Η ιστορία της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης αρχίζει ουσιαστικά στις 24 Ιουλίου 1923, με την υπογραφή της «Συνθήκης της Λωζάννης» και τον καθορισμό των ελληνοτουρκικών συνόρων κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Η «Συνθήκη της Λωζάννης» μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να καθορίζει τις υποχρεώσεις της Ελληνικής Πολιτείας έναντι της μουσουλμανικής μειονότητας της ελληνικής Θράκης, καθώς και του τουρκικού κράτους έναντι της εν Τουρκία (συρρικνωμένης πλέον) ελληνικής μειονότητας, η οποία, εν αντιθέσει με την εδώ μουσουλμανική, είναι εθνική.
Η εν λόγω Συνθήκη όρισε την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών με εξαίρεση:
α. τον αμιγώς ελληνικό πληθυσμό των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, για τον οποίο και όρισε καθεστώς αυτοδιοίκησης, το οποίο δεν τηρήθηκε ποτέ
β. των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης
γ. των μουσουλμάνων της Θράκης ανεξαρτήτως προέλευσης
Στην πρώτη μετά την Συνθήκη πληθυσμιακή απογραφή της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελληνική Θράκη, που διενεργήθηκε στις 30 Μαρτίου 1924 από την τότε διασυμμαχική αγγλογαλλική προσωρινή κυβέρνηση της περιφέρειας, ο μουσουλμανικός πληθυσμός ανερχόταν σε 86.793. Έκτοτε, η αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Θράκη υπήρξε αλματώδης. Τις ημέρες της υπογραφής της «Συνθήκη της Λωζάννης», οι Έλληνες που παρέμειναν σε τουρκικό έδαφος, ανεξαρτήτως υπηκοότητας, ξεπερνούσαν τις 280.000. Μόλις 10 χρόνια αργότερα, ο πληθυσμός ελαττώθηκε κατά το ήμισυ. Σήμερα, από όλον αυτόν τον πληθυσμό έχουν απομείνει στην Τουρκία περίπου 2.500 Έλληνες. Αντιθέτως, ο σημερινός πληθυσμός της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελληνική Θράκη ανέρχεται σε 140.000. Το γεγονός αυτό της ραγδαίας αύξησής της υποδηλώνει και το κλίμα ελευθερίας στο οποίο ζει.
Παρόλα αυτά, η Τουρκία από το 1951 προσπαθεί να αντιστρέψει την αλήθεια και να παραπληροφορήσει την διεθνή κοινή γνώμη, γυρίζοντας την πλάτη στην ίδια την πραγματικότητα, η οποία αποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την εντυπωσιακή αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού, την κατοχύρωση των πολιτικών και ατομικών του δικαιωμάτων, την προστασία της θρησκευτικής του λατρείας, την απόλυτη ελευθεροτυπία και γενικώς την εφαρμογή όλων των κυρίων αρχών που ισχύουν στις δυτικές δημοκρατικές αρχές.
Εδώ, οφείλω να σημειώσω τα εξής: Αν κάποιος δύσπιστος πιστεύει πως η περιγραφή μου για την μειονοτική πραγματικότητα δεν είναι ακριβής, τότε από την εμπειρία και τα βιώματα που απέκτησα τα τελευταία χρόνια ζώντας 12 μήνες τον χρόνο από το 2004 έως το 2010 στο ορεινό πομακικό χωριό του Μεγάλου Δερείου Έβρου, αλλά και γενικότερα ως πολίτης της Θράκης, θα σημειώσω ότι οι μουσουλμάνοι έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν όλων των ειδών τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., είναι ελεύθεροι να ντύνονται όπως υπαγορεύει η ισλαμική θρησκεία τους, έχουν μεγαλόπρεπα «τζαμί» (και πολλές φορές χωρίς την απαιτούμενη οικοδομική άδεια) με πανύψηλους μιναρέδες απ' όπου 5 φορές την ημέρα ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς από μεγάφωνα την στιγμή που στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας απαγορεύεται στις ορθόδοξες εκκλησίες κάθε Κυριακή πρωί να χρησιμοποιούν μεγάφωνα για την μετάδοση της Θείας Λειτουργίας.
Επίσης, αυτή την στιγμή στην Ελληνική Θράκη υπάρχουν 3 αναγνωρισμένες μουφτείες που στηρίζονται οικονομικά από το Ελληνικό Κράτος, οι οποίες έχουν και δικαστικές αρμοδιότητες, καθώς στην Θράκη ισχύει για τους μουσουλμάνους ο ισλαμικός νόμος της Σαρίας για το οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο, εν αντιθέσει με την Τουρκία.
Ταυτόχρονα, όμως, με την ανοχή του Ελληνικού Κράτους και κυρίως των εισαγγελικών αρχών δρουν ανεξέλεγκτα στην Ελληνική Θράκη, ως εγκάθετοι του Γενικού Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής δύο παράνομοι μουφτήδες, ο Αχμέτ Μετέ στην Ξάνθη και ο Ιμπραήμ Σερίφ στην Κομοτηνή, οι οποίοι διεκδικούν ανοιχτά την ανεξαρτητοποίηση της Ελληνικής Θράκης, φωτογραφιζόμενοι, σε εκδηλώσεις αλυτρωτικών τουρκόφρονων συλλόγων, τόσο στην Ευρώπη και στην Τουρκία, όσο και στην Θράκη, με την σημαία της αποκαλούμενης Ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης και το χειρότερο διορίζουν σε κάθε ελληνικό μουσουλμανικό χωριό της Θράκης μας παράνομους ιμάμηδες που εκτουρκίζουν μέσα στον ιερό χώρο των «τζαμί» τα μικρά ελληνόπουλα της μειονότητας, παραδίδοντας καθημερινά μαθήματα Κορανίου, στα οποία φροντίζουν να διδάσκουν τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας και ανθελληνικά ποιήματα μίσους όπως το «Σ' αγαπώ γλυκιά μου Τουρκία».
Άλλοτε πάλι, οι ψευδοϊμάμηδες του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, με την πρόφαση της διοργάνωσης θρησκευτικών εορτών για παιδιά, όπως τα Χάτιμ, συγκεντρώνουν στην πατρίδα μας χιλιάδες Τούρκους από την γείτονα χώρα, για να ακούσουν τα ελληνόπουλα της μειονότητας να απαγγέλουν ποιήματα μίσους για τους Γκιαούρηδες και την Ελλάδα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση, στην οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυς στο Μεγάλο Δέρειο του Έβρου, στις 19 Μαΐου 2006. Την ημέρα εκείνη, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, διοργανώθηκε στον χώρο του σχολείου Χάτιμ και τα παιδιά φορώντας ειδικές ενδυμασίες, έφεραν στα μπράτσα τους την μορφή του Μουσταφά Κεμάλ, με την ανοχή πάντα του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, το οποίο παραχώρησε τον χώρο.
Τέλος, τα τελευταία χρόνια, το Τουρκικό Προξενείο έχει ιδρύσει παράνομα τουρκικά νηπιαγωγεία στην Ελληνική Θράκη, πάντα με την ανοχή της Ελληνικής Πολιτείας και την μη παρέμβαση της αρμόδιας εισαγγελίας, καθώς η φοίτηση στα νηπιαγωγεία της Ελλάδος είναι υποχρεωτική για την εγγραφή στην Α' Δημοτικού, βάσει του Ν. 3687/2008. Κατά αυτόν τον τρόπο μεθοδεύουν τον εκτουρκισμό των μουσουλμανοπαίδων ήδη από την τρυφερή ηλικία του νηπιαγωγείου.
Οφείλουμε να τονίσουμε ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης απολαμβάνουν ειδικά προνόμια έναντι των υπολοίπων Χριστιανών πολιτών, καθώς το Ελληνικό Κράτος τούς εξασφαλίζει δια νόμου ποσοστώσεις για την εισαγωγή τους στα Α.Ε.Ι. και στις εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π. στο δημόσιο, τα παιδιά τους φοιτούν σε ειδικά δίγλωσσα μειονοτικά σχολεία, στα οποία από το 1999 εφαρμόζεται το «πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων» από τις κυρίες Φραγκουδάκη και Δραγώνα. Το εν λόγω πρόγραμμα έχει μέχρι και σήμερα χρηματοδοτηθεί με αρκετά εκατομμύρια ευρώ από την Ε.Ε.
Επίσης, οι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν εδώ και χρόνια τίτλους για κάθε περιουσία που τούς ανήκει, έχουν δικαίωμα οπλοφορίας ως κυνηγοί, δικαίωμα έκδοσης διπλώματος αυτοκινήτου, παροχή επιδομάτων στις μητέρες, επιδοτούμενα σεμινάρια εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, δικαίωμα εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές και γενικά, παρόλο που το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής τους παρουσιάζει ως θύματα της Ελληνικής Πολιτείας, είναι φανερό απ' όλα τα παραπάνω πως η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης απολαμβάνει όλα ανεξαιρέτως τα προνόμια και την ισονομία που απολαμβάνουν και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες. Μάλιστα, όπως είδατε, σε κάποιες περιπτώσεις πολλά περισσότερα (άτοκα δάνεια ως ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, ειδικές ποσοστώσεις κλπ.)
Όσον
αφορά το κομμάτι της ελευθεροτυπίας και της ελεύθερης έκφρασης του
λόγου και της σκέψης, δικαίωμα που έχουν κατοχυρώσει οι μουσουλμάνοι της
Θράκης, καθώς εκδίδουν 4 μεγάλες σε κυκλοφορία μειονοτικές εφημερίδες:
Ζαγάλισα, Γκιουντέμ, Μπιρλίκ, Μιλλέτ, τα περιοδικά Αζινλίκτσα, Ροντόπ
Ρουζγκαρί, Μπατί Τράκυα, Τρακιανίν Σεσί, Σέτσεκ κ.α., ενώ διατηρούν και
τουρκόφωνους ραδιοφωνικούς σταθμούς (π.χ. Τσινάρ FM και Ράδιο Σίτυ), θα
αναφέρω την χαρακτηριστική περίπτωση του μουσουλμάνου δημοσιογράφου
Ντεντέ Αμπντουλαχήμ. Σε δημόσιο χώρο αποκάλεσε τους Έλληνες Χριστιανούς
Γκιαούρηδες, αλλά και προδότες όσους μουσουλμάνους ψηφίζουν Χριστιανούς.
Στα γεγονότα δε που συνέβησαν στο σχολείο, στο οποίο υπηρετούσα στο
Μεγάλο Δέρειο Έβρου, δημοσίευσε στο διαδίκτυο άρθρο σχετικά με εμένα που
αφ' ενός αποκαλούσε το μειονοτικό σχολείο του Δερείου «τουρκικό» και
αφ' ετέρου προέβαλε ως βασικό λόγο απομάκρυνσής μου από το σχολείο το
γεγονός ότι κάθε πρωί οι μαθητές μου έφευγαν από το σπίτι τους με
τουρκική συνείδηση και το μεσημέρι επέστρεφαν με ελληνική, εξ αιτίας των
μαθημάτων που έκανα στα μικρά παιδιά. Ακόμη, όμως, πιο τρανταχτό παράδειγμα της ασύδοτης χρήσης της ελευθερίας λόγου και τύπου που απολαμβάνει η μειονότητα είναι η πρόσφατη περίπτωση των συκοφαντικών άρθρων που έγραψαν 3 μειονοτικές εφημερίδες της Θράκης (Γκιουντέμ, Μπιρλίκ και Μιλλέτ) πως δήθεν ανάγκασα τους μαθητές μου να ζωγραφίσουν τον Αλλάχ και γι' αυτό καλούσαν έμμεσα όλους τους μουσουλμάνους να με συνετίσουν, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Παρόλο, λοιπόν, που αποδεικνύεται περίτρανα η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης από την Ελλάδα, εν τούτοις κάποια μερίδα της μειονότητας, οι γνωστοί-άγνωστοι, κάνοντας κατάχρηση της ελευθερίας που τους παρέχει η Ελληνική Πολιτεία, επιδιώκουν τον εκτουρκισμό των μουσουλμάνων της Θράκης.
Ο τρόπος απλός και ίδιος εδώ και χρόνια: Το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής καταπατά τα δικαιώματα των Πομάκων και των Ρομά, οι οποίοι εξαναγκάζονται να φοιτούν σε μειονοτικά σχολεία, στα οποία εκτουρκίζονται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή το ίδιο το Ελληνικό Κράτος έχει λειάνει το έδαφος από το παρελθόν. Χαρακτηριστικό είναι το διάταγμα του 1954 από τον τότε διοικητή της Θράκης συνταγματάρχη Φεσσόπουλο, ο οποίος, για λόγους που επέβαλε ο νατοϊκός σχεδιασμός στην περιοχή, διέταξε επί ποινή την μετονομασία της μειονότητας σε Τουρκική και την αλλαγή των επιγραφών των σχολείων από μειονοτικά σε τουρκικά. Επέβαλε μάλιστα και την τουρκική γλώσσα, ιδρύοντας παράλληλα και 75 τουρκικά σχολεία.
Η κατάσταση αυτή εδραιώθηκε το 1968 με το χουντικό «Ελληνοτουρκικό Μορφωτικό Πρωτόκολλο», το οποίο ισχύει απόλυτα μέχρι και σήμερα και στο οποίο οριζόταν ως μητρική γλώσσα διδασκαλίας μέσα στα μειονοτικά σχολεία μόνο η τουρκική, γεγονός που συνετέλεσε στην σταδιακή γλωσσική, πνευματική και πολιτιστική γενοκτονία των Ελλήνων Πομάκων και Ρομά. Τί ειρωνικό όμως!! Κανένα Πολυτεχνείο, κανένα αριστερό κόμμα μέχρι και σήμερα, ούτε καν η κυρία Δραγώνα που φημίζεται για την δημοκρατική σκέψη της, ως υπεύθυνη του ελληνόγλωσσου προγράμματος μουσουλμανοπαίδων δεν έχει διαμαρτυρηθεί για την μέχρι και σήμερα ύπαρξη και εφαρμογή ενός χουντικού Πρωτοκόλλου που καθορίζει την παιδεία της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη.
Οι Πομάκοι, λοιπόν, δεν μπορούν να μελετήσουν στην γλώσσα τους, δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε δημόσια ελληνόφωνα σχολεία και δεν τολμούν να αναβιώσουν ήθη και έθιμα των προγόνων τους. Όποιος Πομάκος ή Ρομά τολμήσει δημοσίως να αυτοπροσδιοριστεί θα ζήσει απίστευτο κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό από το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής και τα φερέφωνά του.
Το τραγικότερο, όμως, όλων είναι πως η ίδια η Ελλάδα με την ανοχή και γενικότερα την αδιαφορία που δείχνει, επιτρέπει τον εκτουρκισμό των Πομάκων και των Ρομά. Καθημερινά, ανέχεται τις συνεχείς παρεμβάσεις του Τουρκικού Προξενείου στις ορεινές κυρίως περιοχές, όπου ζουν οι Πομάκοι, με συνέπεια μέχρι και σήμερα αρκετοί από τους επίσημους φορείς των πομακικών κοινοτήτων να δηλώνουν Τούρκοι, υπό το κράτος ανοιχτών απειλών. Χαρακτηριστική περίπτωση απειλών Πομάκων είναι και η ακόλουθη: Πομάκοι γονείς μαθήτριάς μου στο Μεγάλο Δέρειο, όταν τόλμησαν να αποφασίσουν να στείλουν το παιδί τους μαζί με εμένα σε εκδρομή και εκδήλωση για τους Πομάκους στην Αθήνα, δάσκαλος του τουρκόγλωσσου προγράμματος του Μεγάλου Δερείου και εγκάθετος του Τουρκικού Προξενείου τους απείλησαν ανοιχτά.
Μέσα σε ένα τέτοιο, λοιπόν, κοινωνικό κλίμα, αναλύοντας περαιτέρω την εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας, σημειώνουμε τα εξής: Το 1923 λειτουργούσαν στην Ελληνική Θράκη 86 μουσουλμανικά δημοτικά σχολεία, στα οποία διδασκόταν μόνο το Κοράνι στα Αραβικά. 70 χρόνια μετά από 86 τα μειονοτικά δημοτικά έγιναν 232 και ταυτοχρόνως δημιουργήθηκαν 5 γυμνάσια, 2 λύκεια και 2 ιεροσπουδαστήρια.
Το πρόγραμμα σπουδών στα μειονοτικά δημοτικά είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: Στο τουρκόγλωσσο και στο ελληνόγλωσσο. Στο τουρκόγλωσσο ανήκουν τα μαθήματα: Τουρκικά, μαθηματικά, φυσική, θρησκευτικά, εικαστικά, μουσική και γυμναστική, ενώ στο ελληνόγλωσσο: Ελληνικά, ιστορία, γεωγραφία, αγωγή πολίτη, μελέτη περιβάλλοντος. Τα παραπάνω μαθήματα του ελληνόγλωσσου προγράμματος διεξάγονται από ειδικά βιβλία του «προγράμματος εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων» Φραγκουδάκη-Δραγώνα, το οποίο κάθε άλλο παρά καλλιεργεί ελληνική συνείδηση στα παιδιά της μειονότητας. Χαρακτηριστικός είναι ο χάρτης που δίνεται στους μαθητές με τους 3 μόνο νομούς της Θράκης σε χρώμα πράσινο και τους άλλους ελληνικούς νομούς, αλλά και τις γειτονικές χώρες Βουλγαρία και Τουρκία σε χρώμα κίτρινο· σαν να είναι η Θράκη κάτι αυτόνομο. Με βάση το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων αυτών 61 ώρες ανήκουν στο τουρκόγλωσσο πρόγραμμα και 56 στο ελληνόγλωσσο. Στις μεγάλες σχολικές μονάδες οι ώρες είναι 92 και μόλις 85 αντιστοίχως.
Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουμε ένα μειονοτικό γυμνάσιο-λύκειο στην Ξάνθη κι ένα στην Κομοτηνή. Στην Ξάνθη, οι καθηγητές που διδάσκουν είναι 18 συμβασιούχοι μειονοτικοί εκπαιδευτικοί, απόφοιτοι πανεπιστημίων της Τουρκίας και μόλις 14 ελληνόφωνοι δημόσιοι λειτουργοί. Ως προς το ωρολόγιο πρόγραμμα του γυμνασίου έχουμε 133 ώρες στο τουρκόγλωσσο πρόγραμμα και μόλις 82 στο ελληνόγλωσσο. Αντιστοίχως, στο μειονοτικό λύκειο Κομοτηνής, το οποίο έχει το όνομα του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας του 1952, Τζελάλ Μπαγιάρ, διδάσκουν 19 Τούρκοι καθηγητές από την Τουρκία (μετακλητοί) και μόλις 17 Έλληνες. Και στην περίπτωση του λυκείου, οι ώρες του τουρκόγλωσσου προγράμματος είναι περισσότερες από αυτές του ελληνόγλωσσου. Ταυτοχρόνως, λειτουργούν 2 ιεροσπουδαστήρια (Κομοτηνή και Εχίνος), στα οποία το ελληνικό κράτος χορηγεί υποτροφίες.
Οι
δάσκαλοι, λοιπόν, του τουρκόγλωσσου προγράμματος ήταν απόφοιτοι της
Ε.Π.Α.Θ., η οποία όμως καταργήθηκε από εισήγηση της κυρίας Δραγώνα και
πλέον όταν εξαντληθεί η επετηρίδα των «επαθιτών» δασκάλων θα
διδάσκουν στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία της Θράκης Τούρκοι δάσκαλοι
από την Τουρκία, απ' όπου προέρχονται και τα βιβλία του τουρκόγλωσσου προγράμματος (δεν είναι λίγες οι φορές που στα βιβλία μαθηματικών συναντούμε προβλήματα σε τουρκικές λίρες!). Ερευνώντας στοιχεία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, πρέπει να σημειώσουμε ότι παλαιότερα μικρός αριθμός μουσουλμάνων αποφοιτούσε από ελληνικά πανεπιστήμια, επειδή προτιμούσαν τα τουρκικά. Αυτό συνέβαινε, αφ' ενός γιατί το Τουρκικό Προξενείο χρηματοδοτούσε τις σπουδές τους και αφ' ετέρου είναι φυσικό, όταν έχεις διδαχθεί μαθήματα όπως η φυσική, η χημεία και τα μαθηματικά στην τουρκική γλώσσα να είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσεις τις πανεπιστημιακές σπουδές σου στην ίδια γλώσσα κι όχι να αναγκαστείς να χάσεις χρόνο ξαναμαθαίνοντάς τα στα ελληνικά.
Γι' αυτό τον λόγο τα παιδιά της μειονότητας έφευγαν στην Τουρκία, όπου διασκορπίζονταν σε σχολές όλης της επικράτειας, ώστε να αφομοιωθούν καλλίτερα, ενισχύοντας σιγά-σιγά ακόμα περισσότερο τους δεσμούς και την επιρροή της Άγκυρας και πολλαπλασιάζοντας τις διόδους ενσωμάτωσής τους στην τουρκική κοινωνία. Συνέβαινε, όμως, μετά την αποφοίτησή τους από τα τουρκικά πανεπιστήμια πολλοί μουσουλμανόπαιδες να σταδιοδρομούν στην Τουρκία, συμπαρασύροντας και μειονοτικούς συγγενείς τους από την Ελλάδα. Η απώλεια των ατόμων αυτών από την Ελληνική Θράκη δεν συνέφερε στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η οποία τους ήθελε και τους θέλει όλους μονίμους κατοίκους στην Θράκη μας. Γι' αυτό και τα τελευταία χρόνια κατέβαλε προσπάθειες με διάφορα μέσα να πείσει τους μουσουλμάνους να φοιτούν στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια και να παραμένουν στην Θράκη.
Σε αυτή την επιδίωξη τους διευκόλυνε και η ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του (ερχόμενου σε αντίθεση με το Σύνταγμα των Ελλήνων) νόμου Παυλόπουλου για την εισαγωγή των μουσουλμάνων της Θράκης στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. αλλά και στο δημόσιο. Με μόρια 8 και 10 μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων κατατάχτηκε στην Ιατρική, στο Πολυτεχνείο και σε άλλες σχολές. Όλοι αυτοί οι νέοι επιστήμονες εγκατεστημένοι στην Ελληνική Θράκη είναι προσδεμένοι έμμεσα ή άμεσα στο άρμα της τουρκικής πολιτικής, πάσχοντες οι περισσότεροι από προξενική φοβία.
Ταυτόχρονα, όμως, το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής πριμοδοτεί κάθε μειονοτική οικογένεια που θα στείλει ως φοιτητή το παιδί της στην Τουρκία, με την προϋπόθεση να επιστρέψει στην Ελληνική Θράκη μετά την κτήση του πτυχίου, έχοντας, όπως καταλαβαίνετε απόλυτα εκτουρκισμένη συνείδηση.
Σε όλα αυτά το Ελληνικό Κράτος, απλός παρατηρητής, παραχωρεί ασύδοτα δικαιώματα στους μειονοτικούς, οι οποίοι ελεύθερα τις περισσότερες φορές τα καταχρώνται. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που το χρονικό διάστημα που οι κεμαλιστές Τούρκοι είχαν δημιουργήσει προβλήματα στο ισλαμικό κόμμα της Τουρκίας, ο Τούρκος βουλευτής του ισλαμικού κόμματος της «Ευημερίας», Χαλίλ Τσελίκ, σε ομιλία του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Γκιουναϊντίν δήλωνε: «Στην Ελλάδα η μουσουλμανική μειονότητα απολαμβάνει την ελευθερία της. Εμείς στην Τουρκία, παρόλο που είμαστε πλειοψηφία δεν έχουμε τέτοια ελευθερία. Τελικά, μήπως πρέπει να μεταναστεύσουμε στην Ελλάδα;»
Τα αποτελέσματα, λοιπόν, της ανυπαρξίας δημόσιων ελληνόγλωσσων σχολείων στα πομακοχώρια και της στήριξης του προγράμματος δίγλωσσης εκπαίδευσης στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης είναι τα ακόλουθα:
α. Οι μειονοτικοί μαθητές δεν μιλούν ακόμα και σε μεγάλες ηλικίες ελληνικά και δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους δασκάλους τους, ειδικά αν είναι Πομάκοι και Ρομά. Είναι συνήθης η εικόνα που βιώνουμε ως δάσκαλοι μειονοτικών σχολείων του μαθητή που τρέχει να σού πει ότι κάτι έγινε στο διάλειμμα, αλλά σταματά αμήχανα μπροστά σου και λέει: «Αχ, πώς να πω κυρία» ή η εικόνα της τάξης, όπου οι μαθητές απλά σε κοιτούν, δεν συμμετέχουν, δεν έχουν απορίες, γιατί πολύ απλά δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα, είτε του τουρκόγλωσσου, είτε του ελληνόγλωσσου προγράμματος.
β. Για να κατανοήσει ο δάσκαλος του μειονοτικού σχολείου κάποια πάγια λάθη των δίγλωσσων μαθητών πρέπει να ξέρει κάποια στοιχειώδη γραμματική της μητρικής τους γλώσσας, διαφορετικά δεν θα μπορέσει να δικαιολογήσει και να διορθώσει συντακτικά κυρίως λάθη των μαθητών.
γ. Ακόμα, είναι κοινή διαπίστωση στο ελληνόγλωσσο πρόγραμμα πως τα παιδιά δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ρήματα στον σωστό χρόνο ή στην σωστή φωνή (ενεργητική, παθητική) κι έτσι όταν προσπαθούν να περιγράψουν κάτι δεν είναι κατανοητός από τον δάσκαλο ούτε ο χρόνος που συνέβησαν τα γεγονότα που εξιστορεί το παιδί, ούτε ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές π.χ. «το Αμερική θα εφευρέθηκε Κολόμβος». Αυτό είναι εύλογο, καθώς τα παιδιά δεν έχουν ελληνικά ακουστικά ερεθίσματα που θα τούς βοηθούσαν στην παραγωγή ελληνικού λόγου, καθώς μέσα στην διάρκεια της ημέρας δεν ακούν και δεν μιλούν ελληνικά στα χωριά που διαμένουν, αφού δεν υπάρχουν ελληνόφωνοι κάτοικοι.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω συμβαίνει και το εξής τραγικό: Παρόλο που ο νομοθέτης, προβλέποντας αυτή την κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω, ορίζει με τον Ν. 2341/95 οι ελληνόγλωσσοι δάσκαλοι που διορίζονται στα μειονοτικά χωριά να μένουν 12 μήνες τον χρόνο στην έδρα διδασκαλίας τους για να περνούν την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό συνεχώς, εν τούτοις κανένας ελληνόγλωσσος δάσκαλος δεν εφαρμόζει τον νόμο αυτόν.
Γι' αυτό, λοιπόν, βασικός παράγοντας στην εκμάθηση των ελληνικών είναι ο ελληνόγλωσσος δάσκαλος να μένει μόνιμα στο πομακοχώρι που διδάσκει. Έτσι, θα μπορεί να έρχεται σε επαφή με τους μαθητές του 24 ώρες το 24ωρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χωριό του Μεγάλου Δερείου, στο οποίο δίδασκα και ζούσα μόνιμα. Πολλές φορές με τους μαθητές μου πηγαίναμε τα απογεύματα για ποδήλατο ή ψάρεμα στο ποτάμι, καλλιεργούσαμε τους κήπους, μαζεύαμε μανιτάρια στο δάσος και τραγουδούσαμε στην χορωδία που είχαμε συγκροτήσει. Έτσι, δινόταν η ευκαιρία στα πομακόπουλα να μιλήσουν και μετά το σχολείο Ελληνικά με βιωματική προσέγγιση.
δ. Επιπλέον, οι γυναίκες μουσουλμάνες κυρίως των ορεινών πομακικών χωριών δεν γνωρίζουν ούτε λέξη ελληνική, δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους ιατρούς των νοσοκομείων, σπάνια σπουδάζουν και είναι καταδικασμένες σε κοινωνική απομόνωση που ευνοείται από τον συντηρητικό χαρακτήρα της ισλαμικής θρησκείας.
ε. Τέλος, έχει αποδειχθεί στην πράξη, μετά από χρόνια εφαρμογής του αποτυχημένου «προγράμματος εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων», το οποίο κατήγγειλε για την αποτυχία του η ίδια η ΕΛΜΕ Ροδόπης, πως είναι απόλυτα αντιεκπαιδευτικό να διδάσκονται μαθητές δημοτικού 4 διαφορετικές γλώσσες (τουρκικά, ελληνικά, αγγλικά και αραβικά για το Κοράνι) και ακόμα χειρότερα όταν οι μαθητές είναι Πομάκοι ή Ρομά να μην καταλαβαίνουν καμία από τις γλώσσες αυτές.
συνεχίζεται
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου