Ήθελα από καιρό να εκφράσω την θέση μου για το θέμα. Πριν όμως αναπτύξω την σκέψη μου, θέλω να τονίσω, πως αντιμετώπισα τις επιφυλάξεις του φιλοξενούντος με στην Ιστοσελίδα Εκκλησιαστικών Eιδήσεων ΑΜΕΝ.gr, του αγαπητού μου κ. Νίκου Παπαχρήστου για την δημοσίευση του παρόντος σχολίου, αντιδράσεις που τελικώς κάμφθησαν μιας και ο κ. Παπαχρήστου δεν αποτελεί «ελεγχόμενη πένα» στο αχανές διαδίκτυο. Αυτό σημαίνει σεβασμό στην άποψη, ακόμα και όταν δεν συμφωνείς με αυτήν!
Είχα μια συζήτηση αυτές τις ημέρες με έναν φίλο μου. Μου εκθείαζε, τα εκκλησιαστικά ρεπορτάζ που πανταχόθεν μας κυκλώνουν και τα οποία ελκύουν όχι για το κείμενο, αλλά για τις πολλές φωτογραφίες τους. Διετύπωσα την άποψη, πως στις μέρες μας, μέσα από όλα αυτά τα χωρίς όρια «εκκλησιαστικά ρεπορτάζ» προβάλλεται περισσότερο το πρόσωπο και όχι το έργο που μπορεί αυτό να επιτελεί μέσα στο χώρο της Εκκλησίας μας.
Μάλιστα, για να του αποδείξω του λόγου το αληθές, πήγα και κουβάλησα – με σχετική δυσκολία οφείλω να ομολογήσω μιας και δέχομαι κάθε μήνα δεκάδες από δαύτα- περιοδικά Μητροπόλεων των τελευταίων τριών μηνών όπου ξεφυλλίζοντας τα, βλέπεις τον Σεβασμιώτατο να λειτουργεί εκεί, να ομιλεί αλλού, να επισκέπτεται το μέρος αυτό κ.ο.κ. Του υπέδειξα δυο τρία, ώστε να καταλάβει τι εννοούσα… Μάταια όμως ! Εγώ του έδειχνα διαφορετικές Αρχιερατικές στολές, με τις οποίες καμάρωνε ο Σεβασμιώτατος στο περιοδικό του, και εκείνος μου έλεγε τα δικά του….
- «Μα και ο Μέγας Βασίλειος», μου λέει με ένα βλέμμα που έκρυβε μέσα του την ικανοποίηση της αποστομωτικής απαντήσεως, «όταν λειτουργούσε φορούσε λαμπρά, υπέρλαμπρα άμφια»!
Αφήνω τα περιοδικά στο πάτωμα και φέρνω το ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος:
- «Ξεκίνα και ψάξε», του λέω. «Βρες μου έναν Βασίλειο που να έχει δημιουργήσει μια Βασιλειάδα στην Μητρόπολη του και τότε είμαι διατεθειμένος να συμφωνήσω μαζί σου»…
Ακόμα ψάχνει!
Ωστόσο, αυτό το φαινόμενο των καιρών, δηλαδή της προβολής του προσώπου, ξεκινά από τα περιοδικά και καταλήγει στα λεγόμενα Εκκλησιαστικά sites – χωρίς να εξαιρείται σε κάποιες περιπτώσεις και αυτό που βρισκόμαστε, το οποίο δείχνοντας ανεξάντλητη ανεκτικότητα φιλοξενεί τις απόψεις μου. Στα περιοδικά και στις ιστοσελίδες, λοιπόν, αποστέλλονται και δημοσιεύονται δελτία τύπου που συνοδεύονται από το ανάλογο φωτογραφικό υλικό. Άλλη φορά θα μιλήσουμε για το θέμα των αμφίων! Αλλά, πες μου εσύ που με διαβάζεις, ποια είναι η είδηση, σε ένα τέτοιο ρεπορτάζ; Ποιο είναι το επιτελούμενο έργο; Πως προβάλλεται αυτό; Με την εναλλαγή φωτογραφιών Αρχιερέων ή και Ιερέων ενδεδυμένων άπασαν την στολήν την «πρώτην», σαν αυτήν που φόρεσε ο σπλαχνικός Πατέρας στον Άσωτο υιό, που μόνο την ενίσχυση την ανθρώπινης ματαιοδοξίας μπορούν να προάγουν;
Τελικά το σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας, τελειώνει εδώ; Η ενίσχυση του ανθρώπου που υποφέρει, η καθοδήγηση του στην πορεία του ουρανού, εδώ ολοκληρώνεται; Στο πανηγύρι; Γιατί στην κυριολεξία, για πανηγύρι πρόκειται. Το βλέπεις εξάλλου, όταν επισυμβαίνει να υπάρχει πολιούχος Άγιος ή Εορτή σε μια πόλη και μαζεύονται καμιά δεκαριά Αρχιερείς, πολλοί εκ των οποίων είναι μεταφερόμενοι στις φωτογραφίες των ρεπορτάζ διαφόρων Μητροπόλεων, εκτός της δικής τους, σε βαθμό που διερωτώμαι πότε βρίσκονται στην δική τους κληρωθείσα επαρχία….
Διερωτώμαι, αν στο σύνολο τους αυτά τα ρεπορτάζ, ωφελούν ή βλάπτουν και σε ποιο βαθμό την Εκκλησία μας. Επίσης, μια σκέψη με βασανίζει: υπάρχει κανείς που τους συμβουλεύει να εκτίθενται με τον τρόπο αυτό ή το κάνουν από μόνοι τους; Αν έχουν ειδικό σύμβουλο, και τους δίδει τέτοιες επικοινωνιακές συμβουλές, να τον απομακρύνουν από κοντά τους το συντομότερο, αν όμως σύμβουλος είναι ο εαυτός τους τότε…
Ακόμα, η προβεβλημένη με τον τρόπο αυτό παρουσία μήπως δημιουργεί τις προϋποθέσεις ενός άτυπου εκκλησιαστικού διαγωνισμού για την ανάδειξη του καλύτερου αμφίου της χρονιάς; Αν ναι, ποιο είναι τελικά το έπαθλο; Το γεγονός είναι πάντως, πως στις περιπτώσεις αυτές κανείς δεν διαβάζει το συνοδευτικό κείμενο, μιας και τον απορροφά η προσεκτική μελέτη των φωτογραφιών. Τελικά η έννοια της ειδήσεως – ασφαλώς αν υπάρχει πραγματική είδηση στα δελτία τύπου των Μητροπόλεων - χάνεται μέσα στην εναλλαγή των πολλών φωτογραφιών και μαζί της εκμηδενίζεται και η ουσία της ενημέρωσης. Στο τέλος, στην μνήμη του αναγνώστη δεν μένει αυτή καθαυτή η «είδηση» αλλά οι μίτρες και οι πατερίτσες, τα κεντητά και ακέντητα, τα εγκόλπια και όλα αυτά που μετά από κάποιο βαθμό, θυμίζουν έντονα την λατέρνα που κουβαλούσε στην πλάτη του με φιλότιμο και παρά την φτώχια του, στο ομώνυμο έργο, ο μακαρίτης ο Φωτόπουλος μαζί με τον Αυλωνίτη!
Εκεί που υπάρχει και επιτελείται πραγματικό έργο, και αν δεν το γράψω αυτό θα είμαι άδικος, δεν υπάρχουν φωτογραφίες ή αν υπάρχουν, λιγοστές πάντοτε, δεν επικεντρώνονται σε ένα πρόσωπο! Εκεί μιλούν τα γεγονότα. Αντιθέτως, όπου το έργο είναι ανύπαρκτο, υπάρχει πληθώρα φωτογραφιών! Είδηση, δεν είναι το πρόσωπο, θέαμα είναι, πολλές φορές δε αλγεινόν ! Το πραγματικό έργο δεν προβάλλεται, απλά επιτελείται και μάλιστα αθόρυβα, χωρίς καμιά διάθεση προβολής εκείνου που το επιτελεί!
Τα υπόλοιπα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να προβάλλουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία επιβεβαιώνοντας τον θυμόσοφο λαό μας που χαρακτηριστικά με μια φράση του, τα λέει όλα: «τον πλούτον πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου