Το βάρος των αλυσίδων (μέρος 1ο)

Του Τρύφωνα Λιώτα

Η Ε.Ε είναι ικανή να κάνει τα πάντα έχοντας σύμμαχο στο πλευρό της τις ΗΠΑ εφόσον απώτερος σκοπός αυτής της Ένωσης δεν είναι κανένας άλλος εκτός από το κέρδος. Έχει αποδείξει εμπράκτως ότι δεν σέβεται καμία εθνική κυριαρχία, καμία εθνική ιδιαιτερότητα τις οποίες μάλιστα τις χρησιμοποιεί ως φιτίλι που ανάβει για να δυναμιτίσει τα θεμέλια χωρών ύπουλα και μεθοδικά.

Πάντα τα καταφέρνει και έχει στο βιογραφικό της τον πιο αιμοσταγή πόλεμο μετά από αυτόν του Β' Παγκοσμίου μέσα στην καρδιά της Ένωσής της. Όταν δεν καταφέρνει μέσω κυρώσεων, πολιτικής αποσταθεροποίησης, χρεοκοπίας και ένδειας των πολιτών μιας χώρας να αρπάξει τα πάντα, τότε έχει τον τρόπο να τελειώνει το θέμα όσο αίμα κι αν χυθεί, όσα εθνικά σύνορα κι αν εξαφανιστούν από τον χάρτη.

Το πρώτο παράδειγμα ήταν η χώρα Γιουγκοσλαβία, το πρώτο πειραματόζωο κι αφού το πείραμα πέτυχε, η Ένωση που δημιουργήθηκε για την δήθεν ειρήνη των κρατών, δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό να εξαφανίσει όποια χώρα επιθυμεί με σίγουρη επιτυχία. Εις το όνομα της ειρήνης, της ευημερίας μα πάνω απ' όλα του κέρδους και της εξουσίας. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η ...Γιουγκοσλαβία 

Μετά από την ήττα τους στο Κοσσυφοπέδιο (1389 - εθνική γιορτή των Γιουγκοσλάβων) οι σλάβοι των Βαλκανίων υποδουλώθηκαν στους Οθωμανούς. Η νέα θρησκεία που εισήχθη αποτέλεσε και την πρώτο σπόρο διάσπασης των αυτόχθονων. Το 1912 κέρδισαν την ανεξαρτησία τους που όμως δεν κράτησε πολύ. Ακολούθησε ο Α' παγκόσμιος πόλεμος που η αφορμή του δόθηκε από τη δολοφονία του αρχιδούκα της Αυστρίας στο Βελιγράδι.

Ακολούθησε μια περίοδος ηρεμίας που διακόπηκε από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, όπου η χώρα υποδουλώθηκε στους Γερμανούς με την συγκυβέρνηση των καθολικών Κροατών. Στον αγώνα κατά της κατοχής πρωτοστάτησαν οι παρτιζάνοι και στην πορεία ήρθε ο Τίτο ο οποίος επεδίωξε με διάφορα πολιτικά παιχνίδια την ένωση όλων των σλαβόφωνων φυλών.

Το ισχυρό χαρτί του Τίτο ήταν ότι δεν δέχθηκε να υποταχθεί ούτε σε Ανατολή, ούτε σε Δύση προσπαθώντας παράλληλα να παίξει ένα ρόλο μεσολαβητή κρατώντας σε ασφαλή απόσταση και τις δύο πλευρές και ιδρύοντας ένα σοσιαλιστικό μοντέλο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του κράτους και διατηρούσε με ισορροπίες την απόλυτη ανεξαρτησία του από τις δύο υπερδυνάμεις. Τα αποτελέσματα αυτής της διακυβέρνησης ήταν ορατά σε πολλά επίπεδα αλλά αποτέλεσαν και το «αγκάθι στο λαιμό» όλων των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. 

Η πτώση της ΕΣΣΔ και η διατάραξη των ισορροπιών 

Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξαν οι ισορροπίες και κατ' επέκταση τα συμφέροντα των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή. Ιδρύθηκαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΝΕD) και η CIA άρχισε να αναμιγνύεται διακριτικά στην πολιτική της χώρας με δωροδοκίες δημοσιογράφων, πολιτικών και οικονομολόγων ώστε να οδηγήσουν την Γιουγκοσλαβία στη ελεύθερη αγορά.

Οι υπερδανεισμοί του ΔΝΤ οδήγησαν στη χρεοκοπία του 1989 την οποία οι «νέοι» πολιτικοί (σε ομοιωματικά γιατί οι περισσότεροι ήταν παλιοί συνεργάτες των Γερμανών) βιάστηκαν να παραδεχτούν και να χρεώσουν στο λαό τους με μια τζίφρα. Στη συνέχεια ήρθε ο εξωτερικός έλεγχος της οικονομίας που είχε ως προτεραιότητα την μείωση των κοινωνικών παροχών, την μείωση των μισθών και την πτώχευση όλων των δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων με σκοπό να αγοραστούν κοψοχρονιά από ξένα οικονομικά συμφέροντα.

Οι πρώτες συνέπειες στο λαό της Γιουγκοσλαβίας ήταν η ανεργία και η μείωση του βιοτικού επιπέδου. Οι πιο κρυφές συνέπειες ήρθαν από την αντίδραση στις πρώτες: αύξηση κοινωνικών και εθνικών εντάσεων, δημιουργία εθνικιστικών κομμάτων λόγω του θρησκευτικού και εθνικού χαρακτήρα της Γιουγκοσλαβίας. Οι αμόρφωτοι άνθρωποι ψάχνουν για ενόχους και αισθάνονται καλύτερα όταν τους λένε ότι φταίει κάποιος άλλος και όχι αυτοί οι ίδιοι. 

Το χρέος και ο ρόλος του στην απόσχιση 

Το 1991 το χρέος της Γιουγκοσλαβίας έφτασε το 200% του ΑΕΠ και η Γιουγκοσλαβία αποκλείστηκε διεθνώς από τον δανεισμό. Παράλληλα όμως ψηφίστηκε νόμος στις ΗΠΑ για δανεισμό και βοήθεια με την προϋπόθεση της απόσχισης. Η κρίση, η αδυναμία να αποπληρωθούν οι τόκοι των χρεών και να αγοραστούν πρώτες ύλες για να δουλέψει η βιομηχανία οδήγησαν στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο κράτος και στη δημιουργία πολλών κομμάτων.

Οι εκλογές ήταν πολυκομματικές, με έντονο τον εθνικό χαρακτήρα και τις πολιτικές μικρότητες. Οι άνθρωποι που πήραν την εξουσία σε αυτές τις εκλογές ήταν πολύ μικροί, λάτρευαν την εξουσία και ήταν πλήρως ελεγχόμενοι από ξένες δυνάμεις. Με αυτό το αποτέλεσμα επιτεύχθηκε και ο απώτερος σκοπός των ΗΠΑ που ήταν η αποφυγή κάθε ελπίδας για ειρήνη. Ας συγκρατήσουμε τρία ονόματα: Σ. Μιλόσεβιτς, Φ. Τούζιμαν (Κροατία) και Α. Ιζεμπέγκοβιτς (Βοσνία).

Πολλοί άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί, παντρευτήκαν μεταξύ τους, ήταν φίλοι και γείτονες αντιστάθηκαν στο φιλοπόλεμο χαρακτήρα των πολιτικών. Οι διαδηλώσεις τους όμως πνίγηκαν στο αίμα και οι τελευταίες ελπίδες τους έλαβαν οριστικό τέλος μετά τις μονομερείς διακηρύξεις ανεξαρτησίας της Κροατίας και της Σλοβενίας (1991). Ακολούθησε το 1992 η Βοσνία. Όλες φυσικά αναγνωρίστηκαν από τη δύση με πρωτοστάτες τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Αλλά ο πόλεμος και ο λαός έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμα. 

Ο ρόλος των ΜΜΕ και ξένων δυνάμεων για τον πόλεμο 

Τα Μέσα Μαζικής πλύσεως Εγκεφάλου ανέλαβαν δράση: η πόλωση που επέβαλλαν (στη Σερβία λέγανε ότι όλοι οι Κροάτες είναι φασίστες και κάνουν αποτρόπαιες πράξεις ενάντια στο λαό της Σερβίας και το αντίστοιχο κάνανε στην Κροατία) Σκληροπυρηνική προπαγάνδα και οι φίλοι γίνονται εχθροί κυριολεκτικά «μέσα σε λίγες μέρες». Έτσι άρχισε η «εθνική εκκαθάριση» όρος και νοοτροπία ναζιστική. Άρχισαν οι διακρίσεις και οι απειλές εμφυλίου με όπλα τα οποία εισάγονταν από την Ανατολική Γερμανία.

Η πλύση εγκεφάλου συνεχίστηκε με εθνικές κορώνες «επιφανών» αχυρανθρώπων στην πολιτική και στο δημόσιο βίο. Κάποιοι «ξύπνησαν» λόγω λανθασμένων και ανήθικων εντολών αλλά και γιατί ένα δίκαιο και ηθικό έθνος δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί πάνω σε άδικες και ανήθικες «στρατηγικές». Το πληρώσανε με το αίμα τους. Όλες οι δολοφονίες όμως συγκαλύφτηκαν ή βρέθηκαν κάποιοι αποδιοπομπαίοι τράγοι που όμως «έπεσαν στα μαλακά». 

Το πεντάγωνο, ο εμφύλιος και η οικονομική κατάσταση 

Εν τω μεταξύ το πεντάγωνο με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία υποδαύλιζε την κατάσταση. Ο εμφύλιος (ο χειρότερος πόλεμος) συνεχίστηκε στη Βοσνία την οποία τροφοδοτούσαν με όπλα οι ΗΠΑ που όχι μόνο δεν επέβαλλε εμπάργκο αλλά έστελνε και μουτζαχεντίν στρατιώτες για βοήθεια. Ταυτόχρονα επέβαλλε κυρώσεις στο στρατό και το λαό της Σερβίας. Με ελλείψεις σε φάρμακα και τροφή (1,5 εκ. Σέρβοι υποσιτισμένοι) ανεργία στο 60% και μείωση μηνιαίου εισοδήματος από τα 500 στα 15 δολάρια το αντίκτυπο ήταν μεγαλύτερο (όπως ήταν και αναμενόμενο) στις ασθενέστερα κοινωνικές τάξεις. Ενώ την ίδια στιγμή οι ανώτερες όχι μόνο δεν χτυπήθηκαν αλλά ανθούσαν κιόλας λόγω της μαύρης αγοράς. Οι απατεώνες κερδοσκόποι έφαγαν τα υπόλοιπα λεφτά υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια. Όλα αυτά έφτασαν τον πληθωρισμό σε ύψη ρεκόρ για την παγκόσμια ιστορία 1,8 δισ.% (τυπώθηκαν χαρτονομίσματα των 500 δισ. Δηναρίων). Η παρανομία και η μαφία άνθισαν. 

Η αποικιοποίηση της Γιουγκοσλαβίας μέσω του ΝΑΤΟ 

Το ΝΑΤΟ από αμυντική συμμαχία (το αντίβαρο του συμφώνου της Βαρσοβίας) έγινε μέσο δύναμης και επέκτασης. Τα ΜΜΕ της Αμερικής δίνοντας βήμα σε Αμερικανούς με επιρροή δαιμονολόγησαν το λαό της Γιουγκοσλαβίας με απώτερο σκοπό να τη βγάλουν από τη μέση στο δρόμο τους για τον στρατιωτικό αποκλεισμό της Ρωσίας καταπατώντας ολοφάνερα και χωρίς αιδώ τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει με τον Γκορμπατσώφ.

Ο παλιός εχθρός ήταν εντελώς αδύναμος και χρειάζονταν έναν κοινό νέο εχθρό. Έτσι άρχισε η στρατιωτική επέμβαση στην Κροατία με το όνομα «Καταιγίδα», η μεγαλύτερη εθνοκάθαρση μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Ακολούθησε η Βοσνία που όμως χρειαζόταν μια άλλη δικαιολογία γιατί επρόκειτο καθαρά για εμφύλιο πόλεμο και έπρεπε να αιτιολογηθεί γιατί παίρνουν το μέρος κάποιου. Η δικαιολογία βρέθηκε και είχε το όνομα Σεμπρένιτσα.

Η Σεμπρένιτσα ήταν ανακηρυγμένη ως ασφαλή ζώνη για τους Βόσνιους μουσουλμάνους αλλά δεν αφοπλίστηκε ποτέ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μουσουλμάνοι στρατιώτες να συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές (με τις ευλογίες της δύσης) στα γειτονικά χωριά των Σέρβων. Ο στρατηγός Μλάντιτς αναγκάστηκε να επέμβει σκοτώνοντας πιθανόν λιγότερους απ' ότι οι μουσουλμάνοι στα γύρω χωριά αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Ο.Η.Εγκληματιών να ονομάσουν την επέμβασή του γενοκτονία και να βρουν την αφορμή για επίθεση. 

Ο Κλίντον και ο Βόσνιος πρόεδρος Ιζεμπέγκοβιτς στην Τούζλα το 1997

Είναι πλέον γνωστός ο ρόλος του Κλίντον καθώς και ότι οι Βόσνιοι αρχηγοί θυσίασαν τη Σεμπρένιτσα ως αντίτιμο για την αμερικανική βοήθεια. Έτσι ο «αμυντικός» μηχανισμός του ΝΑΤΟ επιτέθηκε σε χώρα που δεν επιτέθηκε σε μέλος τους. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Φυσικά ο τύπος και οι πολιτικοί της δύσης συνέχισαν να παραπλανούν τον κόσμο τονίζοντας την «ειρηνευτική» προσπάθεια της επέμβασης. Αυτή η επέμβαση οδήγησε την ανταλλαγή πληθυσμών η οποία εντέχνως αποσιωπήθηκε από την πλειοψηφία του διεθνούς τύπου. Τα ντοκουμέντα του αποχωρισμού φίλων και γειτόνων είναι ακόμη και σήμερα συνταρακτικά. 

Ανασυγκρότηση = απώλεια ανεξαρτησίας 

Εντωμεταξύ με την βοήθεια των διαιρέσεων και τη συσσώρευση εξωτερικού χρέους η αποικιοκρατία ανθούσε διαμέσου ιδιωτικών επιχειρήσεων με ξένους ιδιοκτήτες και τη στρατιωτική κατοχή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μια τέτοια προσοδοφόρα επιχείρηση δεν μπορούσε να σταματήσει εκεί. Το επόμενο θύμα ήταν το Κοσσυφοπέδιο. Περιοχή τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας που θα επέτρεπε την εγκαθίδρυση αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή.

Ετσι το 1999 με τις ευλογίες του Γενικού Γραμματέα του Συμβουλίου της Ε.Ε, Χαβιέ Σολάνα, άρχισε η από αέρος επίθεση που αποτέλεσε μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με έθνη και θρησκεία (όπως στην περίπτωση της Βοσνίας και της Κροατίας – μουσουλμάνοι και καθολικοί εναντίον ορθοδόξων) και δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν ότι μια χώρα επιτέθηκε στον εαυτό της. Εξάλλου σχολεία, νοσοκομεία, τηλεοπτικοί σταθμοί, ενέργεια, νερό, βιομηχανία ακόμη και ξένες πρεσβείες αποτέλεσαν νόμιμους στόχους. 

Η φρικαλεότητα του πολέμου σε όλο της το μεγαλείο με τις γνωστές «παράπλευρες» απώλειες που όμως ήταν προσεκτικά προμελετημένες. Φυσικά όλες οι βομβαρδισμένες επιχειρήσεις αγοράστηκαν επί πινακίου φακής από τις αντίστοιχες αμερικάνικες και γερμανικές. Σκοτώνοντας τον ανταγωνισμό και συνεχίζοντας την οικονομική αποίκιση της χώρας. Παραδείγματα αποτελούν η καπνοβιομηχανία, η βιομηχανία αυτοκινήτων, τσιμέντα πετρέλαια και οι τηλεπικοινωνίες. Απόδειξη του προμελετημένου εγκλήματος η έκθεση της παγκόσμιας τράπεζας ένα χρόνο πριν την έναρξη του πολέμου. 

Ο ρόλος της Αλβανίας και του UCK 

Η ένωση της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο διέπονταν από ορισμένες αρχές. Την πλήρη ελευθερία και ισονομία των μειονοτήτων με δικά τους σχολεία, εκκλησίες και υψηλότερο βιοτικό επίπεδο απ' ότι στα πραγματικά τους κράτη.

Όμως οι Αλβανοί φασίστες ήδη από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο με την ιδέα τους περί μεγάλης Αλβανίας είχαν αρχίσει με τρομοκρατία και κυνηγητό την αποίκηση του Κοσόβου. Οι πολλοί Έλληνες φοιτητές που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από την Πρίστνα μπορούν να το επιβεβαιώσουν. UCK, Μαντλίν Ολμπράι, Τόνι Μπλερ, NATO, Κλίντον και ο αρχηγός των αμερικάνικων δυνάμεων Κλαρκ σε μια αγαστή συνεργασία συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το σχέδιο. 

Ο αρχηγός του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κοσόβου, Χασίμ Θάτσι με τον Αμερικανό στρατηγό Κλαρκ το 1999

Το 1998 το αμερικάνικο υπουργείο εξωτερικών ανακήρυξε τον UCK ως τρομοκρατική οργάνωση χρηματοδοτούμενη από το εμπόριο ηρωίνης και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Το κοινό συμφέρον όμως εναντίον του κοινού εχθρού οδήγησε σε μια ανίερη συμμαχία. Ο ανεφοδιασμός του UCK με όπλα και προμήθειες και η εκπαίδευση των στρατιωτών από τη CIA και τις αγγλικές ειδικές δυνάμεις άρχισε ήδη πριν τον πόλεμο. Όλα αυτά φυσικά δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητα από την πλευρά των Σέρβων που ήθελαν να υπερασπιστούν μια νομοτελειακά δική τους περιοχή. Φυσικά και πάλι εντέχνως ο διεθνής τύπος το παρουσίασε ως παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να πάρουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη της δύσης ώστε να δικαιολογήσουν την επέμβαση. Μια κοινότατη κοντόφθαλμη γνώμη που δεν μπορούσε να δει ότι αυτά που είχαν προηγηθεί σε Ιράκ και Αφγανιστάν ήταν τρισχειρότερη παραβίαση δικαιωμάτων από την ίδια τη δύση.

Ο Σ. Μιλόσεβιτς ενδίδει στις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ

Επειδή όμως μια «νομιμόφρων» επέμβαση απαιτεί γραπτά κείμενα, η προσπάθεια εύρεσης λύσης με τη συμφωνία του Ρουμπουγιέ (στα πρότυπα της ανάλογης συμφωνίας του Ντέιτον για τη Βοσνία) απαιτούσε τρελές υποχωρήσεις από την πλευρά των Σέρβων επειδή η πλευρά των Αμερικανών ήθελε η συμφωνία να ναυαγήσει.

Έτσι «αναγκαστικά» και λόγω της «αδιαλλαξίας» των Σέρβων (ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Τζωρτζ Μπους ήταν αυτός που έλεγε ότι οι Σέρβοι θα υπογράψουν τη συμφωνία θέλουν δε θέλουν) άρχισε οι βομβαρδισμοί που φυσικά δε βοηθούν κανένα λαό και έχουν παράπλευρες απώλειες και από τις δύο μεριές αφού ζούσανε κυριολεκτικά κάτω από την ίδια στέγη (βλ. Σφαγή του Ράσακ που αποκαλύφθηκε αργότερα από τη Φιλανδή ιατροδικαστή Έ. Ράντα). 

Ο Σ. Μιλόσεβιτς αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει στις 2 Ιουνίου του 1999 σε μια συνάντηση όπου ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ, Μάρτι Αχτισάαρι, απείλησε με πλήρη βομβαρδισμό το Βελιγράδι. Έτσι κατάφερε αυτός ο διαπραγματευτής να κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης το 2008. 

....συνεχίζεται

πηγή

Share