το στείλω ποτέ σε κανέναν, μόνο κοινοποίηση στο δικό μου email box, από εμένα σε μένα!
Έτσι κυνηγούσαν και οι Εβραίοι στην αρχαία ιστορία τους προφήτες τους που τους μιλούσαν εξ ονόματος του Θεού, αλλά αυτοί ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΑΝ. Στρουθοκαμήλιζαν, τους ενοχλούσαν οι προειδοποιήσεις για μετάνοια και επιστροφή στο Θεό. Γι’ αυτό και πάθαν τόσες εξοντώσεις στην ιστορία και τους διέλυσαν οι εχθροί τους…
Επιτρέψτε μου να είναι το τελευταίο άρθρο που δημοσιεύεται ΔΗΜΟΣΙΑ, όποιος ιστότοπος έχει την ευγενή καλοσύνη να το δημοσιεύσει…
Ίσως και να σταλεί στα email boxes πολλών.
Όποιος θέλει κάτι ας ψάξει να το βρει. Αν θελήσει κάτι κάποιος από μένα θα ψάξει να με βρει, αν όχι ας με αφήσει κι εμένα ήσυχο να πορευθώ όπως μπορώ στη φτωχή και άσημη ζωούλα μου…
Αυτός που θα θελήσει να (με) ψάξει, ξέρει που θα (με) βρει…
Μπορεί και να τον βρω εγώ ή να του στείλω «διαφημίσεις», αλλά θα είναι light, όχι βαρύ, μήπως και του χαλάσουμε τον ύπνο…
Δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει «στίγμα» στο διαδίκτυο. Το «δυστυχώς» ανήκει σε μένα γιατί «υπάρχουν» στο διαδίκτυο οι απόψεις και ανησυχίες και ιδέες μου, το «ευτυχώς» ανήκει σε όλους όσους θελήσουν να ψάξουν με ευγενή άμιλλα και ανησυχία να (μου) ζητήσουν αυτά για τα οποία κόπιασα κι εγώ να μάθω και ν’ αποκτήσω…
Αυτοί που (με) ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ…
ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ λοιπόν που γράφουμε κι αυτό το άρθρο; Μάλλον ματαιοδοξία κι αυτό…
OI AΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ!
Οκτώβριος 2015
Γιώργος Αθανασίου
Λγός ε.α.
Οκτώβριος 2015
Γιώργος Αθανασίου
Λγός ε.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου