Γράφει ο Γεώργιος Δημητράκης
Με ανησυχία
παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα εις τις χώρες της Μέσης Ανατολής, αλλά και σε
άλλες περιοχές του πλανήτη. Όπως συνήθως και δυστυχώς συμβαίνει, από την θέση όμως
του παρατηρητή και της απόλυτης ασφάλειας, δίνοντας έτσι ο καθείς από εμάς
διάφορες ερμηνείες για τις διαστάσεις του κινδύνου εξάπλωσης των συγκρούσεων.
Αγνοούντες
τις πραγματικές αιτίες και τις βαθιές ρίζες αυτού του φαινομένου, αυτές τις
δικές μας ευθύνες οι οποίες είναι καταγεγραμμένες εις την Ιστορία. Μία Ιστορία
η οποία, δυστυχώς, κατά τα φαινόμενα, έπαψε πλέον να παίζει τον καθοδηγητή, την
πυξίδα της πορείας του ανθρωπότητας. Αυτή η Ιστορία η οποία στηρίζεται εις τα
πραγματικά βιώματα των ανθρώπων, η οποία πρέπει να γράφεται από αυτούς και
μόνον, και όχι από καλοθελητές διαφόρων κέντρων εξουσίας. Μία Ιστορία ριζωμένη μόνον
εις την συνείδηση και εις την μνήμη της ανθρωπότητας, για να προστατεύει τους
ανθρώπους, τους λαούς από λάθη, συγχύσεις, συγκρούσεις και αιματοχυσίες.
Δυστυχώς όμως,
όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την πυξίδα, την σημασία αυτής και
καθοδήγησή της, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο κίνδυνος μία νέας παγκόσμιας
σύρραξης, τώρα άκρως επικίνδυνη για τις ολέθριες συνέπειες της, ενώπιον των
οποίων θα ωχριούν οι παγκόσμιες συρράξεις του παρελθόντος.
Όμως για να
αποφύγουμε ένα τεράστιο ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας οφείλουμε να ανατρέξουμε τώρα
εις το παρελθόν. Να εντοπίσουμε τα λάθη και τις ευθύνες όλων εκείνων οι οποίοι
ενάντια προς τα βιώματα, τους πολιτισμούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις των
ανθρώπων και των λαών, αποφασίζουν έκτοτε να κατευθύνουν αυθαίρετα τις τύχες
της ανθρωπότητας. Επιθυμία όμως των λαών είναι να ζούνε εν ειρήνη, μακριά από
έριδες και συγκρούσεις.
Ο Ελληνισμός με την προσπάθεια και την παρακαταθήκη του
Μ.Αλεξάνδρου γέννησε αυτήν την μοναδική και μεγάλη ιδέα του Οικουμενισμού και
λίγο αργότερα έδωσε εις την νέα θρησκεία, τον Χριστιανισμό, μία πατρίδα. Όμως η
αναπόφευκτη σύγκρουση εντός των κόλπων του Χριστιανισμού απομάκρυνε την μετέπειτα
Ευρώπη του Καθολικισμού και Προτεσταντισμού από αυτήν την ιδέα του
Οικουμενισμού η οποία αποτελεί μία από τις
σοφίες του Ελληνικού πνεύματος. Αυτή η απρόσμενη αποξένωση της Ευρώπης,
είχε ως συνέπεια όχι μόνον την εχθρική της συμπεριφορά απέναντι του Βυζαντίου,
το οποίο κατανοούσε και σεβότανε τους πολιτισμούς, την διαφορετικότητα, τις
παραδόσεις και την ανεξιθρησκία των άλλων λαών, αλλά παράλληλα αυτή η
αποξενωμένη τώρα Ευρώπη παρήγαγε πρωτόγνωρες εις τα παγκόσμια χρονικά προκαταλήψεις,
εχθρότητες και επιθέσεις εναντίον των άλλων λαών.
Πρώτα
χαρακτηριστικά παραδείγματα προκαταλήψεως και εχθρότητας ήσαν οι ανηλεείς επιθέσεις
κατά του Βυζαντίου, ως συνεχιστή των παραδόσεων του Ελληνισμού, και ευθύς
αμέσως οι ληστρικές και βάρβαρες επιδρομές κατά των λαών της Μέσης Ανατολής και
Βορείου Αφρικής με τις 14 Σταυροφορίες. Αδιαφορώντας για τις βαρύτατες
συνέπειες για τους πολιτισμούς, τις θρησκευτικές παραδόσεις, τις συνειδήσεις
και την αξιοπρέπεια των λαών.
Λίγο αργότερα οι περιπετειώδεις ληστρικές εξορμήσεις
σε άγνωστες περιοχές του πλανήτη, οι οποίες κατέστρεψαν πανάρχαιους πολιτισμούς
και κοινωνίες. Με την εγκατάσταση αποικιοκρατικών και βάρβαρων καθεστώτων τα
οποία επί εκατονταετίες ξεζούμιζαν και λεηλατούσαν αδιάκοπα τους θησαυρούς και φυσικούς
πόρους τους οποίους μετέφεραν εις την Ευρώπη. Δημιουργώντας σε δεκάδες λαούς
μία άνευ προηγουμένου εις την παγκόσμια χρονικά ανείπωτη και ανεπανόρθωτη έως
σήμερα φτώχεια, κάτω από την οποία
υποφέρουν δισεκατομμύρια ανθρώπων.
Η Ιστορία της
βάρβαρης ανευθυνότητας και συμπεριφοράς κατά των άλλων λαών συνεχίζεται με την
«εφεύρεση» των ιδεολογιών του καπιταλισμού, σοσιαλισμού, κομμουνισμού,
φασισμού, ως άλλοθι, για να
αποπροσανατολίζουν με αυτές τους ανθρώπους και τους λαούς από την βάρβαρη και
ληστρική τους συμπεριφορά. Αλλά και για να καλύπτουν την μεγάλη ευθύνη και την
συμπεριφορά των δικών των κοινωνιών απέναντι σε άλλες κοινωνίες και λαούς, και να
δημιουργούν έτσι διχόνοιες, συγχύσεις, νέες έριδες και αιματοχυσίες μεταξύ των
λαών.
Οι δύο
Παγκόσμιοι Πόλεμοι, οι οποίοι ξεκίνησαν από την Ευρώπη και προκάλεσαν τεράστια
δεινά εις την ανθρωπότητα, είχαν ως
συνέπεια την εμπέδωση μίας νέας στρατηγικής για την παγκόσμια άσκηση εξουσίας,
την αποκαλούμενη τώρα παγκοσμιοποίηση, μία νέα τάξη πραγμάτων(ΝΤΠ), με την συγκέντρωση
του πλούτου εις χείρας ολίγων και την καταδυνάστευση και εκμετάλλευση όλης της
ανθρωπότητας.
Όμως η ιδέα
της δήθεν ελεύθερης, εις την πραγματικότητα ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης
διακίνησης του κεφαλαίου, η παράλληλη μετατόπιση αυτού σε χώρες χαμηλού κόστους
εργασίας, αλλά και η αναπόφευκτη μετακίνηση πληθυσμών από περιοχές εις τις
οποίες κυριαρχεί η ανείπωτη φτώχεια προς τις εύπορες χώρες, δημιουργεί μία
απρόσμενη, άκρως τώρα επικίνδυνη και εκρηκτική κατάσταση. Η οποία τροφοδοτείται
τώρα από θρησκευτικά προηγούμενα και ανεξόφλητους λογαριασμούς του παρελθόντος.
Με αισθήματα αντεκδίκησης για τις βάρβαρες συμπεριφορές του Δυτικού Κόσμου
συμπεριλαμβανομένου τώρα και των ΗΠΑ, ως νέο υποκατάστατο και πανομοιότυπο, το
οποίο συνεχίζει το βάρβαρο έργο των
γεννητόρων Δυνάμεων της Κεντρικής Ευρώπης.
Είναι όμως
αναμφισβήτητο ότι η αφύπνιση του Ισλαμικού Κόσμου, η οποία ξεκίνησε αρχάς της δεκαετίας
του 70 από τον πρώην ηγέτη της Λιβύης Muammer Al Ghadafi, δεν θα οδηγήσει βέβαια σε
μία απευθείας σύγκρουση μεταξύ της Ευρώπης και του Ισλάμ. Λόγω της αδυναμίας
του Ισλάμ να αντιπαρατεθεί με στρατιωτικά μέσα κατά της ισχυρής Ευρώπης.
Εξάλλου, η εποχή των επιδρομών κατά της Ευρώπης του Attila και του Tschingis Khan από τα βάθη της Ασίας έχει παρέλθει. Αλλά όμως
η παγκοσμιοποίηση, αυτή η άκρως αφελής, ερασιτεχνική «εφεύρεση» του Δυτικού Κόσμου, η νέα αυτή μορφή
καταδυνάστευσης και καταλήστευσης της ανθρωπότητας, επιτρέπει και διευκολύνει την
ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση δεκάδων εκατομμυρίων Ισλαμιστών, οι οποίοι με τα
στίφη πεινασμένων μαζών θα κατακλύσουν και θα εγκατασταθούνε εις τις χώρες του
Δυτικού Κόσμου. Μία διείσδυση που ισοδυναμεί με την δημιουργία πυριτιδαποθήκης
κοινωνικών και φανατικών θρησκευτικών συγκρούσεων εις τα σπάργανα της Ευρώπης.
Μία μοιραία νεοταξική πολιτική που απειλεί να
πολτοποιήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες
και να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ήπειρο σε ένα νέο Μεσαίωνα.
Γεώργιος Εμ.
Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε
Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και
Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της
Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου