Tης Μαρίας Γιαχνάκη
Τα εξτρεμιστικά στελέχη οργανώσεων όπως είναι η Χαμάς ή Χεσμπολάχ κλπ έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι για να προκαλέσουν την διεθνή κατακραυγή για τα χτυπήματα εναντίον του λαού τους, δεν διστάζουν να γίνουν αυτοί πρώτα οι σφαγείς των παιδιών τους.
Πάντα χρησιμοποιούν τα παιδιά για να τα παρουσιάσουν ως θύματα. Είτε δήθεν τα προστατεύουν σε καταφύγια που όμως ξέρουν ότι αυτά τα καταφύγια είναι στόχος επιθέσεων και είναι σίγουροι ότι θα σκοτωθούν είτε τα περιφέρουν στα χέρια σφαγιασμένα και διαμελισμένα ώστε να χρησιμοποιήσουν τις εικόνες για να προκαλέσουν την οργή του κόσμου για τον εχθρό. ΄Ετσι γίνεται στην Γάζα έτσι έκανε και η Χεσμπολάχ στον πόλεμο του Λιβάνου.
Για μένα είναι πρώτα αυτοί οι εγκληματίες. Ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού είναι κατανοητός είναι δίκαιος αλλά όχι αυτός ο αγώνας της Χαμάς που προκαλεί τις επιθέσεις του Ισραήλ με αποτέλεσμα η Γάζα να είναι πάντα ο στόχος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στον Ισραηλινό στρατό και στις επιθέσεις του.
Η Χαμάς θέλει την Γάζα να είναι σε αυτήν την ομηρεία διότι μόνο έτσι θα επιβιώνει και η οργάνωση. Μιλούν για την εξαθλίωση του λαού τους κι έτσι είναι, αλλά αυτοί ζουν σε μαρμάρινα παλάτια με στρατιά ανδρών να τους προστατεύει και ακριβά αυτοκίνητα να τους μεταφέρουν.
Αχμέτ Γιασίν |
Μετά την δολοφονία του όμως τα πράγματα σκλήρυναν όχι απέναντι στον εχθρό αλλά και απέναντι στον λαό τους. Συμπεριφορές απάνθρωπες και τρομοκρατία για την καθημερινότητα των ανθρώπων που ήθελαν να ζήσουν φυσιολογικά και όχι στον τραμπουκισμό και τον φόβο.
Αμέσως μετά τον Αχμέτ Γιασίν τα ηνία της Χαμάς είχε πάρει ο Αμπτέλ Αζίζ Ραντίζι η πιο διάσημη φωνή της Χαμάς, η εκλογή του έγινε μέσα σε μια νύκτα σε ένα γήπεδο στη Γάζα και από την επόμενη μέρα η οργάνωση ανασκουμπώθηκε έχοντας στον τιμόνι της ένα από τα πιο ισχυρά στελέχη της.
Αμπτέλ Αζίζ Ραντίζι |
Αλλάξαμε τρία αυτοκίνητα.
Ανεβήκαμε σκάλες κατεβήκαμε υπόγεια και στο τέλος βρέθηκα μερικά μέτρα κάτω από την γη σε ένα καθιστικό με ξύλινο σαλόνι. Η μαντίλα που μου επέβαλαν να φορέσω για να συναντηθώ με τον τότε ηγέτη της Χαμάς σκέπαζε και τα μάτια μου και τότε εμφανίστηκε ο ψηλός δυναμικός Ραντίζι.
«Ο λαός μας πονάει υποφέρει και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον προστατεύσουμε» μου είχε πει. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι πως εννοούσε αυτήν την προστασία ο Ραντίζι όταν σε κάθε επιχείρηση και των δύο πλευρών τα θύματα είναι κυρίως Παλαιστίνιοι.
«Όταν σου έχουν σκοτώσει τη μητέρα όταν σκοτώνουν μπροστά στα μάτια σου τα παιδιά σου μετά δεν ζητάς εκδίκηση; Δεν ζητάς το αίμα σου πίσω;»
Αυτήν την άποψη καλλιεργούν τα μέλη της Χαμάς με αυτό το κληροδότημα μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Θέλουν να τους κάνουν ήρωες μάρτυρες για να πάρουν την εκδίκησή τους. Μια εκδίκηση που δεν αφήνει καμιά πληγή να κλείσει. Μετά από καιρό βρέθηκα και πάλι στην Γάζα αυτήν την φορά στην κηδεία του Ραντίσι.
Τον είχαν δολοφονήσει και αυτόν οι Ισραηλινοί ένα πρωί που πήγαινε να μπει στο αυτοκίνητό του. Στην κηδεία του όλοι ζητούσαν εκδίκηση, ακόμη και η γυναίκα του ζητούσε να χυθεί αίμα για τα δεινά που περνούσε ο λαός τους για τις δολοφονίες που στέρησαν από τη Γάζα τους ηγέτες της Χαμάς.
Τα επόμενα στελέχη της Χαμάς φάνηκαν ακόμη πιο σκληροπηνικά. Έκαναν πιο πέτρινο το καβούκι τους. Έκαναν αγριότητες κάθε φορά που πίστευαν ότι κάποιοι Παλαιστίνιοι ζούσαν πιο ευρωπαϊκά, πιο μοντέρνα.
Η Ραμάλα στην Δυτική Όχθη για μεγάλο διάστημα ζούσε υπό τον τρόμο της Χαμάς που έστελνε τους ανθρώπους της να σπάσει μαγαζιά και να καταστρέψει χώρους όπου οι μοντέρνοι Παλαιστίνιοι αναβαθμιζόταν κοινωνικά, ζούσαν σαν κανονικοί άνθρωποι. Όχι αυτό η Χαμάς δεν το θέλει.
Θέλει τον λαό της σε ένα διαρκή πόλεμο με το Ισραήλ και το πρεσβεύει πίσω από τον ισχυρισμό της επιθυμίας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Για μια ελεύθερη Παλαιστίνη που ούτε οι ίδιοι ξέρουν να την ορίσουν. Αντίθετα επιβάλουν τους κανόνες τους τις οπισθοδρομικές τους ιδέες και τους εκφοβισμούς τους σε έναν λαό που μέσα στην Γάζα φοβάται να ντυθεί να διασκεδάσει να ονειρευτεί και να οραματιστεί.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι πονάει περισσότερο αυτόν το λαό. Οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών ή ο καθημερινός θάνατος των ανθρώπινων δικαιωμάτων από την ίδια την Χαμάς που τους κρατά σε ομηρεία σε εγκλεισμό σε στέρηση φαρμάκων τροφίμων εξαιτίας της αδιαπραγμάτευτης πολιτικής τους.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον συνεργάτη μου Φεράς Αμπτελραμάν από διαφορετικές ημερομηνίες επιθέσεων στην Λωρίδα της Γάζας. Μερικές φορές αναρτωτιέμαι αν θα πρέπει να τις δείχνουμε αυτές τις φωτογραφίες, αλλά τελικά απαντώ στον εαυτό μου ότι οι φωτογραφίες απεικονίζουν την πραγματικότητα. Πως μπορούμε να μην την βλέπουμε και να την αγνούμε...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου